Κυριακή 31 Ιουλίου 2011

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΙΛΟΥΝ ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ;

Του Σαράντου Καργάκου (από το τεύχος 88 του περιοδικού 'ΝΕΜΕΣΙΣ')

Λέγεται πως όταν ο Μιχαήλ Άγγελος ανέλαβε την κατασκευή του ανδριάντα ενός πολύ δυναμικού πάπα, του Ιουλίου Β’, ρώτησε: «Να βάλω στα χέρια σας ένα βιβλίο;»
Και ο πάπας τού αποκρίθηκε ειρωνικά: «Βάλε ξίφος. Io non so lette» (Εγώ δεν γνωρίζω γράμματα).
Ο Ιούλιος Β’ ήξερε και παραήξερε γράμματα, αλλά, παρ’ όλο που ήταν ο στυλοβάτης της Αναγεννήσεως στη Ρώμη, διακρίθηκε περισσότερο για τις πολιτικοπολεμικές παρά για τις πνευματικές του επιδόσεις.

Δυστυχώς, από παλαιοτάτης εποχής μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα κακοπαθαίνει και αργοπεθαίνει, επειδή αυτοί που κατευθύνουν το άρμα των πεπρωμένων της προτιμούν το ξίφος και αφήνουν στο περιθώριο το βιβλίο. Τα ποσά που ξοδεύονται σήμερα για μάταιες επιδείξεις χλιδής και για εξοπλισμούς είναι πολλαπλάσια εκείνων που διατίθενται για την προαγωγή του πολιτισμού.

Και τα νέφη όλο πυκνώνουν στον ορίζοντα της οικουμένης. Φοβάμαι πως έρχονται ημέρες σκοτεινές. Μια φρίκη και πάλι θα διατρέξει το κορμί, όπως ο μπαλτάς που κόβει το κρέας. Ο θάνατος θα έλθει σαν αέρινος ή σαν βρόχινος βρόχος, φτιαγμένος από τα χέρια μας. Όλα όσα δημιουργούμε φέρνουν έναν πνιγμό. Η ανάσα μας κόβεται διαρκώς. Δεν αναπνέουμε, απλώς ασθμαίνουμε. Το λαχάνιασμα δεν είναι αναπνοή. Χάνεται γύρω μας η πνοή που δίνει φτερά στη ζωή. Ο θάνατος απ’ έξω μπαίνει εντός μας. Τα «σωθικά» γίνονται μια τηκόμενη μάζα. Ζούμε χάρη στα χάπια. Ρημαγμένοι, κινούμενα κουφάρια, αφήνουμε τον χρόνο να πετρώσει. Δεν υπάρχει έξοδος φυγής. Οι διέξοδοι έχουν ναρκοθετηθεί. Ό,τι δημιουργούμε γίνεται φυλακή. Που όλο στενεύει και μας συμπιέζει. Μια μέγγενη η πρόοδός μας. Τα λουλούδια μας χωρίς άρωμα, σαν εκείνα τα ψεύτικα των νεκροταφείων.

Δεν θέλω να παριστάνω τον Αγέλαο τον Ναυπάκτιο και κάθε λίγο να μιλώ για τα «προφαινόμενα νέφη». Όμως, κάθε φορά που ακούω ειδήσεις είναι σαν να ακούω καμπάνες να χτυπούν πένθιμα. Και τότε σκέπτομαι τον Μπρεχτ: «Δεν θα πουν» έλεγε «ήτανε δύσκολοι οι καιροί. Θα πουν, γιατί δεν μίλησαν οι ποιητές;».
Πού είναι η φωνή των πνευματικών ανθρώπων σήμερα;
Ξέρω καλά ότι το να καταπίνεις τα λόγια σου είναι η πιο θρεπτική δίαιτα. Από πολλές απόψεις το πνευματικό κατεστημένο που συμπορεύεται με την εξουσία, θυμίζει τους Γερμανούς γείτονες του Άουσβιτς, που όταν ρωτιούνταν αν είχαν νιώσει κάτι από τη γειτονική φρίκη, απαντούσαν στερεότυπα: «Δεν ξέραμε, εμείς φυτεύαμε λουλούδια...!».

