Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

ΑΦΙΕΡΩΣΗ




Αφιερωμένα στα παιδιά (αγόρια και κορίτσια) των σκακιστικών τμημάτων των συλλόγων που αγαπάμε ΠΑΝΙΩΝΙΟΥ και ΖΗΝΩΝΑ.




Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

ΚΙΝΗΣΗ ΜΑΤ




Μερικές φορές τα φέρνει έτσι η τύχη που μια κίνηση ενός συλλόγου στην περίοδο των μεταγραφών μπορεί να του χαρίσει την ανώτερη κατηγορία.

Η Μυρτώ σήμερα (που για την χρονιά αυτή παίζει με τον ΖΗΝΩΝΑ με υποσχετική από τον σύλλογό της ΠΑΝΙΩΝΙΟ) που για πρώτη φορά πήγε αποφασισμένη να παίξει "Σικελική" εναντίον αντιπάλου της -εφ' όσον η πρώτη κίνηση της αντιπάλου της ήταν η 1.e4- (στις 65 περίπου επίσημες παρτίδες που έχει παίξει με μαύρα στα 2 χρόνια από την αρχική της εμφάνιση σε σκακιέρα δεν το είχε επιλέξει ποτέ ), πήρε τον πόντο κάνοντας μάτ την αντίπαλό της και δίνοντας τη νίκη στην ομάδα της που την οδηγεί στην Α' Εθνική (παίχθηκε τελικά μια παραλλαγή της συμμετρικής Αγγλικής παρτίδας).

Δυστυχώς Σικελική ή οποιοδήποτε άλλο άνοιγμα δεν αξιώθηκε να διδαχθεί η Μυρτώ ή κάποιος άλλος συμμαθητής της στα 3 προηγούμενα χρόνια που παρακολούθησε τα μαθήματα των ακαδημιών του συλλόγου της (και για να κάνουμε και λίγο χιούμορ μέρα που είναι: πλην ενός που του διδάχθηκε η άγνωστη βαριάντα της Σικελικής: "Κεκλεισμένων των θυρών").

Josephine Chervinska
"In front of the closed doors"

Η σημερινή παρτίδα της Μυρτώς:

Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

VIVA ZAPATA







ΜΙΑ ΑΔΙΣΤΑΚΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΛΗΣΤΟΣΥΜΜΟΡΙΑ


Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε πριν την απεργιακή κινητοποίηση της Τετάρτης. Αξίζει όμως να διαβάσουμε το σκεπτικό του πολύ καλού, πολυγραφότατου και εμπειρότατου Γ. Δελαστίκ, ο οποίος εκθέτει την πολιτική σκοπιμότητα και τις σχέσεις του παρόντος κυβερνητικού σχήματος που ξεπουλάει τη χώρα…

Του Γιώργου Δελαστίκ
Σε αδίστακτη πολιτική συμμορία ληστών στην υπηρεσία των πιο επιθετικών κύκλων του κεφαλαίου αναδεικνύεται η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου – του πιο μισητού πολιτικού καθάρματος που κυβέρνησε ποτέ την Ελλάδα.
Τέτοιο μίσος εναντίον των εργαζομένων δεν είχαν δείξει ούτε οι φασίστες δικτάτορες που κατά καιρούς κατέλαβαν πραξικοπηματικά την εξουσία στη χώρα. Οι αλλεπάλληλοι αντεργατικοί νόμοι που προωθεί ο Γ. Παπανδρέου του εξασφαλίζουν αβίαστα την πρώτη θέση στη λίστα των πιο μισητών υπηρετών του κεφαλαίου σε όλη την ελληνική ιστορία.

Πρόκειται για τόσο αχαλίνωτο αντεργατικό όργιο που ακόμη και το ΔΝΤ θεωρεί πως είναι… δυσφήμιση για την απάνθρωπη εικόνα του παγκοσμίως να εμφανίζεται ότι ταυτίζεται με την πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου!!!
Όπου βρεθεί κι όπου σταθεί το τελευταίο διάστημα, ο γκαουλάιτερ του ΔΝΤ στην Αθήνα Πολ Τόμσεν διακηρύσσει δημοσίως, σε κάθε ομιλία του, ότι το ΔΝΤ δεν ζήτησε ποτέ από την κυβέρνηση Παπανδρέου να μειώσει τους μισθούς των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα!
Δεν έχει ξαναγίνει αυτό πουθενά στον κόσμο: Να βγαίνει το ΔΝΤ από… αριστερά(!!!) σε κάποια κυβέρνηση – και μάλιστα η κυβέρνηση αυτή να είναι του λεχρίτη του… προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς!
Είναι όντως εξαιρετικά δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου έφτασε μέχρι του σημείου να δώσει το δικαίωμα στον κάθε ιδιώτη εργοδότη να μειώνει όσο θέλει (!) τους μισθούς των εργαζομένων του, με προσωρινό κατώτατο φράγμα μόνο τα 740 ευρώ μεικτά του ελάχιστου μισθού, που καθορίζει η εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας.
Αυτό σημαίνει δηλαδή ότι η κάθε μεγάλη επιχείρηση που απασχολεί στη χώρα μας π.χ. μηχανικούς ή γιατρούς με 30 ή και περισσότερα χρόνια προϋπηρεσίας και τους αμείβει με 2.300 ή 3.000 ευρώ ή και περισσότερα, έχει το δικαίωμα από τον Γ. Παπανδρέου να τους μειώσει το μισθό και να τους ρίξει ακόμη και στα… 740 ευρώ!
Εννοείται ότι η τεράστια μάζα των εργαζομένων που δουλεύει με 1.000 ή 1.500 ή 2.000 ευρώ μεικτά ταχύτατα θα βουλιάξει προς τα 740 ευρώ!
Μεικτά, για να μην ξεχνιόμαστε.
Στην περίπτωση του ιδιωτικού τομέα, όπως είναι ευνόητο, δεν υπάρχει ούτε καν το πρόσχημα ότι τα κέρδη από τη μείωση των μισθών πάνε στα κρατικά ταμεία και από εκεί στους ξένους τοκογλύφους που δανείζουν την κυβέρνηση.
Στην περίπτωση των ιδιωτών όλα τα λεφτά που εξοικονομούνται από τη μείωση των μισθών πάνε ολόκληρα στην τσέπη του εργοδότη – και χάνονται κι από πάνω τεράστια ποσά που αντιστοιχούν στις ασφαλιστικές εισφορές των ποσών που περικόπτονται από τους μισθούς και θα πήγαιναν στα ασφαλιστικά ταμεία, ενώ χάνει και απευθείας το κράτος φορολογικά έσοδα εξαιτίας των μισθών που περικόπτονται και που είναι τα μόνα σίγουρα φορολογικά έσοδα, αφού κόβονται απευθείας από την πηγή χωρίς να ερωτηθούν οι εργαζόμενοι.
Έχουμε να κάνουμε λοιπόν με αδίστακτους υπηρέτες των συμφερόντων του κεφαλαίου.
Αυτή είναι η πραγματική φύση της κυβέρνησης Παπανδρέου, ο οποίος άλλωστε έχει έτοιμες τις βαλίτσες του να την κοπανήσει από την Ελλάδα μόλις δυσκολέψουν τα πράγματα.
Ξέρει ότι αποκλείεται να εκλεγεί για δεύτερη τετραετία και ως εκ τούτου είναι εξαιρετικά επικίνδυνος πολιτικά.
Ξεπουλάει τα πάντα στο κεφάλαιο, στους Αμερικάνους και στην ΕΕ με την πρώτη ευκαιρία, ελπίζοντας να τον ανταμείψουν με τη θέση του ΓΓ του ΟΗΕ για τις υπηρεσίες του.
Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι κανένας δεν έχει βάλει ακόμη θέμα στη Σοσιαλιστική Διεθνή να τον καθαιρέσουν από πρόεδρο, αφού έχει αποδειχθεί με τη διακυβέρνησή του… ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού, ώστε να πάψει τουλάχιστον για τα μάτια του κόσμου να αποτελεί «κινητό διασυρμό» της υποτιθέμενης σοσιαλδημοκρατίας.
Έχει πλάτες ο Γιωργάκης – Τσολάκογλου που αποδεικνύεται «Ντίλινγκερ του κεφαλαίου»!
Δεν είναι τυχαίο φυσικά που για την εκπλήρωση της αποστολής του τον έχουν πλαισιώσει με ένα οικονομικό επιτελείο οργάνων του διεθνούς κεφαλαίου.

