ΤΕΛΟΣ ΤΑ ΨΕΜΜΑΤΑ: Η ΑΥΤΟΙ Η ΕΜΕΙΣ

 ΘΥΡΟΚΟΛΛΗΣΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ...

Ενα γιγάντιο αντί. Ενα γιγάντιο όχι. Μια κολοσσιαία προσπάθεια να υψωθεί τείχος γρανιτένιο παντού, σε κάθε εργοστάσιο, γραφείο, χωράφι, σχολείο, ακόμη και στα κοιμητήρια, τόσο σε υποκειμενικό όσο και σε κλαδικό ταξικό επίπεδο, απαιτείται εδώ και τώρα. Για να μην περάσουν και προπάντων για να μην εφαρμοστούν τα γενοκτονικά μέτρα. Το χρονικό προαναγγελθέντος θανάτου ολοκληρώνεται. Εν μέσω μιας σαπισμένης και με εκβιαζόμενους θεατές παράστασης κάθαρσης. Το ενοχικό και πανικόβλητο χοιροστάσιο των ολίγων νομέων του παραγόμενου πλούτου, λάμπει από την αγωνία και τρέμει σαν το φλοιό της γης όταν το μάγμα της λαϊκής αγανάκτησης βρυχάται προειδοποιώντας πως το ηφαίστειο θα εκραγεί.

Θα χρειαστεί πολύς κόπος απ' αυτόν που οι κομμουνιστές δε φείδονται, για να αντιπαρατεθούμε στη Βουλή πολιτικά, ιδεολογικά αλλά ακόμα και στο επίπεδο της απλής κοινής λογικής με το μέτωπο της μαύρης αντίδρασης που επιτίθεται στον καθένα και την καθεμία εργαζόμενους. Οσοι επιζήσουν αυτής της λαίλαπας, όσοι δεν εκτελεστούν από την ανεργία, την πείνα, την απουσία περίθαλψης, το κρύο, την απομόνωση από την κοινωνία, τη συστηματική ενίσχυση της αποκτηνωμένης ανώτερης φυλής, που σέρνεται σα μαύρο φίδι ανάμεσα στους αγρούς των ανθρώπινων σπαρτών, τώρα που λυγίζουν από τις θυελλώδεις ριπές της ανασφάλειας και του εμπορευματοποιημένου τρόμου, προορίζονται για δούλοι. Φθηνό κρέας στη δούλεψη των αγορών, των ορατών τε και αοράτων αφεντικών σε μια υφεσιακή κόλαση. Σ' ένα παγκοσμιοποιημένο πυρ το εξώτερον, ρίχνονται όλες οι κατακτήσεις του πολιτισμένου ανθρώπου σαν σε αρένα. Κι ο κόσμος της δουλειάς θα πρέπει να κοιτάει το διπλανό του όπως τους μονομάχους στο κολοσσαίο των κερδών.

Τι να πεις πια και σε ποιους. Σα να περιττεύουν τα λόγια την ώρα ακριβώς που η διαλεκτική είναι ο μόνος τρόπος αναίμακτης διατήρησης της ζωής στο επίπεδο του έλλογου όντος. Τι να διαπραγματευτείς δηλαδή; Το θάνατο σε δόσεις; Τη ζωή ως μερική παροχή; Το μέλλον ως προεξοφλημένο θηριώδες γραμμάτιο; Τον τρόμο σε κονσέρβα που κρύβεται πίσω από την εξοντωτική απειλητική εξομολόγηση της άρχουσας τάξης «Ξέρουμε ότι τα μέτρα είναι άδικα κι ότι η ελληνική κοινωνία δεν αντέχει αλλά υπάρχουν και χειρότερα»; Δηλαδή σα να σου λένε κατάμουτρα πως οφείλεις να αυτοκτονήσεις προκειμένου να μην αγωνιστείς εναντίον τους κι αυτό ...σώζει αυτούς και ποτέ αλλήλους.

Οπως σε κάθε πόλεμο, έρχεται κάποια στιγμή, μοιραία για τη νίκη ή την ήττα ακόμα, κι είναι εκείνη που δεν μετράνε ούτε οι ασκήσεις επί χάρτου, ούτε τα επιτελικά σχέδια, ούτε ο καιρός, κι ο θεός του καθενός. Στιγμή μακρά και σκοτεινή σαν κενό στο χρόνο που τ' αφουγκράζεσαι με το πετσί σου. Δεν είναι ειρήνη, δεν είναι ανακωχή, δεν είναι κατάπαυση του πυρός. Είναι το χρονικό εσωτερικό σημείο που διαμορφώνεται η βούληση κι η συνείδηση πως θα ορμήσεις μπροστά και θ' αντεπιτεθείς γιατί δε γίνεται αλλιώς. Γιατί έτσι πρέπει, έτσι θέλεις κι έτσι μόνον μπορείς να υπάρξεις. Γιατί δε μοιάζεις στο απέναντί σου κτήνος και γιατί δεν είσαι φονιάς αλλά δε θα το αποδείξεις γινόμενος θύμα. Είναι η στιγμή του χθόνιου κι όχι του καταχθόνιου δίκιου που φωτίζει και δυναμώνει την αντίδραση στη δράση που οργανώνεται καταπάνω σου και στοχεύει τα παιδιά και τους γέρους σου, στα όνειρα και στα μελλούμενά σου. Είναι η στιγμή που ξεπαγώνει το αίμα και ρέει μέσα στις φλέβες σου κι ορθώνεις ανάστημα στον εχθρό.

Δεν έχει λόγια αυτή η στιγμή. Εχει έργα. Εχει κοινό τόπο, στόχο, τροχιά και δύναμη σ' ένα συστρατευμένο πλήθος που το νιώθεις πριν το δεις. Θυροκόλλησαν την απόφαση γενοκτονίας και την είπαν μέτρα, μνημόνια, πακέτα κι άλλα τέτοια αφασικά. Η στιγμή δε σηκώνει ερωτήσεις, αναλύσεις και απαντήσεις δε ζητάς. Δεν επαιτείς. Δεν τιμολογείς τη στάση σου στον πόλεμο παγιδευμένος σ' ένα επαναλαμβανόμενο «γιατί» που στο υπαγορεύουν για να το απαντήσουν όπως θέλουν. Πολεμάς. Αυτοί κι Εμείς; Οχι! `Η αυτοί ή εμείς.

Άρθρο της ΛΙΑΝΑΣ ΚΑΝΕΛΛΗ, αναδημοσίευση από τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ,30/9/2012

ΕΝΑ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ

Αναδημοσίευση από το blog: alonakitispoiisis


Παίζει ο Λουί ντε Φυνές.

Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι έτσι. Είναι πολύ χειρότερα.

ΣΚΑΚΙΣΤΙΚΟ ΤΟΥΡΝΟΥΑ ΕΣΤΙΑΣ ΝΕΑΣ ΣΜΥΡΝΗΣ

    ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ   
1oυ  OPEN  TΟΥΡΝΟΥΑ  ΕΣΤΙΑΣ  ΝΕΑΣ  ΣΜΥΡΝΗΣ
 

Διοργανωτής: Εστία Νέας Σμύρνης

Διεύθυνση Αγώνων: Κυριάκος Ζαμίτ - Διαιτησία: Βιργινία Ψωμά

Χώρος αγώνων: Εντευκτήριο Εστίας Νέας Σμύρνης (πάνω στην κεντρική πλατεία της Νέας Σμύρνης), Κωνσταντίνου Παλαιολόγου 1, 3ος όροφος (πλησίον Λεωφόρου Συγγρού, πλησίον στάσης τραμ «Αγία Φωτεινή», λεωφορεία: 219, 816, 218, 232, 106, 130 – στάση «Δημαρχείο»)

Σύστημα Αγώνων: Ελβετικό επτά (7) γύρων, με διεθνή αξιολόγηση.

Ώρα Έναρξης: 18.00 – Σκακιστής που δεν προσήλθε στον αγωνιστικό χώρο εντός μίας (1) ώρας από την προγραμματισμένη ώρα έναρξης του γύρου μηδενίζεται.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΓΩΝΩΝ
1ος γύρος:  ΔΕΥΤΕΡΑ,  8   ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ  2012
2ος γύρος:  ΔΕΥΤΕΡΑ,  15  ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ  2012
3ος γύρος:  ΔΕΥΤΕΡΑ,  22  ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ  2012
4ος γύρος:  ΔΕΥΤΕΡΑ,  29  ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ  2012
5ος γύρος:  ΔΕΥΤΕΡΑ,  5   ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ  2012
6ος γύρος:  ΔΕΥΤΕΡΑ,  12  ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ  2012
7ος γύρος:  ΔΕΥΤΕΡΑ,  19  ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ  2012 

Αναβολές: δίνονται για σοβαρούς λόγους και κατόπιν συνεννόησης με τη διαιτήτρια. Η αναβληθείσα παρτίδα θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να έχει ολοκληρωθεί μέχρι και το Σάββατο πριν από τη διεξαξωγή του επόμενου γύρου.

Χρόνος Σκέψης: 90’ συν 30’’ ανά κίνηση για κάθε παίκτη. Η καταγραφή των κινήσεων είναι υποχρεωτική καθ’ όλη τη διάρκεια της παρτίδας.

Δικαίωμα Συμμετοχής: έχουν όλοι, ανεξαρτήτως δυναμικότητας ή ένταξής τους σε σύλλογο. Ανώτατο όριο συμμετοχών: 34 άτομα. Θα τηρηθεί προτεραιότητα.

Γενικό Παράβολο Συμμετοχής: 20 ευρώ

Ενστάσεις: Υποβάλλονται έως και μισή ώρα μετά τη λήξη της τελευταίας παρτίδας του γύρου. Η επιτροπή θα αποτελείται από 3 τακτικά και 2 αναπληρωματικά μέλη, τα οποία θα οριστούν από τη διαιτησία στον 1ο γύρο. Το παράβολο ορίζεται στα 50 ευρώ και μπορεί να κατατεθεί στη διεύθυνση ή στη διαιτησία των αγώνων. Αν η ένσταση γίνει έστω και μερικώς δεκτή, το παράβολο επιστρέφεται, άλλως καταπίπτει υπέρ της διοργάνωσης.

ΕΠΑΘΛΑ
1ος Νικητής: 30% των παραβόλων και χρυσό μετάλλιο
2ος Νικητής: 20% των παραβόλων και ασημένιο μετάλλιο
3ος Νικητής: 10% των παραβόλων και χάλκινο μετάλλιο
1ος Νέος/Νέα κάτω των 18: χρυσό μετάλλιο (υπό την προϋπόθεση 5 τουλάχιστον συμμετοχών στην κατηγορία)

Κριτήρια Ισοβαθμίας: Τα χρηματικά έπαθλα δε μοιράζονται. Η τελική κατάταξη θα καθοριστεί με βάση τα ακόλουθα κριτήρια: 1. Άθροισμα προοδευτικής βαθμολογίας και κριτήρια άρσης της, 2. Bucholz, 3. Παρτίδες με τα μαύρα.

Κληρώσεις – Αποτελέσματα - Συμμετοχές: στο www.chess-results.com

Δηλώσεις Συμμετοχής: στη διαιτήτρια Βιργινία Ψωμά (6972252954 ή στο e-mail: vir_psoma@hotmail.com, αναφέροντας ονοματεπώνυμο, διεθνές και ελληνικό ELO, τηλέφωνο επικοινωνίας).

