Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011

ΜΑΤ ΣΕ 10




Βρείτε την διαδοχή των κινήσεων με τις οποίες κερδίζει ο Λευκός με ματ (10 κινήσεις).


Λύση
Σύρατε τον κέρσορα ανάμεσα στις αγκύλες:

{  1.Qxd7+ Kxd7 2.Bf5+ Ke8 3.Rc8+ Ke7 4.Rc7+ Kd8 5.Rd7+ Kc8 6.Rc1+ Qc2+ 7.Rxc2+ Rc3 8.Rxc3+ Kb8 9.Ba7+ Ka8 10.Rc8#   }

Δευτέρα 29 Αυγούστου 2011

ZAZ - SANDOR BENKO

H Zaz (στα χνάρια της Edith Piaf) στην Μονμάρτη: Les Passants


Tην γνωρίσαμε και στις 8.6.2011 με το Je veux: εδώ


Petite Fleur

Κλαρινέτο: Sandor Benko

ΜΕ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΤΑ ΒΓΑΖΟΥΜΕ, ΜΕ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΤΑ ΜΠΑΖΟΥΜΕ, ΤΙ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΕΡΜΑ ΚΑΙ ΨΟΦΑΝΕ;

Τον Κώστα Γεωργουσόπουλο το σέβομαι και τον εκτιμώ, πέρα από την προσωπικότητά του κυρίως για την φιλολογική του επάρκεια και τις θεατρικές του γνώσεις, χωρίς να συμφωνώ τα τελευταία χρόνια με αρκετά από τα άρθρα του.
Αναδημοσιεύουμε εδώ το άρθρο του ΟΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ από την εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ" του Σαββάτου 27.8.2011, όπου (δυστυχώς με πόνο ψυχής) συμφωνούμε με το σύνολο του άρθρου του (αφού και εμείς της δεκαετίας του '60 ζήσαμε παρόμοιες καταστάσεις) εκτός από την τελευταία του πρόταση. Ίσως να την έβαλε για να μας προκαλέσει να σκεφθούμε.
Μα, γιατί τέλος πάντων δεν μαθαίνουμε σήμερα γράμματα;
Γιατί πέρα από τα στραβά του συστήματος είμαστε καλοπερασάκηδες. Όλοι μας. Εκπαιδευτικοί, γονείς και εκπαιδευόμενοι. Γιατί τα βρίσκαμε μέχρι σήμερα όλα εύκολα (με δανεικιά και κλεψιμέϊκα). Γιατί κατέρευσαν σιγά-σιγά οι αξίες του πνεύματος και της διανοίας και ανεχόμαστε τον μαστρο-υδραυλικό που για μισή ώρα δουλειά (τις περισσότερες φορές εύκολη και καθαρή) απαιτεί και παίρνει (χωρίς απόδειξη) όσα αμοίβεται ένας υπάλληλος για τρία 8-ωρα δουλειάς. 



ΟΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ
Στα τέλη Αυγούστου του 1955 έφτασα, επαρχιωτάκι, στην Αθήνα για να δώσω εξετάσεις στη Φιλοσοφική. Δύσκολοι καιροί έως τότε για τη ζωή της γενιάς μου, την προσωπική αλλά και του τόπου. Μπήκαμε στο γυμνάσιο τον Σεπτέμβριο του 1949 ακριβώς τον μήνα και τον χρόνο που έληξε ο Εμφύλιος, αλλά δεν έληξε για χρόνια πολλά και το εμφύλιο μίσος. Η Ελλάδα χωρισμένη στα δύο, σε κάθε οικογένεια και μέσα στο ίδιο σπίτι υπήρχαν οι από δω και οι από κει. Ο πατέρας μου, φιλόλογος, βρέθηκε το 1947-48 εξόριστος στην Ικαρία και έως το 1952 εκτός υπηρεσίας, κρυπτόμενος στην Αθήνα σε φιλικά σπίτια και ζώντας (και την οικογένεια με τρία παιδιά) κάνοντας παράνομα ιδιαίτερα μαθήματα. Ο ένας αδελφός της μάνας μου καταδικασμένος 20 χρόνια ειρκτή ως πρωτοπαλίκαρο του Βελουχιώτη, ο άλλος δασάρχης, δημόσιος υπάλληλος, μας κρατούσε σε απόσταση για να μην εκτεθεί!
Γυμνάσιο αρρένων με τμήματα 80-90 μαθητές το καθένα, αλλά και μερικοί (όχι λίγοι πάντως) φωτισμένοι καθηγητές. Μάθαμε γράμματα. Γερά και πολλά. Για να αντιληφθεί κανείς το εύρος των ενδιαφερόντων των φιλολόγων μας, αναφέρω πως ένας από αυτούς, ο Φλώρος, έχει συντάξει ένα μεγάλο ετυμολογικό της Νέας Ελληνικής (το μόνο μετά τον Ανδριώτη και πριν από τον Μπαμπινιώτη) και συνάμα μια Ευρωπαϊκή Δραματολογία που για χρόνια και όσο ήταν καθηγητής στο Βαρβάκειο διδασκόταν σε δραματικές σχολές.
Σε μια εποχή που στην πόλη όπου μεγάλωνα δεν υπήρχε δημοτική ή άλλη βιβλιοθήκη, ούτε ωδείο, ούτε μουσείο, ούτε μια αίθουσα τελετών, όπου μας τρομοκρατούσαν ο χωροφύλακας και ο παπάς ώστε να μην πηγαίνουμε σινεμά (εκτός ομαδικά με το σχολείο) και να πηγαίνουμε - με ποινή, αν δεν γραφόμασταν, αποβολή - στο κατηχητικό σχολείο, όταν για να γράψουμε διαγωνίσματα φέρναμε από το σπίτι τις κόλλες, πληρώναμε τα σχολικά βιβλία και κουρευόμαστε σαν γίδια με την ψιλή. Οταν η κυκλοφορία ήταν επιτρεπτή τον χειμώνα έως τις εννέα το βράδυ και φορούσαμε υποχρεωτικά πηλήκια με τον αριθμό μαθητολογίου στο γείσο, όταν σε κάθε εκατό νοικοκυριά υπήρχε τηλέφωνο και σε κάθε 300 σπίτια ραδιόφωνο, μάθαμε γράμματα γερά και πολλά. Και βρίσκαμε ρωγμές για επιμόρφωση. Αγοράζαμε συνεταιρικά το «Εγκλημα και τιμωρία» του Ντοστογιέφσκι, τη «Μυστική ζωή» του Τερζάκη, τα τραγούδια του «Ζαν Κριστόφ» του Ρολάν και τον «Ζορμπά» του Καζαντζάκη. Ακόμη απορώ πώς βρέθηκε στη φανατική για γράμματα παρέα μας την ίδια χρονιά που εκδόθηκε η «Ανθολογία Μεταπολεμικής Ποίησης» των Γεννατά - Γεωργούδη, με πρόλογο του Αργυρίου.
Με αυτά τα εφόδια ξεκινήσαμε να δώσουμε εξετάσεις με ύλη, όλη (ακούτε;) όλη την ύλη των έξι τάξεων του γυμνασίου στην Ιστορία, Αρχαία Ελληνικά μόνο άγνωστο κείμενο και Λατινικά επίσης άγνωστο κείμενο - και τα δύο, παρακαλώ, καθ' υπαγόρευση.
Οι εξετάσεις στη Φιλοσοφική εκείνη τη χρονιά διεξήχθησαν στις 2 και 3 Σεπτεμβρίου, πρωί και απόγευμα από ένα μάθημα, τέσσερα μαθήματα σε δύο μέρες. Θυμάμαι πως έφτασα δέκα μέρες πριν με μόνο εφόδιο τα μαθήματα του σχολείου και τη μελέτη μου τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, αλλά πώς; Τον Ιούνιο οικογενειακός γιατρός διαπίστωσε, προφυματική κατάσταση. Αρον άρον με εξαπόστειλαν στο ορεινό χωριό Κακοπλεύρι για ανάνηψη. Εκεί κάτω από τα έλατα ετοιμάστηκα για τις εξετάσεις. Στην Αθήνα δυο - τρεις μόνο συμμαθητές μου είχαν παρακολουθήσει ταχύρρυθμα μαθήματα στα τρία διάσημα, αλλά μόνο τρία φιλολογικά φροντιστήρια: του Τζουγανάτου, του Θεάκου και του Χατζή. Τους αναζήτησα και τους βρήκα στου Θεάκου και κρυφά παρακολούθησα έντρομος επαναλήψεις της τελευταίας εβδομάδας.
Θυμάμαι μαθητές συνυποψήφιους να καυχώνται για τις 2.000 λατινικές λέξεις που γνώριζαν. Αφήστε τον τρόπο που όταν ο διδάσκων αναφωνούσε μια χρονολογία, εκείνοι απαντούσαν με το γεγονός! Ευτυχώς όταν καθήσαμε στα έδρανα, στο αμφιθέατρο της Φιλοσοφικής στην οδό Σόλωνος, οι συνυποψήφιοι από Α έως Γ, διαπίστωσα πως η πλειονότητα ερχόταν από την επαρχία με ανάλογα με εμένα εφόδια. Και δεν προκόψαμε λίγοι. Από τους συμμαθητές του γυμνασίου με τα ξέχειλα τμήματα το 70% εισήχθησαν στα ΑΕΙ: Πολυτεχνείο, Νομική, Ιατρική, Οδοντιατρική, Ανωτάτη Γεωπονική, Εμπορική, Μηχανικοί Πολεμικής Αεροπορίας. Κανένας δεν έφυγε στο εξωτερικό για σπουδές, πού χρήματα και πού τότε υποτροφίες!
Από αυτούς πολλοί ανέβηκαν στην πανεπιστημιακή έδρα, έγιναν γενικοί διευθυντές υπουργείων, βουλευτές, πρόεδροι στις επιστημονικές τους εταιρείες.
Ποιος σήμερα φιλόλογος που πέρασε ΑΣΕΠ και με χρόνο υπηρεσίας δέκα χρόνια θα δεχόταν απλώς για να επιβεβαιωθεί ο διορισμός του να διαγωνιστεί σε Ιστορία, άγνωστο κείμενο Αρχαία και Λατινικά στα ίδια θέματα του 1955; Δεκτά ακόμη και τα γνωστά φροντιστήρια που προετοιμάζουν... υποψηφίους ΑΣΕΠ. Κι ύστερα ψάχνει ψύλλους στ' άχυρα η φίλη Αννα Διαμαντοπούλου. Γυρίστε στην Εκπαίδευση του '55, άντε στη μεταρρύθμιση Παπανδρέου - Ακρίτα - Παπανούτσου.