* Ο Γ. Παπακωνσταντίνου ήταν υπάλληλος του ΟΟΣΑ στο Παρίσι επί εφτά χρόνια.
* Η Παναρίτη, αυτή η παντελώς άγνωστη και εξτρεμιστικά νεοφιλελεύθερη οικονομική σύμβουλος του Γ. Παπανδρέου που την τοποθέτησε βουλευτή επικρατείας χωρίς καν να γνωρίζονται(!), ήταν υπάλληλος του ΔΝΤ πριν μας την φέρουν.
* Ο Χριστοδούλου, ο υπεύθυνος του δημόσιου χρέους, ήταν υπάλληλος της Γκόλντμαν Ζαξ.

Καταλαβαίνουμε δηλαδή στα χέρια ποιών ανθρώπων βρίσκεται η ελληνική οικονομία!
Αυτοί όμως την αποστολή τους εκπληρώνουν.
Εμείς θα ξυπνήσουμε να τους διώξουμε με κλωτσιές και τις πέτρες ή θα τους αφήσουμε να μας γδάρουν ζωντανούς;
Αυτό είναι το ζήτημα. Τα άλλα περιττεύουν.
Αυτό πρέπει να το αποδείξουμε με τη συμμετοχή μας στις απεργιακές κινητοποιήσεις όλης αυτής της εβδομάδας και πάνω από όλα στη γενική απεργία της Τετάρτης.
Εκεί θα κριθεί εμπράκτως αν η οργή που αισθάνεται ο κόσμος της εργασίας θα μετατραπεί σε λάβα που κάψει την κυβέρνηση ή θα εκφυλιστεί σε κατάθλιψη αδράνειας.
Ελπίζουμε, ευχόμαστε και εργαζόμαστε για να συμβεί το πρώτο.
Διαφορετικά, το μέλλον μας προβλέπεται πολύ ζοφερό. Αυτοί δεν έχουν έλεος.
 

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ

Του Ασώτου υιού χθές...

Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Όταν, στο δρόμο της Θήβας, ο Οιδίποδας συνάντησε τη Σφίγγα, κι αυτή του έθεσε το αίνιγμά της, η απόκρισή του ήταν: ο άνθρωπος. 
Τούτη η απλή λέξη χάλασε το τέρας. 
Έχουμε πολλά τέρατα να καταστρέψουμε. Ας συλλογιστούμε την απόκριση του Οιδίποδα.




Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

Η ΖΥΜΗ ΤΩΝ 30ΑΡΗΔΩΝ

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
Υπάρχει μια γενιά, οι σημερινοί 30άρηδες, που τείνει να χαθεί κυριολεκτικά, έχοντας συνθλιβεί όχι μόνον απ' τις ραγδαίες εξελίξεις, αλλά κι από την ταχύτητά τους. Είναι η γενιά που δεν προλαβαίνει να σκεφτεί, αδυνατεί να σχεδιάσει και, προπάντων, δεν πρόλαβε να αφομοιώσει την εμπειρία τεράστιων προαναγγελθέντων γεγονότων με εξέχουσα βαρύτητα, όπως ο πόλεμος κι εν τέλει η εξάρθρωση της Γιουγκοσλαβίας.
Είναι η γενιά που έμεινε απλησίαστη από τις πολιτικές πρωτοβουλίες, για λόγους που δεν χωράνε στην παρούσα στήλη, ποτισμένη με ψευδαισθήσεις και παροράματα, πολύ καλά εκπαιδευμένη, αλλά εξειδικευμένα μονοδιάστατα.
Τώρα γεμίζει τα πεζοδρόμια με τη στάμπα του άνεργου συμβασιούχου. Αδυνατεί να ακουμπήσει σε γεννήτορες με σφαγμένα δικαιώματα και συκοφαντημένους ως βολεμένους ή λαμόγια. Η γενιά των 30+ είναι αμήχανα απογοητευμένη. Εμεινε ξαφνικά σταματημένη στην επιβίωση, ενώ είχε την ψευδαίσθηση του κατακτητή της ζωής. Γυμνή από ιδεολογία, με συνήθειες βαρίδια, όπως η σχετικά εύκολη κατανάλωση, ενίοτε με αθροισμένα μεταπτυχιακά, αλλά κανέναν ποιητή ή τραγουδοποιό ικανό να εκφράσει τους νταλκάδες και τα βάσανα της εποχής της, αυτή η χρυσή ηλικιακά για κάθε κοινωνία νεότης «σωφρονίζεται» βίαια από δυνάστες που διδάχτηκε να θεωρεί «φυσικά» αφεντικά, προϊστάμενους, βύσματα, κύκλους, γνωριμίες και σπανίως παρέες, συναδέλφους, συντρόφους.
Εζησε έναν πόλεμο στη γειτονιά της και της είπαν ότι δεν θα της πειράξει το σπίτι. Είδε πολλήν τηλεόραση κι ώσπου να χωθεί για τα καλά στο πιο ευρύχωρο διαδίκτυο, συνήθισε να ανταλλάσσει μηνύματα για το αίμα που χύνεται, να βαριέται λέξεις όπως ο ιμπεριαλισμός, να προσαρμόζεται σε εθελοντισμούς που πλουτίζουν το βιογραφικό της. Είναι οι σημερινοί τριαντάρηδες που θεώρησαν εφικτή μονιμότητα εκείνο το άθλιο υβριδικό σλόγκαν του Ανδρέα Παπανδρέου «μη πόλεμος» κι έγινε γυαλιστερά μικροαστική, συνειδητά σχεδόν αυτοευνουχισμένη από τα υψηλά πετάγματα του νου και της συλλογικής συνείδησης. Προσέλαβε μετανάστες κι ύστερα άρχισε να φοβάται την ...επένδυσή της. Ξακρίστηκε σε προάστια, ταξίδεψε με κάρτες κι έχασε την πόλη και το σπίτι της.
Τώρα, άοπλη απέναντι στον πόλεμο που μπήκε σπίτι της και στην ψυχή της, δεν έχει χρόνο να κατανοήσει όσα ζει, τον εφιάλτη της τον αντιμετωπίζει με χάπια ή φυγή και όσους συνομήλικους ξέφυγαν απ' το «σιδέρωμα» τους αντιμετωπίζει ως εχθρούς. Προλεταριοποιούμενη τάχιστα μισεί την εργατική τάξη, ωσάν να είναι όχι συνείδηση αλλά προορισμός της. Θα κάνει τα πάντα για να μείνει στον αφρό ως ανώτερη τάξη και ...εποχική φυλή. Είναι ικανή για το καλύτερο και για το χειρότερο. Φοβάται ακόμα να στρατευθεί σε κοινούς σκοπούς, συντηρητικοποιείται με δανεικό λεξιλόγιο κι αβίωτη προσπαθεί να ζήσει ένα βίο αβίαστο με διλήμματα που δεν μπορεί να απαντήσει κι ας ξέρει ότι είναι τεχνητά.
Αυτή τη γενιά, της αποχής, της ...διαδικτυακής πρωτοβουλίας που όμως γίνεται γνωστή όταν ασχοληθούν μαζί της οι 50άρηδες και 60άρηδες κατέχοντες αστοί, είναι ζυμάρι χωρίς μαγιά. Αν δεν στηριχτεί τώρα που ζορίζεται, αν δεν καταφέρουμε να την πείσουμε να βάλει στο λαϊκό κορβανά των αγώνων τα όσα ξέρει και μπορεί, δε θα μπορέσουμε φοβούμαι να την αντιμετωπίσουμε πολιτικά παρά θρηνώντας σε δέκα χρόνια. Αζυμη ζύμωση δεν υπάρχει.

