Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

ELO ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2011




Ακόμη μία σκακίστρια που "γεννήθηκε" μέσα στον ΠΑΝΙΩΝΙΟ ΓΣΣ, απέκτησε διεθνές ELO: η 10χρονη Μπούζα Μυρτώ με πρώτο διεθνές ELO 1244
Έτσι γίνεται ιστορικά η μικρότερη σκακίστρια του ΠΑΝΙΩΝΙΟΥ (για το 2011 παίζει με υποσχετική στον ΖΗΝΩΝΑ Γλυφάδας, ένα σκακιστικό σύλλογο που πραγματικά αγάπησε) που απέκτησε διεθνές ELO, και μάλιστα στον μικρότερο χρόνο από την πρώτη της επίσημη παρτίδα. Ένα ρεκόρ που δύσκολα θα καταριφθεί σύντομα.

Η Μυρτώ έπαιξε την πρώτη επίσημη παρτίδα της, στις 21.4.2009 στο 4ο Εαρινό Νεανικό Τουρνουά στο Αιγάλεω.
Στους 30 αυτούς μήνες "έχει δώσει" 160 (!) επίσημες παρτίδες άλλες σε ατομικά τουρνουά και άλλες με τις ομάδες του Πανιωνίου και του Ζήνωνα Γλυφάδας.
Πήρε μέρος στο 38ο και 39ο Πρωταθλήματα  Α' Εθνικής το 2010 και το 2011, δίνοντας 7 αγώνες με τον Πανιώνιο το 2010 και 7 αγώνες με τον Ζήνωνα Γλυφάδας το 2011.
Πηγαίνει στο Δημοτικό της Λεοντείου "Άγιος Διονύσιος" και είναι πολύ καλή και υπεύθυνη μαθήτρια.

Της ευχόμαστε υγεία, καλή πρόοδο και επιτυχία σε όλους τους στόχους και επιδιώξεις της.

Δείτε μια νικηφόρα παρτίδα της από συλλογικό τουρνουά με τον Πανιώνιο τον Ιανουάριο 2010:

ΠΕΣ ΤΑ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΕ !

ΚΟΙΝΗ ΈΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Εξήντα πέντε χρόνια μετά την ήττα του ναζισμού και του φασισμού, οι λαοί της Ευρώπης αντιμετωπίζουν σήμερα μια δραματική απειλή, όχι στρατιωτική αυτή τη φορά, αλλά οικονομική, κοινωνική και πολιτική.

Mια νέα «Αυτοκρατορία του Χρήματος» επιτίθεται εδώ και 18 μήνες, συστηματικά, στη μία ευρωπαϊκή χώρα μετά την άλλη, χωρίς να αντιμετωπίζει ουσιαστική αντίσταση.

Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις όχι μόνο δεν οργανώνουν τη συλλογική άμυνα των ευρωπαϊκών εθνών απέναντι στις «αγορές», αλλά προσπαθούν να τις καθησυχάσουν, επιβάλλοντας πολιτικές «κατευνασμού», που θυμίζουν έντονα τον τρόπο που αντιμετώπισαν τον φασισμό, στη δεκαετία του 1930. Και οργανώνουν πολέμους χρέους μεταξύ των λαών της Ευρώπης, με την ίδια ελαφρότητα που οδηγήθηκαν από τη belle époque στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η επίθεση των «αγορών» άρχισε με έναν πόλεμο κατά της Ελλάδας, χώρας-μέλους της ΕΕ, της οποίας ο λαός έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην αντίσταση κατά της βαρβαρότητας και την απελευθέρωση της Ευρώπης κατά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αρχικά, ο πόλεμος αυτός ήταν επικοινωνιακός και θύμισε τις καμπάνιες εναντίον εχθρικών “χωρών-παριών”, όπως το Ιράκ ή η Γιουγκοσλαβία. Αυτή η καμπάνια παρουσίασε διεθνώς την Ελλάδα ως μια χώρα διεφθαρμένων τεμπέληδων, επιχειρώντας να αποδώσει στα «γουρούνια» της Ευρώπης και όχι στις διεθνείς τράπεζες την ευθύνη για την κρίση χρέους.

Σύντομα, η επίθεση αυτή εξελίχθηκε σε χρηματοπιστωτική κρίση, που κατέληξε στην υπαγωγή της Ελλάδας σε καθεστώς περιορισμένης κυριαρχίας και την επέμβαση του ΔΝΤ στα εσωτερικά της ευρωζώνης.

Όταν πήραν αυτό που ήθελαν από την Ελλάδα, οι “αγορές” στράφηκαν εναντίον των υπολοίπων, μικρότερων ή μεγαλύτερων χωρών της ευρωπεριφέρειας. Παντού, η επιδίωξη είναι μία: η πλήρης κατοχύρωση των αξιώσεων των τραπεζών έναντι των κρατών, η κατεδάφιση του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους, θεμέλιου της ευρωπαϊκής δημοκρατίας και του ευρωπαϊκού πολιτισμού, η διάλυση των ευρωπαϊκών κρατών και η υποταγή όσων κρατικών δομών απομένουν στη νέα “Διεθνή του Χρήματος”.

H Eυρωπαϊκή Ένωση, που παρουσιάστηκε στους λαούς της ως μέσο για την συλλογική προκοπή και δημοκρατία τείνει να μετατραπεί σε μέσο κατάργησης της ευημερίας και της δημοκρατίας. Παρουσιάστηκε ως μέσο αντίστασης στην «παγκοσμιοποίηση», οι αγορές όμως τη θέλουν εργαλείο αυτής της «παγκοσμιοποίησης».

Παρουσιάστηκε στους Γερμανούς και τους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς ως μέσο ειρηνικής αύξησης της ισχύος και της ευημερίας τους, ο τρόπος όμως με τον οποίο αφήνεται κάθε λαός έρμαιο των χρηματοπιστωτικών αγορών, καταστρέφει την εικόνα της Ευρώπης και καθιστά τις «αγορές» φορείς ενός νέου χρηματοπιστωτικού ολοκληρωτισμού, αφεντικά της Ευρώπης.

Κινδυνεύουμε να επαναλάβουμε, στην ήπειρό μας, το χρηματιστικό ισοδύναμο του Α’ και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, να διαλυθούμε μέσα στο χάος και την αποσύνθεση, προς μεγάλη χαρά μιας διεθνούς Αυτοκρατορίας του Χρήματος και των Όπλων, στο οικονομικό κέντρο της οποίας βρίσκεται η δύναμη των «Αγορών».

Οι λαοί της Ευρώπης και όλου του κόσμου αντιμετωπίζουν μια ιστορικά πρωτοφανή συγκέντρωση οικονομικής, αλλά επίσης πολιτικής και εκδοτικής ισχύος, του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, μιας χούφτας δηλαδή χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και οίκων αξιολόγησης και μιας πολιτικής και εκδοτικής τάξης εξαγορασμένης από αυτά, με κέντρα περισσότερο εκτός, παρά εντός Ευρώπης. Αυτές είναι οι «αγορές», που επιτίθενται σήμερα στο ένα ευρωπαϊκό κράτος μετά το άλλο, χρησιμοποιώντας τον μοχλό του χρέους για να κατεδαφίσουν το ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος και τη δημοκρατία.

Η «Αυτοκρατορία του Χρήματος» επιβάλλει σήμερα τη γρήγορη, βίαιη, βάρβαρη μετατροπή μιας χώρας της ευρωζώνης, της Ελλάδας, σε χώρα του τρίτου κόσμου, με ένα πρόγραμμα δήθεν «σωτηρίας» της, στην πραγματικότητα “σωτηρίας” των τραπεζών που τη δάνεισαν. Στην Ελλάδα, η συμμαχία των τραπεζών και των πολιτικών ηγεσιών επέβαλε, δια της Ε.Ε., της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, ένα πρόγραμμα που ισοδυναμεί με “οικονομική-κοινωνική δολοφονία” της χώρας και της δημοκρατίας της, οργανώνει τη λεηλασία της πριν από τη χρεωκοπία στην οποία οδηγεί, θέλοντας να τη καταστήσει αποδιοπομπαίο τράγο για την παγκόσμια οικονομική κρίση και να την χρησιμοποιήσει για να «παραδειγματίσει» και να τρομοκρατήσει όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς.

Η πολιτική που ασκείται σήμερα στην Ελλάδα και επιχειρείται σταδιακά να γενικευθεί είναι η ίδια που εφαρμόστηκε στη Χιλή του Πινοτσέτ, στη Ρωσία του Γιέλτσιν ή στην Αργεντινή και θα έχει τα ίδια αποτελέσματα αν δεν διακοπεί άμεσα. Ως αποτέλεσμα ενός προγράμματος που υποτίθεται σκόπευε να τη βοηθήσει, η Ελλάδα είναι σήμερα στο χείλος της οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής. Χρησιμοποιείται ως πειραματόζωο, για να μελετηθούν οι λαϊκές αντιδράσεις στον κοινωνικό δαρβινισμό και να τρομοκρατηθεί όλη η Ευρωπαϊκή Ένωση με αυτό που μπορεί να συμβεί σε ένα μέλος της.

Ίσως μάλιστα, οι αγορές σπρώχνουν και χρησιμοποιούν την ίδια την ηγεσία της Γερμανίας σε μια πράξη ουσιαστικής καταστροφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Συνιστά όμως πράξη ακραίας πολιτικής, ιστορικής τύφλωσης να νομίζουν οι κυρίαρχες δυνάμεις της ΕΕ και, πρώτη από όλες, η Γερμανία, ότι θα υπάρξει οποιοδήποτε σχέδιο ευρωπαϊκής ενοποίησης ή και απλής συνεργασίας, στα ερείπια ενός ή περισσοτέρων μελών της ευρωζώνης.

Η προγραμματιζόμενη κατεδάφιση των κυριότερων, παγκόσμιας σημασίας, πολιτικών και κοινωνικών επιτευγμάτων των ευρωπαϊκών λαών δεν μπορεί να θεμελιώσει καμιά Ευρωπαϊκή ‘Ένωση. Θα οδηγήσει στο χάος και την αποσύνθεση και θα ευνοήσει την ανάδειξη φασιστικών λύσεων στην ήπειρό μας.

Οι ιδιωτικές τράπεζες-γίγαντες της Wall Street υποχρέωσαν το 2008 τα κράτη και τις κρατικές τράπεζες να τις σώσουν από την κρίση που οι ίδιες προκάλεσαν, πληρώνοντας με τα λεφτά των φορολογουμένων το κόστος των τεράστιων απατών τους, όπως τα ενυπόθηκα δάνεια, αλλά και το κόστος της λειτουργίας ενός αρρύθμιστου καπιταλισμού-καζίνο, που επέβαλαν τα τελευταία είκοσι χρόνια. Μετέτρεψαν την δική τους κρίση σε κρίση δημόσιου χρέους.

Τώρα, χρησιμοποιούν την κρίση και το χρέος, που οι ίδιες δημιούργησαν, για να πάρουν από τα κράτη και από τους πολίτες τις λιγοστές εξουσίες που ακόμα διαθέτουν.

Αυτό είναι μονάχα το ένα μέρος της κρίσης χρέους. Το άλλο είναι, ότι το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, μαζί με τις πολιτικές δυνάμεις που το στηρίζουν παγκοσμίως, επέβαλε την ατζέντα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, η οποία οδηγεί αναπόφευκτα στη μεταφορά της παραγωγής εκτός Ευρώπης και την προς τα κάτω σύγκλιση των κοινωνικών και οικολογικών κεκτημένων της Ευρώπης με αυτά του Τρίτου Κόσμου. Για πολλά χρόνια έκρυψαν αυτή τη διαδικασία πίσω από δάνεια, όμως τώρα χρησιμοποιούν τα δάνεια για να την ολοκληρώσουν.

Η «Διεθνής του Χρήματος» που θέλει να καταργήσει κάθε έννοια κράτους στην Ευρώπη, απειλεί σήμερα την Ελλάδα με χρεωκοπία, αύριο την Ιταλία ή την Πορτογαλία, ενθαρρύνει την αντιπαράθεση του ενός ευρωπαϊκού λαού στον άλλο, θέτει την Ευρωπαϊκή Ένωση προ του διλήμματος είτε να μετατραπεί σε δικτατορία των αγορών, είτε να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη. Επιδιώκει να γυρίσει την Ευρώπη, και όλο τον κόσμο μαζί της, σε μια κατάσταση σαν αυτή προ του 1945, αν όχι πριν από τη Γαλλική Επανάσταση και τον Διαφωτισμό.

Στα αρχαία χρόνια, η διαγραφή από τον Σόλωνα, των χρεών που κράταγαν τους φτωχούς δούλους των πλουσίων, η περίφημη μεταρρύθμιση της Σεισάχθειας, έβαλε τα θεμέλια για την γέννηση, στην Αρχαία Ελλάδα, των ιδεών της Δημοκρατίας, του Πολίτη, της Πολιτικής και της Ευρώπης, των θεμελίων του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου πολιτισμού.

Αγωνιζόμενοι εναντίον της τάξης του πλούτου, οι πολίτες της Αθήνας άνοιξαν τον δρόμο στο πολίτευμα του Περικλή και την πολιτική φιλοσοφία του Πρωταγόρα που διακήρυξε «Πάντων χρημάτων μέτρων άνθρωπος».