Παρασκευή 19 Αυγούστου 2011

ΤΟ ΞΥΠΟΛΗΤΟ ΤΑΓΜΑ

Το Ξυπόλητο τάγμα είναι η αληθινή ιστορία 160 παιδιών, που η δράση τους πήρε διαστάσεις μύθου όταν διώχτηκαν από τα ορφανοτροφεία της Θεσσαλονίκης από τους Ναζί κατακτητές στα χρόνια της κατοχής του B' Παγκοσμίου Πολέμου.
Τα παιδιά μεταβάλλονται σ' ένα είδος καλόκαρδης ηρωικής συμμορίας, που κλέβει από τους Γερμανούς και του μαυραγορίτες για να συντηρεί τα μέλη της κι όσους μπορεί από τον κόσμο γύρω της.
Eπίσης, πέρα από την αρωγή που παρείχαν στο κόσμο, κατάφερναν με την εξυπνάδα και το κουράγιο τους να βοηθούν την Αντίσταση, βρίσκοντας τρόπους να φυγαδεύουν στη Μέση Ανατολή Έλληνες, Αμερικάνους και Εγγλέζους αξιωματικούς, με σκοπό να ενωθούν με τους εκεί συμμαχικούς στρατούς.

Η ταινία μετά την αρχική της προβολή το 1954 ξαναπροβήθηκε το 2008 -μετά από 54 χρόνια(!)-  σε επανέκδοση, με καινούργια κόπια. Το αρνητικό της ταινίας είχε χαθεί και χάρη στις προσπάθειες του διευθυντή της Ταινιοθήκης της Ελλάδας, Θόδωρου Αδαμόπουλου που εντόπισε δύο κόπιες προβολής σε καλή κατάσταση, δημιουργήθηκε, μετά από χρονοβόρες και πολυδάπανες διαδικασίες, ένα καινούργιο αρνητικό της ταινίας.





Σκηνοθεσία: Γκρεγκ Τάλας
Σενάριο: Νίκος Κατσιώτης
Πρωταγωνιστούν: Μαρία Κωστή, Νίκος Φέρμας, Αντώνης Βούλγαρης, Βασίλης Φραγκαδάκης, Χρήστος Σολούρογλου, Ευάγγελος Γιωτόπουλος, Σταύρος Κρόζος, Γιώργος Αξιώτης

Τετάρτη 17 Αυγούστου 2011

ΣΚΑΚΙΣΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ ΕΞΑΣΚΗΣΗ


 

6. Φινάλε: Πύργος έναντι Ίππου
Το φινάλε Πύργος έναντι ϊππου είναι ένα από τα πιό απαιτητικά που θα έχει να αντιμετωπίσει ένας σκακιστής και συνεπώς θα πρέπει να γνωρίζει πως να παίξει. Το κλειδί της επιτυχίας για αυτόν που έχει τον Πύργο είναι να καταφέρει να αιχμαλωτίσει πρώτα τον Ίππο. Αυτό μπορεί να συμβεί τοποθετώντας τα κομμάτια του σε εκείνα τα τετράγωνα που θα μπορούν να περιορίσουν τις δυνατές κινήσεις του αντιπάλου Ίππου (συνήθως όμως αυτό το φινάλε καταλήγει σε ισοπαλία εάν ο σκακιστής που έχει τον Ίππο ξέρει πως να παίξει).
Ένα από τα συνήθη λάθη που κάνει η πλευρά με τον Πύργο είναι να προσπαθεί να δίνει σάχ στον αντίπαλο βασιλιά πριν να μπορέσει να αιχμαλωτίσει το Ίππο του αντιπάλου. Αυτός δεν είναι ο δρόμος για τη νίκη. Ο σωστός τρόπος είναι να εξαναγκαστεί ο Ίππος να πάει στην άκρη της σκακιέρας και απειλούμενος να πρέπει να κινηθεί, αλλά, όπου και να στέκεται να αιχμαλωτίζεται.
Το φινάλε αυτό θέλει αρκετή εξάσκηση για να κατακτηθεί, αλλά αξίζει τον κόπο.