ΣΚΑΚΙΣΤΙΚΕΣ ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΑΝΔΡΩΝ 2004

Και οι δύο ασκήσεις είναι από παλιό σκακιστικό περιοδικό της Σκακιστικής Παράταξης "ΝΣΠ" (τεύχος 24ο):

Θ. Τσάνας - Χ. Μπανίκας

Στη 88η κίνησή τους τα Μαύρα έπαιξαν 88...Βζ1, απειλώντας σαχ από το θ3, οπότε ακολούθως μπορούν να πάρουν και το πιόνι στο η3, επίσης με σαχ. Όμως τα λευκά δεν άφησαν χαμένη την ευκαιρία. Μπορείτε να δείτε τι έπαιξαν στην 89η κίνησή τους;

Λύση (σύρατε το κάρσορα ανάμεσα στις αγκύλες):

{Τα Λευκά έπαιξαν 89. Βη8+ !! και η παρτίδα συμφωνήθηκε ισοπαλία (Άν 89...Ρxη8 πάτ!)}




Σ. Καπνίσης - Σ. Χαλκιάς

Τα Μαύρα έχουν ισχυρή επίθεση με τα βαριά τους κομμάτια να περικυκλώνουν τον αντίπαλο Βασιλιά. Πώς ολοκλήρωσαν την επίθεσή τους:

Λύση (σύρατε το κάρσορα ανάμεσα στις αγκύλες):

{1... Βη5+ 2.Ρθ3 (αν  2.Ρθ1, τότε 2...Πxζ2! 3.Πxζ2 Πδ1+ 4.Πζ1 Βxε3 5.Πxδ1 Βxζ3+ 6.Ρη1 Βxδ1+)
  2... Π2δ4 (απειλώντας 3...Πθ4 ματ) και τα Λευκά εγκατέλειψαν}

ΣΤΡΑΤΟΣ ΓΡΙΒΑΣ: ΜΙΑ ΠΑΛΙΑ ΤΟΥ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΕΤ3

Δείτε μια συνέντευξη του GM Στράτου Γρίβα, που έδωσε πριν λίγα χρόνια στην εκπομπή της ΕΤ3 "ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ" :

ΜΕΓΑΛΑ ΛΟΓΙΑ ΣΠΟΥΔΑΙΩΝ ΑΘΛΗΤΩΝ

Αναδημοσίευση από το: www.newsbeast.gr

George Best

«Ξόδεψα το 90% των χρημάτων μου στις γυναίκες και το ποτό. Τα υπόλοιπα  τα χαράμισα!»

Rocky Graziano

«Παράτησα το σχολείο στην έκτη δημοτικού εξαιτίας της πνευμονίας. Όχι γιατί την είχα, αλλά γιατί δεν μπορούσα να τη γράψω»

Pele
«Κάθε παιδί στον κόσμο που παίζει ποδόσφαιρο θέλει να γίνει Πελέ. Έχω μεγάλη ευθύνη να τους δείξω όχι μόνο πώς γίνεσαι ποδοσφαιριστής, αλλά κυρίως πώς γίνεσαι άντρας»











Jesse Owens
«Στο τέλος, είναι η έξτρα προσπάθεια που ξεχωρίζει τον νικητή από τη δεύτερη θέση. Η νίκη ωστόσο απαιτεί πολλά περισσότερα. Ξεκινά με πλήρη έλεγχο των βασικών. Μετά χρειάζεται πάθος, αποφασιστικότητα, πειθαρχία και αυτοθυσία. Και, τελικά, απαιτεί μια γερή δόση αγάπης, δικαιοσύνης και σεβασμού για τον αντίπαλο. Βάλε όλα αυτά μαζί και ακόμα κι αν δεν κερδίσεις, πώς γίνεται να χάσεις;»







Muhammad Ali

«Είναι απλά μια δουλειά. Το χορτάρι φυτρώνει, τα πουλιά πετούν, τα κύματα σφυροκοπούν την άμμο. Εγώ δέρνω ανθρώπους»










Shaquille O'Neal

«Η υπεροχή δεν είναι μεμονωμένη πράξη, αλλά συνήθεια. Είσαι αυτό που κάνεις επανειλημμένα»











Tim Duncan
«Όταν δεν υπάρχει κανείς να σε λυπηθεί ή να ζητωκραυγάσει για σένα, αυτή είναι η στιγμή που γίνεσαι παίκτης»

Lance Armstrong

«Ο πόνος είναι προσωρινός. Μπορεί να διαρκέσει ένα λεπτό, ή μια ώρα, ή μια μέρα, ή έναν χρόνο, αλλά στο τέλος θα υποχωρήσει και κάτι άλλο θα πάρει τη θέση του. Αν όμως εγκαταλείψεις, αυτό διαρκεί για πάντα»











Kareem Abdul-Jabbar
«Πρέπει να μπορείς να επικεντρώνεσαι, να αφήνεις τα συναισθήματά σου εκτός. Μην ξεχνάς ποτέ ότι παίζεις με την ψυχή σου, όχι μόνο με το σώμα σου»












Martina Navratilova
«Αυτός που είπε "δεν έχει σημασία αν κερδίσεις ή αν χάσεις", προφανώς έχασε»














Emil Zatopek
 «Ένας αθλητής δεν μπορεί να τρέχει με τα λεφτά στις τσέπες του. Πρέπει να τρέχει με την ελπίδα στην καρδιά και τα όνειρα στο κεφάλι του»












Steffi Graf
«Όταν χάσεις κάνα-δυο φορές, έρχεσαι να συνειδητοποιήσεις πόσο δύσκολο είναι να κερδίσεις»













Lou Piniella

«Η στατιστική είναι σαν το μπικίνι: και τα δυο αποκαλύπτουν πολλά, όχι όμως όλα»











Michael Jordan

«Έχω αστοχήσει σε περισσότερα από 9.000 σουτ στην καριέρα μου. Έχω χάσει σχεδόν 300 αγώνες. Μου έχουν εμπιστευτεί 26 φορές να ρίξω το νικητήριο σουτ του αγώνα και αστόχησα. Έχω αποτύχει τόσες και τόσες και τόσες φορές στη ζωή μου. Κι αυτό είναι που με έκανε να πετύχω!»








Wayne Gretzk

«Έχεις 100% ποσοστό αστοχίας στα σουτ που δεν έριξες ποτέ»

ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ...ΧΙΛΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

Μια εκπληκτική φωτογραφία του 1947, που αλιεύσαμε από το διαδίκτυο.















Μια εικόνα που σου φέρνει δάκρυα:

Ένας μαθητής που "τον έχει σηκώσει" η δασκάλα του, διαβάζει φωναχτά και ταυτόχρονα ζεσταίνει τα ξυπόλητα ποδαράκια του στην ξυλόσομπα της αίθουσας.

Αντιπροσωπευτική φωτογραφία του ταξικού εκπαιδευτικού συστήματος της εποχής. 

Τότε όμως μάθαιναν τουλάχιστον γράμματα.   Τώρα;

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

Στις 20 Σεπτεμβρίου 1971 φεύγει από τη ζωή ο νομπελίστας ποιητής Γιώργος Σεφέρης. Χιλιάδες λαού συγκεντρώνονται δυο μέρες αργότερα για να συνοδεύσουν τον μεγάλο λογοτέχνη στην τελευταία του κατοικία, συγκέντρωση η οποία τελικά εξελίσσεται σε αντιδικτατορική διαδήλωση, με νέους, φοιτητές και μαθητές επικεφαλής. «Ο Γ. Σεφερης έθεσε τη βάση για την ελεύθερη ποίηση», θα πει γι' αυτόν ο Οδυσσέας Ελύτης.

 

 

O Γιώργος Σεφεριάδης, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στη Σμύρνη της Μικράς Ασίας, στις 29 Φεβρουαρίου 1900. Μεγάλωσε μέσα σε μια οικογένεια με έντονα πνευματικά ενδιαφέροντα. O πατέρας του, Στυλιανός, ήταν νομικός και μετέπειτα καθηγητής Διεθνούς Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Aθηνών, ενώ παράλληλα έγραφε ποιήματα, μετέφραζε αρχαίους τραγικούς και είχε εκδώσει μεταφράσεις έργων του Λόρδου Bύρωνα. Η δε μητέρα του, Δέσπω, διακρινόταν για την ιδιαίτερη ευαισθησία και την καλλιέργειά της.

 

Έγραφε ήδη στίχους στα 14 του χρόνια. Το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου αναγκάζει την οικογένειά του να μετακομίσει στην Αθήνα. Το 1918 μεταβαίνει στο Παρίσι για να σπουδάσει Νομική, κάτι που αποτελούσε όνειρο του πατέρα του που στο μεταξύ είχε μετακομίσει κι αυτός στο Παρίσι αναζητώντας καλύτερη μοίρα. «Eίχα μπει τον Iούλιο σ’ ένα Παρίσι ολότελα άδειο, που γέμισε ασφυκτικά τον Nοέμβρη με τα πανηγύρια της ανακωχής. Tο δωμάτιό μου ήταν ο πιο παγερός τόπος που γνώρισα ποτέ μου. Ένας πλανόδιος βιολιτζής ερχότανε κάθε απόγεμα μ’ έναν απελπιστικά περιπαθή σκοπό. Tις νύχτες μια γριά κλαψούριζε πουλώντας μενεξέδες. Διάβαζα Όμηρο και τα πιο παλαβά πρωτοποριακά περιοδικά. Ήμουν αξιοθαύμαστα χαμένος και ονειροπαρμένος» θα σημειώσει αργότερα ο ποιητής για τα φοιτητικά του χρόνια. Σύντομα, στρέφεται όλο και περισσότερο προς την λογοτεχνία: «Έχω μια μεγάλη διάθεση να γράψω κάθε ώρα· καθετί μου φέρνει ένα θέμα, μια τραγικότητα για να εκφράσω. Δυστυχώς, μόνο τις ιδέες μου βάζω απάνω στο χαρτί και τις κοιμίζω τον ύπνο τον αξύπνητο ίσως. Tο συρτάρι μου κατάντησε νεκροταφείο. Kάθε μέρα θάβω και μερικά κορμάκια μωρών που ξεψύχησαν».

 

Το 1923 γνωρίζει μια Γαλλίδα πιανίστα, τη Ζακλίν, μία από τις γυναίκες της ζωής του. Η Ζακλίν θα απασχολήσει το νου του ποιητή για περισσότερο από μία δεκαετία και το μεγαλύτερο μέρος της ερωτικής ποίησης του Σεφέρη απευθύνεται σε αυτήν. «Eίναι μερικά αισθήματα στη ζωή που ποτέ δεν ξεθωριάζουν...» είπε ο ίδιος για τη Ζακλίν. Το 1925 επιστρέφει στην Αθήνα, διορίζεται στο διπλωματικό σώμα και σύντομα χάνει τη μητέρα του. Ο ποιητής βυθίζεται στη μελαγχολία και τη μοναξιά: «Aνάγκη να μιλήσω. Kανείς. Ίσως εγώ να φταίω. Mα τι γίνεται εδώ μέσα; Σήμερα το απόγευμα είχα την εντύπωση πως η σκέψη μου είχε αδειάσει και στη θέση της βρισκότανε δυο άγνωστοι που συζητούσαν και αποφάσιζαν για την τύχη μου. Aδύνατο να γράψω. Ώσπου να γυρίσω το φύλλο, έχω αλλάξει, έγινα άλλος». Σύντομα όμως, γράφει μερικά από τα σπουδαιότερα έργα του. Tον Iούλιο του 1928 δημοσιεύεται η μετάφραση του έργου του Bαλερί «Mια βραδυά με τον Kο Tεστ» με την υπογραφή Γ. Σεφεριάδης. Τον Mάιο του 1931 εκδίδεται η συλλογή «Στροφή» με δεκατρία ποιήματα – μεταξύ των οποίων και το εμπνευσμένο από την Zακλίν «Eρωτικός λόγος».