ΥΓ: Το σλόγκαν σε τοίχο συνοψίζει: «Μη βάζεις ζάχαρη στα σκατά. Δε θα γίνουν μαρμελάδα».

Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

Η ΔΙΚΗ ΤΩΝ ΤΟΝΩΝ




Οι χοίροι υΐζουσιν,
τά χοιρίδια κοΐζουσιν
οι όφεις ιΰζουσιν.

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

ΙΣΠΑΝΙΚΗ









AMYNA GRUNFELD








ΣΙΚΕΛΙΚΗ - ΒΑΡΙΑΝΤΑ ΤΟΥ ΠΕΛΕΚΑΝΟΥ (PELICAN VARIATION)







ΤΙ ΚΑΝΕΙ Ο Ο ΓΙΑΠΩΝΕΖΟΣ;

1972: FISCHER- SPASSKY


 




ΤΑ ΜΟΝΟΚΟΤΥΛΗΔΟΝΑ

Δημοτικό τραγούδι

Τα μονοκοτυλήδονα
και τα δικοτυλήδονα
ανθίζανε στον κάμπο.

Σου το 'χαν πει στον κλήδονα
και σμίξαμε φιλήδονα
τα χείλια μας, Μαλάμω!

Γιώργος Σεφέρης











Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΤΑ ΑΛΟΓΑ ΟΤΑΝ ΓΕΡΑΣΟΥΝ

Αναδημοσιεύουμε την χθεσινή ανάρτηση του blog "ΣΚΑΚΙ ΣΤΑ ΔΥΤΙΚΑ" την οποία προσυπογράφουμε:


"Η Μπαλάντα του Κυρ- Μέντιου" Κώστας Βάρναλης

Μαγικές κουβέντες, επίκαιρες όσο ποτέ. Ποιός δεν βλέπει τη σημερινή εποχή σε αυτούς τους στίχους; Δεν θα το ρίξω στην πολιτική, τουλάχιστον μέσα από αυτό το blog. Αλλά σκεφτείτε ο καθένας στην περιοχή του, στο σωματείο του, στη δουλειά του, στο περίγυρό του να βρει κοινά στοιχεία και ανθρώπους-αφέντες με αυτούς τους στίχους. Απομονώστε όλους τους παράγοντες, τους παραγοντίσκους και τους βαστάζους τους, που με πυξίδα το προσωπικό τους συμφέρον εκμεταλλεύονται τα παιδιά μας. Μη παρασύρεστε από παχιά λόγια. Μη μαθαίνουμε στα παιδιά μας να επιβιώνουν μόνο σκύβοντας το κεφάλι. Ας τους δείξουμε έναν άλλο δρόμο. Το δρόμο της αξιοπρέπειας και της διεκδίκησης αυτών που δικαιούνται. Και ας αρχίσουμε από τα σωματεία μας και τις τοπικές ενώσεις. Για να κάνουμε το άθλημα εργαλείο για τη σωστή ανάπτυξη των παιδιών μας και όχι τα παιδιά μας μοχλό πίεσης στα συμφέροντα μερικών. Μπορούμε...

Δε λυγάνε τα ξεράδια και πονάνε τα ρημάδια!
Κούτσα μια και κούτσα δυο της ζωής το ρημαδιό!
Mεροδούλι, ξενοδούλι! Δέρναν ούλοι: αφέντες, δούλοι,
ούλοι: δούλοι, αφεντικό και μ' φήναν νηστικό.

Tα παιδιά, τα καλοπαίδια, παραβγαίνανε στην παίδεια
με κοτρόνια στα ψαχνά, φούχτες μύγα στ' αχαμνά!
Aνωχώρι, Κατωχώρι, ανηφόρι, κατηφόρι,
και με κάμα και βροχή, ώσπου μου 'βγαινε η ψυχή.

Eίκοσι χρονώ γομάρι σήκωσα όλο το νταμάρι
κι' έχτισα, στην εμπασιά του χωριού, την εκκλησιά.
Kαι ζευγάρι με το βόδι (άλλο μπόι κι' άλλο πόδι)
όργωνα στα ρέματα τ' αφεντός τα στρέμματα.

Kαι στον πόλεμ' "όλα για όλα" κουβαλούσα πολυβόλα
να σκοτώνονται οι λαοί για τ' αφέντη το φαϊ.
Kαι γι' αυτόνε τον ερίφη εκουβάλησα τη νύφη
και την προίκα της βουνό, την τιμή της ουρανό!

Aλλά εμένα σε μια σφήνα μ' έδεναν το Μαη το μήνα
στο χωράφι το γυμνό να γκαρίζω, να θρηνώ.
Kι' ο παπάς με την κοιλιά του μ' έπαιρνε για τη δουλειά του
και μου μίλαε κουνιστός: "Σε καβάλησε ο Χριστός!

Δούλευε για να στουμπώσει όλ' η Χώρα κι' οι καμπόσοι.
Μη ρωτάς το πώς και τί, να ζητάς την αρετή!
-Δε βαστάω! Θα πέσω κάπου! -Ντράπου! Τις προγόνοι ντράπου!
-Αντραλίζομαι!... Πεινώ!... -Σούτ! θα φας στον ουρανό!"

Kι' έλεα: όταν μιαν ημέρα παρασφίξουνε τα γέρα,
θα ξεκουραστώ κι' εγώ, του θεού τ' αβασταγό!
Kι' όταν ένα καλό βράδυ θα τελειώσει μου το λάδι
κι' αμολήσω την πνοή (ένα πουφ είν' η ζωή),

H ψυχή μου θε να δράμη στη ζεστή αγκαλιά τ' Αβράμη,
τ' άσπρα, τ' αχερένια του να φιλάει τα γένια του!
Γέρασα κι' ως δε φελούσα κι' αχαϊρευτος κυλούσα,
με πετάξανε μακριά να με φάνε τα θεριά.

Kωλοσούρθηκα και βρίσκω στη σπηλιά τον Αι-Φραγκίσκο:
"Χαίρε φως αληθινόν και προστάτη των κτηνών!
Σώσε το γέρο κύρ Μέντη απ' την αδικιά τ' αφέντη,
συ που δίδαξες αρνί τον κύρ λύκο να γενή!