Παρασκευή 29 Ιουλίου 2011

ΠΑΝΑΞΙΕΣ: ΕΘΝΙΚΗ ΠΟΛΟ ΓΥΝΑΙΚΩΝ - ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΑ 2011

Μια ακόμη σελίδα στην ήδη χρυσή ιστορία της έγραψε η Εθνική γυναικών του πόλο κερδίζοντας την Κίνα με 9-8 στον τελικό του Παγκοσμίου πρωταθλήματος υγρού στίβου που διεξήχθη στη Σαγκάη.
Η Εθνική πόλο γυναικών αποτελεί τη μοναδική ομάδα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού που έχει κατακτήσει Ολυμπιακό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο μετάλλιο.

Πέμπτη 28 Ιουλίου 2011

ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΑΙΜΑΤΑ

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ στο πέτρινο πεζούλι
αντικρύ του πελάγους η Μυρτώ να στέκει
σαν ωραίο οκτώ ή σαν κανάτι
με την ψάθα του ήλιου στο ένα χέρι


Στη Μυρτώ και το Δημήτρη που τους αρέσει:


Της αγάπης αίματα * με πορφύρωσαν
Και χαρές ανίδωτες * με σκιάσανε
Οξειδώθηκα μες στη * νοτιά
                               * των ανθρώπων
Μακρινή Μητέρα * Ρόδο μου Αμάραντο


Στ' ανοιχτά του πέλαγου * με καρτέρεσαν
Με μπομπάρδες τρικάταρτες * και μου ρίξανε
Αμαρτία μου να 'χα * κι εγώ
                             * μιαν αγάπη
Μακρινή Μητέρα * Ρόδο μου Αμάραντο

Τον Ιούλιο κάποτε * μισανοίξανε
Τα μεγάλα μάτια της * μες στα σπλάχνα μου
Την παρθένα ζωή μια * στιγμή
                                * να φωτίσουν
Μακρινή Μητέρα * Ρόδο μου Αμάραντο

Κι από τότε γύρισαν * καταπάνω μου
Των αιώνων όργητες * ξεφωνίζοντας
«Ο που σ' είδε, στο αίμα * να ζει
                                     * και στην πέτρα»
Μακρινή Μητέρα * Ρόδο μου Αμάραντο

Της πατρίδας μου πάλι * ομοιώθηκα
Μες στις πέτρες άνθισα * και μεγάλωσα
Των φονιάδων το αίμα * με φως
                                  * ξεπληρώνω
Μακρινή Μητέρα * Ρόδο μου Αμάραντο.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΑΔΙΑΣ - ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

Τρίτη 26 Ιουλίου 2011

CLUB 27

Στο πάνθεον των "καταραμένων" σταρ που έχασαν (πέταξαν) τη ζωή τους όλοι τους (!) στην ηλικία των 27 ετών, Τζίμι Χέντριξ, Τζάνις Τζόπλιν, Τζιμ Μόρισον, Κερτ Κομπέιν  και Μπράιαν Τζόουνς είναι από το Σάββατο 24.7.2011, η Βρετανίδα τραγουδίστρια Έιμι Γουάινχαουζ που βρέθηκε νεκρή στο σπίτι της στο βόρειο Λονδίνο.


Jimi Hendrix, Janis Joplin, Jim Morrison
Διόρθωση 27.7.2011: Πρόκειται για επαγγελματίες μιμητές των παραπάνω



Kurt Cobain



Brian Jones



Amy Winehouse

ΣΚΑΡΟΣ

Παραδοσιακός σκοπός με φλογέρα. Εξαιρετικός.





ΓΙΑ ΥΠΟΨΙΑΣΜΕΝΟΥΣ ΠΑΙΚΤΕΣ




Αναδημοσίευση από τον σκακιστικό ιστότοπο του ΣΟ Παγκρατίου

Παίζουν τα Μαύρα και νικούν (?) : Εδώ

Κυριακή 24 Ιουλίου 2011

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ


Από την μία από τις συναυλίες στο Στάδιο Καραϊσκάκη του 1974 στην οποία είχαμε την τύχη να παρευρεθούμε.