Σήμερα, η τάξη του πλούτου επιχειρεί να εκδικηθεί το πνεύμα του Ανθρώπου: «Πάντων ανθρώπων μέτρον αγορές» είναι το σύνθημα που πρόθυμα ασπάζονται οι πολιτικές μας ηγεσίες, συμμαχώντας με τον διάβολο του Χρήματος, όπως έκανε ο Φάουστ.

Μια χούφτα διεθνών τραπεζών, οίκων αξιολόγησης, επενδυτικών funds, μια παγκόσμια συγκέντρωση χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου χωρίς ιστορικό προηγούμενο, διεκδικεί την εξουσία στην Ευρώπη και τον κόσμο, διαλύει τη μεσαία τάξη και τη μισθωτή εργασία, ετοιμάζεται να καταργήσει τα κράτη και τη δημοκρατία μας, χρησιμοποιώντας το όπλο του χρέους για να υποδουλώσει τους λαούς της Ευρώπης, να βάλει στη θέση της όποιας, όσης Δημοκρατίας διαθέτουμε, τη Δικτατορία του Χρήματος και των Τραπεζών, την εξουσία μιας ολοκληρωτικής Αυτοκρατορίας της Παγκοσμιοποίησης, το πολιτικό κέντρο της οποίας βρίσκεται εκτός της ηπειρωτικής Ευρώπης, παρά την παρουσία πανίσχυρων ευρωπαϊκών τραπεζών στην καρδιά της Αυτοκρατορίας.

Άρχισαν από την Ελλάδα, που χρησιμοποιούν έκτοτε ως πειραματόζωο, για να προχωρήσουν στη συνέχεια στις άλλες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας και, σταδιακά, του κέντρου. Η ελπίδα ορισμένων ευρωπαϊκών κρατών ότι θα γλυτώσουν τελικά, δεν αποδεικνύει παρά το ότι οι σημερινοί Ευρωπαίοι ηγέτες αντιμετωπίζουν την απειλή του νέου, “χρηματοπιστωτικού φασισμού”, όχι λιγότερο αψήφιστα από όσο αντιμετώπισαν στον μεσοπόλεμο την απειλή του Χίτλερ.

Και δεν πρέπει ασφαλώς να θεωρηθεί τυχαίο, ότι ένα μεγάλο μέρος των ΜΜΕ, ελεγχόμενο από τους τραπεζίτες, επέλεξε να επιτεθεί εναντίον της ευρωπαϊκής περιφέρειας, ονομάζοντας αυτές τις χώρες “γουρούνια” (PIGS) και στράφηκε σε μια περιφρονητική, σαδιστική, ρατσιστική καμπάνια, όχι μόνο εναντίον των Ελλήνων, αλλά και εναντίον της αρχαίας ελληνικής κληρονομιάς και του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Αυτή η επιλογή δείχνει τους βαθύτερους στόχους της ιδεολογίας και των αξιών του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, που προωθεί τον καπιταλισμό της καταστροφής.

Η προσπάθεια μερίδας των γερμανικών ΜΜΕ να χρησιμοποιήσει κατά τρόπο εξευτελιστικό σύμβολα όπως η Ακρόπολη ή η Αφροδίτη της Μήλου, μνημεία απέναντι στα οποία στάθηκαν προσοχή ακόμα και οι αξιωματικοί του Χίτλερ, δεν είναι παρά η έκφραση της βαθειάς περιφρόνησης των τραπεζιτών, που ελέγχουν αυτά τα ΜΜΕ, όχι τόσο ή μόνο προς τους Έλληνες, όσο κυρίως προς τις ιδέες της ελευθερίας και της δημοκρατίας που γεννήθηκαν στον τόπο τους.

Το χρηματοπιστωτικό τέρας παρήγαγαν τέσσερις δεκαετίες αποφορολόγησης του κεφαλαίου, κάθε είδους “απελευθέρωσης των αγορών”, γενικευμένης απορρύθμισης, κατάργησης οποιωνδήποτε φραγμών στην κυκλοφορία κεφαλαίων και εμπορευμάτων, διαρκούς επίθεσης στο κράτος, μαζικής εξαγοράς των πολιτικών κομμάτων και των ΜΜΕ, οικειοποίησης του παγκόσμιου πλεονάσματος από μια χούφτα τράπεζες-βαμπίρ της Wall Street. Τώρα, αυτό το τέρας, αληθινό “Κράτος πίσω από τα Κράτη”, αποκαλύπτεται διεκδικώντας την ολοκλήρωση του οικονομικού και πολιτικού “διαρκούς πραξικοπήματος” που διεξάγει εδώ και τέσσερις δεκαετίες.

Απέναντι σε αυτή την επίθεση, οι δυνάμεις της ευρωπαϊκής δεξιάς και της σοσιαλδημοκρατίας μοιάζουν συμβιβασμένες, μετά από δεκαετίες “εισοδισμού” του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, τα πιο σημαντικά κέντρα του οποίου βρίσκονται εκτός Ευρώπης. Από την άλλη πλευρά, τα συνδικαλιστικά και τα κοινωνικά κινήματα δεν είναι ακόμη ικανά να αποτρέψουν αποφασιστικά αυτή την επίθεση, όπως επανειλημμένα έκαναν στο παρελθόν. Αυτή την κατάσταση επιδιώκει να εκμεταλλευθεί ο νέος χρηματοπιστωτικός ολοκληρωτισμός, για να επιβάλλει τετελεσμένες, μη αντιστρέψιμες καταστάσεις σε όλη την Ευρώπη.

Είναι επιτακτική η ανάγκη για τον άμεσο συντονισμό δράσης πάνω από τα σύνορα των ευρωπαϊκών κρατών, μεταξύ των ανθρώπων των τεχνών και των γραμμάτων, των διανοούμενων, των αυτόβουλων κινημάτων, των κοινωνικών δυνάμεων και προσωπικοτήτων που αντιλαμβάνονται τη σημασία του διακυβεύματος. Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα ισχυρό μέτωπο αντίστασης στην επελαύνουσα “Ολοκληρωτική Αυτοκρατορία της Παγκοσμιοποίησης”, προτού είναι αργά.

Η Ευρώπη μπορεί να επιβιώσει μόνο αν προτάξει μια ενωμένη απάντηση ενάντια στις Αγορές, μια πρόκληση μεγαλύτερη από αυτή που αυτές της απευθύνουν, ένα καινούριο, πανευρωπαϊκό «New Deal».

- Πρέπει να σταματήσουμε άμεσα την επίθεση κατά της Ελλάδας και των άλλων χωρών της περιφέρειας της Ε.Ε. Πρέπει να διακοπεί άμεσα η ανεύθυνη και εγκληματική πολιτική λιτότητας και ιδιωτικοποιήσεων, που οδηγεί κατευθείαν σε μια κρίση βαθύτερη από αυτή του 1929.

- Πρέπει να αναδιαρθρωθεί ριζικά το δημόσιο χρέος όλης της Ευρωζώνης και ειδικά σε βάρος των ιδιωτικών τραπεζικών γιγάντων. Οι τράπεζες πρέπει να επανελεγχθούν και η χρηματοδότηση της ευρωπαϊκής οικονομίας να τεθεί υπό εθνικό και ευρωπαϊκό δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο. Δεν είναι δυνατόν να κρατάνε τα οικονομικά κλειδιά της Ευρώπης τράπεζες όπως η Goldman Sachs, η JPMorgan, η UBS, η Deutsche Bank κ.α. Πρέπει να απαγορευθούν τα ανεξέλεγκτα χρηματοπιστωτικά παράγωγα, αιχμή του δόρατος του καταστροφικού χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού και να δημιουργηθεί πραγματική οικονομική και παραγωγική ανάπτυξη, αντί της κερδοσκοπικής κερδοφορίας.

- Η παρούσα αρχιτεκτονική, βασισμένη στους κανόνες του Μάαστριχτ και του ΠΟΕ, έχει εγκαθιδρύσει ένα μηχανισμό παραγωγής χρέους στην Ευρώπη. Χρειάζεται ριζική αλλαγή όλων των συνθηκών, η υπαγωγή της ΕΚΤ στον πολιτικό έλεγχο των ευρωπαϊκών λαών, ένας χρυσούς κανών για ένα μίνιμουμ κοινωνικών, φορολογικών, οικολογικών στάνταρτ στην Ευρώπη. Να επιτραπεί ο απ’ ευθείας δανεισμός χωρών από την ΕΚΤ. Χρειαζόμαστε επειγόντως αλλαγή υποδείγματος. Την επιστροφή στην τόνωση της ανάπτυξης μέσω της τόνωσης της ζήτησης, μέσω νέων ευρωπαϊκών προγραμμάτων επενδύσεων, μια νέα ρύθμιση, επαναφορολόγηση, επανέλεγχο της διεθνούς ροής κεφαλαίου και εμπορευμάτων. Μια νέα μορφή έξυπνου και λογικού προστατευτισμού, στο πλαίσιο μιας ανεξάρτητης Ευρώπης, πρωταγωνίστριας στον αγώνα για έναν πολυπολικό, δημοκρατικό, οικολογικό, κοινωνικό πλανήτη.

Απευθύνουμε έκκληση στις δυνάμεις και στα άτομα που συμμερίζονται αυτές τις ιδέες, να συμπτύξουμε το ταχύτερο δυνατό ένα ευρύ, πανευρωπαϊκό μέτωπο δράσης. Να εκπονήσουμε ένα μεταβατικό ευρωπαϊκό πρόγραμμα, να συντονίσουμε την απαραίτητη όσο ποτέ διεθνή δράση μας, ώστε να κινητοποιήσουμε τις δυνάμεις του λαϊκού κινήματος, για να ανατρέψουμε τους σημερινούς συσχετισμούς δύναμης, τις σημερινές ιστορικά ανεύθυνες ηγεσίες των χωρών μας, για να σώσουμε τους λαούς μας και τις κοινωνίες μας. Να προστατέψουμε τη δημοκρατία πριν να είναι πολύ αργά για την Ευρώπη.

Αθήνα, Οκτώβριος 2011

Αλέξης Τσίπρας
Γιάννης Μυλόπουλος
Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος
Θεοδόσης Πελεγρίνης
Κωνσταντίνος Τσουκαλάς
Κώστας Δουζίνας
Κώστας Βεργόπουλος
Κυριάκος Κατζουράκης
Κάτια Γέρου
Μίκης Θεοδωράκης
Μανώλης Γλέζος

Την έκκληση συνυπογράφουν:
ΙΤΑΛΙΑ
Paolo Ferrero, Εθνικός Γραμματέας του Κόμματος Κομμουνιστικής Επανίδρυσης

 
ΙΣΠΑΝΙΑ
Jose Luis Centella, Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας
Willy Meyer, Ευρωβουλευτής της Ενωμένης Αριστεράς Ισπανίας
Maite Mola, Αντιπρόεδρος του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς, υπεύθυνη Διεθνών Σχέσεων του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας.

 
ΦΙΝΛΑΝΔΙΑ
Eero Ojanen, συνθέτης, πιανίστας
Monna Kamu, τραγουδιστής
Niko Saarela, ηθοποιός
Juha-Pekka Väisänen, εννοιολογικός καλλιτέχνης, Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Φινλανδίας
Erkki Susi, Αρχισυντάκτης της εβδομαδιαίας εφημερίδας Tiedonantaja

 
ΓΑΛΛΙΑ
Pierre Laurent, Πρόεδρος του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς, Εθνικός Γραμματέας του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος
Jean-Luc Melenchon, Ευρωβουλευτής, Συμπρόεδρος του Κόμματος της Αριστεράς (Parti de Gauche), υποψήφιος του Μετώπου της Αριστεράς (Front de Gauche) στις γαλλικές Προεδρικές Εκλογές 2012.
Martine Billard, Συμπρόεδρος του Κόμματος της Αριστεράς (Parti de Gauche)
Francis Wurtz, τ. Ευρωβουλευτής, τ. Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς-Βορειοευρωπαϊκής Πράσινης Αριστεράς (GUE/NGL) στο Ευρωκοινοβούλιο
Samir Amin, Πρόεδρος του Παγκόσμιου Φόρουμ Alternatives
Gerard Filoche, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του Σοσιαλιστικού Κόμματος
Jean-Pierre Page, συνδικαλιστής, στέλεχος CGT
Bernard Cassen, επίτιμος πρόεδρος της ATTAC Γαλλίας