Δείτε παρακάτω ένα σχετικό video για το φινάλε Πύργος εναντίον Ίππου:

ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ

Το τέρας της ανεργίας και η επιστροφή στους παλιούς καλούς καιρούς









 
 Πριν από λίγο καιρό στη δουλειά έπρεπε να επιλεχθεί ένα νέο άτομο για να καλύψει μια θέση. Εξετάστηκαν ένα μάτσο βιογραφικά (άλλωστε τα συρτάρια μας είναι γεμάτα από βιογραφικά που λιμνάζουν). Ο κλήρος λοιπόν έπεσε σε μια κοπέλα παρουσιαστικού σχεδόν μοντέλου, με μεταπτυχιακά στο εξωτερικό, από πολύ πλούσια οικογένεια, τρομερά φιλόδοξη, η οποία ιδεολογικά στο εργασιακό τομέα πιστεύει πως ωράριο, αργίες, και διάφορα άλλα δικαιώματα είναι απλά τεμπελίκι.... Δεν είχε καμιά απολύτως ανάγκη να δουλέψει παρά μόνο τη φιλοδοξία της. Κι αυτό θεωρήθηκε προσόν που τα υπόλοιπα βιογραφικά που στέναζαν κάτω από τη λέξη ΑΝΑΓΚΗ δεν μπορούσαν να συγκριθούν.

Εμειναν απέξω παιδιά που είχαν απόλυτη ανάγκη να δουλέψουν, κι επιλέχθηκε κάποιο άτομο που διαβεβαίωνε ότι δουλεύει όχι γιατί έχει ανάγκη αλλά γιατί γουστάρει, είναι η ηδονή της να ξημεροβραδιάζεται σε ένα γραφείο, ντυμένη πολυτελώς, με στόχο το μέγιστο της απόδοσης και το μάξιμουμ των απολαβών. Το αστείο είναι ότι ενώ στα φτωχαδάκια παζάρευαν και το ευρώ η εν λόγω μις απαίτησε και πήρε όσα απαίτησε....

Στην επιλογή φυσικά της θέσης αποκλείστηκαν από την αρχή διάφορες ενοχλητικές κατηγορίες εκτός από τους άσημους και ταπεινούς νέους. Οι γυναίκες που κινούσαν υποψία ότι θα ήθελαν να κάνουν οικογένεια ή εκείνες που φυσικά ήταν ήδη μητέρες, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, οι μακροχρόνια άνεργοι, κι επίσης διάφορες κατηγορίες που μειονεκτούσαν εμφανισιακά. Λίγα κιλά παραπάνω, μαλλί και ρούχα ντεμοντέ, επαρχιώτικο στυλ, εννοείται καπνιστές και άλλες κατηγορίες που γενικότερα εμφάνιζαν στοιχεία ανθρώπου και όχι ρέπλικας!!!

Κάποτε στις τράπεζες έπαιρναν δάνειο μόνο εκείνοι που είχαν να παρουσιάσουν τέτοιες εγγυήσεις που στην ουσία δεν είχαν ανάγκη να πάρουν δάνειο. Κάτι μου λέει πως στο άμεσο μέλλον, στις δουλειές "των ονείρων" θα επιλέγονται αποκλειστικά εκείνοι που δεν έχουν ανάγκη να δουλέψουν!! Οι υπόλοιποι είτε θα σέρνονται στους δρόμους της απόγνωσης χωρίς δεκάρα στη τσέπη άνεργοι με ότι αυτό επιφέρει, είτε θα δουλεύουν σε δουλειές που μέχρι πριν από λίγο καιρό οι γονείς προόριζαν απλά για τους "δύστυχους" τους λαθρομετανάστες. Αλλωστε σε χιλιάδες περιπτώσεις γίνεται ήδη.

Οι άνθρωποι που εχουν επιλεχθεί να ευημερήσουν στις μελλοντικές κοινωνίες θα είναι συμβατοί με το μοντέλο της εξελιγμένης ρομποτικής. Πρόθυμοι, φιλόδοξοι έως και άπληστοι, από τζάκι και εντελώς αδιάφοροι σε επιζήμιες ιδεες ικανές μόνο να καθυστερούν τα πλάνα ανάπτυξης και χρηματοοικονομικής φερεγγυότητας.

Μην απατάστε. Υπάρχει σχέδιο ανάπτυξης και μάλιστα πολύ συγκεκριμένο. Για όλα τα κράτη που μοιάζουν τώρα να καταρρέουν και να φτωχαίνουν. Η εποχή που διανύουμε είναι ένα νέο ξεκαθάρισμα πληθυσμών. Να συμαζευτεί όλη εκείνη η άπλα που είχε δημιουργηθεί κάτω από συνθήκες που τώρα πλέον δεν υπάρχουν. Οι σπουδές θα ανήκουν πάλι σε μια συγκεκριμένη τάξη. Τα φροντιστήρια, οι ξένες γλώσσες, ο αθλητισμός, οι τέχνες, η έρευνα θα ανήκουν επίσης στην ίδια τάξη. Τα ακριβά μαγαζιά, τα ακριβά εστιατόρια, ξενοδοχεία, κλαμπ διασκέδασης, λέσχες, αυτοκίνητα, σκάφη, πολυτελείς κατοικίες, θα είναι προσβάσιμα μόνο από λίγους, όπως ακριβώς έπρεπε να είναι σε ένα κόσμο που δεν υπάρχει απειλή κανενός αντίπαλου δέους.

Ακόμα και τα επιφανή επαγγέλματα θα χωρίζονται σε κατηγορίες (όπως το παλιο καλό καιρό) γιατρός και γιατρουδάκος. Δικηγόρος και δικηγοράκος. Καθηγητής και δασκαλάκος. Οσοι πρόλαβαν να φτιάξουν ένα κομπόδεμα για τους δύσκολους καιρούς και να φαντασιώνονται πως βρίσκονται ανάμεσα στη "καλή κοινωνία" πρόλαβαν. Οι νεογέννητοι στη νέα τάξη πραγμάτων καλό είναι να ξεφυλλίσουν την ιστορία των φεουδαρχικών κοινωνιών και να εξασκούνται σε ξεχασμένα επαγγέλματα. Γιατί κι εκεί υπάρχουν κατηγορίες. Αλλο ο μπάτλερ, άλλο ο υπηρέτης. Αλλο ο σεφ κι άλλο ο λατζέρης. Αλλο ο νταβατζής κι άλλο η πουτάνα. Εχει ο Θεός για όλους μας....

Τώρα βέβαια εδώ είναι ένα ανώνυμο και ασήμαντο ιστολόγιο. Η γράφουσα μπορεί να λέει ότι της έρχεται στο μυαλό και όλα τα παραπάνω να είναι απλά φαντασία χωρίς αντίκρυσαμα. Αλλά καλού κακού ας κάνουμε μια κουβεντούλα με τον ευαυτό μας πόσα κότσια έχουμε, γιατί έρχεται τσουνάμι και καλό είναι να μην μας πιάσει στον ύπνο.

Αναδημοσίευση από το http://tsak-giorgis.blogspot.com/

Τρίτη 16 Αυγούστου 2011

19ο ΣΚΑΚΙΣΤΙΚΟ ΤΟΥΡΝΟΥΑ 2011 "ΤΙΜΗ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ"


Ο Δήμος Νικαίας με συνδιοργανωτές τον Ε.Ο.Α.Ο. «Ο ΦΥΣΙΟΛΑΤΡΗΣ» ΝΙΚΑΙΑΣ και την Ε.Σ.Ο., διοργανώνουν το 19ο Διεθνές σκακιστικό τουρνουά "Τιμή στην Εθνική Αντίσταση" που θα διεξαγχθεί από 26 Αυγούστου έως 2 Σεπτεμβρίου στη Νίκαια.

















ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΓΩΝΩΝ:

Παρασκευή 26/8/2011 
15.00-16.30 Επιβεβαίωση συμμετοχών.
16.30-17.00 Διενέργεια και επαλήθευση κλήρωσης.
17.00-17.15 Χαιρετισμοί επισήμων.

Παρασκευή 26/8/2011 17.30 1ος γύρος
Σάββατο 27/8/2011 10.30 2ος γύρος
Σάββατο 27/8/2011 18.00 3ος  γύρος
Κυριακή 28/8/2011 17.00 4ος γύρος
Δευτέρα 29/8/2011 17.00 5ος γύρος
Τρίτη 30/8/2011 17.00 6ος γύρος
Τετάρτη 31/8/2011 17.00 7ος γύρος
Πέμπτη 1/9/2011 17.00 8ος γύρος
Παρασκευή 2/9/2011 17.00 9ος γύρος

Παρασκευή 2/9/2011
21.30 Απονομές επάθλων στους νικητές

Δευτέρα 15 Αυγούστου 2011

ΠΡΙΝ ΑΠΟ 50 ΧΡΟΝΙΑ: 15 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ & ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΝΗΣΙΑ

Ταινία επικαίρων εποχής 1960 - 1961: εδώ
 
Ειδυλλιακές εικόνες νησιών.

Ξενάγηση στον ναό της Εκατονταπυλιανής στην Πάρο. Πλήθος κόσμου έχει κατακλύσει τον ναό της Εκατονταπυλιανής κατά την ημέρα του εορτασμού της Κοίμησης της Θεοτόκου προκειμένου να παρακολουθήσει τη θεία λειτουργία. Ακολουθεί η λιτάνευση της εικόνας της Θεοτόκου στους δρόμους της Παροικιάς της Πάρου.

Λιτάνευση της εικόνας του Αγίου Σπυρίδωνα στους δρόμους της Κέρκυρας. Κατά μήκος της διαδρομής πιστοί ξαπλώνουν στο οδόστρωμα, περιμένοντας την εικόνα να περάσει από πάνω τους.

Λιτάνευση της εικόνας της Θεοτόκου στην Κεφαλλονιά. Κατά μήκος της διαδρομής πιστοί ξαπλώνουν στο δρόμο, περιμένοντας την εικόνα να περάσει από πάνω τους.

Γενική άποψη του λιμανιού και της πόλης της Ζακύνθου. Περιήγηση σε διάφορα αξιοθέατα της Ζακύνθου, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται η προτομή του Διονύσιου Σολωμού. Λιτάνευση του σκηνώματος του Αγίου Διονυσίου στη Ζάκυνθο. Κατά μήκος της διαδρομής πιστοί ξαπλώνουν στο δρόμο, περιμένοντας το σκήνωμα του Αγίου να περάσει από πάνω τους.

Λιτάνευση της εικόνας της Θεοτόκου στην Τήνο. Κατά μήκος της διαδρομής, η οποία ξεκινά από τον ναό της Ευαγγελίστριας, περιμένουν γονυπετείς την εικόνα να περάσει από πάνω τους.

Κυριακή 7 Αυγούστου 2011

SATISFACTION

Όταν ήταν (και ήμασταν) νέοι ... - Ανεπανάληπτο


ROLLING STONES - SATISFACTION

ΕΠΙΚΑΙΡΙΚΟ



ΦΤΩΧΕ ΔΙΑΒΑΤΗ
Μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης
Στίχοι: Γεράσιμος Τσάκαλος
Ερμηνεία: Σωτηρία Μπέλλου-Βασίλης Τσιτσάνης

ΜΕΤΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΗΞΕΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΘΥΜΩΜΕΝΟΥΣ ...

... όταν αυτή η εικόνα σύντομα θα αφορά και το τί συμβαίνει έξω από την πόρτα μας.











Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο: citypress
 
Τα παιδία πεθαίνει ...
Της Λιάνας Κανέλλη

Κόπτονται για τα χρηματιστήρια. Μεσούντος ενός σφόδρα απειλητικού θέρους. Ολοι οι... πολιτισμένοι της ελεύθερης αγοράς. Οι αγοραίοι των συνειδήσεων.
«Χαμηλό εικοσαετίας στο Χ.Α.Α». Χα!! Την ίδια ώρα, την ίδια στιγμή, κάθε λιγότερο από λεπτό πεθαίνει ένα μωρό, ένα παιδί στη Σομαλία και την κάθε Σομαλία. Ενα παιδί στα πέντε υποσιτίζεται στις ΗΠΑ. Ενα παιδί στην Ελλάδα, το κάθε παιδί, ζει και μεγαλώνει στο προαναγγελθέν και προσχεδιασμένο σκοτάδι μιας ζοφερής 20ετίας.
Τα νούμερα είναι φρικιαστικά όταν εναλλάσσονται άνθρωποι - κέρδη - άνθρωποι - κέρδη - άνθρωποι - κέρδη...
Ξέρεις, ξέρω, ξέρουμε ότι στο βάθος του πηγαδιού της κρίσης τρέφεται και θεριεύει ο πόλεμος. Θα ξεπεταχτεί και θα θερίσει σα στάχυα γενιές ολόκληρες.
Τα παιδία πεθαίνει... Είναι βαρύ κι ασήκωτο για ζωντανούς πολίτες να το βλέπουν και να το ζουν ως «φυσικό» παρεπόμενο των πολιτικών τους επιλογών.
Οι παιδοκτόνοι «πολιτισμοί», τα «συστήματα», όσο γρηγορότερα χαθούν, τόσο περισσότερα παιδιά θα ζήσουν. Οχι επειδή τους επιτράπηκε η μεθαδόνη και ο θανατηφόρος λωτός στη γλάστρα «για προσωπική χρήση». Αλλά γιατί δε θα είναι πια καύσιμο στο όχημα της τάξης των αγρίων.
Εκείνος ο Εκο που έλεγε πως τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις κοίμισε πολύν κόσμο αλλά και ξύπνησε άλλους τόσους που ζούμε και αναπνέουμε μια πρωτοφανή (;) παρακμή της σύγχρονης κοινωνίας. Γιατί αν 100.000 άνθρωποι στον τόπο μας, σπίτια και μαγαζάκια και μικρές βιοτεχνίες, στην εποχή του υπερσυσωρευμένου πλούτου, ζουν με κομμένο το ηλεκτρικό και δε μας μέλει, τότε ποιος θα πιάσει στο στόμα του εκείνο το σύστημα, εκείνα τα μυαλά και τα χέρια, που έφεραν ηλεκτρικό στο κονάκι και του τελευταίου μουζίκου πριν από εκατό σχεδόν χρόνια;
Τα παιδία πεθαίνει. Αρα κονταίνει ο καιρός, ο χρόνος που έχουμε ο καθένας κι η καθεμιά χωριστά κι όλοι μαζί να κόψουμε το χέρι των δημίων. Στις πρώτες μου διακοπές, θυμάμαι, ήμουν στο δημοτικό, κάτι φριχτές εικόνες απ' την Μπιάφρα στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Μισόν αιώνα μετά, οι ίδιες φωτογραφίες στοιχειώνουν, όπως τότε, το καλοκαίρι μου. Πίστευα πως φταίει ο ήλιος, η ζέστη, η... ξηρασία για την πείνα τους και το φριχτό χαμό τους. Τότε είχα το άλλοθι της αθωότητας. Τώρα δεν έχω αλλά και δεν παρέχω σε κανέναν.
Με ρωτάνε τι θα γίνει το χειμώνα. Απαντώ κυνικά και εν γνώσει των συνεπειών: Αυτό που θα επιτρέψουμε να γίνει. Αυτό που δε θα κάνουμε ενώ ξέρουμε πως πρέπει. Ν' αντισταθούμε στη συστηματική αποκτήνωση, στη στατιστικά αιτιολογημένη βαρβαρότητα του καπιταλισμού των νυν και αεί καιρών.
Δε φταίει, δεν έφταιγε ποτέ το καλοκαίρι για τις συμφορές που δε θέλουμε να αντιπαλέψουμε. Δεν είναι πια είδηση πως τα παιδία πεθαίνει επειδή μοιάζουμε με το τέρας που τάχα μου φοβόμαστε. Δεν είναι μεταφυσική. Είναι η πραγματικότητα. Οποιος στη μάχη πάει ηττημένος μέσα του τη χάνει. Δε θα μας ευχηθώ καλό χειμώνα σε τούτο το πατριδογνωμόνιο. Καλό θερισμό θα μας ευχηθώ με το δρεπάνι στο χέρι και το σφυρί στο ακοίμητο αμόνι του ήθους των ανθρώπων. Ωσπου τα παιδία απλώς να παίζει... 