Από την εκπομπή: ''ΣΤΑ ΑΚΡΑ'' / Βίκυ Φλέσσα / ΝΕΤ / Φεβρουάριος 2010


''ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ ΤΟΝ ΩΡΟΠΟ''
Στίχοι: Μίκης Θεοδωράκης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Μίκης Θεοδωράκης

Κι εσύ λαέ βασανισμένε, μην ξεχνάς τον Ωρωπό
Κι εσύ λαέ βασανισμένε, μην ξεχνάς τον ΦΑΣΙΣΜΟ

Ο πατέρας εξορία και το σπίτι ορφανό
ζούμε μες στην τυραννία, στο σκοτάδι το πηχτό

Κι εσύ λαέ βασανισμένε, μην ξεχνάς τον Ωρωπό
Κι εσύ λαέ βασανισμένε, μην ξεχνάς τον ΦΑΣΙΣΜΟ

Κλαίει κι η μάνα τώρα μόνη, κλαιν τα δέντρα, τα πουλιά
στην πατρίδα μας νυχτώνει, ορφανή η αγκαλιά

Κι έσυ λαέ βασανισμένε, μην ξεχνάς τον Ωρωπό
Κι εσύ λαέ βασανισμένε, μην ξεχνάς τον ΦΑΣΙΣΜΟ

Μες στα σύρματα κλεισμένοι, μα η καρδιά μας πάντα ορθή
πάντα ο ίδιος όρκος μένει, λευτεριά και προκοπή

Κι εσύ λαέ βασανισμένε, μην ξεχνάς τον Ωρωπό
Κι εσύ λαέ βασανισμένε, μην ξεχνάς τον ΦΑΣΙΣΜΟ

Σάββατο 9 Ιουλίου 2011

Η ΣΩΣΤΗ ΤΕΛΙΚΗ ΚΑΤΑΤΑΞΗ ΤΩΝ ΟΜΑΔΩΝ ΣΤΟ 39ο ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΣΚΑΚΙΟΥ Α΄ΕΘΝΙΚΗΣ




Συγχαρητήρια σε όλους τους σκακιστές και τις σκακίστριες που συμμετείχαν στο πρωτάθλημα για την προσπάθειά τους.

Η επίσημη κατάταξη των ομάδων που συμμετείχαν βάσει της οποίας πρωταθλήτρια ομάδα αναδείχθηκε η ΠΣ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ βρίσκεται στο κάτω μέρος της ανάρτησης.
Η σωστή όμως κατάταξη ακολουθεί και βάσει αυτής πρωταθλήτρια είναι ο ΚΥΔΩΝ ΧΑΝΙΩΝ.

Εσείς διαλέγετε ποιά πρέπει να είναι η πραγματική πρωταθλήτρια ομάδα και ποιά η  κατάταξη των υπολοίπων.
Διαλέγετε αυτές που αγοράζουν την κατάταξή τους σπαταλώντας χρήματα για να "φέρνουν" για 5  ημέρες το χρόνο ισχυρούς αλλοδαπούς αθλητές  (2 σκακιέρες στις 8 είναι πάρα πολλές και συνήθως καθορίζουν το αποτέλεσμα) έχοντας ενδεχομένως προηγουμένως "συλλέξει" και τους καλύτερους Έλληνες σκακιστές (και φυσικά δεν αναφερόμαστε ούτε κατακρίνουμε  την ενίσχυσή τους σε κάποια σκακιέρα που ίσως υστερούν) , ή αυτές που βασίζονται στις δικές τους εγγενείς δυνάμεις και στις αναπτυξιακές τους σκακιέρες δίνοντας τον σωστό τους αγώνα;

Η ΣΩΣTH ΚΑΤΑΤΑΞΗ ΤΩΝ 8 ΠΡΩΤΩΝ ΟΜΑΔΩΝ:
1  ΑΟ "ΚΥΔΩΝ" ΧΑΝΙΩΝ
2  ΠΕΙΡΑΪΚΟΣ ΟΣ
3  ΣΟ ΑΙΓΑΛΕΩ
4  ΣΟ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ
5  ΣΟ ΠΑΤΡΩΝ
6  ΑΟ "ΖΗΝΩΝ" ΓΛΥΦΑΔΑΣ
7  ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΙΩΑΝΝΙΤΩΝ ΣΚΑΚΙΣΤΩΝ
8  ΑΣ ΠΑΠΑΓΟΥ