 
ΓΕΡΜΑΝΙΑ-ΕΛΒΕΤΙΑ
Klaus Ernst, Συμπρόεδρος της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke), Βουλευτής στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο
Dr. Gesine Loetzsch, Συμπρόεδρος της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke), Βουλευτής στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο
Oskar Lafontaine, Βουλευτής της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke) στο Κοινοβούλιο του Ζααρ, τ. πρωθυπουργός του Κρατιδίου του Ζάαρ (1985-1998).
Prof. Dr. Lothar Bisky, καθηγητής ΜΜΕ και πολιτισμού, Ευρωβουλευτής της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke)
Dr. Gregor Gysi, Πρόδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke) στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο
Dr. Diether Dehm, τραγουδιστής, στιχουργός, Βουλευτής της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke) στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο
Wolfgang Gehrcke, Βουλευτής της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke) στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο
Sahra Wagenknecht, Βουλευτής της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke) στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο
Ulrich Maurer, Βουλευτής της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke) στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο
Stefan Liebich, Βουλευτής της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke) στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο
Renate Harcke, μέλος του Συμβουλίου της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke)
Prof. Dr. Wolfgang Methling, τ. Υπουργός περιβάλλοντος του Κρατιδίου Μακλεμβούργου-Δυτικής Πομερανίας (1998-2006)
Angelica Domröse, ηθοποιός, σκηνοθέτης στο θέατρο και την τηλεόραση
Heidrun Hegewald, ζωγράφος, συγγραφέας
Gina Pietsch, τραγουδίστρια, ηθοποιός
Renate Richter, ηθοποιός
Peter Sodann, ηθοποιός στο θέατρο και την τηλεόραση
Hilmar Thate, ηθοποιός στο θέατρο και την τηλεόραση
Hannes Wader, τραγουδιστής, στιχουργός
Konstantin Wecker, τραγουδιστής, στιχουργός
Prof. Dr. Manfred Wekwerth, σκηνοθέτης, συνεργάτης του Bertolt Brecht
Prof. Dr. Jean Ziegler, συγγραφέας, μέλος της Συμβουλευτικής Επιτροπής του Συμβουλίου του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα
Klaus Höpcke, δημοσιογράφος
Barbara und Winfried Junge, κινηματογραφιστές, βραβευμένοι για την ταινία “Die Kinder von Golzow”/”The Golzow-Children”
Asteris Koutoulas, συγγραφέας
Takis Mitsidis, πολιτιστικός διευθυντής
Kostas Papanastasiou, αρχιτέκτονας, ηθοποιός, τραγουδιστής
Eckart Spoo, δημοσιογράφος, συντάκτης της πολιτικής-πολιτιστικής επιθεώρησης Ossietzky
Prof. Gunter Reisch, σκηνοθέτης
Dr. Beate Reisch, λογοτέχνης
Katja Ebstein, τραγουδίστρια, ηθοποιός
Prof. Dr. Heinrich Fink, θεολόγος, τ. Πρύτανης του πανεπιστημίου Humboldt του Βερολίνου
Daniela Dahn, συγγραφέας
Rolf Becker, ηθοποιός

ΓΙΑΤΙ ΚΛΑΙΣ ΠΡΟΕΔΡΕ;

Αναδημοσίευση από ανάρτηση του: Hellenesonline (στις 30.10.2011)


Τ’ αληθινά δάκρυα απεχθάνονται το φως της δημοσιότητας.
Είδα το παιδί στο αναπηρικό καρότσι να ορθώνεται.
Είδα το φάσκελο του έφηβου στους κομισάριους.
Είδα τους νέους ν’ αποστρέφουν το βλέμμα απ’ την εξέδρα του καίσαρα.
Είδα το πένθος στα άσπρα πουκάμισα.
Είδα τη σημαία να ατενίζει το λαό.
Είδα στις μπάντες με μαύρες κορδέλες
Είδα την απόγνωση να γίνεται οργή,
την οργή να παίρνει στόμα,
το στόμα να καταριέται και ν’ απαιτεί.
ΕΠΕΛΑΣΗ, ΠΑΡΕΛΑΣΗ, ΠΡΟΕΛΑΣΗ.
Μπέρλτοτ Μπρέχτ


Στην τελετή παράδοσης της προεδρίας το 2005, η αποχωρούσα πρόεδρος, κ. Ψαρούδα Μπενάκη, τονίζει:
«τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιοριστούν», «Τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές, καθώς θα μπορούν να προστατεύονται αλλά και να παραβιάζονται, από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων», «Η δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμαστεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης».

Έκτοτε η κ. Μπενάκη εξαφανίστηκε από το πολιτικό προσκήνιο, ενώ τη δήλωσή της δεν καταδέχτηκε να σχολιάσει κανένας εμβριθής αναλυτής, κανένας ειδικός παραθυρολάγνος.

Σ’ αυτή την απίστευτη δήλωση, θα μπορούσατε τουλάχιστον να πείτε πως, όσον αφορά την προεδρία της δημοκρατίας, θα αποκρούσετε τέτοια μαύρα ενδεχόμενα και θα προστατέψετε την εθνική κυριαρχία και τα δικαιώματα των ανθρώπων. .

Εσείς τότε, κύριε πρόεδρε, απαντήσατε μ’ ένα ασυνάρτητο «ευχαριστώ».

Η «λαϊκή κυριαρχία», που αναφέρεται στον πρόλογο του συντάγματος και που με τόσο ωραία λογάκια διατυμπανίστηκε από το μεγάλο παραμυθά στο «συμβόλαιο με το λαό», συρρικνώθηκε στην υπογραφή του νεογιάπη υπουργού οικονομικών και παραοικονομίας.

Από τις 6 Μάη 2010 και στο εξής, ο εκάστοτε αυτός αποφασίζει την ανανέωση των συνθηκών παράδοσης της χώρας, καταδεχόμενος ενίοτε να σας ενημερώνει.

Οι πολλοί των ‘έγκριτων’ συνταγματολόγων και οι συνυπεύθυνοι συνυπουργοί κατάπιανε αμάσητη την πιο κατάφωρη παραβίαση του.

Η χώρα παραδόθηκε στο στόμα του λύκου. Άρχισε η μεγάλη νύχτα για το λαό.

Εσείς τότε εκκωφαντικά, και οπωσδήποτε χωρίς να δακρύσετε, σιωπήσατε, κύριε πρόεδρε.

Και όσο έβλεπαν με πόση άνεση συνυπογράφετε, αποφάσισαν να μην μπαίνουν καν στον κόπο. Ούτε εκείνοι, ούτε εσείς.

Μνημόνιο και δανειακή σύμβαση, οι δυο μαύρες νεκρολογίες. δεν φέρνουν καν τη δική σας υπογραφή. Όχι γιατί την αρνηθήκατε, όπως θα ‘πρεπε ως εγγυητής του Συντάγματος, αλλά γιατί σας θεώρησαν – τόσο απαξιωτικά για σας, τόσο καταστροφικά για τη χώρα – δεδομένο.

Κι όμως δε δακρύσατε.

Όταν ο υπογραμμένος από εσάς νόμος περί συλλογικών διαπραγματεύσεων και το άρθρο 22 του Συντάγματος περί προστασίας της εργασίας, «ηθικής και υλικής εξύψωσης του εργαζόμενου» και άλλα τέτοια μπλα-μπλα, έγιναν κουρέλι από ένα μνημόνιο ενταφιασμού της στοιχειώδους εργασιακής αξιοπρέπειας, αποδεχτήκατε το κουρέλιασμα. Μόνο που δεν κουρελιαζόντουσαν λέξεις και κατ’ επίφαση διακηρύξεις , αλλά οι ζωές χιλιάδων ανθρώπων.

Εσείς τότε, επιλέξατε το ρόλο του μητροπολίτη των ευχελαίων και, χωρίς να δακρύσετε, παραμείνατε στη θαλπωρή της σιωπής.

Και όσο έβλεπαν με πόση άνεση συνυπογράφετε, σας έφερναν για επικύρωση τον ένα θάνατο, μετά τον άλλο.

Και να και ο Καλλικράτης, που έρχεται κομίζοντας την αποδόμηση της χώρας.

Ένας νόμος που η ψυχή του συνοψίζεται στο τρίπτυχο: ομοσπονδιοποίηση, συγκεντρωτισμός, ιδιωτικοποίηση.

- Υπογράψτε, κύριε πρόεδρε.
- Τι είναι αυτό;
- Ο νόμος νούμερο 3852/10.
- Και σε τι αφορά;
- Στο «νοικοκύρεμα, τη μεταρρύθμιση, τον εκσυγχρονισμό».

Τόσο ανυποψίαστος πια στο βιασμό των εννοιών;

Στο νούμερο 3852/10, υπογράψατε τη συγχώνευση σχολείων, το κλείσιμο νοσοκομείων, την εγκατάλειψη του ορεινού χωριού, την προαναγγελία των «ελεύθερων ζωνών».

Εσείς τότε ζητήσατε καινούρια πένα για να βάλετε αδάκρυτα την ευδιάκριτη επικύρωση.

Όταν ο ευτραφής εγγονός του Πάγκαλου προανήγγειλε την αντισυνταγματική κατάργηση της μονιμότητας, ο καθηγητής του συνταγματικού Δικαίου, κ. Αντώνης Μανιτάκης, δήλωσε: «Δεν τολμώ να φανταστώ ότι θα υπάρξει ελληνική κυβέρνηση που θα το επιχειρήσει. Το θεωρώ ούτως ή άλλως απάνθρωπο: και μόνη η σκέψη του με ξεπερνά ως νομικό, ως συνταγματολόγο, ως δημοκρατικό πολίτη».

Αυτή θα έπρεπε να είναι δική σας δήλωση.
Δεν έγινε ποτέ.

Αντίθετα, όταν προχθές σας έφεραν το νόμο «περί νέου ενιαίου μισθολογίου», ρωτήσατε τι πάει να πει «έφεδρος». Οι επιμελητές των λογοτεχνικών αυτών κειμένων σας εξήγησαν: «τους απονέμουμε αξιώματα, κύριε πρόεδρε».

Εσείς τότε αμολήσατε, χωρίς να δακρύσετε, άλλη μια φαρδιά-πλατιά υπογραφή.

Και να μια καταιγίδα νόμων και υπονόμων για κατώτατους μισθούς, ημερήσιες συμβάσεις, χαράτσια και δεκάτες, επιβολή τέλους ακινήτου σε ανθρώπους με αναπηρία 75% και σε άνεργους, προκαταβολικές απαλλαγές των υπουργών από κακουργήματα ενάντια στη χώρα.

Κοντέψατε να πάθετε τενοντίτιδα απ’ τις πολλές υπογραφές κι όμως δε διστάσατε να επικυρώνετε, χωρίς να δακρύζετε, κύριε πρόεδρε.

Κι όταν ξεμπέρδεψαν με τα βραχυπρόθεσμα, σας έφεραν προς υπογραφή τα ‘μεσοπρόθεσμα’.

Το κατοχικό φιρμάνι που επισείει την εσχάτη προδοσία, με μπιτ παρά ξεπούλημα όλου του πλούτου αυτού του κατασπατηλημένου λαού, με υποχρέωσή του, λέει, να συντηρεί τα πουλημένα και να εγγυάται και δάνεια για τους αγοραστές.

Ούτε και τότε δακρύσατε και επιπλέον συνυπογράψατε.

Από την ώρα που διαβάσαμε για τον πρώτο απελπισμένο που αυτοκτόνησε γιατί δεν άντεξε την απόλυση, την ανεργία, την εξαθλίωση, το άδειο βλέμμα του παιδιού του μέχρι σήμερα, μεσολάβησαν δεκάδες αυτόχειρες. Τι θλιβερή πρωτιά η χώρα του ήλιου, του απέραντου γαλάζιου, του τουριστικού μύθου να είναι σήμερα πρώτη σε αυτοκτονίες σε όλη την Ευρώπη.

Ούτε όμως και γι αυτό δε δακρύσατε ποτέ, κύριε πρόεδρε.

Και όταν τα χημικά και τα δακρυγόνα πνίγουν την Αθήνα και τρέχουν ποτάμια τα δάκρυα αυτών που επιμένουν να μην αυτοκτονούν και να διεκδικούν το δικαίωμα τους στη ζωή, και το χαμένο γέλιο των παιδιών τους,

Τι σόι μόνωση έχει το προεδρικό μέγαρο, ώστε να μην τρέχει ένα δικό σας δάκρυ, κύριε πρόεδρε;

Είχατε τρεις επιλογές: τη συνενοχή, την άρνηση να επικυρώσετε όλη αυτή την αντισυνταγματική, δηλητηριώδη νομοκαταιγίδα και – αν σας ήταν δύσκολο να προκαλέσετε πολιτειακό ζήτημα – την ηρωική έξοδο, με μια αξιοπρεπή παραίτηση.

Ας αφήνατε κάποιον, που δεν πολέμησε τους Ναζί, να υπογράφει τον ένα θάνατο μετά τον άλλο. Κάνατε τις επιλογές σας.

Δεν θέλω να λαϊκίζω, κύριε πρόεδρε, όμως όταν χτες αναφερθήκατε στη συμμετοχή σας στο αντιναζιστικό αγώνα, σκεφθήκατε πόσες χιλιάδες, από τους τότε συναγωνιστές σας, έφαγε η εξορία, ο ταγματασφαλίτης, τα βασανιστήρια; Πόσοι έμειναν ανώνυμοι, θαμμένοι για πάντα στον ομαδικό τάφο του Άγνωστου στρατιώτη; Πόσοι από αυτά τα «τιμημένα γηρατειά» πρέπει σήμερα να επιλέξουν ανάμεσα στο φαΐ και το φάρμακο γιατί η σύνταξή τους δε φτάνει; Ότι για τους ανθρώπους αυτούς που δούλεψαν σκληρά, η δική σας ετήσια αμοιβή των 447.000 ευρώ αγγίζει τα νούμερα των συμπαντικών μετρήσεων;

Σκεφθείτε μόνο ότι για το συνταξιούχο των 500 ευρώ – που με τη δική σας πάλι υπογραφή ξεπερνά το αφορολόγητο των 5000 – η ετήσια αμοιβή σας αντιστοιχεί σε 75 χρόνια πεντακοσάρικου.