Tο σκληρόν αφέντη κάνε από λύκο άνθρωπο κάνε!..."
Μα με την κουβέντα αυτή πόρτα μου 'κλεισε κι' αυτί.
Tότενες το μαύρο φίδι το διπλό του το γλωσσίδι
πίσω από την αστοιβιά βγάζει και κουνάει με βιά:

"Φως ζητάνε τα χαϊβάνια κι' οι ραγιάδες απ' τα ουράνια,
μα θεοί κι' όξαποδώ κει δεν είναι παρά δώ.
Aν το δίκιο θες, καλέ μου, με το δίκιο του πολέμου
θα το βρης. Οπου ποθεί λευτεριά, παίρνει σπαθί.

Mη χτυπάς τον αδερφό σου- τον αφέντη τον κουφό σου!
Και στον ίδρο το δικό γίνε συ τ' αφεντικό.
Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο χάιντε Σύμβολον αιώνιο!
Αν ξυπνήσεις, μονομιάς θα 'ρτη ανάποδα ο ντουνιάς.

Kοίτα! Οι άλλοι έχουν κινήσει κι' έχ' η πλάση κοκκινήσει
κι' άλλος ήλιος έχει βγη σ' άλλη θάλασσ', άλλη γης".


Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

10 Φεβρουαρίου 1961

Γενέθλιος ημέρα σήμερα για τον διαχειριστή του ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ.
50 χρόνια. Δεν είναι και λίγα.
Μια μέρα πάντα δεμένη για μένα από τα μικρά μου χρόνια με το τραγούδι που ακολουθεί καθώς μου το τραγούδαγε η μάνα μου, λόγω του ότι στις 10 Φεβρουαρίου είναι και του Αγίου Χαραλάμπους.



Και ένα ακόμη:


Αντί ημερολογίου:



Και για κέρασμα:


Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

IN MEMORIAL


ΠΡΟΤΥΠΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

Ένα ενδιαφέρον άρθρο για το θέμα:

Για τα πρότυπα σχολεία και την αναβίωσή τους

Αγαπητοί φίλες/φίλοι της "Αυγής",

Στο πλαίσιο του διαλόγου που διεξάγεται αυτή την εποχή για την αναβίωση των πάλαι ποτέ προτύπων (και νυν πειραματικών) σχολείων, διάβασα με προσοχή στην εφημερίδα σας την τοποθέτηση της κ. Τρίμη-Κύρου («Πειραματικά-πρότυπα σχολεία: μία αντίφαση και μία παγίδα»). Ως παλαιός απόφοιτος τέτοιου σχολείου, αλλά και εκπαιδευτικός, νιώθω τον πειρασμό να θέσω υπ' όψιν σας κάποια σχόλια για τη συγκεκριμένη τοποθέτηση απέναντι στα πρότυπα σχολεία.
Σπεύδω εξαρχής να διευκρινίσω πως πιστεύω ότι η αυθεντική λύση είναι η επαναφορά των εξετάσεων. Για να είμαι πιο ακριβής, τα πρότυπα σχολεία θα πρέπει να δέχονται μαθητές με εξετάσεις, και ενδεχομένως θα πρέπει να εξεταστεί η δημιουργία κάποιων πειραματικών σχολείων, όπου οι μαθητές θα εισάγονται με κλήρωση (ώστε να υπάρχει πειραματική διδασκαλία σε πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα μαθητικού κοινού). Το
βασικό ερώτημα όμως που πρέπει να απαντήσει η κοινωνία, είναι αν θα πρέπει να υποστηρίζονται οι μαθητές που διαθέτουν κάποια έφεση ή κάποιο ταλέντο στις επιστήμες (και, γιατί όχι, στις τέχνες, στον αθλητισμό κ.λπ.) για να εκτοξεύσουν τις δυνατότητές τους στα αστέρια και πιό ψηλά ακόμα. Αν η απάντηση είναι «ναι», τότε η αναβίωση των προτύπων είναι επιβεβλημένη. Κανένα σύστημα δεν είναι απόλυτα δίκαιο, ούτε βέβαια το σύστημα των εξετάσεων στην ηλικία των 12 ετών. Αναμφίβολα θα υπάρξουν αδικίες, αλλά το όφελος είναι σημαντικά μεγαλύτερο από τις όποιες παρενέργειες.
Αυτό δεν αποκλείει φυσικά (και δεν βλέπω να έχει ιδιαίτερη σχέση με) τη διάθεση να αναβαθμιστούν συνολικά τα δημόσια σχολεία. Σε πρώτο βήμα, η οικονομική δαπάνη της αλλαγής του συστήματος εισαγωγής στα υπάρχοντα «πειραματικά» από κλήρωση σε εξέταση, δεν είναι σπουδαίο. Απλά, πρόκειται για θέμα πολιτικής βούλησης.
Διαβάζοντας το άρθρο της κ. Τρίμη, είδα με ενδιαφέρον πως οι απόψεις που οδήγησαν στην κατάργηση των προτύπων καλά κρατούν σε κάποιους κύκλους, παρά την -όπως προσωπικά πιστεύω- ήττα τους στην κοινωνία. Στην πρώτη παράγραφο του άρθρου, η αναβίωση των προτύπων συγκρίνεται με την επαναφορά των παρθεναγωγείων ή την κατάργηση της μεικτής φοίτησης!! Δεν γνωρίζω ποιες είναι οι έρευνες για την κοινωνική προέλευση των μαθητών των πάλαι ποτέ προτύπων που επικαλείται η κ. Τρίμη, δυσκολεύομαι όμως να ακυρώσω την προσωπική μου εμπειρία (που ταιριάζει, όπως διαπίστωσα και με την εμπειρία άλλων αποφοίτων της Βαρβακείου): ζώντας την ατμόσφαιρα του σχολείου μου την περίοδο 1974-1980 εκτιμώ πως η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών προερχόταν από μικροαστικές και μεσοαστικές οικογένειες, ενώ τα παιδιά των εργατικών οικογενειών ήταν σαφώς (πολύ) περισσότερα από τα παιδιά πλουσίων οικογενειών. 
Την αταξική αυτή σύνθεση εξασφάλιζαν οι εξετάσεις και αδυνατώ να πιστέψω πως θα τη διαταράξει σοβαρά η παραπαιδεία της προετοιμασίας για τα πρότυπα. Η συγγραφέας του άρθρου είναι στην εκπαίδευση (και μάλιστα στο Βαρβάκειο), απορώ λοιπόν πώς της έχει διαφύγει το γεγονός πως οι νεοσσοί των ευκατάστατων οικογενειών στρέφονται στα ιδιωτικά σχολεία, όχι (τόσο) για να βρούν καλή εκπαίδευση, όσο για να δημιουργήσουν τις κατάλληλες κοινωνικές διασυνδέσεις και γνωριμίες για το μέλλον τους. Αμφιβάλλω αν έστω και ένας εξ αυτών θα έκανε τον κόπο να κάνει φροντιστήριο για να περάσει με εξετάσεις σε πρότυπο σχολείο!
Από την άλλη, δυσκολεύομαι να κατανοήσω την αντιπάθεια που αποπνέει το άρθρο (συνήθης στους φορείς αυτών των απόψεων) για τους μαθητές με υψηλές δυνατότητες. Στο άρθρο της κας Τρίμη, οι άριστοι είναι πάντα «άριστοι» (σε εισαγωγικά) λες και δεν υπάρχει αυτό το είδος ή είναι ντροπή να διακρίνεται κανείς στο σχολείο (τα εισαγωγικά βέβαια σημαίνουν την αμφισβήτηση της αρθρογράφου σε οποιοδήποτε σύστημα αξιολόγησης της αριστείας, δεδομένων των κοινωνικών παραμέτρων, ωστόσο η επιφύλαξη και η αντιπάθεια ακόμα και στη λέξη «άριστος» είναι διάχυτη, πάντα κατά τη γνώμη μου). Το αποκορύφωμα βρίσκεται στην άποψη του άρθρου πως «Πρωταρχική υποχρέωση της πολιτείας είναι να υποστηρίζει την καλύτερη εκπαίδευση για τους περισσότερους και όχι για τους ελάχιστουςΤα προνομιούχα (λόγω ευφυΐας ή λόγω περιβάλλοντος) παιδιά θα βρουν τον δρόμο τους». Ή παρακάτω: «... η αναβίωση των προτύπων θα οδηγήσει σε αφαίμαξη των 'άριστων' μαθητών από τα υπόλοιπα δημόσια σχολεία. Είναι άραγε αυτό θετικό; Μήπως επιχειρώντας να ενισχύσουμε τους 'άριστους' χαντακώνουμε τους υπόλοιπους, στερώντας τις τάξεις τους από παιδιά που θα στήριζαν το μάθημα και τη διαδικασία κατάκτησης της γνώσης;».
Αυτό είναι εκπληκτικό: αντί να υποστηριχτούν τα παιδιά που έχουν κάποιες δυνατότητες, ώστε να τις εκμεταλλευτούν στο έπακρο, καλούνται να «στηρίξουν το μάθημα και τη διαδικασία της γνώσης»!! Φαντάζομαι πως το επόμενο βήμα θα είναι να διασπείρουμε τους καλούς μαθητές στα σχολεία υποβαθμισμένων περιοχών έτσι ώστε να έχουν κίνητρο οι μέτριοι και κακοί μαθητές να γίνουν καλύτεροι! Και όσο για τους άριστους, γιατί να νοιαστούμε; Αυτοί θα βρουν τον δρόμο τους...
Δεν νομίζω πως χρειάζεται άλλο σχόλιο, πέραν της διαπίστωσης πως 
το θέμα είναι καθαρά ιδεολογικόΤο βασικό ερώτημα είναι αν η κατάργηση των προτύπων στέρησε τη δυνατότητα σε παιδιά οικογενειών χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος, να αποκτούν πραγματικά καλή εκπαίδευση, αφού η κλήρωση είναι άδικο μέσο επιλογής και τα ιδιωτικά σχολεία είναι κάπως ακριβά. Κατα τη γνώμη μου αυτό ακριβώς συνέβη, και αυτό πρέπει να διορθωθεί με την αναβίωση των προτύπων.Το χειρότερο δε είναι πως οι «προοδευτικές», «αντι-ελιτίστικες» απόψεις της δεκαετίας του '80 (που όπως είδα στο άρθρο της κ. Τρίμη, καλά κρατούν) λειτούργησαν ως εν δυνάμει πολιορκητικός κριός των συμφερόντων των ιδιωτικών σχολείων, που ήταν και οι μεγάλοι ωφελημένοι από την κατάργηση των προτύπων και την ευρύτερη υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου. Υπάρχει ένα θαυμάσιο άρθρο του Στάθη Καλύβα (από το Yale) στην "Καθημερινή" («Στις ρίζες της χρεωκοπίας», 17 Οκτωβρίου 2010) που δείχνει και τις κοινωνικές συνέπειες της κατάργησης των προτύπων: στα ξένα πανεπιστήμια είναι συντριπτική πλέον η αναλογία των αποφοίτων ιδιωτικών σχολείων σε σχέση με το παρελθόν. Τελικά, οι «αντι-ελιτίστες» κατάφεραν αυτό που ήθελαν να αποφύγουν: την τέλεια ταξική παιδεία. Νομίζω πως ήλθε η ώρα να γυρίσει η κοινωνία την πλάτη σε αυτές τις ιδεοληψίες και να μπει ξανά στη λογική της επανίδρυσης των σχολείων που βοηθούν και υποστηρίζουν τους πραγματικά καλούς μαθητές.
Με εκτίμηση,
Κων/νος Δ. Κούτρας
Επίκουρος Καθηγητής Πανεπιστημίου Πελοποννήσου
Απόφοιτος της Βαρβακείου Προτύπου Σχολής