ΚΑΙ Η ΕΠΙΣΗΜΗ ΚΑΤΑΤΑΞΗ:
1  ΠΣ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ
2  Σ.Ο. ΚΑΒΑΛΑΣ
3  Ε.Ε.Σ. ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ
4  Ε.Ο.Α.Ο. "Ο ΦΥΣΙΟΛΑΤΡΗΣ" ΝΙΚΑΙΑΣ
5  Ε.Σ. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
6  ΣΚΑΚΙΣΤΙΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΘΕΣ. "Ο ΓΑΛΑΞΙΑΣ" 

7  Σ.Ο. ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ 
8  ΕΝΩΣΗ ΣΚΑΚΙΣΤΩΝ ΑΜΦΙΣΣΑΣ
ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ Γ.Σ.Σ.
10  ΣΚΑΚΙΣΤΙΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΧΑΝΙΩΝ
11  Α.Ο. "ΚΥΔΩΝ" ΧΑΝΙΩΝ
12  Ν.Ο. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ "Ο ΠΟΣΕΙΔΩΝ"
13  ΛΕΣΧΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΦΛΩΡΙΝΑΣ
14  Σ.Ο. ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑΣ "Ο ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΣ"
15  Α.Ε.Κ.
16  Ο.Σ. ΤΡΙΑΝΔΡΙΑΣ
17  Ο.Α.Α. "ΗΡΑΚΛΕΙΟ"
18  ΣΚ. ΑΚ. ΧΑΛΚΙΔΟΣ "ΠΑΛΑΜΗΔΗΣ Ο ΕΥΒΟΕΥΣ"
19  Φ.Ο.Ν. ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ - ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
20  ΠΕΙΡΑΙΚΟΣ Ο.Σ.
21  Σ.Ο. ΑΙΓΑΛΕΩ
22  Σ.Ο. ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ
23  Σ.Α.Σ. ΚΟΡΩΠΙΟΥ
24  Σ.Ο. ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ
25  Σ.Ο. ΠΑΤΡΩΝ
26  Α.Ο. ''ΖΗΝΩΝ'' ΓΛΥΦΑΔΑΣ
27  Σ.Ο. ΙΚΑΡΙΑΣ "Ι. ΤΖΕΛΕΠΗΣ"

28  Σ.Ο. ΠΟΛΙΧΝΗΣ
29  ΣΚΑΚΙΣΤΙΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΓΑΖΙΟΥ
30  Σ.Ο. ΑΜΦΙΣΣΑΣ
31  ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΙΩΑΝΝΙΤΩΝ ΣΚΑΚΙΣΤΩΝ
32  Α.Σ. ΠΑΠΑΓΟΥ
33  ΟΜΙΛΟΣ ΣΚΑΚΙΣΤΩΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ
34  ΕΝΩΣΗ ΣΚΑΚΙΣΤΩΝ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

39ο ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΣΚΑΚΙΟΥ Α' ΕΘΝΙΚΗΣ 2011




Το πρωτάθλημα σκακιού της Α' Εθνικής στο οποίο συμμετέχουν 34(!) ομάδες διεξάγεται στην Ερέτρια από 3-8 Ιουλίου 2011.

Κληρώσεις, αποτελέσματα και στατιστικά όλων των ομάδων: εδώ

ΜΙΑ ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ

Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο: alonakitispoiisis.blogspot.com  


ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ
Του Βασίλη Γούναρη (Καθηγητή Ιστορίας στο ΑΠΘ)