Αν δακρύζατε για όλα αυτά ή γιατί ανθρώπινα αισθανθήκατε πολύ τυχερός, κατανοητό, κύριε πρόεδρε. Θυμηθείτε μόνο από την αστείρευτη λαϊκή θυμοσοφία πως «τα στερνά τιμούν τα πρώτα».

Αν κλαίγατε γιατί είδατε κι εσείς το παιδί στο αναπηρικό καρότσι να αποστρέφει το κεφάλι και τον έφηβο να φασκελώνει τους κομισάριους της εξέδρας που τους χαντακώνουν τη ζωή, θα ήταν τιμή σας.

Και τέλος – γιατί η πολλή κλαυσιλογία καταντάει αηδία – μην ντρέπεστε για μας, κύριε πρόεδρε. Κρατείστε τη ντροπή και μοιραστείτε την μ’ αυτούς που επισκέπτονται το προεδρικό μέγαρο για μια καινούργια υπογραφή που αφορά στο ξεπούλημα της χώρας και την ερήμωση του λαού.

Δε ζητήσαμε από τους πατεράδες και παππούδες μας να πολεμήσουν το Δ’ Ράιχ και τους σημερινούς δωσίλογους γιατί αυτό αντιστοιχεί σε μας. Δεν τους ζητάμε όμως να παίξουν και το ρόλο του Αβραάμ.

Δεν είμαστε πρόβατα και δεν θα πάμε ποτέ εκούσια στο σφαγείο.

Και, κύριε πρόεδρε, θυμηθείτε πως: "όποιος μετράει πρόβατα, στη γλώσσα του Αισχύλου, θα ‘χει τον ύπνο του Αγαμέμνονα"

Νίνα Γεωργιάδου
Κάλυμνος, 29-10-11


Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

ΤΕΧΝΗ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ;

Παρακολουθείστε: εδώ την σχετική διάλεξη του καθηγητή Θεοδόση Τάσιου που έδωσε στο Μέγαρο Μουσικής.


ΣΥΝΟΨΗ ΤΗΣ ΔΙΑΛΕΞΗΣ
Με μια διάλεξη που έχει τίτλο «Τέχνη για το λαό;» - που έγινε στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του Megaron Plus - ένας διακεκριμένος διανοητής, ο καθηγητής Θεοδόσης Τάσιος, αναλύει με βαθιά γνώση τη θεμελιώδη υπαρξιακή σημασία του αισθητικού ενεργήματος για το άτομο, αναπτύσσει με ενάργεια και χιούμορ τις απόψεις του για το ρόλο και τη σημασία της τέχνης στη ζωή μας και διατυπώνει τις προτάσεις του για την ενδοσχολική και εξωσχολική Καλλιτεχνική Παιδεία και για τη διευκόλυνση της λαϊκής συμμετοχής στα δρώμενα αισθητικής απόλαυσης. Αποτιμά το «πόσο βασικό είναι το αίτημα της κοινωνίας για καλλιτεχνική παιδεία», αναρωτιέται «τι πρόσβαση έχουν τα μέλη της κοινωνίας στα καλλιτεχνικά δρώμενα και τι ρόλο παίζει η εξουσία στη διάχυση της τέχνης στον λαό» και εστιάζει στη σχέση Τέχνης και Εξουσίας, μιλώντας για τον αναγκαίο κρατικό σχεδιασμό για τη διάχυση της Τέχνης στην Κοινωνία, αλλά και για τις παρενέργειες της κρατικής παρέμβασης στα καλλιτεχνικά ζητήματα τόσο στα ολοκληρωτικά όσο και στα δημοκρατικά καθεστώτα.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
Ο καθηγητής Θεοδόσης Τάσιος γεννήθηκε στην Καστοριά. Πήρε το δίπλωμα του Πολιτικού Μηχανικού από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (1953) και συνέχισε τις σπουδές του στο Centre d Etudes Superieures ITBTB, στο Παρίσι, για ένα χρόνο. Αναγορεύθηκε διδάκτωρ του Ε.Μ.Π. το 1958. Εξελέγη Επιμελητής του Ε.Μ.Π. (1958) και στη συνέχεια Έκτακτος Μόνιμος Καθηγητής (1964) και Τακτικός Καθηγητής (1969). Ίδρυσε το Εργαστήριο Οπλισμένου Σκυροδέματος του Ε.Μ.Π. και το διεύθυνε μέχρι την αποχώρησή του (1997). Δίδαξε ακόμα στα Πανεπιστήμια της Βαγδάτης (1979), της Σαγκάης (1982), της Νανκίν (1985), της Παβίας (1986) και στο College International des Sciences de Construction Paris (1979-1989).
Εξέχουσα μορφή στην επιστημονική και επαγγελματική ζωή της χώρας, υπήρξε δάσκαλος χιλιάδων μηχανικών, δημοσίευσε εκατοντάδες επιστημονικές εργασίες στις περιοχές της Εδαφομηχανικής, της Τεχνολογίας του Σκυροδέματος και της Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας, ενώ ασχολήθηκε με μια ευρύτατη περιοχή επιστημονικών, τεχνολογικών και εκπαιδευτικών θεμάτων (ευρωπαϊκοί και εθνικοί κανονισμοί, αντισεισμική προστασία, προστασία μνημείων, δημόσια έργα) αλλά και με θέματα Φιλοσοφίας, Παιδείας, Γλώσσας, Ορολογίας, καθώς και με κοινωνικά θέματα ως συντάκτης Επιφυλλίδων στον ημερήσιο και εβδομαδιαίο Τύπο.
Είναι ιδρυτικό μέλος και Πρόεδρος πολλών ελληνικών Επιστημονικών Ενώσεων, μέλος αμερικανικών και ευρωπαϊκών Ενώσεων, ενώ διετέλεσε Πρόεδρος της RILEM (1977-78), της CEB (1983-87), του «Model Code 90» (1987-91), Σύμβουλος των Ηνωμένων Εθνών και Εμπειρογνώμων της Ευρωπαϊκής Κοινότητας.
Απέσπασε πολλές τιμητικές διακρίσεις. Είναι Επίτιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου της Νανκίν (1985), Επίτιμος Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Λιέγης (1986), Fellow του American Concrete Institute (1986), Επίτιμος Πρόεδρος της CEB (1988), Επίτιμο Μέλος της RILEM (1989), της CIAS (1998), του Επιστημονικού Τεχνικού Επιμελητηρίου Κύπρου (1999), της CICOP (2001), Επίτιμος Διδάκτωρ του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου (2001), Μέλος της Ακαδημίας Επιστημών του Τορίνο (2004), Επίτιμος Πρόεδρος της Ελληνικής Φιλοσοφικής Εταιρείας (2004) και Επίτιμο Μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Ορολογίας (2008). Τιμήθηκε, επίσης, με το Μετάλλιο της Πόλεως των Παρισίων (1986).

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940

Αφιέρωμα σε όλους τους άγνωστους ΗΡΩΕΣ του Ελληνικού Λαού που έδωσαν την ψυχή και την ζωή τους για την Ελευθερία, προσφέροντας την πρώτη Νίκη κατά των δυνάμεων του Άξονα τον Οκτώβρη του 1940 και συμμετέχοντας ακολούθως μαζικά στην Εθνική Αντίσταση κατά των κατακτητών.

Δευτέρα 28. Κοιμήθηκα δύο το πρωί, διαβάζοντας Μακρυγιάννη. Στις τρείς και μισή μια φωνή μέσα από το τηλέφωνο με ξύπνησε: ¨Έχουμε πόλεμο." Τίποτε άλλο, ο κόσμος είχε αλλάξει. Η αυγή, που λίγο αργότερα την είδα να χαράζει πίσω από τον Υμηττό, ήταν άλλη αυγή: άγνωστη. Περιμένει ακόμη εκεί που την άφησα. Δεν ξέρω πόσο θα περιμένει, αλλά ξέρω πως θα φέρει το μεγάλο μεσημέρι.
Γιώργος Σεφέρης - Μέρες Γ'


Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

ΝΑΙ !

Μεγάλη ημέρα είναι η σημερινή για τη Νέα Σμύρνη!
Η ιστορική Ευαγγελική Σχολή Σμύρνης, το παλαιότερο Ελληνικό εκπαιδευτικό ίδρυμα με σχεδόν 300 (!) χρόνια ιστορία (ιδρύθηκε το 1733 και κατ' άλλους το 1719) επελέγη να είναι ανάμεσα στα 15+15  Γυμνάσια και Λύκεια που θα λειτουργούν πανελλαδικά σύμφωνα με το καινούργιο θεσμικό νόμο για τα Πρότυπα - Πειραματικά Σχολεία.
Ευχόμαστε σε όλους τους μαθητές καλή πρόοδο, και να ξέρουν ότι η γνώση δεν χαρίζεται αλλά αποκτάται με κόπο, στους δε διδάσκοντες θα θέλαμε να εμφυσήσουμε την πλέρια μας χαρά και να αισθάνονται ότι είναι μεγάλη τους τιμή να διδάσκουν σε ένα τέτοιο ιστορικό σχολείο!


ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΟΥ

Δημήτρη, χρόνια σου πολλά και καλή πρόοδο!










(Χρόνια πολλά επίσης και στους έτερους τρείς Δημήτρηδες του σκακιστικού μας τμήματος - Κουκάκη, Μάλλη και Αλεξάκη).

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

ΘΑΥΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ !

Αναδημοσίευση από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της Δευτέρας 24.10.2011.
Λένε (και μάλλον αληθεύει) ότι κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν. Θαυμάστε τους λοιπόν και ταυτόχρονα αυτοθαυμαστείτε!


Φαύλος κύκλος δανείων και κακοδιαχείρισης

Η Ελλάδα είναι ένα κράτος «δανειογενές» πριν από τη σύστασή του (1824-1825). Από τότε, οι Αλ. Μαυροκορδάτος και Ι. Ζαΐμης σύναψαν δύο δάνεια με αγγλικές τράπεζες. Για το ένα, καταβλήθηκε στην τότε κυβέρνηση το 59% της ονομαστικής του αξίας και για το άλλο το 43,6%! Τα υπόλοιπα ποσά κρατήθηκαν για τοκοχρεολύσια, προμήθειες, μεσιτείες, έξοδα σύμβασης και αγορές άχρηστων πολεμικών υλικών (!). Ωστόσο, η Ελλάδα πλήρωσε τόκους και χρεολύσια για το κεφάλαιο που ουδέποτε πήρε!



































Ανδρέας Παπανδρέου και Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Το Δημόσιο Χρέος έφτασε στα ύψη την περίοδο διακυβέρνησής τους

Ενδεικτικό του μεγάλου πάρτι της κατασπατάλησης δημοσίου χρήματος ήταν τα «πανωγραψίματα» (1824. Τότε, ο στρατηγός Γκούρας «όριζε» 3.000 άνδρες. Δήλωνε ότι είχε 12.000. Τους μισθούς των υπόλοιπων 9.000 ανδρών τα μοιράζονταν οι ημέτεροι!). Ετσι «θεσμοθετήθηκε» η εξυπηρέτηση των πελατειακών σχέσεων κομματικών μηχανισμών με ουρά... μέχρι σήμερα.
Ολα τα ανωτέρω και πολλά άλλα, έρχεται να αναδείξει ανάγλυφα ο μαθηματικός, δρ Κοινωνιολογίας, πολιτειολόγος-καθηγητής της Σχολής Εθνικής Ασφάλειας, Τάσος Ηλιαδάκης με το βιβλίο των 600 σελίδων, που πρόκειται να κυκλοφορήσει τις επόμενες ημέρες από τον Εκδοτικό Οίκο «Ν. & Σ. Μπατσιούλα». Φέρει τον τίτλο «Ο εξωτερικός δανεισμός στη γένεση και εξέλιξη του Νέου Ελληνικού Κράτους 1824-2009».