Και το αρχικό άρθρο από την "ΑΥΓΗ":
Πειραματικά - πρότυπα» σχολεία: μια αντίφαση και μια παγίδα

ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΤΡΙΜΗ - ΚΥΡΟΥ*

Άραγε θα εθεωρείτο εκπαιδευτική μεταρρύθμιση η επαναφορά στα σχολικά βιβλία της καθαρεύουσας ή η κατάργηση της μεικτής φοίτησης και η επαναφορά των παρθεναγωγείων; Όχι, τουλάχιστον για τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών. Τότε γιατί να θεωρηθεί εκπαιδευτική μεταρρύθμιση η αναβίωση των πάλαι ποτέ προτύπων; Πώς είναι δυνατόν αυτή η επιλογή να υιοθετείται από μια κυβέρνηση που δηλώνει αποφασισμένη να δημιουργήσει το «Νέο σχολείο»;
Καταρχάς υπάρχει μια σύγχυση των όρων «πειραματικό» και «πρότυπο». Είναι όροι αλληλοαποκλειόμενοι, δεν μπορούν να συνυπάρξουν οι δύο ιδιότητες στο ίδιο σχολείο. Το υπουργείο καθιερώνει εισαγωγικές εξετάσεις στα «πειραματικά - πρότυπα» σχολεία, ώστε να φοιτούν σε αυτά οι «άριστοι», ενώ δηλώνει ότι θα αξιοποιήσει τα εν λόγω σχολεία για α) την παιδαγωγική επιμόρφωση - άσκηση εκπαιδευτικών και φοιτητών, β) τη δοκιμή καινοτομιών που θα αποτιμούνται με επιστημονικό τρόπο, ώστε όποιες κριθούν αποτελεσματικές να εφαρμοστούν πανελλαδικά.
Αν όμως δοκιμαστούν νέες μέθοδοι, βιβλία κτλ σε μαθητές κορυφαίων επιδόσεων, δεν είναι δυνατόν να συναχθούν συμπεράσματα για το αν πρέπει να προχωρήσουμε στη γενίκευση της δοκιμαζόμενης καινοτομίας πανελλαδικά. Μια πιλοτική εφαρμογή, για να ελεγχθεί η καταλληλότητά της με επιστημονικά έγκυρο τρόπο, επιβάλλεται να πραγματοποιηθεί με μαθητές που δεν απέχουν παρασάγγας από τον μέσο όρο.
Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση της επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών. Οι επιμορφούμενοι, για να βοηθηθούν ουσιαστικά, πρέπει να παρακολουθήσουν δειγματικές διδασκαλίες όπου θα εφαρμόζονται πρωτοποριακές μέθοδοι σε όσο το δυνατόν πιο πραγματικές συνθήκες. Έτσι μονάχα θα πεισθούν ότι είναι εφικτό σε μια μέση τάξη να εγκαταλείψουν τα παραδοσιακά πρότυπα διδασκαλίας. Διαφορετικά είναι αυτονόητη και εύλογη η ένσταση ότι «αυτά περπατάνε εδώ: επειδή έχετε την αφρόκρεμα, αποκλείεται να περπατήσουν στην Κυψέλη ή στο Μενίδι».
Αφού έγινε σαφές ότι ένα επιλεγμένο μαθητικό δυναμικό ακυρώνει τη λειτουργία των σχολείων ως χώρων έγκυρου πειραματισμού και πειστικής επιμόρφωσης, έχει σημασία να απαντήσουμε στην πιθανή εναλλακτική πρόταση να υπάρξουν δύο διακριτές κατηγορίες σχολείων: α) τα πειραματικά, των οποίων ο πληθυσμός θα προκύπτει με κλήρωση, ώστε να είναι αξιόπιστα τα συμπεράσματα των πιλοτικών προγραμμάτων και τα παραδείγματα της επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών, β) τα πρότυπα, των οποίων ο πληθυσμός θα προκύπτει με εξετάσεις και απʼ τα οποία θα αποφοιτούν οι μελλοντικοί διακεκριμένοι της Ελλάδας.
Είναι αληθές ότι σε αυτή την περίπτωση δεν θα υπήρχε αντίφαση στόχων. Το κάθε είδος σχολείου θα είχε τους δικούς του στόχους, συμβατούς με τον μαθητικό πληθυσμό του. Παρόλα αυτά, αν η ύπαρξη σχολείων πραγματικά (όχι κατ' όνομα) πειραματικών είναι μια οφθαλμοφανής ανάγκη, η αναγκαιότητα των προτύπων είναι αμφισβητήσιμη. Η αναβίωσή τους δεν συνιστά καινοτομία αλλά «παλαιοτομία», όχι τόσο γιατί τα πρότυπα ανήκουν στο μακρινό παρελθόν, όσο γιατί οι λόγοι που οδήγησαν στην κατάργησή τους διόλου έχουν εκλείψει.
Σωρεία ερευνών καταγράφουν και στην Ελλάδα αυτό που πρώτοι οι Γάλλοι Μπουρντιέ, Μποντελό και Εσταμπλέ διαπίστωσαν στη δική τους χώρα κάμποσες δεκαετίες πριν: οι σχολικές επιδόσεις εξαρτώνται άμεσα από το οικονομικό και μορφωτικό κεφάλαιο των οικογενειών όπου ανατρέφονται οι μαθητές. Ακόμα και δημοσιογραφικά άρθρα μετά την έκδοση των αποτελεσμάτων των πανελλαδικών εντοπίζουν την ανισότητα ευκαιριών στις σπουδές.
Στις περιζήτητες σχολές το ποσοστό των εισαγομένων που προέρχονται από τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα είναι πολύ υψηλότερο από το ποσοστό που κατέχουν αυτά τα στρώματα στον συνολικό πληθυσμό. Υπάρχουν, βέβαια, εξαιρέσεις, αλλά απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Ιστορική έρευνα για την κοινωνική προέλευση των μαθητών των πάλαι ποτέ προτύπων αποτυπώνει χαμηλά ποσοστά μαθητών προερχόμενων από κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Προφανώς η ευφυΐα δεν κατανέμεται σύμφωνα με την κοινωνική προέλευση. Άλλη είναι η εξήγηση. Τίθενται λοιπόν κάποια ερωτήματα: Τι μετρούν οι εξετάσεις; Μετρούν την ευφυΐα; Υπάρχει ευφυΐα ανεξάρτητη από τα ερεθίσματα που παρέχονται στο παιδί, τον προφορικό λόγο που ακούει καθημερινά στο σπίτι του, τις ευκαιρίες επαφής που του προσφέρονται με διάφορες εκφάνσεις του πολιτισμού, με την τεχνολογία κτλ;
Οι έρευνες λένε πως όχι, δεν υπάρχει ευφυΐα ανεξάρτητη από το περιβάλλον όπου μεγαλώνει ένα παιδί. Άρα υπάρχουν παιδιά που προσέρχονται στις πιθανές εξετάσεις με περισσότερα εφόδια από άλλα. Επιπλέον, στην περίπτωση που αναβιώσουν τα πρότυπα, όπως συνέβαινε και όταν παλιότερα υπήρχαν, θα ανθήσουν τα ιδιαίτερα προετοιμασίας υποψηφίων για τις εξετάσεις εισαγωγής.