Πέμπτη 4 Αυγούστου 2011

ΕΝΑ ΧΡΥΣΟ ΚΑΙ ΤΡΙΑ ΧΑΛΚΙΝΑ ΜΕΤΑΛΛΙΑ ΣΤΗ ΔΙΕΘΝΗ ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΩΝ

Η ανακοίνωση της Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρείας για τις μεγάλες επιτυχίες των μαθητών μας στη ΙΜΟ 2011:


Η Ελληνική Μαθηματική Εταιρεία με ιδιαίτερη υπερηφάνεια ανακοινώνει την κατάκτηση για πρώτη φορά ενός Χρυσού Μεταλλίου στην 52η Διεθνή Μαθηματική Ολυμπιάδα (Δ.Μ.Ο.), που διοργανώθηκε στο Άμστερνταμ από 13 έως 24 Ιουλίου 2011. Η μεγάλη επιτυχία της Ελληνικής Αποστολής συμπληρώνεται ακόμη με τρία χάλκινα μετάλλια και μία Εύφημη Μνεία.

















Οι Διεθνείς Μαθηματικές Ολυμπιάδες είναι ένας θεσμός υψηλοτάτου επιστημονικού επιπέδου όπου συμμετέχουν τα μεγαλύτερα ταλέντα στο χώρο των μαθηματικών από όλο σχεδόν τον κόσμο.

Η Ελλάδα συμμετείχε με ομάδα έξι μαθητών και οι μαθητές που διακρίθηκαν είναι :
Βλάχος Γεώργιος Χρυσό Μετάλλιο
Καλαντζής Γεώργιος Χάλκινο Μετάλλιο
Λώλας Παναγιώτης Χάλκινο Μετάλλιο
Μουσάτωβ Αλέξανδρος Χάλκινο Μετάλλιο
Κακαρούμπας Σπυρίδων Εύφημη Μνεία

Οι μαθητές αυτοί συνέχισαν τη μεγάλη παράδοση των επιτυχιών των ελληνικών ομάδων στις Διεθνείς Μαθηματικές Ολυμπιάδες, δικαιώνοντας τις προσπάθειες της Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρείας που γίνονται σε εθελοντική βάση.

Τους μαθητές συνόδεψαν ο Αναπληρωτής Καθηγητής του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου κ. Ανάργυρος Φελλούρης και ο Μαθηματικός κ. Ευάγγελος Ζώτος.

Χορηγός των Διαγωνισμών της ΕΜΕ για το 2010-2011 καθώς και άλλων δραστηριοτήτων της είναι το κοινωφελές Ίδρυμα Ιωάννη Σ. Λάτση.

ΟΤΑΝ ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΝΤΑΙ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ

Τα «πλεονεκτήματα» της ένταξης σε ΕΟΚ/ΕΕ: Από το μύθο στη διάψευση
Του Γιώργου Κρεασίδη

Βήμα βήμα οι αστικές τάξεις της Ευρώπης γύρισαν τα πολιτικά δικαιώματα στο 19ο αιώνα: η λεγόμενη «οικονομική διακυβέρνηση» δεν είναι παρά ο ολοκληρωτισμός που γεννιέται όταν η ιδιωτική επιχείρηση γίνεται πολιτικό μοντέλο.

Ανάμεσα στους μύθους που καταρρέουν στις μέρες μας είναι κι αυτοί που αφορούν το ρόλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ήδη από την εποχή που ονομαζόταν ΕΟΚ ακούγαμε συχνά ότι η ένταξη θα κάνει την Ελλάδα παντοδύναμη οικονομικά και πολιτικά σαν κομμάτι της ενωμένης Ευρώπης.

Τα υποτιθέμενα πλεονεκτήματα, αφορούσαν πολλούς τομείς.

Οι υπερασπιστές της ένταξης, μιλούσαν για την «τεράστια αγορά των 300 εκατομμυρίων καταναλωτών», που δήθεν θα γίνονταν πελάτες της ελληνικής αγροτικής και βιομηχανικής παραγωγής.

Η ΕΕ θα μετατρεπόταν σε εγγυητή της δημοκρατίας που θα απάλλασσε την ελληνική πολιτική ζωή από το φόβο των τανκς. Λίγα χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας, ένα τέτοιο επιχείρημα είχε ξεχωριστή σημασία.
Πλατιά διαδεδομένη ήταν επίσης η πεποίθηση ότι η ΕΟΚ και μετά η ΕΕ θα μας επιδοτεί με τα περίφημα «πακέτα» ―τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα της δεκαετίας του ’80, τα τρία Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης (ΚΠΣ) και το σημερινό ΕΣΠΑ― είτε γιατί μας έχει ανάγκη είτε γιατί είμαστε καπάτσοι.

Θα μπορούσε να διακινδυνεύσει κανείς την εκτίμηση ότι στα 1989-1992 ο ευρωπαϊσμός απέκτησε και διατήρησε μέχρι πρόσφατα την αποδοχή της συντριπτικής πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας και των πολιτικών δυνάμεων.

Ήταν η εποχή που η αντιεοκική γραμμή έμοιαζε βαρίδι για τις φιλοδοξίες εξουσίας της Αριστεράς[1] που οδήγησαν στις κυβερνήσεις Τζαννετάκη και Ζολώτα.

Ταυτόχρονα η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού έκανε για πολλούς ουτοπική κάθε προοπτική εκτός ΕΟΚ, αλλά και δημιουργούσε μια ακόμη αυταπάτη, αυτή της Ισχυρής Ελλάδας στην Ευρώπη και τα Βαλκάνια. Καθώς ετοιμαζόταν η έφοδος του καπιταλιστικού κόσμου, το ελληνικό κεφάλαιο έφτιαχνε μεγάλα όνειρα για την Ελλάδα, το μόνο κράτος της περιοχής που ήταν μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Αυτό το κλίμα αποτυπώνεται στην εκτίμηση του Κ. Μητσοτάκη εκείνη την περίοδο πως η επιλογή της ένταξης στην ΕΟΚ/ΕΕ «αποδεικνύεται πολιτικά χρήσιμη και δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, ότι το ειδικό βάρος της Ελλάδας σήμερα στην άσκηση βαλκανικής πολιτικής είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ ότι θα ήταν αν δεν ήμασταν μέλος της ΕΟΚ…»[2]. Η Ισχυρή Ελλάδα που έχει πλούτο για όλους έγινε ιδεολόγημα που πήρε διαστάσεις Μεγάλης Ιδέας και συνδέθηκε με τον «εθνικό στόχο» της ένταξης στην ΟΝΕ και το πέρασμα στο ευρώ.