Οι μαύρες τρύπες
Ο μαθηματικός-ερευνητής (προδημοσίευση του βιβλίου του κάνει σήμερα η «Ε») αντλεί στοιχεία από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, την Τράπεζα Ελλάδος (ΤτΕ), την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία, τα υπουργεία, εκατοντάδες βιβλία, τον καθημερινό, περιοδικό και ξένο Τύπο. Παραθέτει πίνακες και ντοκουμέντα.
Αναδεικνύει την κακοδιαχείριση του δημόσιου κρατικού κορβανά, δηλαδή της Κεντρικής Διοίκησης (περιλαμβάνει: την προεδρία της Δημοκρατίας, τα υπουργεία, τις περιφέρειες, τις Ανεξάρτητες Αρχές, τα ΝΠΔΔ) καθώς και των ΝΠΙΔ που ελέγχονται από την κεντρική κυβέρνηση.
Ξεκαθαρίζει ότι οι Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΟΤΑ) και οι Οργανισμοί Κοινωνικής Ασφάλισης(ΟΚΑ/Ασφαλιστικά Ταμεία) δεν ανήκουν στην Κεντρική Διοίκηση του Κράτους (σ.σ. Αρα κακώς κάνει η κυβέρνηση, που τα εντάσσει σ' αυτήν, εφαρμόζει εφεδρείες, βάζει χέρι στα αποθεματικά τους για να «κλείσει» τρύπες του χρέους).
Από το δεκαετές ερευνητικό πόνημα του Τάσου Ηλιαδάκη αναφέρουμε τηλεγραφικά ότι η Ελλάδα έχει πτωχεύσει τέσσερις φορές [1827, 1843, 1893 (επί πρωθυπουργίας Χ.Τρικούπη), 1932].
Το προπολεμικό προ του 1940 Δημόσιο Χρέος (Δ.Χ.) εξοφλείται το 1998, ενώ την περίοδο (1981-92) επιστρέφουμε τα δωρεάν (κοινοτικά πακέτα) για να ζητήσουμε τα δανεικά! Οι δείκτες του ΑΕΠ από το 1974 είναι σταθερά πτωτικοί. Δηλαδή, δεν παράγουμε και τρώμε από δανεικά και επιδοτήσεις.
Την ύλη του βιβλίου τη χωρίσαμε σε δύο μεγάλες περιόδους:

Α'Περίοδος 1824 (σύσταση του κράτους) - 1974 (πτώση της χούντας)
Το 1824 και το 1825 ο επαναστατημένος Ελληνισμός συνάπτει με αγγλικές τράπεζες, δύο δάνεια, ύψους 2,8 εκατ. στερλινών.
Το 1827 δηλώθηκε η πρώτη πτώχευση. Τη λεηλάτηση μέσω δανείων από τις δανειοδότριες αγγλικές τράπεζες στηλίτευσαν ακόμα και οι «Times». Η τότε κυβέρνηση Μαυροκορδάτου μετάλλαξε τον εξωτερικό δανεισμό σε μέσο πελατειακής στελέχωσης. Οι προαγωγές γίνονταν μόνο με το μικρό όνομα, δίχως το επίθετο.
Ακολουθεί το δάνειο του Οθωνα το 1833 (Τράπεζα Ρότσιλντ, των Παρισίων), ύψους 60 εκατ. γαλ. φράγκων. Εξ αυτού, 20 εκατ. φράγκα κρατήθηκαν για την εξυπηρέτηση του δανείου. Τα υπόλοιπα, κατασπατάλησαν οι Βαυαροί. Ο Αμπού έγραψε ότι «η Ελλάδα ουδέν όφελος απεκόμισε εξ αυτού! Αντίθετα έγινε φτωχότερη από την ημέρα που προσέφυγε στο δάνειο». Η τότε καθαρή δανειακή πρόσοδος για την Ελλάδα έφτασε στο 14,2% του ονομαστικού (8.520.000 γαλλικά φράγκα).
Το 1843 ήρθε η δεύτερη πτώχευση. Το 1859 η Ελλάδα διακανόνισε την αυτοεξυπηρέτηση του δανείου, που επικύρωσε το 1864.
Μέχρι το 1878 η Ελλάδα δεν είχε συναινέσει στο διακανονισμό των δανείων ανεξαρτησίας και έτσι παρέμενε σε δανειακό αποκλεισμό. Τον Σεπτέμβριο του 1878 έρχεται σε συμβιβασμό με τους ομολογιούχους. Ετσι τερματίζεται ο δανειακός αποκλεισμός της και αρχίζει ξέφρενος εξωτερικός δανεισμός.
Την τρικουπική 11ετία, 1882-1892, το Δ.Χ. (ΔΧ) διπλασιάζεται. Δανειζόμαστε περισσότερα απ' ό,τι την περίοδο 1824-1882. Η αύξηση του Δ.Χ. αποδίδεται κατά 78,75% στον Τρικούπη, κατά 16,65% στον Δηλιγιάννη και κατά 4,6% στον Κωνσταντόπουλο. Οι δανειστές κερδοσκόπησαν, από υπέρογκες προμήθειες, μεσιτείες και παγιώσεις των δανείων.
Την περίοδο 1824-1893 ο απολογισμός των εξωτερικών δανείων σε φράγκα ήταν: ονομαστικός 769.739.000, με καθαρή πρόσοδο 388.706.680 (50% του ονομαστικού). Το Ελληνικό Δημόσιο είχε αποδώσει με την εξυπηρέτηση των δανείων 472.575.469 φράγκα, δηλαδή 83.868.789 περισσότερα απ' όσα είχε ως καθαρή πρόσοδο και το 1893 χρωστούσε 630 εκατ. φράγκα, με ετήσια έσοδα το 1893 περίπου 64 εκατ. φράγκα.
Τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς, ο Τρικούπης λέει: «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν»! Ηταν η τρίτη πτώχευση. Ο οικονομολόγος της τότε τρόικας, Λόου (σ.σ. ο αντίστοιχος Τόμσεν σήμερα) επεσήμαινε στην έκθεσή του ότι «η Ελλάς είναι πλούσια χώρα, το κράτος ήταν ανεπαρκές»!
Πέντε χρόνια μετά, η Ελλάδα βρίσκεται υπό τον Διεθνή Οικονομικό Ελεγχο (ΔΟΕ). Του τότε δανειακού αποκλεισμού πρωτοστάτησαν οι Γερμανοί.
Την περίοδο 1902-1914 συνάψαμε 4 δάνεια συνολικά 521.324 εκατ. φράγκων. Μέχρι το 1909 τα χρήματα διατέθηκαν για την κατασκευή του σιδηροδρομικού δικτύου, τις εξοπλιστικές ανάγκες και την εγκατάσταση στη Μακεδονία των προσφύγων από Αν. Ρωμυλία και Βουλγαρία.
Το 1911, δάνειο 110 εκατ. φράγκων χρησιμοποιήθηκε για τη διεξαγωγή των Βαλκανικών Πολέμων.
Το 1914, δάνειο των 500 εκατ. φράγκων ήταν υποθηκευμένο για την οικονομική εκκαθάριση δανείων της τρικουπικής περιόδου.
Την περίοδο 1914-1923 έχουμε μόνο τρία εξωτερικά δάνεια. Δύο από τη Γερμανία, 100 και 40 εκατ.μάρκων, που δεν αναγράφτηκαν στους ισολογισμούς του ελληνικού κράτους και ένα καναδικό, 40 εκατ. καναδικών δολαρίων. Επίσης συνάπτεται δάνειο εξαγοράς του σιδηροδρόμου Θεσσαλονίκης-Κωνσταντινούπολης.

Η πτώχευση Βενιζέλου
Την περίοδο 1924-1932 συνάψαμε 9 δάνεια. Ο εξωτερικός δανεισμός έφτασε στα 991.994.228 εκατ. φράγκα.
Τα δανεικά χρησιμοποιήθηκαν για την αποκατάσταση των προσφύγων κατά 36,73%, την κάλυψη ελλειμμάτων, τα έξοδα έκδοσης των δανείων, την εξυπηρέτηση παλαιών και νέων δανείων (87,58%). Η Ελλάδα τότε εμφανιζόταν «ως μια εκ των πλέον βεβαρημένων διά χρεών χωρών». Ετσι την 1.5.1932 η κυβέρνηση Βενιζέλου κήρυξε την τέταρτη ελληνική πτώχευση.
Ακολουθεί η δικτατορία του Μεταξά και ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος. Το συγκεκριμένο διάστημα δεν έχουμε εξωτερικό δανεισμό. Αντιθέτως, η Ελλάδα δανείζει τις Κατοχικές Δυνάμεις με χρυσό.
Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η ξένη βοήθεια στη χώρα κάλυψε το μέγιστο μέρος του ελλείμματος στο ισοζύγιο πληρωμών. Οταν έληξε η αποστολή της UNRRA (αμερικανική βοήθεια), μετά τον Ιούνιο 1947 ακολουθεί το «Σχέδιο Μάρσαλ». Συνολικά, μεταξύ 1944-1962 η ξένη βοήθεια προς την Ελλάδα έφτασε στα 4,1 δισ. δολάρια. Το 95% προήλθε από τις ΗΠΑ. Το μεγαλύτερο μέρος της βοήθειας διοχετεύτηκε σε στρατιωτικές δαπάνες και το 5,8% σε δάνεια και πιστώσεις.
Το μεταπολεμικό Δ.Χ. περίπου δεκαπλασιάστηκε σε συνάλλαγμα, ενώ σε δραχμές το Δ.Χ., 67πλασιάστηκε! Ο συνολικός μεταπολεμικός εξωτερικός δανεισμός της Ελλάδας, μέχρι το 1966, ανήλθε τα 435.174.053 δολάρια. Προήλθε κατά 58,4% από τις ΗΠΑ, 19% από τη Δ. Γερμανία και 14,36% από την Αγγλία.
Τότε, η Ελλάδα με δύο δάνεια (1962 και 1965) διακανόνισε το 97% του προπολεμικού εξωτερικού Δ.Χ. [από το 1833 (δάνειο Οθωνα) - 1940], τα οποία αποπληρώθηκαν το 1998.
Το 1967 επιβάλλεται η δικτατορία, που χαλάρωσε τους δανειακούς περιορισμούς μόνον μετά το 1972. Το Δ.Χ. αυξήθηκε κατά 3,5 φορές. Το εσωτερικό Δ.Χ. πενταπλασιάστηκε, σε αντίθεση με το εξωτερικό, που παρέμεινε στα ίδια επίπεδα. Ο νέος δανεισμός σε ξένο νόμισμα ήταν μόνο το 6,56% του νέου Δημόσιου Χρέους.

Β' Περίοδος της Μεταπολίτευσης: 1975-2009
Μετά το 1974, η εξάρτηση από τις ΗΠΑ ξεθωριάζει. Η αμερικανική βοήθεια υποκαθίσταται από την Κοινοτική. Κυριαρχούν δύο πολυσυλλεκτικοί ηγέτες: ο «διαπραγματευτής-εθνάρχης» Κων. Καραμανλής και ο «υποκινητής-χαρισματικός» Ανδ. Παπανδρέου.
Το πελατειακό σύστημα μεσουρανεί. Η βουλευτοκρατία καπελώνεται από «πολιτικά-οικογενειακά τζάκια». Ο λαός ζητά αλλαγή. Την ταυτίζει με ΠΑΣΟΚ και Ανδρέα.
Το Δημόσιο Χρέος (Δ.Χ.) εκτινάζεται από τα 142,8 δισ. δρχ. το 1975, στα 589,4 δισ. δρχ. το 1981. Δηλαδή, αύξηση 312,7%. Το προπολεμικό Δ.Χ. κατέρχεται στο 0,7% και εκμηδενίζεται. Το μεταπολεμικό Δ.Χ. κυμαίνεται από 102,8%-140,3% των τακτικών εσόδων.
Το μεταπολεμικό Δ.Χ. πενταπλασιάστηκε. Το εξωτερικό Δ.Χ. αυξήθηκε κατά 34%. Το Δ.Χ. ως ποσοστό επί του ΑΕΠ μεταβάλλεται από το 22,5% του ΑΕΠ το 1974 στο 31,68% το 1981. Δηλαδή, η κυβέρνηση Καραμανλή αύξησε το Δ.Χ. κατά 40,8%.