Καθώς δε η παραπαιδεία σήμερα είναι πολύ περισσότερο ανεπτυγμένη από όσο τη δεκαετία του ʼ60 ή του ʼ70, το φαινόμενο θα είναι σαφώς εντονότερο. Οι «άριστοι» λοιπόν θα επιλεγούν λόγω ξεχωριστής ευφυΐας ή λόγω καλής προετοιμασίας; Ούτε καν τα τεστ ευφυΐας και δεξιοτήτων δεν είναι σε θέση να απομονώσουν και να μετρήσουν αμιγώς την ευφυΐα, πόσο μάλλον οι εξετάσεις γνωστικού περιεχομένου.
Ας υποθέσουμε όμως ότι βρισκόταν τρόπος να εντοπιστούν οι πραγματικά ευφυείς και όχι οι ευνοημένοι από το κοινωνικό περιβάλλον. Και πάλι τίθενται κάποια ερωτήματα: Ωφελούνται αλήθεια τα ιδιαίτερα ευφυή παιδιά όταν συνυπάρχουν μόνο με ομοίους τους; Πόσο εύκολο είναι να αποφευχθεί ο ανταγωνισμός και η βαθμοθηρία; Μήπως υπάρχει ο κίνδυνος να καλλιεργηθεί έπαρση αντί σεβασμός και αναγνώριση κάθε είδους δεξιοτήτων και αρετών που έχουν οι συνάνθρωποί μας, ακόμα κι αν αυτές δεν συνεπάγονται επιδόσεις;
Ας μην παραβλέπουμε δε το γεγονός ότι σε κάθε τάξη, και στις τάξεις των αρίστων αναπόφευκτα, κάποιοι έσονται πρώτοι και κάποιοι τελευταίοι. Είναι άραγε το ίδιο να είσαι τελευταίος σε μια κοινή τάξη και το ίδιο να είσαι τελευταίος σε μια τάξη αρίστων; Συζητήσεις με πρώην μαθητές προτύπων καταδεικνύουν ότι βίωναν επώδυνα τη θέση τους όσοι υπήρξαν ουραγοί. Το θλιβερότερο είναι ότι αυτοί οι ουραγοί των προτύπων θα ήταν μάλλον πρώτοι σε άλλα σχολεία. Επρόκειτο για μια εντελώς πλασματική αποτυχία, που όμως δεν τη βίωναν ως τέτοια.
Κάτι ακόμα δεν συνάδει με την αναβίωση και άρα τη χρηματοδότηση των προτύπων. Πρωταρχική υποχρέωση της πολιτείας είναι να υποστηρίζει την καλύτερη εκπαίδευση για τους περισσότερους και όχι για τους ελάχιστους. Τα προνομιούχα (λόγω ευφυΐας ή λόγω περιβάλλοντος) παιδιά θα βρουν τον δρόμο τους.
Αξίζει σε αυτό το σημείο να αναλογιστούμε την εκπαιδευτική πολιτική του Καποδίστρια: εκείνος αρνήθηκε να ιδρύσει πανεπιστήμιο θεωρώντας ότι όσα λεφτά μπορούσε να διαθέσει στην παιδεία έπρεπε να ωφελούν όσους αδυνατούσαν με δικά τους μέσα να μορφωθούν. Όσοι μπορούσαν να παραμείνουν εκτός αγοράς εργασίας στην αντίστοιχη ηλικία πιθανότατα μπορούσαν και να σπουδάσουν στα πανεπιστήμια της Ευρώπης. Έτσι προτεραιότητα έδωσε στη στοιχειώδη και την επαγγελματική εκπαίδευση.
Άραγε ποιες πρέπει να είναι οι προτεραιότητές μας σήμερα; Η αναβίωση των προτύπων απαντά στις επείγουσες ανάγκες του εκπαιδευτικού μας συστήματος; Μήπως όσοι θα γίνουν μαθητές προτύπων (όπως και οι επίδοξοι φοιτητές της εποχής του Καποδίστρια) δεν έχουν πραγματικά ανάγκη από αυτά τα σχολεία; Μήπως κάποιοι άλλοι μαθητές έχουν περισσότερη ανάγκη από την αναβάθμιση των σχολείων τους;
Πάντως στη Γαλλία το υπουργείο της αντίστοιχης σοσιαλιστικής κυβέρνησης (προ Σαρκοζί) χαρακτήρισε «σχολεία προτεραιότητας» τα σχολεία των υποβαθμισμένων αστικών περιοχών κι αυτά απορροφούσαν τα υψηλότερα κονδύλια, ακριβώς για να βοηθηθούν παιδιά με μειωμένες ευκαιρίες για μόρφωση.
Ένα επιπλέον πρόβλημα είναι ότι η αναβίωση των προτύπων θα οδηγήσει σε αφαίμαξη των «άριστων» μαθητών από τα υπόλοιπα δημόσια σχολεία. Είναι άραγε αυτό θετικό; Μήπως επιχειρώντας να ενισχύσουμε τους «άριστους» χαντακώνουμε τους υπόλοιπους, στερώντας τις τάξεις τους από παιδιά που θα στήριζαν το μάθημα και τη διαδικασία κατάκτησης της γνώσης;
Υπάρχουν και άλλα θέματα που μένουν ανοικτά στην υπουργική ανακοίνωση. Ένα κομβικό είναι τι περιθώρια ελευθερίας θα δοθούν για την υιοθέτηση εναλλακτικών τρόπων αξιολόγησης των μαθητών, τη μεταβολή ωρολογίων προγραμμάτων, διδακτέας ύλης κτλ. Είναι κρίσιμο να μην απαιτούνται πολύπλοκες χρονοβόρες γραφειοκρατικές διαδικασίες για να εγκριθεί ένας πειραματικός σχεδιασμός.
Επίσης πολύ βασικό ζήτημα είναι τα κριτήρια επιλογής των εκπαιδευτικών που θα στελεχώσουν τα πειραματικά. Είναι άραγε το διδακτορικό και τα μεταπτυχιακά εγγύηση για την ετοιμότητα και τη διάθεση των εκπαιδευτικών να εφαρμόσουν καινοτομίες; Δεν είναι εξίσου σημαντικά κριτήρια η πρότερη εμπλοκή των εκπαιδευτικών σε πρωτοποριακές εκπαιδευτικές δράσεις ή στην άσκηση φοιτητών, η παρακολούθηση σεμιναρίων διδακτικής κτλ.;
Αν κάποιος έχει κάνει διδακτορικό π.χ. για τον Πλωτίνο, αυτό σημαίνει πως είναι δάσκαλος που επιδιώκει την υπέρβαση των αυτονόητων στην εκπαίδευση; Κι όμως τέτοιους χρειάζεται ένα πειραματικό σχολείο. Και για να ενδιαφερθούν αυτοί να στελεχώσουν τα πειραματικά, πρέπει οι συνθήκες να είναι πρόσφορες αλλά και να νιώσουν εργασιακά ασφαλείς.
Κλείνω με μια απορία επί της διαδικασίας: Γιατί ακολουθείται μια διαδικασία κατεπείγοντος για τη σύνταξη του νομοσχεδίου περί πειραματικών - προτύπων; Τέλος πάντων σε ποια πιεστική ανάγκη απαντά αυτό το νομοσχέδιο και δεν υπάρχει χρόνος για ζύμωση ευρύτερη των προτάσεων του υπουργείου;
* Η Κατερίνα Τρίμη-Κύρου είναι εκπαιδευτικός Βαρβακείου Πειραματικού Γυμνασίου