 

Την ίδια χρονιά διορίζεται στο ελληνικό Γενικό Προξενείο του Λονδίνου, ως υποπρόξενος. Μέσα στην αγγλική ομίχλη, με τη «στυφή γεύση του θανάτου», ο Σεφέρης οραματίζεται μια Ελλάδα ολοκάθαρη και απογυμνωμένη, ένα όραμα που θα διαποτίσει τα τοπία του «Μυθιστορήματος» του 1935. Ακολουθούν τα «Γυμνοπαιδία» το 1936, το 1937 δημοσιεύει στα Νέα Γράμματα επιστολή σχετικά με τον καθορισμό της δημοτικής, το «Tετράδιο γυμνασμάτων» το 1940, τα «Hμερολόγια Kαταστρώματος A΄» το 1940 λογοκριμένα όμως από τη Δικτατορία Μεταξά, τα «Hμερολόγια Kαταστρώματος B΄» το 1944 και «Kίχλη» όπου μιλάει για το σπαραγμό στη χώρα, το 1947. Την ίδια χρονιά βραβεύεται με το «Έπαθλο Παλαμά». Λίγες ημέρες μετά τη γερμανική εισβολή στην Ελλάδα, ο Σεφέρης θα παντρευτεί τη Μαρώ και θα φύγουν μαζί με την ελληνική κυβέρνηση για την Αίγυπτο. Χαριτολογώντας, ο ποιητής έλεγε ότι κουμπάρος τους στάθηκε ο Χίτλερ. Σε όλη του τη διπλωματική καριέρα θα ταξιδεύει και θα αλλάζει συνεχώς τόπο διαμονής: Λονδίνο, Kορυτσά, Aλεξάνδρεια, Nότια Aφρική, Άγκυρα, Λίβανος και πάλι Λονδίνο (1957-1962), για να ολοκληρώσει τη σταδιοδρομία του ως πρέσβης, κατά τα χρόνια της δημιουργίας του ανεξάρτητου κυπριακού κράτους. Μέχρι το 1963 η φήμη του Γιώργου Σεφέρη έχει απλωθεί σε όλη την υφήλιο.

 

Στις 10 Δεκεμβρίου του 1963 του απονέμεται από τη Σουηδική Aκαδημία το Bραβείο Nόμπελ Λογοτεχνίας και γίνεται ο πρώτος Έλληνας που λαμβάνει αυτή την τιμητική διάκριση. Το περιοδικό Figaro Litteraire γράφει ήδη για το ταλέντο του Σεφέρη από το 1956 και τον χαρακτηρίζει άξιο για βραβείο Νόμπελ. Κατά την παραλαβή του Νόμπελ, ο Σεφέρης λέει: «Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα και το φως του ήλιου. Είναι μικρός ο τόπος μας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και το πράγμα που τη χαρακτηρίζει είναι ότι μας παραδόθηκε χωρίς διακοπή. Η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ της να μιλιέται… Άλλο χαρακτηριστικό αυτής της παράδοσης είναι η αγάπη της για την ανθρωπιά. Κανόνας της είναι η δικαιοσύνη… Πιστεύω πως τούτος ο σύγχρονος κόσμος όπου ζούμε, ο τυραννισμένος από το φόβο και την ανησυχία, τη χρειάζεται την ποίηση. Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα – και τι θα γινόμασταν αν η πνοή λιγόστευε; Πρέπει ν’ αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου και να βρίσκεται». Το 1964 γίνεται επίτιμος διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ και το Πανεπιστημίου της Οξφόρδης.

 

Το 1966 εκδίδει το «Τρία Κρυφά Ποιήματα», ένα έργο γεμάτο βαθιά νοήματα και άψογο στη μορφή. Είχε επίσης τιμηθεί με το βραβείο «Κωστή Παλαμά», με το αγγλικό βραβείο ποίησης «Φόυλ» και κατείχε την θέση του επίτιμου διδάκτορα στο πανεπιστήμιο Cambridge. Το 1969 κυκλοφορεί στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό η "διακήρυξή" του εναντίον της δικτατορίας Αντιμετωπίζει ήδη κάποια προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούν. Το 1967 επιβάλλεται η δικτατορία των συνταγματαρχών στη χώρα. Το 1969 δημοσιεύτηκε η δήλωσή του κατά της χούντας και ο Σεφέρης παύτηκε από πρέσβης επί τιμή, ενώ του απαγορεύτηκε και να κάνει χρήση του διπλωματικού του διαβατηρίου.

 

Το 1971 έγραψε το τελευταίο του ποίημα με τίτλο Επί ασπαλάθων. Στις 20 Σεπτεμβρίου 1971, έκλεισε τα μάτια του για πάντα, μετά από εγχείρηση στο δωδεκαδάκτυλο. H κηδεία του σπουδαίου ποιητή έμελλε να σταθεί έκφραση ελευθεροφροσύνης του λαού, που είχε συγκεντρωθεί κατά χιλιάδες για να τον συνοδεύσει στην τελευταία του κατοικία. Ο Οδυσσέας Ελύτης είπε για το Γ. Σεφέρη: «Κανείς άλλος δεν στάθηκε τόσο ικανός ν’ ανιχνεύσει, να βρει και να κινήσει τα νήματα της ζωντανής ελληνικής παράδοσης όσο αυτός… Καλλιέργησε το αίσθημα της ευθύνης και κράτησε ψηλά τη σημαία της ελεύθερης συνείδησης, που τόσο την έχουν ανάγκη, σήμερα προπάντων, οι νέοι», ενώ ο Γ. Ρίτσος με τη σειρά του είπε: «Αυτή την ώρα, τα λόγια μου φαίνονται μικρά για το ανάστημα του ποιητή, μικρά για τη λύπη και την περηφάνια που μας γεμίζει το έργο του και το ήθος του. Εδώ και πολλά χρόνια, σε κρίσιμες στιγμές της ελληνικής ιστορίας, ο ποιητής έσμιξε ποίηση και ελευθερία, αισθητική και ηθική, σε μια γνήσια και φυσική ενότητα, αφήνοντας μιάν υψηλή, παραδειγματική κληρονομιά σ’ ολόκληρο τον ελληνικό πολιτισμό. Ακόμα μια φορά «σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα».

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ GM ΣΤΕΛΙΟΥ ΧΑΛΚΙΑ

Αναδημοσίευση από το: In2life
Του Νικόλα Γεωργιακώδη 














«Μα καλά ρε συ, δεν ξέρεις τάβλι;» «Μπα, μόνο σκάκι», απαντώ κάθε φορά σε σημείο να γίνομαι κουραστικός. Η αλήθεια είναι ότι ουδέποτε με γοήτεψε το «εθνικό μας σπορ». Αντιθέτως, πάντα με ιντρίγκαρε μια παρτίδα σκάκι. Οι συγκινήσεις δυνατές ανεξαρτήτως αποτελέσματος, η διαδικασία σε κάθε περίπτωση απολαυστική, ενώ η αίσθηση ότι τα εγκεφαλικά σου κύτταρα δουλεύουν στο maximum προσπαθώντας να αναλύσουν (όσο γίνεται) πιθανές κινήσεις δικές σου και του αντιπάλου σε κάνει, έστω και για λίγο, να νιώθεις «μυαλό». Ακόμα και αν ξέρεις ότι δεν θα μπορέσεις ποτέ να κάνεις διεθνή καριέρα, όπως αυτή που έκανε (και κάνει) ο γκραν μετρ (ο ανώτατος διεθνής και ισόβιος τίτλος που απονέμει η Παγκόσμια Σκακιστική Ομοσπονδία, η FIDE) Στέλιος Χαλκιάς.

Η αγάπη του για το σκάκι, το σπάνιο ταλέντο του και η μπόλικη προσωπική δουλειά και προπόνηση, ήταν στοιχεία που τον διέκριναν και καθόρισαν την αλματώδη πορεία του. Σε ηλικία 12 ετών κατακτά το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, ενώ τα επόμενα χρόνια σαρώνει όλα τα νεανικά πρωταθλήματα σε όλες τις κατηγορίες. Στη διεθνή του πορεία κατακτά τρία Πανευρωπαϊκά μετάλλια και ένα Παγκόσμιο.

Το 1992 ισοβαθμεί στην 2-3η θέση στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κάτω των 12 ετών που διεξήχθη στη Σλοβακία, το 1997 στην κατηγορία κάτω των 18 ετών ισοβαθμεί στην 1η -3η θέση στο Ταλλίν και το 1999 στην κατηγορία νέων παίρνει την 3η θέση στην Πάτρα. Το 1997 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Ερεβάν της Αρμενίας, κατακτά την 2η θέση στην κατηγορία κάτω των 18 ετών, ενώ από το 2000 αποτελεί μόνιμο μέλος της Εθνικής Ελλάδος Ανδρών.

Άρτι αφιχθείς από την Ολυμπιάδα στην Κωσταντινούπολη, ο Στέλιος Χαλκιάς μίλησε για την θετική συνεισφορά της σκακιέρας στην προσωπικότητα ενός ανθρώπου, την σημασία του «χαρίσματος» και της σκληρής προπόνησης, τους λόγους για τους οποίους όλα τα παιδιά θα έπρεπε να μαθαίνουν σκάκι στο σχολείο και τις δυσκολίες του αθλήματος στην Ελλάδα του 2012.

Σε ποια ηλικία ξεκίνησες να παίζεις σκάκι;  

Ξεκίνησα να παίζω σκάκι περίπου εννιά χρονών. Θα ήθελα να τονίσω ότι είναι πάρα πολύ αργά για κάποιον που θέλει να κάνει πρωταθλητισμό. Υπάρχουν παιδιά που ξεκινάνε από πέντε χρονών ακόμα και από τέσσερα, που δεν θα το συνιστούσα. Πέντε με έξι χρονών είναι η ιδανική ηλικία για κάποιο παιδί που θέλει να μάθει. Εγώ ξεκίνησα πολύ αργά αλλά αναπτύχθηκε μετά ένα πάθος που έδωσε μια ώθηση για παραπάνω μελέτη, να καλύψω τα χαμένα χρόνια και έτσι πήγε όλο και καλύτερα.

Θεωρείς ότι σε βοήθησε η ενασχόληση με το σκάκι στην καθημερινότητά σου; 

Σίγουρα. Πολλές φορές μπορώ να πω ότι μου άλλαξε την νοοτροπία. Δεν ξέρω αν απαραίτητα σε βοηθάει σε κάποια πράγματα στη καθημερινότητα. Έχεις ένα χαρακτηριστικό ότι οτιδήποτε κάνεις θέλεις να το τελειώσεις, θέλεις να το πετύχεις, δεν αφήνεις πράγματα στη μέση. Αυτό είναι ιδιαίτερα καλό όταν βάζεις στόχους, αλλά καμιά φορά στην καθημερινότητά μπορεί να γίνει κουραστικό. Δηλαδή είσαι τελειομανής ακόμα και σε πράγματα που δεν χρειάζεται. 