Πελατειακές σχέσεις
Το 1981, οι βουλευτο-προσωπικές πελατειακές σχέσεις μετασχηματίζονται σε κομματικές πελατειακές σχέσεις. Με στοιχεία του ΟΟΣΑ, μεταξύ 1981 και 1988 ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων της κεντρικής διοίκησης αυξήθηκε 6 φορές περισσότερο απ' ό,τι ο ενεργός πληθυσμός της χώρας!
Μεταξύ 1978 και 1987 οι απασχολούμενοι στην κεντρική διοίκηση και τις ΔΕΚΟ από 300.000 αυξάνονται σε 460.000. Μαζί με τις δημόσιες τράπεζες, τις προβληματικές και τις ελεγχόμενες από το Δημόσιο επιχειρήσεις συνολικά οι δημόσιοι υπάλληλοι φτάνουν σε 640.000!
Το 1986, το 96% των μελών της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ εντάχθηκαν στη Δημόσια Διοίκηση. Ακολούθως, η Ν.Δ. μιμήθηκε το ΠΑΣΟΚ.
Ολοι (ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.) διεύρυναν έναν κακό δημόσιο τομέα. Την ίδια περίοδο η Ν.Δ. -με τους Αβέρωφ και Μητσοτάκη αρχηγούς- αντέγραψε οργανολειτουργικά το ΠΑΣΟΚ.
Από το 1981, τα καθαρά κέρδη (σ.σ.: επιδοτήσεις, κοινοτικά πακέτα κ.λπ.) από την ΕΟΚ ανέρχονταν περίπου στο 1 τρισ. δρχ. για την Ελλάδα. Την δε περίοδο 1981-86, η χώρα πήρε από κοινοτικούς φορείς (EUTE) δάνεια ύψους 1,9 δισ. δολ. Παρ' όλα αυτά, η εναρμόνιση της ελληνικής οικονομίας με την κοινοτική αρχίζει να αποκλίνει.
Το 1992, ο ΟΟΣΑ διαπιστώνει ότι η ελληνική οικονομία έχει μεταβληθεί σε ένα είδος «οικονομίας εξαρτημένης » από τα κοινοτικά ταμεία. Μάλιστα, επιστρέφαμε δωρεάν πακέτα-επιδοτήσεις για να ζητήσουμε τα δανεικά! Το 1974 το ΑΕΠ ακολουθεί ανησυχητικά πτωτική πορεία. Τα εφιαλτικά δημόσια ελλείμματα αντιμετωπίζονται με δοκιμασμένη συνταγή: τον δανεισμό!
Μεταξύ 1980-1990 το Δ.Χ. 17πλασιάστηκε. Το 1982 διπλασιάζεται ο μεταπολεμικός εξωτερικός δανεισμός, ως προς τα έτη 1979-81 και τετραπλασιάζεται το διάστημα 1986-89.
Στα δεκατρία χρόνια 1975-1987, πραγματοποιήθηκαν δάνεια 18,4 δισ. δολ. Απ' αυτά, τα 14,8 δισ. δολ. (δηλαδή 80,6%) διατέθηκαν για την εξυπηρέτηση του υφιστάμενου δανεισμού.
Το 1990, πρώτη έρχεται η Ν.Δ. με 150 βουλευτές υπό τον Κ. Μητσοτάκη. Τελικά, με την προσχώρηση του βουλευτή της ΔΗΑΝΑ, Θεοδ. Κατσίκη, κυβέρνηση θα σχηματίσει ο Κ. Μητσοτάκης. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη εξαγγέλλει απολύσεις. Αλλά οι δημόσιοι υπάλληλοι αντί για μείωση θα έχουν αύξηση(!).
Το Μάρτιο του 1990, ο πρόεδρος και ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Ντελόρ και Κριστόφερσεν) προειδοποιούσαν την Αθήνα ότι η ελληνική οικονομία επιδεινώθηκε «σοβαρά για όλους μας». Επί Μητσοτάκη, η αποβιομηχανοποίηση ήταν παρούσα.
Την περίοδο 1989-93 οι καθαρές εισπράξεις της Ελλάδας από την ΕΟΚ ανήλθαν στα 3,3 τρισ. δρχ. Ταυτόχρονα, στον κοινοτικό χώρο είχαμε τα μεγαλύτερα ελλείμματα.
Το προπολεμικό (1940) Δ.Χ. εξοφλείται το 1998. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη παρέλαβε το Δ.Χ. στο 79,73% του ΑΕΠ και το παρέδωσε στο 109,34%. Η συνολική εξυπηρέτηση του Δ.Χ. απορροφούσε το 151,2 % των τακτικών εσόδων.
Τη διετία 1995-1996 παρά τους κυβερνητικούς διακηρυσσόμενους στόχους περί μείωσης των δημόσιων υπαλλήλων, συνταξιοδοτήθηκαν 49.000 δημόσιοι υπάλληλοι και αυξήθηκαν συνολικά κατά 22.000. Την ίδια διετία καταγράφεται το μεγαλύτερο δημόσιο έλλειμμα από όλα τα υπόλοιπα κράτη της Κοινότητας.
Το 1993, το ΠΑΣΟΚ παρέλαβε το Δ.Χ. στα 20,5 τρισ. δρχ. και το παρέδωσε τον Ιανουάριο του 1996, αυξημένο κατά 35,8%, φτάνοντάς το στο 415% των τακτικών εσόδων. Στο εσωτερικό Δ.Χ. το 84% ήταν ομόλογα και έντοκα γραμμάτια. Τον Αύγουστο του 1996, η Ελλάδα ήταν δεύτερη στον κόσμο στο κατά κεφαλήν εξωτερικό χρέος.
Τον Μάρτιο του 1997 το υπουργείο Οικονομικών θυμήθηκε την αναξιοποίητη δημόσια περιουσία, ώστε να καλύψει τη μεγάλη υστέρηση των φορολογικών εσόδων.
Τον Αύγουστο του 1997, με διακηρυγμένη την πολιτική λιτότητας και των λαϊκών θυσιών, ο βουλευτικός μισθός διπλασιάζεται - μαζί με τα επιδόματα προσέγγιζε τα 2 εκατ. δρχ. Ταυτόχρονα ήρθαν οι χαριστικές πράξεις ρύθμισης των βεβαιωμένων χρεών, η αποποινικοποίηση των νοθευμένων φορολογικών στοιχείων κ.λπ.
Από την 1/1/2001 η Ελλάδα εντάσσεται στην ευρωζώνη, με νέο ισχυρό πόλο της οικονομικής εξουσίας, που θα καθορίζει τη νομισματική πολιτική ολόκληρης της Ε.Ε., την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ). Μέχρι τώρα, αυτή την εξουσία την ασκούσαν οι εθνικές εκδοτικές τράπεζες.

Η οκταετία Σημίτη
Την οκταετία Σημίτη οι καθαρές απολήψεις από την Ε.Ε. έφτασαν το 13,5% των τακτικών εσόδων. Η διοίκηση, σε αποσύνθεση. Ενδεικτικά, στην Ολυμπιακή Αεροπορία υπήρχαν 2.500 προϊστάμενοι σε 4.700 υφισταμένους! Η κρατική διοίκηση ήταν βραχυκυκλωμένη από διαφθορά και διαπλοκή.
Η Ελλάδα ανήκει στις τρεις υπερχρεωμένες χώρες της Ευρωζώνης. Σε έκθεσή της, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επισήμαινε ότι «μετά τους Ολυμπιακούς, είναι αβέβαιο το μέλλον της ελληνικής οικονομίας». Κάποιοι παροικούντες τη Βουλή κώφευαν, λόγω... πολιτικού κόστους.
Το 2004, οι απογραφές του Αλογοσκούφη πληροφορούν την Ε.Ε. ότι η κυβέρνηση Σημίτη (δηλαδή η Ελλάδα) είχε καταθέσει ψευδή στοιχεία, προκειμένου να πετύχει την ένταξή της στην ευρωζώνη.
Η κυβέρνηση Καραμανλή παρουσιάζει τραγική και μόνιμη υστέρηση εσόδων με ταυτόχρονη αύξηση δαπανών. Το Δημόσιο χρωστά 227 δισ. ευρώ . Τα νοικοκυριά 74 δισ. ευρώ και οι επιχειρήσεις 90 δισ. ευρώ . Μια χώρα σε τροχιά απόκλισης από την Ε.Ε.
Ο Κώστας Καραμανλής παρέλαβε τη διακυβέρνηση τέλη Μαρτίου του 2004. Το έλλειμμα αντιστοιχούσε στο 3,2% ΑΕΠ. Σεπτέμβριο του 2009 το παραδίδει στο 7,5% ΑΕΠ. Επίσης, παρέλαβε το Δ.Χ. στα 184,5 δισ. ευρώ και το παρέδωσε στα 292 δισ. ευρώ , δηλαδή το αύξησε κατά 107,5 δισ. ευρώ ή 58,26% ΑΕΠ.
Το βιβλίο του Τάσου Ηλιαδάκη θυμίζει, αποκαλύπτει, θυμώνει για τα διαχρονικά... χάλια μας.



































Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

ΚΕΡΑΣΜΑ




"Κατεβάστε" στον υπολογιστή σας ένα κλασσικό βιβλίο σκακιστικών προβλημάτων: Από εδώ

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ...ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Έκθεση μαργαριτάρι!







































































































Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

ΤΟ ΑΛΛΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΤΗΣ ΓΗΣ

Αναδημοσίευση της χιλιοστής ανάρτησης από το ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου:  Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία

Οι Ισπανοί κονκισταδόρες που έφτασαν στο Περού γύρω στο 1530 αναζητώντας χρυσάφι και ασήμι παρατήρησαν ότι οι Ίνκας έτρωγαν έναν περίεργο χυλό, που φτιαχνόταν από κάτι αποξηραμένους καρπούς –δοκίμασαν και άρχισαν να τρώνε και οι ίδιοι, και τελικά το έφεραν στην Ευρώπη, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι ήταν κάτι πολύ πολυτιμότερο από το χρυσάφι και το ασήμι. Ήταν η πατάτα.



Όταν σκεφτούμε πόσο δεμένη είναι η πατάτα σήμερα με το καθημερινό μας διαιτολόγιο, δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε ότι πριν από λίγους αιώνες ήταν σχεδόν ή εντελώς άγνωστη (βέβαια το ίδιο ισχύει και με τη ντομάτα). Διότι, έστω κι αν έφτασε στην Ισπανία περί το 1550, η πατάτα άργησε πολύ να πάρει τη θέση που έχει σήμερα. Από την αρχή την αντιμετώπισαν με δυσπιστία, για διάφορους λόγους.

Καταρχάς, για κανα-δυο αιώνες κανείς δεν είχε σκεφτεί να την ξεφλουδίσει. Έπειτα, πολλοί δοκίμασαν να τη φάνε ωμή, με αποτέλεσμα να αρρωστήσουν –έτσι, διαδόθηκε ότι η πατάτα προκαλεί λέπρα. Απωθητικό ήταν και το γεγονός ότι φύτρωνε κάτω από τη γη, και έδωσε λαβή να αναπτυχθούν διάφορες δεισιδαιμονίες. Έπειτα, δεν έκανε καμιά εντύπωση έτσι όπως ήταν άοσμη και άγευστη. Την καλλιεργούσαν κυρίως για ζωοτροφή.

Το όνομα της πατάτας βγήκε από ένα μπέρδεμα. Οι Ισπανοί γνώρισαν δυο παρεμφερή φυτά στον Νέο Κόσμο: την πατάτα, στο Περού, που την είπαν papa, όπως είναι στην γλώσσα Κέτσουα, και τη γλυκοπατάτα, που την είπαν batata, λέξη των Ινδιάνων της Ισπανιόλας (το μεγάλο νησί που σήμερα είναι χωρισμένο στην Αϊτή και τη Δομινικανή Δημοκρατία). Από τη διασταύρωση των λέξεων papa και batata προέκυψε ο όρος patata, που αρχικά τον χρησιμοποιούσαν αδιακρίτως και για γλυκοπατάτες και για πατάτες, και που διαδόθηκε σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες, μεταξύ των οποίων και στα ελληνικά.

Όταν έφτασαν οι πρώτες πατάτες πεσκέσι στον Πάπα της Ρώμης από τους Ισπανούς βασιλιάδες, αυτός ανέθεσε στον βοτανολόγο Clusius να τις μελετήσει, κι ο Clusius σκέφτηκε να τις αποκαλέσει σε όχι και πολύ καλά λατινικά, taratufli, μικρές τρούφες (η τρούφα είναι tartuffo στα σημερινά ιταλικά). Γιατί τρούφες; Επειδή ήταν κόνδυλοι που φύτρωναν κάτω από τη γη, όπως οι βολβοί της τρούφας. Ο Πάπας το taratufli το μετέτρεψε σε tartufoli, και από εκεί πέρασε στα γερμανικά (Kartoffel), αλλά και στα γαλλικά (cartoufle, άσχετο αν δεν έπιασε). Η γερμανική ονομασία περνάει στα ρωσικά (καρτόφελ) και σε άλλες γλώσσες (ρουμάνικα και βουλγάρικα: καρτόφ).

Οι Γάλλοι όμως, αντί να δανειστούν, έπλασαν μια καινούργια λέξη για τις πατάτες, τις είπαν «μήλο της γης», pomme de terre. Το μεταφραστικό αυτό δάνειο πέρασε και σε άλλες γλώσσες: στα νότια γερμανικά, Erdapfel, στα ολλανδικά aardappel, και βέβαια στα ελληνικά, γεώμηλον. Άλλοι, προτίμησαν να δουν «αχλάδια της γης», απ’ όπου το Grundbirn σε διάφορες γερμανικές διάλεκτες, το λουξεμβουργιανό Gromper, αλλά και το κροατικό krumpir και το παρεμφερές σέρβικο. Πάντως, και στα γαλλικά υπάρχει η λέξη patate, στη λαϊκή γλώσσα, και έχει πάρει και μεταφορικές σημασίες όπως θα δούμε παρακάτω.

Στο μεταξύ, οι επιστήμονες και η άρχουσα τάξη διέγνωσαν πρώτοι τη μεγάλη διατροφική αξία της πατάτας. Σ’ αυτό έπαιξε μεγάλο ρόλο ο γάλλος Παρμαντιέ, που ήταν φαρμακοποιός του στρατού στον επταετή πόλεμο· οι Γερμανοί τον έπιασαν αιχμάλωτο και στη φυλακή το σιτηρέσιο ήταν κατάλληλο μόνο για ζώα: πατάτες. Όταν γύρισε στη Γαλλία το 1763 άρχισε να προωθεί την κατανάλωση πατάτας, γράφοντας βιβλία στα οποία τόνιζε τη διατροφική της αξία, αλλά και με διάφορα τεχνάσματα, όπως ας πούμε όταν έπεισε τη Μαρία Αντουανέτα να φορέσει σε έναν μεγάλο χορό ένα στεφάνι από άνθη πατάτας. Τελικά, μερικές χρονιές με σιτοδεία αποδείχτηκαν το καλύτερο διαφημιστικό: μπρος στην πείνα, οι επιφυλάξεις ξεπεράστηκαν και ο κόσμος άρχισε να συνηθίζει την πατάτα και να μαθαίνει να τη μαγειρεύει όλο και καλύτερα (κάποτε σκέφτηκαν επιτέλους και να την τηγανίσουν!).