Δεν γνωρίζω ποιος είναι ο Κυριάκος. Αναφέρεται ως ένας από τους συντάκτες του ν/σ για τα ΑΕΙ· ούτε ποιοι είναι οι συνεργάτες του. Τείνω πάντως να πιστέψω πως το κείμενο αυτό δεν έχει επίσημη προέλευση. Γιʼ αυτό και δεν θα το σχολιάσω το «νομοσχέδιο». Θα αρκεστώ να τονίσω τα αισθήματα θλίψης που μου προκάλεσε. 
Ηταν η κορύφωση μιας διαδικασίας υπονόμευσης που προετοιμάζεται με επιμέλεια εδώ και μήνες. Η ευνοιοκρατία, η αναξιότητα, η φαυλότητα, η πολιτική συναλλαγή και η βία θεωρούνται πλέον βασικά χαρακτηριστικά των ελληνικών ΑΕΙ. Και η κοινή γνώμη ενός έθνους ανέκαθεν διασπασμένου σε συντεχνίες, φατρίες και οικογένειες είναι έτοιμη να κατασπαράξει οποιονδήποτε πλεονεκτεί. Οποιαδήποτε αντίδραση θα θεωρηθεί απλώς επιβεβαίωση. 
Το ελληνικό πανεπιστήμιο χρειάζεται πολλές αλλαγές. Το κλίμα έχει ωριμάσει. Είναι τραγικό πως τη στιγμή αυτής της γενικής διαπίστωσης επιλέγεται η τακτική της κάθετης ρήξης που θα πνίξει κάθε φωνή λογικής. Τα πολεμικά ανακοινωθέντα είναι έτοιμα. 
Καθώς, λοιπόν, ξεκινά η τελευταία πράξη του δράματος, θα ήθελα να θυμίσω πως εκτός από τους πανεπιστημιακούς που κάθονται σε βουλευτικά έδρανα και θώκους δημοσίων οργανισμών, τους δημοφιλείς συζητητές στα πάνελ, υπάρχουν κι άλλοι. Δεν είναι γόνοι καθηγητών, δεν επιθυμούν τη δημοσιότητα, δεν πλουτίζουν από προγράμματα, δεν είναι κομματικά στελέχη. Είναι ψώνια, σπασίκλες από τα μαθητικά τους χρόνια. Αφιερώνουν τη ζωή τους στην αριστεία, την έρευνα, τη συγγραφή, τις αξιολογήσεις υποψηφίων, τα μεταπτυχιακά, τους υποψήφιους διδάκτορες. Ξημεροβραδιάζονται στα γραφεία τους διορθώνοντας. Δεν είναι «πριμαντόνες» κάθε είδους. Παίρνουν μισθό μικρότερο από κλητήρες ΔΕΚΟ και έχουν ανάγκη δεύτερης εργασίας. Είναι το πραγματικό δημόσιο πανεπιστήμιο. Να το θυμάστε, κατά τη διάρκεια των συζητήσεων που θα ακολουθήσουν. 

Οι αναδημοσιεύσεις που κατά καιρούς δημοσιεύουμε δεν απηχούν πάντοτε και την άποψη του ιστολογίου.

Κυριακή 3 Ιουλίου 2011

ΒΑΡΥΤΑΤΗ ΗΤΤΑ

Αναδημοσίευση από την χθεσινή Ελευθεροτυπία:

Τα μαθήματα από τη βαρύτατη λαϊκή ήττα

Του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ

Το άνετο πέρασμα των πιο καταστροφικών μέτρων στην Ιστορία αυτού του τόπου, τα οποία οδηγούν και στο μαζικό ξεπούλημα του ίδιου του κοινωνικού μας πλούτου, σημαίνει ότι τα λαϊκά στρώματα υπέστησαν την πιο βαριά ήττα τους στη μετεμφυλιακή Ελλάδα, στα χέρια της κοινοβουλευτικής «χούντας του Γιωργάκη».
Μια ήττα, που δεν συγκρίνεται καν με την ήττα που σήμανε η επικράτηση μιας άλλης χούντας το 1967. Και δεν συγκρίνεται γιατί, αν δεν ανατραπεί, θα σηματοδοτήσει την επ' αόριστον καταδίκη των λαϊκών στρωμάτων σε οικονομική καταστροφή, όπου οι μόνες επιλογές που βασικά θα έχουν θα είναι: είτε να δουλεύουν με μισθούς και συνθήκες (σημερινής) Βουλγαρίας -αν όχι Κίνας- σε όσες δουλειές θα «προσφέρουν» οι Βορειοευρωπαίοι «εταίροι» μας είτε να μεταναστεύουν.
Για να διαπιστώσει κανείς το μέγεθος της ήττας δεν έχει παρά να δει την ευφορία των ξένων και ντόπιων οικονομικών ελίτ όταν, με την ανακοίνωση του αποτελέσματος της ψηφοφορίας των επαγγελματιών πολιτικάντηδων (και δωσίλογων!), τα χρηματιστήρια εδώ και στο εξωτερικό ξανάνθησαν. Και είναι, βέβαια, δωσίλογοι οι επαγγελματίες πολιτικάντηδες (οι οποίοι πρέπει άμεσα να αντιμετωπίσουν τον κοινωνικό, και όχι μόνο πολιτικό, εξοστρακισμό από τον ελληνικό λαό) γιατί στήριξαν μια χούντα που δεν είχε την παραμικρή λαϊκή εντολή να πάρει τα καταστροφικά για το λαό δομικά μέτρα που πήρε. Αντίθετα, στηρίχθηκε μόνο στην τρομοκρατία των ΜΑΤ, που οι «αντιστασιακοί» του ΠΑΣΟΚ διέταξαν να φερθούν σαν εσωτερικός στρατός κατοχής, χειρότερος και από τη χουντική αστυνομία της 7ετίας, κατά του αντιστεκόμενου λαού!
Πού οφείλεται όμως η βαρύτατη αυτή ήττα και πώς μπορεί να ανατραπεί; Εδώ θα πρέπει να διακρίνουμε μεταξύ των συνήθων μέσων πάλης και των νεοπαγών του «κινήματος των αγανακτισμένων». Τα συνήθη μέσα πάλης, δηλαδή οι σπασμωδικές απεργίες και οι συνήθεις πορείες-λιτανείες, που οργανώνονταν κατά κανόνα από τις γραφειοκρατικές ηγεσίες των συνδικάτων (οι οποίες κατ' αρχήν ανήκουν σε κόμματα εξαρτώμενα από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ), ήταν αναπόφευκτο να αποτύχουν, εφ' όσον ουσιαστικά στόχευαν στην ελεγχόμενη εκτόνωση της λαϊκής οργής. Αλλά και οι ανάλογες απεργίες και λιτανείες της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς είχαν επίσης την ίδια τύχη, όχι μόνο γιατί τις υιοθετούσε μόνο μια μειοψηφία των εργαζομένων και των πολιτών γενικότερα, αλλά και γιατί και η Αριστερά αυτή δεν είχε να προσφέρει συγκεκριμένους στόχους στο λαϊκό κίνημα για να αγωνιστεί κατά των πραγματικών αιτίων της κρίσης -απαιτώντας, κυρίως, την άμεση έξοδο από την ίδια την Ε.Ε. Ομως, μόνο έτσι θα μπορούσαν τα λαϊκά στρώματα να επανακτήσουν δυνητικά κάποια οικονομική κυριαρχία, η οποία αποτελεί την αναγκαία προϋπόθεση για να παλέψουν κατά των ξένων και ντόπιων ελίτ. Αντίθετα, τμήμα μεν της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς μιλούσε μόνο για έξοδο από το ευρώ, και «συνολική ρήξη με την Ε.Ε.» (που ανάγεται στα τρία τέρμινα), ενώ το μεγαλύτερο τμήμα της συνέδεε την έξοδο από την Ε.Ε. με τη «λαϊκή εξουσία» που -όπως έδειξε και το άνετο πέρασμα των καταστροφικών μέτρων- είναι αδύνατη στο προβλέψιμο μέλλον.
Το ίδιο όμως το πέρασμα των μέτρων έδειξε και την κενότητα της ρητορικής της ρεφορμιστικής Αριστεράς που στήριξε το «κίνημα των αγανακτισμένων», το οποίο διακήρυσσε ότι θα παρεμπόδιζε τους χουντικούς να περάσουν τα μέτρα τους. Σήμερα, όλοι μέμφονται τους «κουκουλοφόρους» (που πολλοί από αυτούς απλώς φορούσαν κουκούλα για να προστατευθούν από τα δολοφονικά χημικά των χουντικών πραιτοριανών), διότι δήθεν εμπόδισαν το ειρηνικό κίνημα στο Σύνταγμα να επιβάλει τα γενικόλογα αιτήματά του («έξω η τρόικα, έξω τα Μνημόνια» κ.λπ.), που δεν ήταν όμως παρά ευχολόγια εφ' όσον δεν προέβλεπαν συγκεκριμένα αποτελεσματικά μέσα για την επίτευξή τους. Καμία άλλωστε χούντα δεν έπεσε στην Ιστορία με χορούς και τραγούδια στην πλατεία ή με ειρηνικές περικυκλώσεις των κέντρων εξουσίας (οι Μουμπάρακ και Μπεν Αλι έπεσαν, γιατί την έξωσή τους ενέκρινε και η υπερεθνική ελίτ, ενώ ο Γιωργάκης είναι «ο άνθρωπός τους στην Αθήνα»!).
Ούτε βέβαια καμία περιφερειακή χώρα ξεπέρασε την καπιταλιστική κρίση της εφαρμόζοντας τις «ασπιρίνες» των «ειδικών» της ρεφορμιστικής Αριστεράς, τους οποίους καλούσε δήθεν η Λαϊκή Συνέλευση στην παρωδία Αμεσης Δημοκρατίας που στήθηκε στο Σύνταγμα (αλλά στην πραγματικότητα καλούσαν οι «ανοικτές» επιτροπές που επάνδρωναν στελέχη της Αριστεράς αυτής).
Δηλαδή, τα γιατροσόφια που αποπροσανατόλιζαν τα λαϊκά στρώματα με ανώδυνες (για τις ελίτ) ανοητολογίες ότι η κρίση οφείλεται στο xρέος (δηλαδή στο σύμπτωμά της) και ότι το μόνο που χρειάζεται είναι να παλέψουμε για το λογιστικό έλεγχό του, ώστε να μάθουμε ποιο τμήμα του είναι παράνομο -λες και για το υπόλοιπο χρέος, που θα το έβρισκε «νόμιμο», ρώτησε κανένας τα λαϊκά στρώματα!
Οσον αφορά το πώς θα μπορούσαμε να ανατρέψουμε τα καταστροφικά μέτρα και την ίδια τη χούντα που τα υιοθέτησε, που κατά τη γνώμη μου περνά μέσα από γενική απεργία διαρκείας η οποία θα οργανωθεί «από κάτω», θα επανέλθω στο επόμενο.

Σάββατο 2 Ιουλίου 2011

ΤΗΡΑΤΕ ΓΙΑ ΒΑΠΟΡΙ



Στίχοι: Μέντης Μποσταντζόγλου
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης


Η ΝΗΣΟΣ ΤΩΝ ΑΖΟΡΩΝ

Ένα πλοίον ταξιδεύον
με υπέροχον καιρόν
αιφνιδίως εξοκείλει
ανοιχτά των Αζορών

Κι ένας νέος με μιαν νέαν,
ωραιότατα παιδιά
φθάνουν κολυμβών γενναίως
εις πλησίον αμμουδιά

Ζώντας βίον πρωτογόνου
και ο νέος με την κόρη
κοίταζαν και κάπου κάπου
εάν έρχεται βαπόρι

Αλλά φθάσαντος χειμώνος
και μη φθάνοντος βαπόρι
απεβίωσεν ο νέος
και απέθανεν η κόρη

Αργότερα αργότερα
πλησίασαν δυο κότερα
ήρθε κι ένα βαπόρι
ματαίως ψάχνον για να βρει
ματαίως ψάχνον για να βρει
τον νέον και την κόρη

Κατηραμένη νήσος,
νήσος των Αζορών
που καταστρέφεις νέους
και θάπτεις των κορών

Να πέσει τιμωρία
από τον ουρανόν
να λείψεις απ’ τους χάρτας
και των ωκεανών

ΠΑΤΡΙΔΙΛΑ!..

Αναδημοσίευση από τον ιστότοπο: alfavita

Πατριδίλα! Αυτό είναι η κολόνια, το άρωμα, ο φερετζές του φασίστα. Που δεν σηκώνει, δε φέρει, δεν τιμά τη σημαία της πατρίδας. Την κραδαίνει ως ρόπαλο. Και σκούζει σαν πορτιέρης σε ύποπτο κέντρο συναλλαγών, που απλώς έχει τα χρώματά της σε θολό λογότυπο.
Πατριδίλα! Αυτό είναι το επικοινωνιακό κάδρο των κληρονόμων της εξουσιαστικής εταιρείας Ελλάδα ΑΕ, που τραβάει τάχα μου την προσοχή απ' το θέμα και το περιεχόμενο του έργου - πίνακα. Είναι η καλά μελετημένη από ειδικούς εικόνα για μάζα ηλιθίων, που θέλει το Καστελόριζο φόντο για την «πρόσκληση» του ΔΝΤ και τη «φιλοξενία» του με τα ...κλειδιά στο χέρι.
Πατριδίλα! Αυτό μυρίζει όταν οι νταβραντισμένοι από την καταπίεση, την πλύση εγκεφάλου, την απελπισία της έλλειψης πολιτικής και κοινωνικής παιδείας, φέρουν τη στολή ως κουκούλα στο όνομα ενός λαού που δεν τον αναγνωρίζουν για να του ανήκουν και να τον υπερασπιστούν.
Πατριδίλα! Αυτή είναι η μυρουδιά της υποκρισίας. Η αποφορά. Απ' όλες τις δημόσιες εικόνες, η θλιβερότερη είναι των υποκριτών εκείνων που υπερασπίζονται το τιμολόγιο με το λεξιλόγιο της τιμής. Είναι η μουντζούρα που αφήνει πίσω της η λογιστική του χαμαιλεοντισμού και ο πολιτισμός - χαρτοπετσέτα.
Πατριδίλα! Είναι η βοθρώδης αντίληψη ότι όλοι οι άλλοι είναι αναλώσιμοι εκτός απ' τ' αφεντικά. Και τότε τα ταυτίζεις με την πατρίδα για να 'χουν κι άλλοθι οι πραιτοριανοί, τα τσιράκια, οι σύγχρονοι δωσίλογοι.
Πατριδίλα! Είναι η σαπισμένη ανάσα των ιδιοτελών που επιζούν και κυβερνούν εις υγείαν των κορόιδων κλέβοντας στο ζύγι το φαΐ και επιτιμώντας τους πελάτες γιατί δεν κάνουν ακόμα υγιεινότερη δίαιτα.
Πατριδίλα! Δεν είναι μόνον οσμή σεσηπότων φίλων, φυλών της νομής της εξουσίας και φύλλων αγρίως υλοτομημένων δέντρων. Δεν είναι μόνον η εικόνα των νάρκισσων που νομίζουν ότι οι φτυσιές στα μούτρα τους είναι κόμποι ιδρώτα τίμιας αγωνίας για την τιμή των CDS.
Πατριδίλα είναι μια στάση ζωή και η ιδεολογία μιας τάξης που θεωρεί ότι φτιάχτηκε απ' άλλο υλικό απ' ό,τι η μάζα και η πλέμπα, η φτιαγμένη - όπως λένε - από κρέας και ξίγκι.
Είναι η σύγχρονη μορφή των κάπηλων που προσπαθούν να πείσουν ότι η πατρίδα μειωμένης εθνικής κυριαρχίας χωράφι, αν δεν βγει στον πλειστηριασμό της παραγωγής σύγχρονων δούλων εγκαίρως, δεν θα έχουν αυτοί λόγο ύπαρξης και υποτελή λαό να κάνουν την γκουβερνάντα.
Στα μοντέρνα ράφια των μιντιακών εντυπώσεων, η Πατριδίλα κυκλοφορεί σε πολλές συσκευασίες. Από ονόματα - σήματα να 'χουν να φάνε κι οι επόμενες γενιές. Ξέρετε. Αυτές οι εκπαιδευμένες να μαθαίνουν το λαό και τον τόπο τους μέσα από υπέροχα επιτραπέζια παιχνίδια σαν τη «μονόπολη».
Μην ανησυχείτε όμως. Η Πατριδίλα δεν είναι, ούτε και πρόκειται να γίνει ποτέ προϊόν ευρείας κατανάλωσης. Γιατί οι λαοί που έχουν πατρίδα, τη φέρουν εντός ψυχής και νοός, την πληρώνουν με αίμα και δεν την κάνουν τατουάζ για να μην την ξεχνάνε στην επιδερμίδα της ιδεοληψίας τους. Πουφ! Ξεβρωμίζουμε σιγά σιγά.
Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ - ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 2/7/2011