Το σκάκι με βοήθησε πάρα πολύ και στο σχολείο. Όταν ένα παιδί μπορεί να καθίσει στην σκακιέρα, να μελετήσει ή να παίξει έξι με οκτώ ώρες, μετά όπως καταλαβαίνεις η μελέτη για το σχολείο του φαίνεται παιχνιδάκι. Δεν θέλω έτσι να υποτιμήσω κάτι, αλλά είναι ιδιαίτερα εύκολο μετά.

Πόσο θα πρέπει να προπονηθεί κάποιος ο οποίος θέλει να φτάσει σε επίπεδο πρωταθλητισμού; Πράγματι, δεν υπάρχει εύκολα ποσοτικό μέγεθος. Αλλά ως Έλληνες, με το ταπεραμέντο που έχουμε τεμπελιάζουμε αρκετά. Υπάρχουν μέρες που θα δουλέψουμε δώδεκα με δεκαπέντε ώρες και υπάρχουν μέρες ή βδομάδες που θα δουλέψουμε μια ώρα πάνω στο σκάκι, κάτι το οποίο είναι ιδιαίτερα κακό. Έτσι, ένας προπονητής μου είχε πει το καλύτερο που θα είχα να σου προτείνω είναι να δουλεύεις τέσσερεις με έξι ώρες, αλλά βρέξει χιονίσει. Η αλήθεια είναι δεν το κατάφερα ποτέ. Δεν είχα την πειθαρχία να το καταφέρω, να πω ότι θα το κάνω συνέχεια.

Θεωρείς ότι οι επιτυχίες στο σκάκι είναι αποτέλεσμα σκληρής προπόνησης ή θα πρέπει να υπάρχει και κάποιο «χάρισμα»;  

Οπωσδήποτε πρέπει να το έχεις και μέσα σου. Αυτή η ερώτηση είχε γίνει σε ένα παιδί θαύμα, ιδιαίτερα ισχυρό όχι σαν και εμάς, τον Μπόμπι Φίσερ (Αμερικάνος πρωταθλητής, για πολλούς ο καλύτερος παίκτης όλων των εποχών, κατάφερε να γκρεμίσει την ρώσικη ηγεμονία στο σκάκι) και απάντησε σε δύο διαφορετικές φάσεις της ζωής του. Είχε απαντήσει στην αρχή της καριέρας του πως, με σκληρή δουλειά γίνονται όλα, αργότερα όταν ωρίμασε απάντησε με το χαρακτηριστικό «Ξέρω ανθρώπους που έχουν την ισχυρότερη θέληση στον κόσμο και δεν μπορούν να γίνουν πρωταθλητές. Χρειάζεται και το έμφυτο ταλέντο».

Υπάρχει κάποιο «μυστικό» επιτυχίας στο επαγγελματικό σκάκι;  

Υπάρχουν μερικά, όπως για παράδειγμα αυτός ο συνδυασμός σκληρής προπόνησης και ιδιαίτερης θέλησης. Αλλά αυτό που λέω συνήθως σε μαθητές ή σε φίλους που αγαπάνε το άθλημα, είναι ότι δεν κερδίζει ο πιο ταλαντούχος ή καλύτερος παίχτης, αλλά ο ισχυρότερος χαρακτήρας. Εκατό τοις εκατό και αυτή τη στιγμή και στο μέλλον, παγκόσμιος πρωταθλητής θα είναι αυτός που έχει τον ισχυρότερο χαρακτήρα. Και αυτό είναι το μυστικό.

Πόσο βοηθάει αυτός ο ισχυρός χαρακτήρας στην νίκη σε μια παρτίδα; 

Υπάρχουν πάρα πολλά ψυχολογικά «τρικ». Πραγματικά η ψυχολογία κερδίζει πολλές φορές την παρτίδα. Το πόσο δυνατός είσαι εκεί πάνω. Και για να δώσω ένα παράδειγμα για τους φίλους σκακιστές, υπάρχει αυτός ο Ουκρανός σκακιστής, ο Ίβαντσουκ που είναι ο καλύτερος σκακιστής στον κόσμο. Όμως δεν θα γίνει ποτέ παγκόσμιος πρωταθλητής λόγω του ότι η ψυχολογία του δεν είναι ισχυρή. Είναι αυτή τη στιγμή το νούμερο οκτώ στον κόσμο. Αλλά ξέρουμε όλοι ότι σαν τεχνική, σαν γνώση δεν υπάρχει άλλος. Απλώς τα «νεύρα» του είναι σε χαμηλά επίπεδα.

Θεωρείς ότι κάποιος μπορεί να ασχοληθεί επαγγελματικά με το σκάκι στην Ελλάδα;  

Πιστεύω ότι μπορεί να γίνει μια προσπάθεια σίγουρα. Είναι κάποιοι άνθρωποι που το προσπαθούσαν μέχρι πριν κάποια χρόνια. Ένας συνάδελφος τότε είχε δώσει μια συνέντευξη και η απάντηση ήταν ότι υπάρχουν δύο σκακιστές, ο Χαλκιάς και ο Κοτρωνιάς που συνεχίζουν να αγωνίζονται επαγγελματικά. Είναι ιδιαίτερα δύσκολο και επίπονο, αλλά είναι ένα από τα όνειρά μου. Ακόμα και τώρα, ίσως κάνω μια παύση από τη δουλειά μου και προσπαθήσω να ασχοληθώ επαγγελματικά. Σε ανταμείβει πάρα πολύ ως αυτοεκπλήρωση, αλλά σε ανταμείβει ελάχιστα οικονομικά. Ακόμα και στο εξωτερικό. Γενικά, αν και θεωρείται το ευγενέστερο των αθλημάτων, οι αμοιβές του είναι στυλ καζίνο. Δηλαδή, κέρδισα, πήγα καλά, θα αμειφθώ καλά. Ένα μικρό στραβοπάτημα και όχι μόνο δεν αμείβομαι αλλά είμαι και μείον στα έξοδά μου.

Πριν μίλησες για τον Μπόμπι Φίσερ. Για σένα ποιος αθλητής είναι πρότυπο και γιατί;  

Γενικά υπάρχουν παγκόσμιοι πρωταθλητές από τους οποίους έχουμε να πάρουμε πολλά. Κάθε παιδί αγαπάει κάποιον σκακιστή για τους δικούς του λόγους. Εγώ είχα τον Φίσερ για τον λόγο του ότι είμαστε σε μια χώρα που ποτέ δεν θα έχουμε σκακιστικές υποδομές και ό,τι κάναμε το κάναμε μόνοι μας, με την αγάπη μας. Κάτι αντίστοιχο κατάφερε και αυτός. Έδωσε τα πάντα από την ζωή του, κάθε μόριο του πνεύματός του για να καταφέρει αυτό το πράγμα. Δεν είχε από πίσω του μεγάλους προπονητές. Ξεκίνησε από το μηδέν, υπήρχε ένα πάθος ιδιαίτερο και πολύ ισχυρή θέληση και το βασικότερο ήταν ότι μεγάλωσε στην Αμερική μια περίοδο που δεν υπήρχε ιδιαίτερη σκακιστική παιδεία, όπως π.χ. στη Ρωσία. Μπορεί ο Κασπάροφ και ο Κάρποφ να είναι οι… Θεοί του Ολύμπου, αλλά για μένα αυτός είναι ο… Δίας του σκακιστικού Ολύμπου.

Έχεις συναντηθεί ποτέ με παίκτες τους οποίους θαυμάζεις;  

Ναι, και με τον Κασπάροφ και με τον Κάρποφ. Δεν θα έλεγα ότι "τα είπαμε", αλλά τους είδαμε με ιδιαίτερο θαυμασμό. Το καλό είναι ότι επειδή έχω ταξιδέψει πολύ, έχω δει και όλους τους υπόλοιπους, τον Ανάντ, τον Κράμνικ, τον Κάρλσεν με τον οποίο έχω παίξει όταν ήταν παιδάκι. Έχω συναντηθεί με τους περισσότερους από αυτούς, αλλά σίγουρα τους αντιμετωπίζουμε με δέος. Δεν είναι συνάδελφοι απλά, είναι σε άλλο επίπεδο.

Υπάρχει κάποια παρτίδα που να θυμάσαι ακόμα και σήμερα;  

Υπάρχουν πολλές παρτίδες. Η «σκακιστική Τζοκόντα» (η παρτίδα που σημαδεύει την ζωή του κάθε σκακιστή) για μένα είναι μια παρτίδα στην Ινδία το 1998. Από τότε έχουν παιχτεί και άλλες αρκετά καλές και όμορφες, αλλά αυτή είχε μια αίσθηση ολοκλήρωσης, αυτοεκπλήρωσης. Ήταν με έναν Αμερικάνο τον Ιπολίτο, διεθνής μετρ αυτός και εγώ διεθνής μετρ εκείνη την περίοδο στα 18 μου χρόνια, αλλά πιστεύω ότι ήταν εξαιρετική. Ήταν η αρμονία που υπήρχε πάνω στην παρτίδα και η όλη αίσθηση του ότι εκτελείς κάτι σωστά από την αρχή μέχρι το τέλος. Νομίζω ότι αυτό είναι που μένει από το σκάκι, η ομορφιά, η αρμονία και ότι ένιωσες πως έχεις καταφέρει κάτι σωστά.

Ο πιο δύσκολός σου αγώνας;  

Οι πιο δύσκολοι αγώνες είναι αυτοί που δεν αισθάνεσαι καλά ψυχολογικά, γιατί και εμείς δεν είμαστε ρομπότ και κάποιες φορές μας επηρεάζουν εξωτερικοί παράγοντες. Όταν για παράδειγμα έχεις προσωπικά προβλήματα, πρέπει όμως να αγωνιστείς. Μπορώ να πω ότι είχα το 2008 μια Ολυμπιάδα στη Δρέσδη που ήταν η χειρότερη. Δεν έχω πάει ποτέ τόσο άσχημα, όσο εκεί. Αυτά είναι εμπειρίες τις οποίες θυμάσαι και σίγουρα «πονάνε», αλλά μαθαίνεις κιόλας.

Για ποιόν λόγο κάποιος θα μπορούσε να ασχοληθεί με το σκάκι και συγκεκριμένα ένα παιδί; Αυτήν την κουβέντα την κάνουμε πολύ συχνά και με παιδιά και με γονείς. Έχω χιλιάδες πράγματα να σας πω για το σκάκι. Ιδιαίτερα όταν μιλάω με γονείς, είναι πολύ εύκολο να τους «μαγέψω», να τους εξηγήσω γιατί πρέπει τα παιδιά τους να ασχοληθούν με το σκάκι. Ο βασικός λόγος είναι ότι θα είναι επιτυχημένο το παιδί και στο σχολείο και στις σπουδές του. Και μάλιστα με ελάχιστο κόπο. Δηλαδή, καθημερινά ένα παιδί πρέπει να πάει στο σχολείο κάποιες ώρες, πρέπει να μελετήσει, να πάει φροντιστήριο. Είναι ιδιαίτερα κουραστικό. Όταν αυτό το παιδί από μικρό έχει μάθει πότε είναι η ώρα μελέτης, η ώρα που θα πρέπει να συγκεντρωθεί , η ώρα που θα πρέπει να κλείσει την τηλεόραση ή τον υπολογιστή για να κάνει κάτι συγκεκριμένο, αργότερα θα γίνει πολύ πιο πειθαρχημένο, χωρίς ιδιαίτερη πίεση. Χωρίς να είναι ο γονιός από πάνω. 