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

ΑΝΕΓΝΩΝ - ΕΓΝΩΝ - ΚΑΤΕΓΝΩΝ


Ανέγνως, αλλ' ούκ έγνως
ει γαρ έγνως, ουκ άν κατέγνως.

Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

GM NYZHNYK ILLYA



Δείτε την παρτίδα του μικρότερου GM σήμερα στον κόσμο Illya Nyzhnyk (14-χρονος), από τον 1ο γύρο του Γ' γκρούπ του πρόσφατου Ολλανδικού τουρνουά TATA 2011 ( που γίνεται κάθε χρόνο στο Wijk aan Zee), όπου κατέλαβε την 1η θέση με 8,5 βαθμούς σε 13 αγώνες.





Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗΣ



ΑΠΟΛΕΙΠΕΙΝ Ο ΘΕΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΝ
Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές --
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πείς πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1911)





Η ΠΟΛΙΣ
Είπες· «Θα πάγω σ' άλλη γή, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα,
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ' είν' η καρδιά μου -- σαν νεκρός -- θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμό αυτόν θα μένει.
Οπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα».

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θά' βρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού - μη ελπίζεις -
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γή την χάλασες.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1910)

ΔΕΚΑΕΠΤΑ ΜΟΥΣΕΙΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΑΣ


















Περισσότερα από 1000 από τα διασημότερα έργα τέχνης παγκοσμίως. Δεκαεπτά μουσεία. 385 αίθουσες έκθεσης. 486 καλλιτέχνες. Oλα, έρχονται στο σπίτι σας για να τα απολαύσετε με την άνεσή σας, αφιερώνοντας όσο χρόνο θέλετε κάθε φορά. Και αυτό είναι μόνο η αρχή...Ο λόγος για το φιλόδοξο εγχείρημα της Google, το www.googleartproject.com που σας...επιτρέπει να "μπείτε" κυριολεκτικά μέσα σε 1061 (για την ώρα) έργα, τα οποια σας προσφέρονται με εντυπωσιακή λεπτομέρεια εστίασης που φτάνουν σε κάθε ξεχωριστή πινελιά του ζωγράφου.

Περιηγηθείτε διαδικτυακά μέσα στα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου με την βοήθεια της τεχνολογίας που χρησιμοποιεί η google για την πλοήγηση στο εσωτερικό κλειστών χώρων. Με την τεχνολογία αυτή θα έχετε την αίσθηση ότι περπατάτε στο μουσείο και μελετάτε τα εκθέματα από απόσταση ...αναπνοής.

Προς το παρόν οι online ξεναγήσεις αφορούν συνεργαζόμενα μουσεία από τις ΗΠΑ, την Ιταλία, τη Γερμανία, την Ισπανία, την Τσεχία, την Ολλανδία και τη Ρωσία, αλλά φιλοδοξία του προγράμματος είναι η λίστα αυτή να αυξάνεται όσο περνάει ο καιρός.

Βέβαια, οι φωτογραφίες των έργων που θα μπορείτε να απολαύσετε παραμένουν πνευματική ιδιοκτησία του κάθε μουσείου και ενδέχεται μάλιστα να υπάρχουν σε αυτές -εσκεμμένα- κάποια θολά σημεία, προκειμένου να δυσαιραίνονται οι προσπάθειες αναπαραγωγής τους.

Το εξαιρετικό είναι πως κάθε χρήστης μπορεί να δημιουργήσει την προσωπική του αίθουσα εκθεμάτων, με τα αγαπημένα του από κάθε μουσείο και να μοιραστεί την "γκαλερί" του με φίλους, συγγενείς και γνωστούς. Φανταστείτε δηλαδή την καταδική σας αίθουσα με τα έργα που λατρεύετε, μια online όαση που θα μπορείτε να επισκέπτεστε όσο συχνά θέλετε και να ανανεώνετε τα εκθέματά της.

Στα συν του προγράμματος συγκαταλέγονται ακόμα η άρτια οργάνωση των εκθεμάτων κάθε μουσείου (μπορείτε να κάνετε αναζήτηση με βάση το έργο, τον καλλιτέχνη ή το μουσείο), ενώ ακόμα μπορείτε να ενημερωθείτε με audio υλικό για στοιχεία που αφορούν το κάθε έργο, αλλά και τον δημιουργό του. Επίσης έχετε την δυνατότητα, εκτός από την οπτικοακουστική ξενάγηση, να δείτε και βίντεο από το YouTube που φτιάχνουν τα ίδια τα μουσεία για τα έργα των συλλογών τους.

Για να δώσουμε ένα σημείο αναφοράς, τα έργα τέχνης που περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα εκτείνονται από τη "Γέννηση της Αφροδίτης" του Botticelli, φτάνουν μέχρι το No Woman, No Cry του Chris Ofili, περιλαμβάνουν μεταϊμπρεσιονιστικά έργα βυζαντινής εικονογραφίας του Cezanne, ενώ θα δείτε ακόμα τις οροφές των Βερσαλλιών, χαρακτηριστικούς ναούς της αρχαίας Αιγύπτου, έργα του Rembrandt, του Βαν Γκογκ, και πολλά πολλά ακόμα.

Για αρχή, κάθε ένα από τα συνεργαζόμενα μουσεία διάλεξαν ένα μόνο έργο που φωτογραφήθηκε και σας προσφέρεται σε εξαιρετική λεπτομέρεια. Με τεχνολογία φωτογραφίας super high resolution (ή αλλιώς «gigapixel»), μπορείτε κυριολεκτικά να "βυθιστείτε" μέσα σε κάθε έργο αφού απαρτίζεται από σχεδόν 7 δισεκατομμύρια pixel! Αυτό ουσιαστικά σημαίνει πως σας δίνεται η δυνατότητα να μελετήσετε λεπτομέρειες που ακόμα και αν επισκεπτόσασταν το μουσείο δεν θα μπορούσατε να δείτε από κοντά.

Ο κατάλογος με τα έργα που μπορείτε να μελετήσετε με λεπτομέρεια 7 δισεκατομμύρια pixel:
► Alte Nationalgalerie In the Conservatory, Edouard Manet (1878-1879)
► Freer Gallery of Art, Smithsonian The Princess from the Land of Porcelain, James McNeill Whistler (1863-1865)
► The Frick Collection St Francis in the Desert, Giovanni Bellini (started around 1480)
► Gemäldegalerie The Merchant Georg Gisze, Hans Holbein the Younger (1497 - 1562)
► Museum Kampa The Cathedral, František Kupka (1912-1913)
► The Metropolitan Museum of Art The Harvesters, Pieter Bruegel the Elder (1565)
► MoMA, The Museum of Modern Art The Starry Night, Vincent van Gogh (1889)
► Museo Reina Sofia The Bottle of Anís del Mono, Juan Gris (1914)
► Museo Thyssen - Bornemisza Young Knight in a Landscape, Vittore Capaccio (1510)
► National Gallery The Ambassadors, Hans the Younger Holbein (1533)
► Palace of Versailles Marie-Antoinette de Lorraine-Habsbourg, Queen of France, and her children, Louise Elisabeth Vigée-Lebrun (1787)
► Rijksmuseum Night Watch, Rembrandt Harmensz. van Rijn (1642)
► The State Hermitage Museum Return of the Prodigal Son, Rembrandt Harmensz van Rijn (1663-1665)
► State Tretyakov Gallery The Apparition of Christ to the People (The Apparition of the Messiah), Aleksander Ivanov (1837-1857)
► Tate No Woman, No Cry, Chris Ofili (1998)
► Uffizi Gallery The Birth of Venus, Sandro Botticelli (1483-1485)
► Van Gogh Museum The Bedroom, Vincent van Gogh (1888)

Η λίστα με τα 17 Μουσεία που συμμετέχουν στο Google Art Project:
► Alte Nationalgalerie, Βερολίνο, Γερμανία
► Freer Gallery of Art, Smithsonian, Ουάσινγκτον DC, Η.Π.Α
► The Frick Collection, Νέα Υόρκη, Η.Π.Α
► Gemäldegalerie, Βερολίνο, Γερμανία
► The Metropolitan Museum of Art, Νέα Υόρκη, Η.Π.Α
► MoMA, Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, Νέα Υόρκη, Η.Π.Α
► Μουσείο Reina Sofia, Μαδρίτη, Ισπανία
► Μουσείο Thyssen - Bornemisza, Μαδρίτη, Ισπανία
► Μουσείο Kampa, Πράγα, Τσεχία
► National Gallery, Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο
► Βερσαλλίες, Γαλλία
► Rijksmuseum, Άμστερνταμ, Ολλανδία
► Μουσείο Ερμιτάζ, Αγ. Πετρούπολη, Ρωσία
► State Tretyakov Gallery, Μόσχα, Ρωσία
► Tate, Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο
► Uffizi, Φλωρεντία, Ιταλία
► Μουσείο Van Gogh, Άμστερνταμ, Ολλανδία

Σημείωση: Το ιστολόγιο βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να αναρτήσει το link σε μόνιμη ανάρτηση στην κατηγορία "ΧΡΗΣΙΜΟΙ ΙΣΤΟΤΟΠΟΙ"(δεξιά στην σελίδα), ώστε να σας δώσει την δυνατότητα εύκολα και όποτε έχετε λίγο χρόνο (και 5' τη φορά είναι αρκετά) να περιηγείσθε στους χώρους των Μουσείων ή σε συγκεκριμένα έργα τέχνης τους.

ΦΙΝΑΛΕ ΠΥΡΓΟΥ ΚΑΤΑ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΥ






ΘΕΩΡΗΜΑΤΑ:
1) Όταν ο αμυνόμενος βασιλιάς βρεθεί σε γωνία, ο αξιωματικός του εφόσον κινείται σε διαφορετικό χρώμα από αυτό της γωνίας μπορεί να υπερασπίσει τον βασιλιά του πετυχαίνοντας ισοπαλία, μπλοκάροντας το ματ στο τετράγωνο δίπλα σε αυτό της γωνίας.
2) Όταν ο αμυνόμενος βασιλιάς είναι σε οποζισιόν σε μιά άκρη (όχι σε γωνία), τότε ο πύργος κερδίζει εάν ο αξιωματικός του αμυνομένου δεν είναι του ιδίου "χρώματος" με το χρώμα του τετραγώνου στο οποίο βρίσκονται οι βασιλιάδες, και ο βασιλιάς δεν έχει χρόνο να ξεφύγει από την οποζισιόν. (Για παράδειγμα: Εάν ο αξιωματικός απειλείται, τότε είναι σε "λάθος" χρώμα ώστε να μπορέσει να δώσει σαχ, και επομένως να μπορέσει να διακοπεί η οποζισιόν του βασιλιά του.
3) Όταν ο αμυνόμενος βασιλιάς είναι σε γωνία ιδίου χρώματος με αυτό του αξιωματικού, τότε γίνεται μάτ από τον πύργο και τον βασιλιά του αντιπάλου του.