Η πατάτα έσωσε τους πολιορκημένους Παριζιάνους από την πείνα την περίοδο της πρώτης Κομμούνας, το 1795, όταν η επαναστατική κυβέρνηση διέταξε να φυτευτούν πατάτες παντού, ακόμα και στους κήπους του Κεραμεικού. Η Γαλλία άλλωστε θεωρείται ότι οφείλει την αύξηση του πληθυσμού της κατά τον 19ο αιώνα, που ήταν πολύ μεγαλύτερη απ’ ό,τι οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες, στο γεγονός ότι έδωσε μεγάλη σημασία στην καλλιέργεια της πατάτας, του «ψωμιού των φτωχών».

Κι άλλη μια χώρα επιδόθηκε με ζήλο στην καλλιέργεια της πατάτας και μάλιστα νωρίτερα κι απ’ τη Γαλλία, και σχεδόν διπλασίασε τον πληθυσμό της: ήταν η Ιρλανδία, που έφτασε τα 8 εκατομμύρια κατοίκους, που με μια δόση υπερβολής θα μπορούσαμε να πούμε ότι στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα όλοι οι Ιρλανδοί καλλιεργούσαν μόνο πατάτες και όλοι έτρωγαν μόνο πατάτες. Τότε χτύπησε η καταστροφή: ένας μύκητας, ο περονόσπορος, κατέστρεψε τη σοδειά του 1844 και, επειδή οι σπόροι για την επόμενη σοδειά προέρχονταν από τις φυτεμένες πατάτες, και τις σοδειές των επόμενων ετών. Ενώ οι χωρικοί λιμοκτονούσαν, οι γαιοκτήμονες συνέχιζαν να εξάγουν ενώ ο αγγλικός στρατός αρνήθηκε να ανοίξει τις αποθήκες του. Ο λιμός κράτησε ως το 1851. Πάνω από 1 εκατομμύριο πέθαναν, αλλά πολύ περισσότεροι αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν, είτε αμέσως είτε στις επόμενες δεκαετίες και το 1911 ο πληθυσμός της Ιρλανδίας είχε πέσει στα 4,4 εκατομμύρια –όσα και το 1800. Ακόμα και σήμερα, η Ιρλανδία δεν έχει φτάσει τον πληθυσμό που είχε πριν από το κακό: σήμερα έχει (ολόκληρο το νησί) πληθυσμό γύρω στα 6,5 εκατομμύρια.

Στην Ελλάδα η πατάτα εισάχθηκε επί Ιωάννη Καποδίστρια το 1828 –τότε ήταν που την είπαν και «γεώμηλο». Στις επιστολές του προς τον Εϋνάρδο φαίνονται καθαρά οι προσπάθειες που κατέβαλε ο κυβερνήτης για τη διάδοση της πατάτας. Ωστόσο, κι εδώ τα πρώτα βήματα ήταν διστακτικά. Όλοι θα έχουμε ακούσει, στο σχολείο συνήθως, μια γουστόζικη ιστορία, ότι τάχα ο Καποδίστριας στην αρχή έβαλε να μοιράσουν τζάμπα τις πατάτες αλλά δεν τις έπαιρνε κανείς· για να υπερνικήσει τη δυσπιστία των χωρικών, τότε, τις έκλεισε σε μιαν αποθήκη στο λιμάνι του Αναπλιού (άλλοι λένε της Αίγινας), που έβαλε να τη φρουρούν πάνοπλοι στρατιώτες –όμως, είχε δώσει εντολή στους φρουρούς να αποσυρθούν τη νύχτα ή να κάνουν ότι αποκοιμιούνται, και φυσικά οι ντόπιοι, που είχαν πεισθεί ότι κάτι πολύ πολύτιμο θα είναι αυτές οι πατάτες, άρχισαν να μπαίνουν στην αποθήκη και να τις κλέβουν!

Ωραία ιστορία, αλλά μάλλον δεν είναι αληθινή –δεν υπάρχει καμιά τέτοια μαρτυρία και ο Παλαιολόγος, που έγραψε εκτενώς για τα «γεώμηλα» από το 1828 και μετά δεν αναφέρει τίποτα. Επιπλέον… η ίδια ακριβώς ιστορία, με τις ίδιες λεπτομέρειες, λέγεται επίσης ότι συνέβη στη Γερμανία, στη Ρωσία με τη Μεγάλη Αικατερίνη (όπου, μάλιστα, διάβασα ότι η εκκλησία ήταν αντίθετη στην πατάτα επειδή… δεν την αναφέρει η Βίβλος) και στη Γαλλία, όπου ο Παρμαντιέ πήρε άδεια από τον Λουδοβίκο τον 16ο να φυτέψει πατάτες σε μια άγονη έκταση στο Νεγί (εκεί που είναι σήμερα μια από τις ακριβότερες περιοχές του Παρισιού και όπου ήταν δήμαρχος ο Σαρκοζί) και, για να παρακινήσει τους συμπολίτες του να δοκιμάσουν, λέγεται ότι χρησιμοποίησε το τέχνασμα με τη φρουρά –στην περίπτωση του Παρμαντιέ, που κι άλλα διαφημιστικά τεχνάσματα είχε χρησιμοποιήσει, δεν αποκλείεται να αληθεύει η ιστορία.

Ανέφερα πιο πάνω τον Παλαιολόγο· εννοώ τον Γρηγόριο Παλαιολόγο, Φαναριώτη γεωπόνο και λόγιο, που έγραψε τον Πολυπαθή, ένα από τα πρώτα ελληνικά μυθιστορήματα. Ο Παλαιολόγος πρέπει να είναι αυτός που έβαλε τη λ. «γεώμηλον» στην ελληνική γλώσσα. Έγραψε πραγματεία για την πατάτα το 1828, και σε άλλα έργα γεωργικής οικονομίας δεν παύει να τονίζει τη μεγάλη διατροφική αξία της πατάτας που είναι πενταπλάσια του σιταριού. Καλλιέργησε κι ο ίδιος πατάτες, με επιτυχία, στους Αγγελόκηπους (έτσι λέγονταν τότε οι Αμπελόκηποι).

Αφού μπήκε τόσο αργά στη ζωή μας η πατάτα, δεν είναι περίεργο ότι δεν έχει εισχωρήσει και τόσο πολύ στη φρασεολογία μας και ότι οι εκφράσεις που θα δούμε είναι οι περισσότερες αστικές. Πατάτα λέμε τη γκάφα που κάναμε –την ίδια περίπου σημασία έχει και το γαλλικό faire une patate, οπότε μπορεί να είναι και δάνειο. Πατάτα λέγεται επίσης κάτι το αποτυχημένο, π.χ. ένα βαρετό φιλμ στον κινηματογράφο. Για έναν γεροδεμένο αλλά δειλό, λέμε καμιά φορά «στήθος μάρμαρο, καρδιά πατάτα». Μια κατ’ εξαίρεση αγροτική έκφραση είναι η «άλλο κάρο με πατάτες!» που την έχω βρει σε συλλογές φράσεων σαν παράδειγμα ασυνεννοησίας αλλά σήμερα πιο πολύ χρησιμοποιείται σαν συνώνυμη της έκφρασης «άλλο καπέλο αυτό». Κι άλλη μια λαϊκή χρήση της πατάτας, στην έκφραση «απ’ όλα τ’ άστρα τ’ ουρανού μ’ αρέσουν οι ντομάτες κι απ’ όλα τα πετούμενα μ’ αρέσουν οι πατάτες» που νομίζω ότι στον Καραγκιόζη ακούστηκε.

Τέλος, το δύσκολο ζήτημα που προτιμάμε να μην καταπιαστούμε μαζί του, το λέμε «καυτή πατάτα», έκφραση που έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον τελευταία στη δημοσιογραφική γλώσσα. Είναι δάνειο από το αμερικανικό hot potato. Και πράγματι, η πατάτα ζεματάει χαρακτηριστικά.

Είπαμε πώς λέγεται σε πολλές γλώσσες η πατάτα, αλλά ξεχάσαμε τα τούρκικα. Στα τούρκικα λοιπόν, η πατάτα λέγεται… patates. Προσοχή, patates είναι ο ενικός αριθμός. Προφανώς, τη λέξη την έμαθαν από ρωμιούς μανάβηδες ή εμπόρους που διαλαλούσαν «πατάτες». Κάτι ανάλογο έχει συμβεί και με τις ντομάτες (tomates στα τούρκικα) αλλά και με διάφορα ψαρικά (π.χ. barbunya). Όσο για την ποντιακή διάλεκτο, εκεί οι πατάτες λέγονται καρτόφια. Πολλοί πιστεύουν ότι πρόκειται για δάνειο από τα γερμανικά, και με μια έννοια είναι –αλλά όχι απευθείας από τα γερμανικά, διότι απευθείας επαφές Ποντίων και Γερμανών λίγες υπήρχαν πριν από τον 20ό αιώνα· τα ποντιακά δανείστηκαν την έκφραση από τα ρωσικά (όπου είναι επίσης καρτόφελ), όπου βέβαια η λέξη μπήκε από τα γερμανικά ως δάνειο.

Μεγάλο το ταξίδι της πατάτας, μεγάλη και η χάρη της που τρέφει τη φτωχολογιά!

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

ΑΝΑΦΟΡΑ ΓΙΑ ...ΝΕΟ ΣΥΚΩΤΙ

Αυτη η ανάρτηση προσφέρεται για ... νέο συκώτι, και, είναι η αναφορά ενός χωρικού προς τον Παττακό τον καιρό της χούντας.


Καντε κλικ και ανοίγει-αξίζει τον κόπο, είναι όμως ακατάλληλη για ανηλίκους.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΣΠΚ ΦΥΛΗΣ




Από e- mail που λάβαμε από τον σκακιστικό σύλλογο ΣΠΚ Φυλής:

1ο Κύπελλο Φιλίας και Συνεργασίας

Ολοκληρώθηκαν με επιτυχία οι αγώνες του 1ου Κυπέλλου Φιλίας και Συνεργασίας. Από πολύ νωρίς άρχισαν να καταφτάνουν οι σκακιστές και σκακίστριες που θα έπαιρναν μέρος. Συμμετείχαν οι σύλλογοι ΣΠΚ Φυλής (από Αττική), ΣΟ Βόρειας Εύβοιας (από Εύβοια), ΣΝΟ Λαμίας και ΑΟ Αγίου Κωνσταντίνου Λοκρίδος "Πήγασος" (από Φθιώτιδα).

Η κλήρωση των ζευγαριών του πρώτου γύρου έφερε αντιμέτωπες τις ομάδες ΑΟ Άγίου Κωνσταντίνου-ΣΝΟ Λαμίας και ΣΟ Βόρειας Εύβοιας-ΣΠΚ Φυλής. Στο πρώτο ζευγάρι επικράτησε καθαρά η ομάδα του ΑΟ Αγίου Κωνσταντίνου με σκορ 6-2. Στο δεύτερο ζευγάρι, αν και θεωρητικά η ομάδα της ΣΠΚ Φυλής ήταν μεγαλύτερης δυναμικότητας, το τελικό αποτέλεσμα ήταν ισόπαλο 4-4. Εφαρμόζοντας το κριτήριο του Βερολίνου νικήτρια ομάδα αναδείχθηκε ο ΣΟ Βόρειας Εύβοιας.

Για τον δεύτερο γύρο και μετά από κλήρωση για τα χρώματα τα ζευγάρια ήταν: ΣΟ Βόρειας Εύβοιας-ΑΟ Αγίου Κωνσταντίνου και ΣΠΚ Φυλής-ΣΝΟ Λαμίας. Στον πρώτο αγώνα νικητής αναδείχθηκε ο ΣΟ Βόρειας Εύβοιας με σκορ 7,5-0,5. Στον δεύτερο αγώνα νικήτρια αναδείχθηκε η ΣΠΚ Φυλής με σκορ 5-3.

Η τελική κατάταξη των ομάδων είναι:
1η θέση: Σκακιστικός Όμιλος Βόρειας Εύβοιας
2η θέση: ΑΟ Αγίου Κωνσταντίνου Λοκρίδος "Πήγασος"
3η θέση: Σκακιστική Πολιτιστική Κίνηση Φυλής
4η θέση: Σκακιστική Νεανική Ομάδα Λαμίας

Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011

ΡΕΜΠΕΤΕΣ


Στο βιντεο εμφανίζονται κατά σειρά:
Μ. Βαμβακάρης, Γ. Μπάτης, Σ. Παγιουμτζής, Γ.Μουφλουζέλης,
Γ. Παπαιωάννου, Ο. Μοσ­χονάς,  Κ. Ρούκουνας, Μ. Γενίτσαρης,
Σ Περπινιάδης, Σ. Μπέλλου, Α. Χρυσάφη, Σ. Κερομύτης,
Μ. Νίνου και Β.Τσιτσάνης, Ι. Γεωργακοπούλου, Π. Τσαουσάκης,
Μπαγιαντέρας, Θ. Αθανασίου, Σ. Χανούμ,­ Ρ. Εσκενάζυ

Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2011

ΑΤΟΜΙΚΑ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΑ ΑΤΤΙΚΗΣ ΑΓΟΡΙΩΝ & ΚΟΡΙΤΣΙΩΝ 8-10-12-14-16 ΕΤΩΝ




Σύμφωνα με απόφαση του Δ.Σ. της ΕΣΣΝΑ στην συνεδρίαση της 29.9.2011, τα ατομικά πρωταθλήματα του 2012 των παίδων-παμπαίδων καθώς και των κορασίδων-πανκορασίδων στις κατηγορίες 8,10,12,14 και 16 ετών αντίστοιχα, δεν θα γίνουν στην περίοδο των διακοπών των Χριστουγέννων όπως γινόντουσαν τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια, αλλά μέσα στη 2η εβδομάδα των διακοπών του Πάσχα το Απρίλιο και συγκεκριμένα από τις 17 έως τις 22.4.2012.