Το σκάκι δεν σου μεταφέρει καμία πίεση. Αν ένα παιδί δεν θέλει, δεν θα παίξει. Δεν μπορείς να το αναγκάσεις να παίξει. Όμως από την στιγμή που θα ξεκινήσει από μόνο του, με την δική του αγάπη να κάνει αυτό το άθλημα, μετά θα του φανούν και τα υπόλοιπα στη ζωή αρκετά εύκολα. Μπαίνει σε μια σειρά όπως λέμε.

Πώς κρίνεις την σκακιστική υποδομή που υπάρχει στα σχολεία σήμερα;  

Για να μην είμαστε αρνητικοί με τα πάντα, η αλήθεια είναι πως γίνονται κινήσεις. Δυστυχώς γίνονται σπασμωδικά. Υπάρχουν δάσκαλοι που πηγαίνουν σε σχολεία, αλλά αυτό γίνεται καθαρά ατομικά. Εξωσχολικά. Θα ήταν ένα μάθημα «εργαλείο» για τα άλλα μαθήματα. Πολλά παιδιά, πρωταθλητές στο σκάκι έχουν μια ιδιαίτερη ευφυΐα, αλλά είναι πολλά άλλα πράγματα πέραν της ευφυΐας που αναπτύσσονται με το σκάκι και αυτά τα χαρακτηριστικά θα έκαναν καλό σε οποιοδήποτε παιδί. Επομένως πιστεύω ότι θα ήταν απαραίτητο το να μπει στα σχολεία σαν μάθημα και πιστεύω ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα γίνει αυτό, πηγαίνουμε προς τα εκεί. Για παράδειγμα, το σκάκι έχει επίσημα αναγνωριστεί από την Ε.Ε ότι πρέπει να γίνει μάθημα.

Υπάρχουν περιθώρια ανάπτυξης όσον αφορά το σκάκι στην Ελλάδα;  

Περιθώριο ανάπτυξης υπάρχει μεγάλο. Από την πλευρά μας και σαν Εθνική ομάδα έχουμε κάνει πάρα πολλές επιτυχίες με ελάχιστα μέσα. Η Ομοσπονδία κάνει ορισμένες κινήσεις ώστε και το σκάκι να πάει στα σχολεία και να γίνει γνωστό στα παιδιά, αλλά το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι αυτή την περίοδο μετράμε τα πάντα με οικονομικά μεγέθη. Κάποιες φορές θα πρέπει να βάλουμε την ευαισθησία μπροστά. Ξέρω ότι έχει ξανακουστεί, ξέρω ότι μπορεί να είναι πολύ τυπικό, αλλά σε κάποια πράγματα που αφορούν τα παιδιά μας, τον πολιτισμό μας, δεν μπορούμε να τα μετράμε συνέχεια με ευρώ. Πρέπει να βάλουμε και λίγο μια σκέψη πιο θετική, ότι αν επενδύσουμε κάπου, σε ένα κομμάτι που είναι πολιτισμός, θα έχουμε αποτελέσματα. Ίσως όχι άμεσα στην τσέπη μας, αλλά πιστεύω ότι σε δέκα χρόνια θα φέρει και στην τσέπη μας, αν έχουμε τόσο έξυπνα παιδιά σε μια χώρα. Σκέψου ότι όλοι αυτοί θα είναι αυριανοί πολίτες, θα είναι πιο έξυπνοι, θα ξέρουν να εργάζονται με καλύτερη μέθοδο, πιο σοβαρά και υπομονετικά. Ακόμα και οικονομικό μπορεί να είναι το κίνητρο για αργότερα. Μπορούν να γίνουν πολλά. Αυτή τη στιγμή είμαστε σε ένα επίπεδο συντήρησης, προσπαθούμε να μην καταρρεύσουν αυτά τα λίγα που έχουμε. Η Ομοσπονδία παίρνει μια μικρή επιχορήγηση, προσπαθούμε να μην κοπεί και αυτή. Θα ήταν ανησυχητικό και θλιβερό για εμάς. Έχουμε αθλήματα όπως το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, στα οποία τα πάμε πολύ καλά και είναι λογικό να «πέφτουν» παραπάνω χρήματα. Δεν το συζητάμε καν αυτό. Απλώς να μην κόβουμε οτιδήποτε άλλο με την λογική του ότι δεν μας αποδίδει οικονομικά. Ή με βάση ότι είναι μια μικρή Ομοσπονδία. Ας εξετάσουμε λίγο με ευαισθησία ορισμένα πράγματα. Είναι πολύ σημαντικό αυτό.

Μελλοντικά σχέδια;  

Αυτή την περίοδο προσπαθώ να συνδυάσω το σκάκι με τη δουλειά μου, μιας και επειδή δουλεύω καθημερινά οκτάωρο είναι ιδιαίτερα δύσκολο. Δεν έχω σταματήσει να είμαι ενεργός, παίρνω κάποιες άδειες και φεύγω για τουρνουά. Είναι μια σκέψη να επανέλθω στην ενεργό δράση με την έννοια να ασχοληθώ αποκλειστικά με το σκάκι επαγγελματικά. Απλώς επειδή είναι πολύ δύσκολα οικονομικά τα πράγματα για όλους μας, είναι μεγάλη απόφαση.

Θεωρείς ότι παράλληλα με τη δουλειά σου θα είχες τον χρόνο να κάνεις την προπόνηση που χρειάζεται;  

Δυστυχώς, όχι. Δεν γίνεται αυτό. Αυτό που έχω κάνει τα τελευταία χρόνια είναι με πόνο ψυχής κάποια από τα αποτελέσματα που θα ήθελα να έχω, έτσι ώστε να βιοποριστώ. Διότι δεν μπορείς να κάνεις σκάκι κορυφής, κάνοντας παράλληλα μια άλλη δουλειά και αυτό είναι προσωπική απόφαση του καθενός και είναι πολύ δύσκολο. Πιστεύω ότι την περίοδο που το έκανα, ήταν ένα πολύ καλό πρότυπο για παιδιά. Και ο βασικός μου λόγος για να παίξω σκάκι επαγγελματικά, να φύγω στο εξωτερικό, να κάνω όσο καλύτερα αποτελέσματα μπορώ στηριζόμενος τελείως στον εαυτό μου, γιατί πραγματικά σας λέω δεν υπάρχει καμία βοήθεια, είναι να υπάρχει αργότερα μια γενιά σκακιστών που θα πουν «Κοίτα, ο Κοτρωνιάς πήγε και τα κατάφερε, ο Χαλκιάς πήγε και τα κατάφερε, ίσως με πενιχρές αποδοχές, αλλά τουλάχιστον πήγε, άρα μπορούμε να πάμε και εμείς». Πιστεύω ότι το Ελληνικό σκάκι είναι αυτή τη στιγμή στο μεταίχμιο. Αν σταματήσουν δύο, τρεις κορυφαίοι αθλητές δεν θα έχουμε νέους πρωταθλητές που να γίνουν οι επόμενοι επαγγελματίες.

Μίλησες πριν για προπονητές. Πόσο σημαντική είναι η ύπαρξη ενός προπονητή στο σκάκι; Τι προσφέρει;  

Είναι πραγματικά δισεκατομμύρια οι τεχνικές. Οι πιθανές κινήσεις στο σκάκι, οι συνδυασμοί να το πούμε απλά, είναι περισσότεροι από τα άστρα που υπάρχουν στο Σύμπαν και περισσότερες από τα δευτερόλεπτα που πέρασαν ποτέ από την αρχή του Σύμπαντος. Μελετάμε χρόνια και χρόνια και ενώ είμαστε ιδιαίτερα καλοί σε διεθνές επίπεδο, δεν καταφέραμε να μπούμε στους πρώτους στον κόσμο ακόμα. Είναι ιδιαίτερα εντατική η προπόνηση, είναι πολλά που πρέπει να μάθεις, πολλές οι τεχνικές και ο προπονητής μπορεί να σε βοηθήσει σε χιλιάδες πράγματα. Ιδιαίτερα για έναν αθλητή που κάνει πρωταθλητισμό, κάθε λεπτομέρεια μετράει.

Πώς μπορεί να γίνει κάποιος προπονητής; Θα πρέπει να έχει περάσει κάποια σχολή ή απλά με την εμπειρία του;  

Υπάρχει στην Ελλάδα ΙΕΚ που γίνεσαι προπονητής σκάκι και αυτό είναι ιδιαίτερα καλό για εμάς. Ένα απόφοιτος σχολής μπορεί να διδάξει σε παιδιά, δεν είναι βέβαια απαραίτητο να έχεις βγάλει την σχολή. Υπάρχει κόσμος που ασχολείται με το σκάκι χρόνια και μπορεί να προπονήσει, είναι ιδιαίτερα ικανός. Αλλά ίσως σε μια σχολή να μάθει περισσότερα περί παιδαγωγικής που είναι πολύ σημαντικό. Αργότερα βέβαια, για να διδάξεις ένα παιδί που θέλει να γίνει πρωταθλητής στην ηλικία του, πάμε σε άλλο επίπεδο. Θα πρέπει να έχεις εμπειρία πολλών χρόνων και πολλών αγώνων. Αλλά για παιδιά, είναι καλό ο προπονητής να είναι δάσκαλος.

Ένα από τα πιο εντυπωσιακά σκακιστικά αγωνίσματα είναι το σιμουλτανέ, το ταυτόχρονο δηλαδή παιχνίδι εναντίον πολλών αντιπάλων. Πώς μπορεί κάποιος να παίζει ταυτόχρονα με τόσους πολλούς αντιπάλους;  

Για άλλη μια φορά ερχόμαστε σε αυτό που λέγαμε, στο πόσο περίπλοκο είναι αυτό το άθλημα, πόσες πολλές τεχνικές έχει και πόσες πολλές εικόνες για να το πω απλά. Οι εικόνες είναι πραγματικά εκατομμύρια. Στους μεγαλύτερους σκακιστές η μνήμη εξασθενεί λίγο, αλλά παλαιότερα μπορούσαμε να κάνουμε και εγώ και οι συνάδελφοι ιδιαίτερα όμορφα πράγματα σε ένα σιμουλτανέ. 

Για παράδειγμα μου έχει τύχει να παίζω ταυτόχρονα πενήντα παρτίδες και να τις θυμάμαι όλες. Είναι σίγουρα κάτι που αναπτύσσεται με τον καιρό, με την εξάσκηση, αλλά είναι εντυπωσιακό. Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν τέτοιους αγώνες με κλειστά τα μάτια, ταυτόχρονα, χωρίς να βλέπουν καμία σκακιέρα. Ήταν όλα στο μυαλό τους. Αυτό θέλει ταλέντο. Είναι τόσο κουραστικό, έχει ακουστεί να λιποθυμάνε άνθρωποι μετά από κάτι τέτοιο. Η επίδειξη σιμουλτανέ δεν είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο για εμάς, είναι ευχάριστο γιατί μαζεύεται πολύς κόσμος και παρακολουθεί και δείχνει και για ακόμα μια φορά το πόσο περίπλοκο είναι. Το πόσο ένας άνθρωπος που εξασκείται για πολλά χρόνια μπορεί να κάνει όμορφα πράγματα. Γίνεται πολύ δυνατός. 