Στην αριστερά υπήρχε ένα ρεύμα που έβλεπε έναν προοδευτικό χαρακτήρα στην ΕΕ σαν εγγυητή της δημοκρατίας, των αναπτυξιακών δυνατοτήτων και ενός αντιαμερικανισμού που επέτρεπε παράλληλα τις αποστάσεις από την ΕΣΣΔ και τον υπαρκτό σοσιαλισμό. Βασική διάσταση του αριστερού ευρωπαϊσμού ήταν η επίκληση των δυνατοτήτων για κοινή πάλη των εργαζομένων σε ευρωπαϊκό επίπεδο, η περίφημη Ευρώπη των εργαζομένων που ήταν η αντιπρόταση στην πραγματικότητα της ΕΕ/ΕΟΚ του κεφαλαίου. Έτσι «οι Έλληνες εργαζόμενοι, μπορούν, μέσα από τους κόλπους της ΕΟΚ, να συνενώσουν τις προσπάθειες τους μαζί μ’ όλους εκείνους που μάχονται για τη δημοκρατική και σοσιαλιστική προοπτική των χωρών της, και να αντιπαλέψουν την επιβολή των ΗΠΑ και των μονοπωλίων, την αυθαίρετη διαίρεση της Ευρώπης με βάση τα κοινωνικά συστήματα», διαπίστωνε αμέσως μετά τη μεταπολίτευση ο φορέας της ανανεωτικής Αριστεράς, το ΚΚΕ Εσωτερικού, στο προγραμματικό του κείμενο Οι Στόχοι του Έθνους[3].

Σήμερα, καθώς η πολιτική του Μνημονίου που επιβάλλουν το ΠΑΣΟΚ, το ΔΝΤ και η ΕΕ με τους μηχανισμούς της όπως η ΟΝΕ και η ΕΚΤ, ξεδιπλώνει τα βάρβαρα χαρακτηριστικά της γυρίζοντας το ρολόι του χρόνου προς τα πίσω για τον κόσμο της εργασίας, όλο και περισσότεροι βλέπουν στην ΕΕ το μηχανισμό που οργανώνει την επίθεση.

Ο διάχυτος φιλο-ευρωπαϊσμός στην ελληνική κοινωνία των προηγούμενων χρόνων υποχωρεί μπροστά σε μια πολιτική που οι προτεραιότητές της συμπυκνώνονται με τον πιο σαφή τρόπο στο πρόσφατο προγραμματικό ντοκουμέντο της ευρωζώνης, το Σύμφωνο για το ευρώ. Εκεί οι διακηρύξεις για στόχους όπως για ενοποίηση, κοινωνική συνοχή και οικονομική ανάπτυξη στην Ευρώπη εξαφανίστηκαν. Τη θέση τους πήρε η ανταγωνιστικότητα και η σταθερότητα του ευρώ. Είναι χαρακτηριστικές οι δηλώσεις του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Στόιμπλε για τα απανωτά Μνημόνια στην Ελλάδα πως «είναι για πολλούς επώδυνα, αλλά πάντα είναι καλύτερα από το να τεθεί σε κίνδυνο η ακεραιότητα της ευρωζώνης»[4].

Δηλώσεις τέτοιου τύπου θυμίζουν ότι ΕΕ δεν λειτουργεί απλά σαν επιτελείο για τις αστικές τάξεις της Ευρώπης με ένα σχεδιασμό που διασφαλίζει τα συμφέροντά τους, αλλά σφραγίζεται και από το μεταξύ τους συσχετισμό. Όπως εύστοχα έχει περιγραφεί η ΕΕ συνδυάζει την καπιταλιστική ολοκλήρωση με την ηγεμονία των ιμπεριαλιστικών κέντρων και πριν απ’ όλα της Γερμανίας. Απλά η συγκυρία της κρίσης επιτρέπει την εγκατάλειψη των προσχημάτων. Μια παράπλευρη απώλεια από αυτή την εξέλιξη είναι πως η ΕΕ δεν πείθει πλέον ότι λειτουργεί σαν αντίβαρο στον εθνικισμό στην Ευρώπη.

Σε αυτή τη διαδικασία κρίσιμη είναι η σημασία που έχει ο τρόπος λήψης αποφάσεων σε όργανα μη αιρετά, απομακρυσμένα από τις κοινωνίες και απροσπέλαστα από το φως της δημοσιότητας. Σπάνια η δημοσιογραφική έρευνα μπορεί να εντοπίσει ποιοι εμπνεύστηκαν το ένα ή το άλλο μέτρο. Αυτή η πρακτική έχει καταστήσει την κοινοβουλευτική δημοκρατία κενό γράμμα και στην Ευρώπη, στο βαθμό που όλο και περισσότερο οι αποφάσεις μεταφέρονται από το εθνικό στο ευρωπαϊκό επίπεδο, με σταθμούς στη διαδικασία αυτή τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και τη δημιουργία της ΟΝΕ και του ευρώ. Αν σκεφτεί κανείς ότι το Ευρωκοινοβούλιο που ιδρύθηκε το 1979 χωρίς το δικαίωμα να μπορεί να παίρνει αποφάσεις που δεσμεύουν οποιοδήποτε όργανο της ΕΕ, τότε αντιλαμβάνεται ότι το περίφημο «δημοκρατικό έλλειμμα» δεν είναι μια ανορθογραφία, αλλά δομικό στοιχείο της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Σε ό,τι αφορά τη διαδικασία, η τομή σε σχέση με την κλασική αστική δημοκρατία βρίσκεται στο ιδεολόγημα ότι τα όργανα της ΕΕ αποφασίζουν εξειδικεύοντας αυτονόητες επιλογές, δήθεν τεχνοκρατικού χαρακτήρα, για θέματα που δεν μπορούν να αποτελούν αντικείμενα αντιπαραθέσεων. Άρα είναι θεμιτό να στελεχώνονται από διορισμένους τεχνοκράτες κι όχι από αιρετά πολιτικά πρόσωπα.
Μεγάλη κουβέντα επίσης η προσπάθεια ταύτισης της ΕΕ με την Ευρώπη, αλλά και ο ιδιόμορφος «εθνικισμός» γύρω από την ΕΕ, τα σύμβολά της και την υποτιθέμενη κοινή ταυτότητα όλων των κρατών-μελών. Η μπλε σημαία με τα κίτρινα αστέρια είναι παρούσα σε κάθε υπηρεσία, σε δημόσια έγγραφα και βιβλία, δίπλα σε κάθε δημόσιο έργο, πάνω σε άπειρες πινακίδες, με μια συχνότητα που μπορεί να συγκριθεί με το «πουλί» της χούντας. Από κοντά και ο έρπων ρατσισμός έναντι των «πολιτών τρίτων χωρών», όπως τους καταγράφει η ορολογία της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας, που σχεδόν σε όλη την Ένωση έχουν λιγότερα δικαιώματα και βιώνουν γκετοποίηση και ρατσιστικές επιθέσεις, στο βαθμό που δεν ανήκουν στην οικονομική αριστοκρατία.