Επίσης εγκρίθηκε και το υπόλοιπο αγωνιστικό πρόγραμμα του 2012: εδώ

Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011

ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ Ο ΙΣΤΟΡΙΚΟΤΕΡΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ

Αναδημοσίευση από το ONSPORTS στις 14.9.2011: ONSPORTS

Πανιώνιος… 121 χρόνια ιστορίας!


















Ο Πανιώνιος, ο ιστορικότερος σύλλογος της Ελλάδας… σβήνει σήμερα 121 «κεράκια» και το Onsports σας «ταξιδεύει» στο παρελθόν και την ίδρυση των «κυανέρυθρων», ενώ θυμάται και τις μεγαλύτερες στιγμές της… πλούσιας ιστορίας τους.

Ο σύλλογος ιδρύθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου του 1890 στη Σμύρνη με την επωνυμία «Ορφεύς». Την πρωτοβουλία είχε πάρει ο Νικίας Τζέτζος και σαν ιδρυτικά μέλη αναφέρονται οι: Παν. Αργυρόπουλος, Ιω. Φατσέας, Μ. Στιβακτόπουλος, Δημοσθ. Μιλανάκης, κ.ά. Ο Ορφεύς καλλιέργησε τη μουσική, ενώ είχε και έντονη αθλητική δραστηριότητα, καθώς αναφέρονται αθλητές του να συμμετέχουν στους Πανιώνιους Αγώνες και στην Ολυμπιάδα της Αθήνας.

Τρία χρόνια αργότερα (1893) κάποια μέλη του Ορφέα αποχώρησαν, θέλοντας να δώσουν μεγαλύτερη έμφαση στο αθλητικό κομμάτι και ίδρυσαν τον Αθλητικό Σύλλογο «Γυμνάσιον».

Η κοινή συμμετοχή, όμως, αθλητών από τα δύο σωματεία στους Πανιώνιους Αγώνες και γενικότερα στις αθλητικές δραστηριότητες, είχε ως αποτέλεσμα την επανένωση των δύο σωματείων τον Οκτώβριο του 1898.

Την ίδια χρονιά αποφασίστηκε ο σύλλογος να αλλάξει ονομασία και οι Πανιώνιοι αγώνες έδωσαν και το νέο όνομα, Πανιώνιος. Ως χρώματα επιλέχθηκαν το κυανό και το ερυθρό, χρώματα που χρησιμοποιούσαν οι Έλληνες της Μικράς Ασίας σε αρκετές εκδηλώσεις.

Αξίζει να σημειωθεί, πάντως, πως μετά την καταστροφή της Σμύρνης τα χρώματα για κάποιους πήρανε βαθύτερη ερμηνεία. Το ερυθρό συμβολίζει το αίμα των Ελλήνων που χύθηκε στο διωγμό και το κυανό, το χρώμα της Ελλάδας που διέσχισαν οι πρόσφυγες.

Ο διωγμός και η ανασυγκρότηση
Πριν 89 χρόνια, έγινε η ιστορική μικρασιατική καταστροφή, ο Πανιώνιος ωστόσο παρά τον ξεριζωμό από τη Σμύρνη συγκρότησε άμεσα την ποδοσφαιρική του ομάδα.

Το 1940 οι «κυανέρυθροι»… πάτησαν για πρώτη φορά το στάδιο της Νέας Σμύρνης και παρά το γεγονός πως λόγο του πολέμου δεν υπήρχε ιδιαίτερα ποδοσφαιρική δραστηριότητα, ο Πανιωνίος κατάφερε για ακόμη μία φορά επιβιώσει.

Την αγωνιστική περίοδο 1959-60 ο Πανιώνιος είναι η μία από τις τέσσερις αθηναϊκές ομάδες που συγκροτούν τις 16 της Α΄ Εθνικής κατηγορίας. Η δεκαετία του 60’ είναι από τις πιο πετυχημένες του συλλόγου. Με λιγοστές εξαιρέσεις τερματίζει σχεδόν πάντα στην πρώτη εξάδα του πρωταθλήματος και φθάνει δύο φορές στον τελικό του κυπέλλου.

Η κατάκτηση του Βαλκανικού!
Το 1971 ο Πανιώνιος συμμετείχε στο Βαλκανικό Κύπελλο, το οποίο και κατέκτησε τελικά. Στον προκριματικό όμιλο απέκλεισε την τουρκική Αλτάι Σμύρνης σε μια ιστορική επιστροφή στη Σμύρνη, αφού αντιμετώπισε την τουρκική ομάδα στη γενέτειρα του και μάλιστα στο γήπεδό του, το οποίο άφησε, όταν αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη Σμύρνη (το 1922). Στη συνέχεια, πέρασε τη ρουμανική Στεαγκούλ και στον τελικό νίκησε την αλβανική Μπέσα Δυραχίου.

Τα δύο Κύπελλα Ελλάδας
Η ομάδα της Νέας Σμύρνης έχει «σηκώσει» δύο φορές το Κύπελλο Ελλάδος και μάλιστα και στις δύο αναμετρήσεις ήταν το αουτσάιντερ.

Το 1979 οι «κυανέρυθροι» επιβλήθηκαν με 3-1 της ΑΕΚ στο Στάδιο Καραϊσκάκη», στην 37η διοργάνωση του κυπέλλου Ελλάδας.

Ο Πανιώνιος μέχρι να φτάσει στον μεγάλο τελικό, απέκλεισε στον ημιτελικό τον Ολυμπιακό, με την εντυπωσιακή του πορεία να ολοκληρώνεται με τον καλύτερο τρόπο, όπου επιβλήθηκε με 3-1 της «Ένωσης».
Τα τέρματα του «κυανέρυθροι» θριάμβου πέτυχαν οι Αναστόπουλος, Λίμα και Παθιακάκης.
Το 1998 οι Νεοσμυρνιώτες έγραψαν εκ νέου ιστορία, καθώς επιβλήθηκαν και πάλι στο «Καραϊσκάκη» του Παναθηναϊκού με 1-0, στον τελικό της 56η διοργάνωση του κυπέλλου Ελλάδας.
Η ομάδα του Πανιωνίου έκανε την μεγάλη έκπληξη, κερδίζοντας το δεύτερο κύπελλο της ιστορίας της, έχοντας μάλιστα επιστρέψει στην μεγάλη κατηγορία μετά από μία σεζόν στη Β’ εθνική. Στους ημιτελικούς οι «κυανέρυθροι» απέκλεισαν τον ΠΑΟΚ.
Το «χρυσό» γκολ γτης νίκης, πέτυχε ο Δημήτρης Ναλιτζής, βάζοντας «φωτιά» στην «κυανέρθρη» εξέδρα, αλλά και στην πλατεία της Νέας Σμύρνης.

Πανιώνιος ο… Ευρωπαίος
Την σεζόν 1971-72 ο Πανιώνιος έγινε γνωστός σε όλη την Ευρώπη, καθώς απέκλεισε στο Κύπελλο Ουέφα την ισχυρή Ατλέτικο Μαδρίτης, αλλά στη συνέχεια δεν μπόρεσε να πετύχει κάτι καλό.

Το 1998 οι «κυανέρυθροι» πραγματοποίησαν εξαιρετική πορεία στο Κύπελλο Ουέφα (σ.σ. λεγόταν Κυπελλούχων τότε), φτάνοντας ως τα προημιτελικά, όπου και αποκλείστηκε από την Λάτσιο.

Το 2003-04 η ομάδα της Νέας Σμύρνης έδωσε το μεγαλύτερο παιχνίδι της ιστορίας του, καθώς αντιμετώπισε την μεγάλη Μπαρτσελόνα για το Κύπελλο Ουέφα και όπως είναι λογικό δεν κατάφερε να προκριθεί.

Την επόμενη σεζόν, ο Πανιώνιος απέκλεισε την Ουντινέζε και μπήκε στους ομίλους του Ουέφα, όπου και τερμάτισε τέταρτος.
Τέλος, το 2007-08 άφησε εκτός την Σοσό, μπήκε και πάλι στους ομίλους, παίρνοντας την τέταρτη θέση.

Οι «κυανέρυθροι» Έλληνες διεθνείς
Ο Πανιώνιος ανέκαθεν «τροφοδοτούσε» την Εθνική Ελλάδος με παίκτες, οι οποίοι έγραψαν την δική τους ιστορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Από την ομάδα της Νέας Σμύρνης αναδείχθηκαν πολλοί διεθνείς, κυρίως τερματοφύλακες, αλλά και μεγάλοι σκόρερ.
Δείτε τους περισσότερους παίκτες του Πανιωνίου που χρήστηκαν διεθνείς με την «κυανέρυθρη» φανέλα:
Αντώνης Φωτιάδης, Νίκος Πεντζαρόπουλος, Κώστας Βαλλιάνος, Κώστας Σαραλιώτης, Θανάσης Κουρκουβέλας, Ζαφείρης Κάκκαρης, Αντώνης Μανίκας, Θεολόγης Παπαδόπουλος, Αγαμέμνων Γκίλης, Τάκης Παπουλίδης, Μπάμπης Ιντζόγλου, Δημήτρης Ντουνιάς, Γιώργος Σκρέκης, Γιάννης Γραβάνης, Νίκος Χαλκίδης, Μάκης Χατζημωυσιάδης, Λεωνίδας Βόκολος, Τάκης Φύσσας, Νίκος Σπυρόπουλος, Γιάννης Μανιάτης, Σωτήριος Δεσποτόπουλος, Στάθης Μαυρίδης, Στάθης Χάιτας, Σπύρος Μαραγκός, Πολ Χατζόπουλος, Γρηγόρης Μάκος, Θεόδωρος Δημητρίου, Φώτης Τσολιάς, Ιωάννης Σκορδίλης, Θανάσης Σαραβάκος, Κώστας Νεστορίδης, Θανάσης Ιντζόγλου, Γιώργος Δέδε, Θωμάς Μαύρος, Νίκος Αναστόπουλος, Δημήτρης Σαραβάκος, Νίκος Τσιαντάκης,Θανάσης Καναράς, Θόδωρος Ζάκκας, Δημήτρης Ναλιτζής, Νίκος Μιρτσέκης, Κώστας Μήτρογλου.

Από τον Πάντιτς…
Ο Πανιώνιος στην μακρόχρονη ιστορία του έχει φέρει στην Ελλάδα σπουδαίους ξένους ποδοσφαιριστές.

Φυσικά αυτοί που, χωρίς καμία αμφιβολία, αποτέλεσαν τις μεγαλύτερες μεταγραφές για τους «κυανέρυθρους», ακούν στο όνομα Μίλινκο Πάντιτς και Αλβάρο Ρεκόμπα.
Ο πρώτος φόρεσε την «κυανέρυθρη» φανέλα το 1991 και αγωνίστηκε με μεγάλη επιτυχία στον ομάδα της Νέας Σμύρνης έως το 1995.
Ο «Σολέ», όπως τον αποκαλούσαν οι φίλοι του Πανιωνίου, έγινε το αγαπημένο παιδί της εξέδρας, όταν το 1992 που έπεσε ο σύλλογος στην Β’ Εθνική, αποφάσισε να μείνει και να ανεβάσει την ομάδα στα «σαλόνια», παρά τις πολλές προτάσεις από ομάδες της Α’ Εθνικής.
Μάλιστα, το 1999 επέστρεψε στη Νέα Σμύρνη, μετά από μία επιτυχημένη πορεία στην Ατλέτικο Μαδρίτης, κάνοντας έτσι πραγματικότητα το όνειρο των φίλων των κυανέρυθρων».

…στον Ρεκόμπα!
Στις 4 Σεπτεμβρίου του 2008 ο Πανιώνιος πραγματοποιεί την –ίσως-σπουδαιότερη μεταγραφή στην ιστορία του. Ο Αλβάρο Ρεκόμπα ντύνεται στα «κυανέρυθρα» και γίνεται ο πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης στην ιστορία του συλλόγου.

Η μεταγραφή του Ρεκόμπα «εκτόξευσε» τον ενθουσιασμό των «Πανθήρων», με τον κόσμο της ομάδας να τον υποδέχεται θερμά στο αεροδρόμιο κατά την άφιξη του στην Ελλάδα.

Ο Ουρουγουανός αστέρας έμεινε τελικά μέχρι τον Δεκέμβριο του 2009, χωρίς να καταφέρει να παρουσιάσει κατά την παραμονή του την εικόνα που περίμεναν όλοι στη Νέα Σμύρνη.