Αντίστοιχα εντυπωσιακοί είναι και οι αγώνες του ενός λεπτού. Σε ένα λεπτό, εμείς μπορούμε να κάνουμε ογδόντα με ενενήντα κινήσεις. Δηλαδή, κάνεις μια κίνηση σε λιγότερο από δευτερόλεπτο. Δεν μπορείς να την σκεφτείς, απλά κάνεις την πρώτη κίνηση που σου έρχεται στο μυαλό, τελείως ενστικτωδώς. Αυτόματα από το μυαλό στην σκακιέρα. Σίγουρα υπάρχουν αθλήματα με πιο γρήγορες αντιδράσεις, αλλά αν δεις σκακιστές υπό την πίεση του χρόνου το πόσο αγχωμένοι, συγκεντρωμένοι και πόσο γρήγορες αντιδράσεις έχουν, είναι εντυπωσιακό.

Ποια προβλήματα μπορεί να αντιμετωπίζει ένας σκακιστής στην καθημερινή του ζωή; Στις προσωπικές του σχέσεις;  

Σίγουρα χρόνο με το χρόνο το σκάκι ανεβαίνει. Δεν έχουμε την κατάλληλη προβολή, αλλά ανεβαίνει. Ξέρει ο κόσμος για πιο άθλημα μιλάμε, τι κάνουμε. Σκέψου να κυκλοφορείς στον δρόμο και να δηλώσεις επάγγελμα «σκακιστής». Είναι παράξενο. Τα προβλήματα που έχεις στους αγώνες σου, το πόσο δύσκολο είναι να τα αφήσεις όλα πίσω και να ταξιδεύεις, που φέρνει πολλά προβλήματα στην προσωπική σου ζωή, είναι δύσκολο να σε καταλάβει κάποιος. Γι’ αυτό πιστεύω, ότι κάποιοι άνθρωποι που έχουν την δυνατότητα, και δεν μιλάω ούτε για την οικονομική, ούτε την πνευματική, την δυνατότητα την ψυχική, που είναι δυνατοί ψυχικά και το αγαπούν πολύ θα πρέπει να γίνουν πρότυπα σαν αθλητές για τα υπόλοιπα παιδιά. 

Ένας επαγγελματίας σκακιστής έχει να αντιμετωπίσει πολλά. Θα ταξιδεύει κάθε μήνα, θα είναι μακριά από την οικογένειά του, θα έχει αντιμετωπίσει το άγχος του πρέπει να κερδίσω για να φέρω λεφτά στο σπίτι, ότι εννιά στις δέκα η αναγνώριση κυμαίνεται από το μηδέν μέχρι το ένα τοις εκατό. Για παράδειγμα θα τύχει πολύ εύκολα να πίνουμε καφέ όλη η Εθνική ομάδα στο Σύνταγμα και να μην μας ξέρει κανένας. Όχι ένας ή δύο. Κανένας. Και όπως έλεγε ο Φίσερ, στις νίκες θα βρεις πολλούς φίλους, στις ήττες θα είσαι μόνος σου. Παρ’ όλα αυτά, οι σκακιστές έχουν κάτι σαν πλεονέκτημα πάνω σε αυτό. Έχουν προβλήματα στην προσωπική τους ζωή, αλλά είναι ιδιαίτερα καλοί στην παρέα όταν αρχίσουν να ανοίγονται. Έχουν να σου διηγηθούν πολλές ιστορίες.

ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Ένας φίλος με πληροφόρησε με το ακόλουθο e-mail:

"Μία καταπληκτική ταινία, για τον ελληνικό πολιτισμό, και ίσως από τις καλλίτερες που έχουν γυριστεί.

Αφιερώστε χρόνο να την δείτε, δείξτε την στα παιδιά σας και σώστε την στα αρχεία σας.

Συγχαρητήρια στον εμπνευστή και στους δημιουργούς."

ΣΜΥΡΝΗ, ΑΝΟΧΥΡΩΤΗ ΠΟΛΗ

«Κάποτε υπήρχε μια πολύ όμορφη πόλη, η Σμύρνη. Και μετά καταστράφηκε…».

Δείτε αυτή την εβδομάδα 13/9 έως 19/9 τo ντοκιμαντέρ για την καταστροφή της Σμύρνης που γύρισε η Μαρία Ηλιού, που είναι μακράν η καλύτερη ταινία όλων των νεόκοπων ταινιών της εβδομάδας.

Από το πρώτο κιόλας πλάνο του Αιγαίου, ενώ πέφτουν οι τίτλοι, από τα πρώτα κιόλας λόγια, ξέρεις πολύ καλά ότι το ντοκυμαντέρ της Μαρίας Ηλιού «Σμύρνη – Η καταστροφή μιας κοσμοπολίτης πόλης 1900 -1922» θα «καθήσει» μέσα σου. Βεβαίως, ίσως να μην μπορούσε να γίνει και διαφορετικά. Η ιστορία της Σμύρνης, αυτής της μαγικής πόλης στα παράλια της Τουρκίας, σε αντιδιαστολή με την εφιαλτική, απόλυτη καταστροφή της μέσα από πλάνα που δεν έχουν παρουσιαστεί στο παρελθόν, τι, αν όχι ποικιλία συναισθημάτων, θα μπορούσε  να προκαλέσει; Περιέργεια, πόνο, τρόμο, θλίψη, ακόμη και αγωνία παρ” ότι γνωρίζουμε εκ των προτέρων το αποτέλεσμα.
Κι όμως, κάποτε, πριν από το 1922, όταν (παρά τις αντιρρήσεις ορισμένων) οι Τούρκοι την έκαψαν ολοσχερώς, «ήταν μια διασκέδαση να ζεις στη Σμύρνη, αρκεί να είχες διάθεση για δουλειά» όπως ακούμε να λέει η ιστορικός Βικτόρια Σολωμονίδου. Η Σμύρνη ήταν το σημείο συνάντησης Ανατολής – Δύσης, ο ορισμός της κοσμοπολίτικης πόλης, ένα από τα διαμάντια του Αιγαίου πελάγους μαζί με τη Θεσσαλονίκη και την Κωνσταντινούπολη. Πανσπερμία εθνικοτήτων και γλωσσών, Ελληνες, Αρμένιοι, εβραίοι, Αμερικανοί, Τούρκοι, τζαζ, οπερέτες, κλασική μουσική, άνθηση του εμπορίου. Υπό την Οθωμανική Αυτοκρατορία, η ελληνική συνοικία της Σμύρνης ήταν η πλουσιότερη όλων και οι Ελληνες ήθελαν να δείχνουν τα πλούτη τους.
Αλλά ως Ελληνες ήταν επίσης αδύναμοι στο να προβλέψουν την επερχόμενη καταστροφή που άρχισε να φαίνεται όταν το όραμα του Ελευθερίου Βενιζέλου να ενώσει όλους τους Ελληνες της Διασποράς παρέμεινε όραμα. «Από το 1912 μέχρι το 1922 η Σμύρνη ζούσε με δανεικό χρόνο» ακούμε να λέει ο ιστορικός του Πανεπιστημίου του Χάβερφορντ Αλέξανδρος Κιτροέφ. Σε συνδυασμό με την εθνικιστική έξαρση των Νεότουρκων η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει…
Εμπλέκοντας τις προσωπικές μαρτυρίες ανθρώπων που είδαν με τα μάτια τους την καταστροφή ή την «κληρονόμησαν» από συγγενικά πρόσωπά τους, με την αφήγηση ιστορικών αλλά και του ειδικού στο ζήτημα της Σμύρνης βρετανού μυθιστοριογράφου Τζάιλς Μίλτον («Χαμένος παράδεισος»), η Μ. Ηλιού έφτιαξε μια αξιοζήλευτη ταινία στην οποία σημαίνοντα ρόλο παίζει η σπανιότατη ταινία του Ρόμπερτ Νταβιντιάν ο οποίος κινηματογράφησε την καταστροφή (η κόπια βρέθηκε στο Λος Αντζελες και συντηρήθηκε στην Ουάσιγκτον).
Η ταινία καταφέρνει να δείξει με πολύ γλαφυρό τρόπο την καταστροφή έτσι όπως πάντα τη φανταζόμασταν αλλά ενδεχομένως κάποιοι ποτέ να μη νιώσαμε. Σε στοιχειώνει, όπως και η πρόταση του αμερικανού διπλωμάτη Τζορτζ Χόρτον που έζησε την καταστροφή της πόλης το 1922:  «Η εικόνα που έχω από τη Σμύρνη είναι ότι ντρέπομαι που ανήκω στο ανθρώπινο είδος…». (στο Μουσείο Μπενάκη προβάλλεται και η δεύτερη ταινία για την Σμύρνη της Ηλιού, «Διωγμός και ανταλλαγή πληθυσμών: Τουρκία – Ελλάδα: 1922- 1023»).

Αίθουσες: ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ – ΕΛΛΗ – ΚΗΦΙΣΙΑ – ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΝΑΚΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Εάν όμως δεν επιθυμείτε να βγείτε, δείτε τη παρακάτω στο παρόν ιστολόγιο ή στο youtube για όσο τουλάχιστον καιρό θα παραμένει διαθέσιμη:

ΠΑΝΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΠΑΡΙΣΙΟΥ

Πατήστε στον παρακάτω σύνδεσμο:

http://www.gillesvidal.com/blogpano/paris.htm

ΣΚΑΚΙ ΣΤΟ 38ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ

 Αναδημοσίευση από το skakistiko

Οι κεντρικές εκδηλώσεις του 38ου Φεστιβάλ ΚΝΕ – Οδηγητή θα πραγματοποιηθούν στην Αθήνα, στο Πάρκο Περιβαλλοντικής Ευαισθητοποίησης «Αντώνης Τρίτσης», στο Ίλιον, στις 13-14 και 15 Σεπτέμβρη. 

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος ξεχωριστή θέση στις πλούσιο πρόγραμμα του φεστιβάλ θα έχει και το σκάκι. 

Το πρόγραμμα  των σκακιστικών εκδηλώσεων:
Πέμπτη 13/9, 19.00: Διεξαγωγή τουρνουά μπλιτς
Παρασκευή 14/9, 19.00: Επίδειξη σιμουλτανέ σε είκοσι σκακιέρες από τον διεθνή μαιτρ και προπονητηή Ηλία Κουρκουνάκη

Δηλώσεις συμμετοχών στο τηλέφωνο 6987706814

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΣΕ 2'

O κινηματογραφιστής Joe Bush επιχειρεί να αφηγηθεί με εικόνες την ιστορία του κόσμου μας μέσα σε σε μόλις δύο λεπτά. Ο Bush έκανε το βίντεο αυτό στο πλαίσιο μαθήματος παραγωγής βίντεο. Οι εικόνες είναι από το διαδίκτυο και η μουσική από την ταινία «Inception». 

Ποικίλα είναι τα σχόλια κάτω από το βίντεο στο youtube καθώς πολλοί υπογραμμίζουν πως ο δημιουργός είναι Αμερικανός και η παρουσίαση θυμίζει περισσότερο την ιστορία από την αμερικανική σκοπιά. Άλλοι τον συγχαίρουν ενώ δεν λείπουν και οι διαφωνίες για την αλληλουχία των εικόνων και την επιλογή τους. Όπως και να έχει, το βίντεο έχει ενδιαφέρον. 

Δείτε το βίντεο: 

 

Η ΣΜΥΡΝΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Από την αφίσα της παράστασης

 

Με αφορμή τα 90 χρόνια από την καταστροφή της Σμύρνης και την κυκλοφορία του άλμπουμ τους «Η Σμύρνη του Έρωτα», ο Γιάννης Κότσιρας και η Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας Βόλου παρουσιάζουν μία παράσταση αφιερωμένη στη λαϊκή παράδοση και την έντεχνη δημιουργία της Σμύρνης.