Σε αυτή την πραγματικότητα, οι δυνάμεις της Αριστεράς που επέμεναν σε έναν προσανατολισμό ενάντια στην ΕΕ θα μπορούσε να πει κανείς ότι δικαιώνονται. Αυτό όμως είναι το λιγότερο σημαντικό μπροστά στη ζωτικής σημασίας μάχη που δίνει η εργαζόμενη πλειοψηφία ενάντια στην πολιτική του Μνημονίου κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ. Σε αυτή τη μάχη κρίνονται το ψωμί, τα δημόσια αγαθά και τα κοινωνικά δικαιώματα, μαζί με τις δημοκρατικές ελευθερίες και το δικαίωμα στην ίδια τη χώρα που ιδιωτικοποιείται και αποξενώνεται από αυτούς που ζουν σε αυτήν δουλεύοντας.

Αυτή η πάλη προϋποθέτει σύγκρουση με πολιτικές επιλογές που λαμβάνονται σε επίπεδο ΕΕ, στο όνομα της σωτηρίας του ευρώ που έχει ανακηρυχτεί λόγος ύπαρξης κάθε ανθρώπινου πλάσματος στην Ευρώπη. Μπορεί λοιπόν να παλέψει κανείς ενάντια στην κυβερνητική πολιτική χωρίς να παλέψει ενάντια στην ΕΕ, το ευρώ και τους μηχανισμούς τους, όπως η ΟΝΕ και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα; Μπορεί δηλαδή κανείς να πει ότι ενδιαφέρεται απλά για αυξήσεις στο μισθό, χωρίς να μπαίνει στο δίλημμα αν θα είναι σε δραχμές ή ευρώ, όταν το σύμφωνο για το ευρώ προϋποθέτει τη δραστική μείωση των μισθών σε κινέζικα επίπεδα; Όσο για το ευφυολόγημα ότι η έξοδος από το ευρώ σημαίνει επιστροφή στη δραχμή του Σημίτη το 2001, μοιάζει με το επιχείρημα ότι η υπεράσπιση του δημόσιου νοσοκομείου ισοδυναμεί με την προτίμηση στο φακελάκι, το ράντζο και την πολύωρη αναμονή στα «επείγοντα».

Παραπέρα εξίσου σημαντικό είναι το γεγονός ότι το τέλος των αυταπατών για την ΕΕ και την ισχυρή Ελλάδα του ευρώ που ονομάζεται συχνά «ευρωσκεπτικισμός», αγκαλιάζει ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, αλλά και διεμβολίζει την εκλογική βάση των κομμάτων εξουσίας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στα δεξιά του πολιτικού σκηνικού δεν περισσεύει ο ευρωπαϊσμός και μόνο η Μπακογιάννη επιμένει να θυμίζει τα ευρωπαϊκά φρονήματά της. Σε αυτή τη φάση της κρίσης, η τεκμηριωμένη κριτική στην ΕΕ από εργατική σκοπιά, πέρα από αναγκαία για την πάλη ενάντια στην πολιτική του Μνημονίου, είναι και δρόμος επικοινωνίας με ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις, επιφυλακτικές μέχρι τώρα με την Αριστερά και το εργατικό κίνημα. Διαφορετικά υπάρχει ο κίνδυνος ενσωμάτωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας σε συντηρητικές πολιτικές τάσεις, σαν κι αυτές που τροφοδοτούν την ακροδεξιά στην Ευρώπη.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ένα μεγάλο κομμάτι αγωνιστών που παραδοσιακά έβλεπε θετικά την ευρωπαϊκή ενοποίηση ή δεν ιεραρχούσε ψηλά την αντιΕΕ πάλη, σήμερα αντιλαμβάνεται πως είναι αναγκαίος ένας αναπροσανατολισμός.

Μπροστά στις δυνατότητες για να διαμορφωθεί ένα αντιΕΕ ρεύμα στην κοινωνία, εντύπωση προκαλεί η άρνηση του ΚΚΕ να συμβάλλει σε μια τέτοια προοπτική. Η σταθερή αντιπαράθεσή του με τον ευρωπαϊσμό μετά τη διάσπασή του με το ΣΥΝ, θα περίμενε κανείς να οδηγούσε στην αξιοποίηση αυτών των δυνατοτήτων και τη διεκδίκηση ενός πρωταγωνιστικού ρόλου. Αντίθετα μέσα από μια νέα προσέγγιση που θέλει τη ρήξη με την ΕΕ να ταυτίζεται απόλυτα με τη ρήξη με τον καπιταλισμό, διαφορετικά καταλήγει σε διαχειριστική πρόταση σωτηρίας του συστήματος, οδηγείται στην απόσυρση του αιτήματος για ρήξη με την ΟΝΕ και την ΕΕ και αποδέσμευση από αυτή, καθώς νόημα έχει πλέον μόνο η ρήξη με τον καπιταλισμό.
Ανάλογα και η έξοδος από την ευρωζώνη που σύμφωνα με την πολυσυζητημένη δήλωση της Α. Παπαρήγα «στις παρούσες συνθήκες είναι καταστροφική», εγκαταλείπεται για την εποχή της «λαϊκής εξουσίας», παύει να είναι άμεσος στόχος. Στην προσπάθεια να διασκεδαστούν οι εντυπώσεις που άφησε η δήλωση, τονίστηκε από την πλευρά του ΚΚΕ πως σε ό,τι αφορά τον κίνδυνο, ο τόνος έπεφτε στην έξοδο από το ευρώ χωρίς «λαϊκή εξουσία». Το θέμα όμως δεν αφορά μια θεωρητική συζήτηση για το καθεστώς που θα διασφαλίσει ότι μια διεκδίκηση, όπως η έξοδος από το ευρώ, θα γίνει σε όφελος της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Έχει φυσικά νόημα η συζήτηση αυτή, όπως έχει λ.χ. η συζήτηση για το ποιο δημόσιο είναι αυτό που διασφαλίζει ότι το αίτημα για δημόσια δωρεάν παιδεία δεν γίνεται υπεράσπιση της υφιστάμενης κατάστασης ή αφήνει στο απυρόβλητο την ιδιωτικοοικονομική λειτουργία της εκπαίδευσης υπό την αιγίδα του δημοσίου. Όταν όμως το ΚΚΕ δηλώνει πως «αυτό που αφορά το λαϊκό συμφέρον δεν είναι το δίλημμα “ευρώ ή δραχμή”, αλλά το “έξω από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία, την κρίση και το χρέος να πληρώσει η πλουτοκρατία”. Αυτό θέτει η ζωή και ο λαός πρέπει να το κάνει πράξη με την οργάνωση και την πάλη του» (σχόλιο του γραφείου τύπου του ΚΚΕ στις 25.6.2011 που παρατίθεται αυτούσιο) [5], τότε επιβεβαιώνεται η αρχική εντύπωση πως για το ΚΚΕ η έξοδος από το ευρώ δεν μπορεί να είναι άμεσος στόχος του μαζικού κινήματος.

Πέρα λοιπόν από τις σημαντικές διαφορές και στα θέματα της ευρωπαϊκής ενοποίησης, το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ εκ των πραγμάτων εμφανίζονται να συμφωνούν σε κάτι σημαντικό, καθώς δεν υιοθετούν τη λογική της άμεσης ρήξης με το ευρώ και την ΕΕ, έστω και με διαφορετικό σκεπτικό.

Η στάση αυτή όμως δεν μπορεί και δεν πρέπει να σηματοδοτήσει μια υποχώρηση στην αναγκαία σύγκρουση με την ΕΕ. Η αριστερά έγραψε ιστορία όταν πριν απ’ όλα μπόρεσε να διαβάσει την εποχή της. Και στην εποχή μας η ΕΕ έχει συγκεκριμένο ρόλο. Έτσι κι αλλιώς έχουν γίνει σημαντικά βήματα στο επίπεδο του μαζικού κινήματος, αλλά και στη συζήτηση στις πλατείες της αγανάκτησης. Ένα κίνημα που θέλει να νικήσει πρέπει να αναγνωρίζει και να ονομάζει τον αντίπαλο αντί να καθηλώνεται σε μια γενικόλογη συνθηματολογία ενάντια στις αγορές ή τα μονοπώλια.

Είναι πιο σύνθετα τα καθήκοντα των δυνάμεων της Αριστεράς για το θέμα της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Καταρχήν η προσπάθεια για ένα αντιΕΕ ρεύμα αντίστασης στην πολιτική των Μνημονίων με εργατικά χαρακτηριστικά πρέπει να δώσει τη μάχη της αποκάλυψης για τις συνέπειες της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΕ και το ρόλο που αυτή παίζει στη διαμόρφωση και επιβολή της κυρίαρχης πολιτικής. Έτσι θα καταδειχτεί ότι η φύση της πολιτικής της ΕΕ, που δεν είναι λ.χ. ανθελληνική, αλλά στην υπηρεσία του κεφαλαίου. Θα αποδειχτεί ότι το πρόβλημα δεν είναι το δημοκρατικό ή το κοινωνικό «έλλειμμα» στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, αλλά ακριβώς το ίδιο το οικοδόμημα.

Αλλά ακόμη κι αν αυτή η μάχη της αποκάλυψης δοθεί με επιτυχία, υπάρχει ένα άλλο καθήκον, περισσότερο σύνθετο. Είναι η αντιπαράθεση με την προπαγάνδα ότι απέναντι στην ΕΕ και το ευρώ δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, η έξοδος ισοδυναμεί με καταστροφή και χάος, με βουτιά στον Τρίτο Κόσμο. Είναι μια άποψη που υιοθετούν ακόμη και εργαζόμενοι που συμφωνούν στις εκτιμήσεις για τον κοινωνικά βάρβαρο χαρακτήρα της ευρωπαϊκής ενοποίησης, αλλά φοβούνται τα χειρότερα. Η κινδυνολογία αυτή συχνά συμπληρώνεται από το ιδεολόγημα ότι τα σύνορα της Ελλάδας είναι σύνορα της ΕΕ, γεγονός που μας γλιτώνει από το ενδεχόμενο πολεμικών συγκρούσεων, ειδικά με την Τουρκία.

Απάντηση μπορεί να είναι μια ιδεολογική προσπάθεια που θα καταγράψει τις δυνατότητες της εργατικής τάξης στην Ελλάδα να οργανώσει την κοινωνική και οικονομική ζωή στη χώρα, αξιοποιώντας το φυσικό και παραγόμενο πλούτο με τρόπο που θα εξασφαλίζει αξιοπρεπή και δημιουργική ζωή, ελευθερία και περιβαλλοντική ισορροπία. Η διεξοδική συζήτηση για την εμπειρία από το ρόλο των ιμπεριαλιστικών οργανισμών στην ελληνοτουρκική διαμάχη, αλλά από το γεγονός ότι η ΕΕ όχι απλά δεν έλυσε το Κυπριακό, αλλά και ούτε θέλει να το κάνει, είναι πτυχές μια προσέγγισης στο θέμα της ασφάλειας που υποτίθεται εξασφαλίζει η Ελλάδα μένοντας την ΕΕ.

Αυτά είναι τα πραγματικά προβλήματα που αναδεικνύει η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ. Μπροστά σε αυτά η δογματική πρόσδεση στον αριστερό ευρωπαϊσμό και η στείρα αντιπαράθεση πάνω στις λεπτές αποχρώσεις ―επινοημένες συχνά― των αντιΕΕ αντιλήψεων, είναι εκδοχές μια στάσης υπεκφυγής.

Ας ελπίσουμε ότι η Πρωτοβουλία κατά του Ευρώ και της ΕΕ, θα δοκιμάσει να αναμετρηθεί με αυτά τα προβλήματα, αξιοποιώντας τη σκέψη και τη δράση αγωνιστών από διαφορετικά ρεύματα, αλλά με κοινό στόχο την αναμέτρηση με την ΕΕ στην προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης.

[1]
Το Μάρτη του 1988 το ΚΚΕ ενόψει της Ενιαίας Αγοράς και της «πρόκλησης του 1992» όπως ονομάστηκε η διαδικασία που οδήγησε στη Συνθήκη του Μάαστριχτ και τη μετεξέλιξη της ΕΟΚ σε ΕΕ, διαπίστωνε πως «η αληθινή πρόκληση, συνεπώς, που δημιουργεί το 1992 είναι να μετατρέψουμε την πορεία προς αυτό σε μια πορεία μάχης για την υπεράσπιση και τη διεύρυνση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και την υπεράσπιση των συμφερόντων της χώρας μας. Να συνδέσουμε οργανικά τη μάχη για το 1992 με τον αγώνα για την αλλαγή και το σοσιαλισμό». Το αίτημα της αποδέσμευσης και της εξόδου από την ΕΟΚ απουσίαζε. Βλ. «Οι Θέσεις του ΚΚΕ για την ενιαία εσωτερική αγορά και το 1992» στο Από το 12ο στο 13ο συνέδριο του ΚΚΕ. Ντοκουμέντα, Αθήνα 1990, έκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ, σ.68
[2]
Βλ. Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων [Παντείου Πανεπιστημίου], Εξελίξεις στα Βαλκάνια-Ελληνική εξωτερική πολιτική. Η συζήτηση των πολιτικών αρχηγών Κ. Μητσοτάκη, Α. Παπανδρέου, Χ. Φλωράκη, Ι. Σιδέρης, Αθήνα 1991, σ. 20
[3]
Περιέχεται στο βιβλίο του Λ. Κύρκου Στιγμές ΙΙΙ (εκδ. Εστία), ενώ έχει αναρτηθεί και στο ιστολόγιο Ερανιστής στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://eranistis.net/wordpress/?p=14521
[4]
Δηλώσεις στην εφημερίδα Πασάουερ Νόιε Πρέσε, όπως καταγράφονται στο άρθρο του Γ. Δελαστίκ, «Δούλος της ΕΕ και του Ράιχ» (εφημερίδα ΠΡΙΝ, 31.7.2011) όπου γίνεται αναλυτική παρουσίαση ανάλογων τοποθετήσεων του Στόιμπλε στα γερμανικά ΜΜΕ.
[5] http://www.kke.gr/anakoinoseis_grafeioy_typoy/sxolio_toy_grafeioy_typoy_gia_ta_peri_eyro_h_draxmhs?morf=0

Πηγή: http://aristeroblog.wordpress.com/

Τρίτη 2 Αυγούστου 2011

ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

Εκπληκτική ομιλία δωδεκάχρονου κοριτσιού σε διεθνή διάσκεψη για το περιβάλλον.


Δευτέρα 1 Αυγούστου 2011

Η ΑΠΑΤΗ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Ένα καταπληκτικό τριαντάλεπτο καρτούν που μας δείχνει με αρκετά διασκεδαστικό τρόπο την απάτη πίσω από το τραπεζικό σύστημα.



When injustice becomes law, resistance becomes duty.
Thomas Jefferson