Η συναυλία λαμβάνει χώρα στην Τεχνόπολις την Πέμπτη και στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης στις 6 και 7 Οκτωβρίου. 

 Το ρεπερτόριο της παράστασης απαρτίζεται από κομμάτια που έχουν σημαδεύσει τη δεκαετία του '20, ενώ τα ίχνη τους φθάνουν ως και τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο: Πού να βρω γυναίκα να σου μοιάζει, Όμορφη Σμυρνιά, Ο Αντώνης ο βαρκάρης, Μισιρλού, Το γελεκάκι, Η μικροπαντρεμένη κ.ά.

Τα τραγούδια αυτά απετέλεσαν τον πρόδρομο της πειραιώτικης (ρεμπέτικης) σχολής, σπουδαίων συνθετών, όπως είναι οι Κώστας Σκαρβέλης, Δημήτρης Σέμσης, Παναγιώτης Τούντας, Σπύρος Περιστέρης, Νίκος Ρουμπάνης, Γιάννης Δραγάτσης ή Ογδοντάκης, Γιάννης Νταλγκάς, Κώστας Κοφινιώτης, Απόστολος Χατζηχρήστος και αρκετά παραδοσιακά αγνώστων δημιουργών. 

Το πρόγραμμα δεν περιλαμβάνει μόνο τραγούδια που γράφτηκαν στη Σμύρνη, αλλά και άλλα που είτε την αφορούν κι αναφέρονται σε αυτήν, με οποιονδήποτε τρόπο, είτε προέρχονται από Σμυρνιούς δημιουργούς του ελλαδικού χώρου. 

 Στην Αθήνα η παράσταση ανεβαίνει στην Τεχνόπολη στις 6 Σεπτεμβρίου. Τιμές εισιτηρίων: Όρθιοι: 12 ευρώ (ταμείο) - Καθήμενοι: 15 ευρώ (γενική είσοδος) 

 Για τη Θεσσαλονίκη, η προπώληση των εισιτηρίων γίνεται από τα εκδοτήρια του Μεγάρου Μουσικής και στην πλατεία Αριστοτέλους και οι τιμές τους ξεκινούν από 15 ευρώ (αναλυτικά: 15-25-30 και 40 ευρώ και 15 τα μαθητικά/φοιτητικά).

ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ

«Εγώ, ξέρετε, υπήρξα εκ γενετής πολιτική κρατούμενη. Της Γκεστάπο, εννοώ. Από την κοιλιά της μάνας μου, μάλλον, που την κρατούσαν οι Γερμανοί ως όμηρο στις φυλακές της Αγιάς, κοντά στα Χανιά. Είμαι, λοιπόν, παιδί της Κατοχής και του πολέμου. Ο πατέρας μου βρέθηκε τότε στο Μαουτχάουζεν, η οικογένειά μου σκόρπισε, τα σπίτια χάθηκαν. Ηρθα και μεγάλωσα στην Αθήνα, όπου κυρίως έχω ζήσει, αλλά σε μια συνεχή και επώδυνη παλινδρομική σχέση με την Κρήτη, την πατρίδα μου...»

Τα λόγια της αυτά προσδιορίζουν καλύτερα από οποιοδήποτε βιογραφικό τη Ρένα Χατζηδάκη, την ποιήτρια, μεταφράστρια, και ψυχοθεραπεύτρια που «έφυγε» πρόωρα από κοντά μας. Η Ρένα Χατζηδάκη, του Μύρωνος και της Λιλής Ζωγράφου, πνίγηκε στη θάλασσα της Τζιάς στις 13 Αυγούστου 2003. Εναν περίπου μήνα πριν, στις 18 Ιουλίου, είχε γιορτάσει τα 60ά γενέθλιά της, μαζί με τους πιο κοντινούς της ανθρώπους και το βαφτιστήρι της.

Η Ρένα Χατζηδάκη υπήρξε μία από τις πιο σιωπηλές δημιουργούς του καιρού μας. Δεν επεδίωξε ποτέ να εξαργυρώσει τις δάφνες της, ποιητικές και αντιστασιακές. Από το 1968 που έγραψε ως «Μαρίνα» (μόλις 25 ετών) το «τραγούδι-ποταμός», σύμφωνα με τον ίδιο τον Μίκη Θεοδωράκη, το «Κατάσταση πολιορκίας», αποκάλυψε μόλις το 1991, σχεδόν 24 χρόνια μετά, ότι η «Μαρίνα» είναι η ίδια.

Το ποίημα που θεωρείται κατά πολλούς από τα καλύτερα των τελευταίων 50 χρόνων, το κατέστρεψε η ίδια η δημιουργός μέσα στις φυλακές Αβέρωφ όπου κρατείτο (μήπως στα κρατητήρια της οδού Μπουμπουλίνας;) για να μην βασανιστεί από τους φύλακές της στην περίπτωση που το έβρισκαν, και διασώθηκε από την συγκρατούμενή της Σύλβα Ακρίτα (κυρίως από μνήμης).

«Κατάσταση πολιορκίας»

Καθώς το παιδί, που σημαδεύεται απ' την πρώτη γνώση της μοναξιάς,
ο καιρός κι η απαντοχή θα κάνουνε συντρίμμια την καρδιά μου
και θα 'χω χάσει για πάντα τους δρόμους, τους δρόμους μου,
σα θα μ' αφήσουνε να βγω από δω.
Θα γυρίζω γυρεύοντάς σε παντού,
στα ισοπεδωμένα τοπία,
στα κομματάκια εκείνου του καθρέφτη,
στις σπαταλημένες ματιές,
να βρω ξανά το πρόσωπό σου, την καρδιά μου γυρεύοντας

και θα μιλώ και θα μιλώ τη γλώσσα,
που ήταν κάποτε δική μας,
που ήταν κάποτε το μόνο δικό μας που μας είχε απομείνει
μέσα στους ίσκιους των νεκρών χρωμάτων
των νεκρών εικόνων
όταν οι νύχτες μας ήταν απλά επεισόδια
της μεγάλης νύχτας που άρχισε πριν -πόσον καιρό;

Πώς να μετρήσω τον καιρό εδώ μέσα,
τις σεληνιακές σου διαλείψεις,
τ' αστρικά σου πηδήματα.
Πώς να μετρήσω την πορεία μου τεθλασμένη,
την απρόβλεπτη τροχιά της απουσίας σου,
μέσα σε τούτο το αμείλικτο διαστημόπλοιο,
μες στην καρδιά της πόλης που ήταν κάποτε δική μου
και τώρα την διαγουμίζουνε τα τανκς;

Εφτάπυλο το χάος,
στεγανό πολιορκημένο μέσα κι έξω από το φόβο με τα χίλια πρόσωπα.
Οι φωνές των ανιάτων κοπάζουν κάθε βράδυ στις πεντέμισι.
Οι σειρήνες λεηλατούν κάθε βράδυ τη σιωπή.
Οι κοιμισμένοι κάθε βράδυ ανεξιχνίαστοι νεκροί.
Και πάλι, πάντα πού είναι τα χέρια σου;
Η φωνή σου πού;
Θ' αντέξουν και απόψε τα τοιχώματα; Ή θα χιμήξει το σκοτάδι;
Πώς να μετρήσω;

Καθώς η πρώτη γνώση της μοναξιάς
που σημαδεύει -έφηβο κιόλας το παιδί
η απουσία σου καρφώθηκε μαχαίρι κατακόρυφο στο χωροχρόνο μου
άνοιξε από παντού ξετρελαμένα στόματα
η ασχήμια, που ενεδρεύει να με καταβροχθίσει,
ο πληγωμένος χρόνος σπαρταράει,
μ' αφύσικα τινάγματα
η μελλοθάνατη ειμ' εγώ
Και γύρω μου παντού,
καταμεσίς
κατάστηθα,
στο χάος, στην καρδιά μου,
αιμόσυρτες οι τροχιές
από την αθωότητα στο φόνο,
κι απ' το φόνο στην τύψη,
στο μοιρολόι κι από κει στον άλλο φόνο.

Να σου τραγουδήσω;

Μα κι η φωνή μου, π' αγαπούσες, μαχαιρωμένη.
Φύκια των ουρανών μες την αγρύπνια
τα μαλλιά μου, π' αγαπούσες,
τα χέρια μου πλοκάμια απελπισμένα
κι όπου κι αν ψάξω δε σε βρίσκω πια.
Τετράγωνα κομμάτια σκοταδιού πίσω απ' τα σίδερα.
Η ρωμιοσύνη προδομένη, προδοσιά μαχαίρι στην καρδιά.
Το πληγωμένο φως μετά τις δέκα,
οι θόρυβοι ανεξήγητοι, οι ανάσες.
Η δίχως νόημα θυσία,
η πολιορκία,
η απουσία
το τσιγάρο του φρουρού.

Και θα μιλώ τούτη τη γλώσσα

«Πώς άλλαξε αυτό το παιδί, θα λένε οι άλλοι,
κοιτώντας με με το μοναδικό μάτι του τουρίστα Κύκλωπα
ζητώντας να τους μιλήσω για ήρωες
κοιμώντας, οι άλλοι, τις δαιδαλικές νύχτες,
που θα ουρλιάζει από παντού η προδοσία,
σκεπάζοντας τα τανκς, τα αεροπλάνα,
το φόβο,
το βήμα του φρουρού,
τις νύχτες χωρίς εσένα
που θα ουρλιάζει η προδοσία από παντού
που θα ουρλιάζουνε τα συντρίμμια της καρδιάς μου,
τα συντρίμμια σαν τα παιδιά της Ζηνοβίας,
απ' τα πέρατα της γης και της απόγνωσης.
Γιατί και σένα θα σ' έχω χάσει
στο κινούμενο σκοτάδι
όπως κι εμένα,
όπως και τον αγώνα,
που θα 'ταν δύσκολος, αλλά ωραίος
κι ήρθε να γίνει σαπισμένο σταφύλι,

Χωρίς εσένα, πώς;

Σαν την πρώτη μοναξιά,
που η γνώση της χαράζει για πάντα το παιδί
το σώμα μου θα διαλυθεί
τα κύτταρά μου ένα προς ένα θ' αποσυνδεθούν,
πάνω σε τούτο το κρεβάτι του Προκρούστη, τον καιρό,
το σώμα μου ηλιακή κηλίδα, θα εκραγεί,
γράφοντας τ' όνομά σου σ' όλους τους ουρανούς,
τα κύτταρά μου,ένα προς ένα θα κινήσουν να μπολιάσουν τους ανθρώπους
με την ηλικία της οδύνης,
με το μαβί καπνό του δειλινού πίσω από τα σίδερα.
Θα στείλω τα όνειρά μου να ταράξουν το νοικοκυρεμένο ύπνο τους.
Θα στείλω το φόβο να φωλιάσει στις ανύποπτες καρδιές τους,
κι όταν θα 'ρθει η υπάλληλος για καταμέτρηση
«δραπέτευσε», θα πουν οι άλλοι,
παρεξηγώντας τον θάνατό μου.
Και μόνο εσύ θα ξέρεις
μόνο εσύ θα θυμάσαι τα χέρια μου,
το θολό παράπονο του σκυλιού έξω από τη φυλακή,
τις κραυγές των παιδιών πάνω στην ταράτσα
την απόγνωση του κινέζικου πορτρέτου,
τα ελληνικά αινίγματα
-τι είν' αυτό που ανεβαίνει με τα πόδια, και το κατεβάζουνε με κουβέρτα -
και μόνο εσύ θα ξέρεις πώς,
πού χάθηκε το κορμί μου,
τι έγιν'η φωνή μου,
τι η αγρύπνια μου,
τι ήχους έχει ο φόβος
κι η απόγνωση τι πρόσωπα.
«Θεέ μου και τι να γίνηκαν του κόσμου οι αντρειωμένοι;»

Μονάχα εσύ θα ξέρεις
εγώ θα μιλώ τούτη τη γλώσσα.

ΙΙ

Μακριά, πολύ μακριά,
ακούγεται η ζωή,

ψηλά πολύ ψηλά λάμπουν τα φώτα
-ίσως- τα φώτα, που μας έκλεψαν
της πολιτείας που μας έκλεψαν
κι η θύμηση απ' το τελευταίο λιόγερμα
και τα βουνά, γύρω δικά μας.

Μακριά πολύ μακριά υπάρχεις.
Πρέπει να υπάρχεις,

Σα να μπορώ ν' αφουγκραστώ το γέλιο σου,
ξανθό, πίσω απ' τους λεκιασμένους τοίχους.
Κάποτε όλα θα μαθευτούνε
που θ' αναλιώσει το παγωμένο κέντρο της μνήμης
-τώρα, παντού, «η κατάθεσή μου, να θυμάμαι τι είπα στην κατάθεσή μου» -
και θα ξανάρθουνε τα χρώματα
ίσως κάποτε που θ' ανοιχτούν οι πόρτες των τάφων,
των σπιτιών, των φυλακών, των νόμων,
να λογαριάσουμε τους νεκρούς μας,
να μοιραστούμε τα καινούργια μας τραγούδια.
Κάποτε θα μάθεις κι εσύ τα υπόλοιπα
θα θυμηθείς και εσύ

μακριά, πολύ μακριά, είσαι η ζωή,
θα είσαι μακριά
τότε εγώ δε θα υπάρχω,

III

Χρόνος παραμορφώθηκε,
Τα χρόνια που έρχονται παραμορφώθηκαν.
Ξέρεις πού θα με βρεις,
Εγώ ο Φόβος.
Εγώ ο θάνατος.
Εγώ η μνήμη, ανήμερη.
Εγώ η θύμηση της τρυφεράδας του χεριού σου,
εγώ ο καημός της χαλασμένης μας ζωής.

Θα πολιορκώ το «κοίταζε τη δουλειά σου» με τη αγωνία μου.
Θα θρυμματίζω τον ύπνο τους μ' άσεμνα, φρικιαστικά βεγγελικά.
Σφαίρες αμέτρητες θα πέφτουν στους αδιάφορους διαβάτες,
ώσπου ν' αρχίσουν να σφαδάζουν
ώσπου ν' αρχίσουν ν' αναρωτιούνται.
Εμένα δε θα μπορούν να με σκοτώσουν.
Όμως θαρρώ, οι μόνοι που -ίσως -καταλάβουν θα ναι τα παιδιά,
πλούσια απ' την κληρονομιά μας
πρώτη φορά, τα παιδιά
σκληρά στη μνήμη, σκληρά σε μας,
θα διαβάσουν ίσως έγκαιρα
τ' αδέξια μηνύματα των προτελευταίων ναυαγών
διορθώνοντας τα λάθη,
σβήνοντας τα ψέματα,
ονοματίζοντας σωστά, χωρίς ρομαντισμούς τα παιδιά,
χωρίς αναγραμματισμούς ηλικίας
σημαδεμένα από την αστραπή
τη γνώση της μοναξιάς της δύναμης
που σε μας άργησε τόσο πολύ να 'ρθει.

Κι αν τώρα σε γυρεύω απελπισμένα
στα πελώρια κύματα της αγρύπνιας μου
κι αν τώρα κάθε που αναδαίνω
βγαίνει τ' όνομά σου
όταν θ' αρχίσω να γυρίζω στους σκοτεινούς δρόμους του κόσμου,
με μόνο μια χούφτα φεγγαρόπετρες να μ' οδηγούν
τυφλώνοντας τον κόσμο με τις λάμψεις του τρελού γέλιου σου,
της καλόγριας που κρατούσε τα κλειδιά,
κουφαίνοντας τον κόσμο με τους ήχους της ταράτσας,
με τις κραυγές αυτών που βασανίστηκαν κι αυτών που βασανίζουν
τραντάζοντας τον κόσμο με τη γλώσσα τούτη του θανάτου
ίσως τότε θα 'χεις βρει το δρόμο στο δικό σου το λαβύρινθο
ίσως εσύ τότε θα στέκεσαι περήφανο δεντρί,
στο σταυροδρόμι του κόσμου,
μ' όλους τους ποταμούς να φτάνουν μυστικά στις ρίζες σου,
ίσως τότε τα παιδιά σου,
μαζί μ' όλα τα παιδιά,
να προλάβουν τον καιρό και τη ζωή
μια στιγμή πριν απ' το χάος.

Και πια δε θα 'χει μείνει τίποτ' από μένα
ούτε η τύψη που έμελλε να γίνω
ούτε το άγγιγμά μου στο χέρι σου
ούτε το πιο δικό μου, η γλώσσα μου,
μα θα 'χω διαλυθεί σ' όλους τους ποταμούς του κόσμου
θα 'χω γράψει τ' όνομά σου, που φοβόμουνα,
ως την άλλη όχθη
και το κορμί μου -ίσως- νεκρό
μα πάλi ακέραιο θ' αναπαύεται
με γύρω του τη θύμησή σου
και τη λιόλουστη ζωή.

ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΔΑΣΚΑΛΩΝ



Teaching the world



Η παρακάτω ανάρτηση είναι αυτούσια αναδημοσίευση από το εξαιρετικό ιστολόγιο: mdacoronia.blogspot.com της φίλης μας Μαρίας.

 

Τη σημερινή εποχή θα την αποκαλούσα εποχή ανευλάβειας. Οι αιτίες αυτής της θεμελιώδους αλλαγής οφείλονται στην πολιτική επανάσταση, στην κοινωνική αναταραχή (η περιβόητη «επανάσταση των μαζών» του Ορτέγκα), στον αναγκαστικό σκεπτικισμό των επιστημών. Ο θαυμασμός, πόσο μάλλον η ευλάβεια, είναι πράγματα παρωχημένα. Είμαστε εθισμένοι στον φθόνο, στη δυσφήμηση, στην εξίσωση προς τα κάτω. Τα είδωλά μας εμφανίζονται με πήλινα κεφάλια. Το θυμίαμα, οπουδήποτε ανάβει, είναι για τους αθλητές, τους ποπ σταρ, τους τρελούς για χρήμα ή τους βασιλείς τους εγκλήματος. Η διασημότητα που διαποτίζει την ύπαρξή μας μέσω των ΜΜΕ, είναι το αντίθετο της fama. Το να φοριέται κατά εκατομμύρια η φανέλα με το νούμερο του θεού του ποδοσφαίρου ή να αντιγράφεται η κόμμωση του ρομαντικού τραγουδιστή είναι το αντίθετο της μαθητείας. Αντίστοιχα, η έννοια του σοφού αγγίζει τα όρια του κωμικού. Κάθε απροκάλυπτη στροφή σε κάποια ελίτ, σε κάποια αριστοκρατία του πνεύματος, κάτι αυτονόητο για τον Μαξ Βέμπερ, κινδυνεύει με προγραφή από τον εκδημοκρατισμό του συστήματος της μαζικής κατανάλωσης. Η άσκηση ευλάβειας επιστρέφει στη μακρινή της καταγωγή από τον θρησκευτικό και τον τελετουργικό χώρο. Σε όλες τις κοσμικές, μη θρησκευτικές σχέσεις, ο κυρίαρχος τόνος, συχνά ασύστολα αμερικανικός, είναι η εριστική αναίδεια. Τα μνημεία «του αγέραστου νου», ίσως ακόμα και ο εγκέφαλός μας, είναι καλυμμένα με γκράφιτι. Ποιος πρέπει να μπει για να σηκωθούν οι φοιτητές από τη θέση τους; Plus de maitres (τέρμα οι δάσκαλοι), διαλαλούσε ένα από τα συνθήματα που ανθούσαν στους τοίχους της Σορβόνης τον Μάη του 1968.

Επιστημονισμός, φεμινισμός, μαζική δημοκρατία και τα ενημερωτικά της μέσα. Άραγε μπορούν, πρέπει να επιβιώσουν τα «μαθήματα των δασκάλων» σ’ αυτή την παλιρροϊκή επιδρομή;

Πιστεύω πως ναι, έστω και με απρόβλεπτη μεταμφίεση. Πιστεύω πως πρέπει. Η libido sciendi, η δίψα για γνώση, η λαχτάρα για κατανόηση είναι χαραγμένη σε ό,τι καλύτερο έχει ο άνθρωπος. Όπως και η κλίση του δασκάλου. Δεν υπάρχει πιο προνομιούχο επάγγελμα. Να αφυπνίζεις σ’ ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα δυνάμεις, όνειρα που είναι πέρα από τα δικά σου, να παρακινείς τους άλλους να αγαπήσουν αυτό που αγαπάς εσύ, να κάνεις το εσωτερικό σου παρόν δικό τους μέλλον: αυτή η τριπλή περιπέτεια δεν μοιάζει με καμιά άλλη. […] Η διδασκαλία, η καλή διδασκαλία, ακόμα και σε ένα ταπεινό επίπεδο –του απλού δασκάλου- σημαίνει να είσαι συνεργός της υπερβατικής δυνατότητας. Αυτό το εκνευριστικό παιδί στην τελευταία σειρά, έτσι και ξυπνήσει, μπορεί να γράψει τις γραμμές ή να εικάσει το θεώρημα που θα απασχολήσουν ολόκληρους αιώνες. Μια κοινωνία, όπως η κοινωνία του αχαλίνωτου κέρδους, που δεν τιμά τους δασκάλους της είναι ελαττωματική.[…]

Είδαμε πως η σχέση του δασκάλου με το μαθητή δεν είναι αλάθητη, πως η ζήλια, η ματαιοδοξία και η προδοσία παρεμβαίνουν σχεδόν αναπόφευκτα. Αλλά οι μονίμως ανανεωμένες ελπίδες αυτής της σχέσης, το ατελές θαύμα του πράγματος, μας οδηγούν στην dignitas του ατόμου, στην επιστροφή στον καλύτερο εαυτό του. Κανένα μηχανικό μέσο, οσοδήποτε δαπανηρό, κανένας υλισμός, οσοδήποτε θριαμβευτής, δεν μπορεί να σβήσει το ξημέρωμα που βιώνουμε όταν καταλαβαίνουμε έναν δάσκαλο. Αυτή η χαρά δεν απαλύνει ούτε κατ’ ελάχιστο τον θάνατο. Μας εξοργίζει όμως για τη σπατάλη τους. Δηλαδή, δεν υπάρχει χρόνος για άλλο μάθημα;

George Steiner, Τα μαθήματα των δασκάλων, (μετάφραση Σεραφείμ Βελέντζας), εκδόσεις Scripta, Αθήνα 2011, σελ.210-212.

Σημ: οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου (σημ. ιστολογίου: της Μαρίας)

ΠΑΡΤΙΔΕΣ ΓΙΑ ΦΙΛΗΜΑ

Από το 20ο τουρνουά "Τιμή στην Εθνική Αντίσταση", τρείς παρτίδες του Γρηγόρη Δρακουλάκου που δεν φέρνει μόνο καλές αποδόσεις και αποτελέσματα αλλά δημιουργεί και ωραίες παρτίδες: