ΤΑ "ΕΞΥΠΝΑ" ΠΑΙΔΙΑ

Αναδημοσίευση από το skakistiko blog

 

Σαρώνει τις τελευταίες μέρες στο facebook η φωτογραφία αυτή συνοδευόμενη από το κείμενο: «Πρώτη η Ελλάδα στη Διεθνή Μαθηματική Ολυμπιάδα, που έγινε στην Αργεντινή. 

Οι Ελληνες μαθητές άφησαν πολλά… χιλιόμετρα πίσω τους Γερμανούς, Γάλλους, Ισπανούς, Ιταλούς, Ολλανδούς και άλλους μαθητές απ΄ όλες τις χώρες της Ευρωζώνης, που πήραν μέρος στον διαγωνισμό και κατέκτησαν ένα χρυσό μετάλλιο, ένα αργυρό, τρία χάλκινα μετάλλια και μια εύφημη μνεία. Εξι μαθητές της Α’ και Β’ λυκείου πήραν μέρος από τη χώρα μας στον διαγωνισμό και οι έξι επέστρεψαν με ένα βραβείο στις αποσκευές τους. Το χρυσό μετάλλιο κατέκτησε ο μαθητής της Β΄ λυκείου από τα Τρίκαλα, Παναγιώτης Λώλας, ο οποίος έχει διακριθεί πολλές φορές σε ανάλογους διαγωνισμούς, ενώ ξεκίνησε την… καριέρα του στα μαθηματικά από το δημοτικό με τη βοήθεια του πατέρα του».

Περιττό να σας περιγράψω τις θριαμβολογίες του κοινού σχετικά με το «πόσο έξυπνα είναι τα παιδιά μας και πόσο πιο χαζά τα γερμανόπουλα, ολλανδόπουλα, φινλανδόπουλα κ.λπ.».

Επειδή ενδιαφέρομαι για όλες τις καλές ειδήσεις αλλά δεn θυμόμουν να έχω δει την παραπάνω πρόσφατα, έκανα μια μικρή έρευνα στο google, για να τη βρω δημοσιευμένη τις τελευταίες μέρες σε κάποια άγνωστα (σε μένα) site. Ψάχνοντας λίγο καλύτερα, τη βρήκα στο «ΒΗΜΑ» πέρσι, στις 19 Ιουλίου. Έχουμε, λοιπόν, άλλη μια περίπτωση «ό,τι θυμάται κανείς χαίρεται». Ας δούμε, τώρα, την είδηση, έστω κι ετεροχρονισμένα, αφού τώρα καλούμαστε να πανηγυρίσουμε «την πρωτιά».

Για την ακρίβεια, η Ελλάδα δεν είναι ακριβώς πρώτη, αλλά «στην 25η θέση ανάμεσα σε 103 χώρες, οι οποίες συμμετέχουν στον διαγωνισμό. Είναι η δεύτερη συνεχόμενη χρονιά που παίρνουμε χρυσό μετάλλιο και αυτό μας κάνει πιστεύουμε ότι κάθε χρόνο θα πηγαίνουμε όλο και καλύτερα, γιατί τα παιδιά, τα οποία συμμετέχουν, πέρα από το ταλέντο τους, δουλεύουν πολύ και έχουν ήθος. 

Φέτος και τα έξι παιδιά που συμμετείχαν βραβεύτηκαν», αναφέρει στην εφημερίδα ο κ. Ιωάννης Τιρλής από την Ελληνική Μαθηματική Εταιρεία. Οι ταλαντούχοι και άξιοι συγχαρητηρίων μαθητές έφεραν ένα χρυσό, ένα αργυρό, τρία χάλκινα μετάλλια και μια εύφημο μνεία. Εξαιρετικές επιδόσεις και θερμά συγχαρητήρια στα παιδιά, τους γονείς και τους καθηγητές τους, έστω κι ετεροχρονισμένα.

Ανέτρεξα στο site της Διεθνούς Μαθηματικής Εταιρείας που διοργανώνει την Ολυμπιάδα, προκειμένου να βρω τα στοιχεία του διαγωνισμού όπου μετείχαν 100 χώρες θέλοντας να δω την κατάταξη και, κυρίως, ποια είναι η χώρα με «τα εξυπνότερα παιδιά του κόσμου».

Περίμενα τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά τις βρήκα στην 3η θέση, με την Κίνα να είναι στη 2η. Στην 1η θέση; Η Κορέα! Στην πρώτη δεκάδα βρίσκουμε τη Ρωσία (4), την Ταϋλάνδη με τον Καναδά (5), τη Σιγκαπούρη (7), την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν (8), το Βιετνάμ (9) και τη Ρουμανία (10).

Στην 11η φιγουράρει η Ινδία, στη 12η θέση ισοβαθμούν η Λαοκρατική Δημοκρατίας της Κορέας (αυτή του Κιμ Γιονγκ Ουν) και η Τουρκία. Στη 15η βρίσκουμε τη Σερβία, στην 24η τη Λευκορωσία, στην 25η την Κροατία, ενώ η Ελλάδα, τελικά, είναι στην 26η. Στην 22η βλέπουμε την Ολλανδία που, απ’ όσο θυμάμαι, είναι ακόμη χώρα της Ευρωζώνης, κόντρα στη θριαμβολογία του αρχικού δημοσιεύματος.

Προσπάθησα να συγκρίνω την 26η θέση της Ελλάδας το 2012 με την 15η που κατείχε η χώρα μας το 1975, πρώτη χρονιά που πήρε μέρος στο διαγωνισμό, αλλά δεν είναι δυνατό, διότι τότε είχαν πάρει μέρος 17 μόλις χώρες, ενώ πέρσι 100. Δεn συγκρίνεται ούτε με του 1992, όταν ήταν στην 45η θέση, ανάμεσα σε 56 χώρες. Το 2004 κατετάγη 26η ανάμεσα σε 85 και το 2009 41η σε 104. 

Νομίζω ότι πρόκειται για την καλύτερη, συγκριτικά, θέση που έχει καταλάβει ποτέ. Είναι εξαιρετικά παρήγορο, πόσο μάλλον εάν συγκρίνουμε με τις Γερμανίες. 

Το 1968 η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας ήταν στην 1η θέση και, έως το 1990 σταθερά (εκτός του 1983) βρισκόταν στην πρώτη δεκάδα. 

Η Δυτική Γερμανία, σχεδόν τα ίδια, στην 1η θέση το 1982 και 1983 με την πορεία της να εμφανίζει διακυμάνσεις: 20ή το 2000, 10η το 2002, 4η το 2006, 20ή το 2008, 11η το 2011, 31η το 2012.
Όσο για την Ουγγαρία, από 1η το 1970, βρίσκεται σήμερα 38η.
Υπάρχει όμως και η Κορέα. 22η το 1988 σε 49 χώρες, σήμερα είναι 1η σε 100. 

Υπάρχει κι η Ρωσία. Σταθερά μέσα στις 10, απ’ το 1992. 

Και η Τουρκία. 26η το 1985, 34η το 1992, 8η το 2003, 19η το 2006, 12η πέρσι. Καθόλου άσχημα.
Η Κορέα δουλεύει με σύστημα εδώ και δεκαετίες προκειμένου να φτάσει στην πρωτιά (και όχι μόνο γι αυτό το λόγο). Άλλες χώρες, πάλι, όπως η Ινδία, γεννούν Ραμανουτζάν…

Για όποιον ενδιαφέρεται να «γνωρίσει» μαθηματικές προσωπικότητες, συνιστώ το βιβλίο «Ο θείος Πέτρος και η εικασία του Γκόλντμπαχ» του Απόστολου Δοξιάδη.

Χριστίνα Ταχιάου     http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.terata&id=23921

ΘΛΙΨΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΑΜΕΝΗ ΜΑΣ ΑΝΟΙΞΗ

Έκλεισε πριν λίγες μέρες το βιβλιοπωλείο της ΕΣΤΙΑΣ  στην οδό Σόλωνος, εκεί που περάσαμε ατέλειωτες ώρες αναζήτησης, διαβάσματος και χαράς.

Χωρίς λόγια

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΣΙΩΠΗΛΩΝ

Αναδημοσίευση από grafida.net
Του Γιώργου Γραμματικάκη

Οι Σειρήνες όμως έχουν ένα όπλο πιο φοβερό και από το τραγούδι: τη σιωπή τους. Και πιθανότερο, παρόλο που δεν έτυχε ποτέ, θα ήταν να γλιτώσεις από το τραγούδι τους, παρά από τη σιωπή τους.[Φραντς Κάφκα, Η σιωπή των σειρήνων]

---

Η επανάσταση που οραματίζομαι θα είναι μια επανάσταση των σιωπηλών. Δεν θα έχει σημαίες αναπεπταμένες, συνθήματα και ιδεολογικές διακηρύξεις. Θα είναι μια επανάσταση βουβή, που θα στηρίζεται απλώς στην αλληλεγγύη των βλεμμάτων. Θα ξεκινήσει από την απόλυτη, την οργισμένη σιωπή, και θα αποδώσει στον άνθρωπο ό,τι στερήθηκε, ό,τι ονειρεύθηκε, ό,τι ζήτησε με κραυγές -πριν επιλέξει τη σιωπή.

Γιατί αυτή η σιωπή είναι η απόγνωση και η προσδοκία του. Δεν είναι αποδοχή, μήτε μοιρολατρία. Η σιωπή είναι το μέτρο της διαψευσμένης του ζωής, η πίκρα για τις επαγγελίες που ακυρώθηκαν, η οργή για την υποκρισία και το ψέμα. Η σιωπή είναι το ανώτερο στάδιο της πολιτικής ωριμότητας. Αν οδηγήσει στην επανάσταση, θα είναι μια επανάσταση αληθινή, αφού για πρώτη φορά δεν θα δεσμεύεται από τα λόγια της, θα δεσμεύεται μόνον από τα αισθήματά της.

Η επανάσταση των σιωπηλών δεν απευθύνεται λοιπόν σε ορισμένες τάξεις κοινωνικές, ούτε υπόσχεται ευημερία και δικαιώματα. Υπόσχεται μόνον μια άλλη γλώσσα: Την ξεχασμένη γλώσσα της ειλικρίνειας και της ευθύνης. Δεν επιδιώκει την εξουσία, αφού όπως απέδειξε η Ιστορία αυτό οδηγεί στη βία και τον εκφυλισμό. Επιδιώκει, όμως, να αποδώσει στον άνθρωπο την εξουσία της ζωής του, να απαντήσει στη βουβή απόγνωση της σιωπής του. «Η επανάσταση», σχολίασε ο μέγιστος των θεωρητικών της, «συνιστά μια πνευματική αναταραχή, μέσω της οποίας μια ομάδα ανθρώπων επιδιώκει να θέσει νέα θεμέλια για την ύπαρξή της».

Σε αυτήν λοιπόν την επανάσταση, που αναζητά αιωνίως τα θέμελιά της, δεν έχουν ίσως θέση οι ποιητές, μήτε οι φιλόσοφοι. Εχουν όμως θέση οπωσδήποτε οι άνεργοι. Ο φιλόσοφος προσπαθεί να καταλάβει τον κόσμο, ο ποιητής δημιουργεί τον δικό του. Ο άνεργος όμως τον στερείται εξ ορισμού. Η ανεργία αποτελεί τον παραλογισμό ενός πολιτισμού, που δεν παύει να επαίρεται για τις κατακτήσεις του. Ο παραλογισμός αυτός, αλλού μεταφράζεται στην πρόκληση της χλιδής, στον άνεργο σε ταπεινώσεις που δεν τελειώνουν. Ο άνεργος κατέφυγε στη σιωπή, επειδή κουράστηκε να ακούει για επενδύσεις και για τη μείωση της ανεργίας· που εξαιρεί ωστόσο πάντοτε τον ίδιο. Ο άνεργος είναι πια σιωπηλός, όχι επειδή θέλει να κρύψει την οργή του, αλλά επειδή δεν αντέχει να μιλήσει άλλο.

Η σιωπή -που κρύβει την απόγνωση- χαρακτηρίζει ακόμα όσους νοιάζονται αληθινά για τα δεινά του περιβάλλοντος. Δεν είναι οι οικολόγοι: Οι οικολόγοι φλυαρούν χωρίς μέτρο, και αναζητούν διαρκώς άλλοθι στον εαυτό τους και την «ανάπτυξη». Στην επανάσταση των σιωπηλών, θα συμμετέχουν οι άλλοι: Οσοι γνωρίζουν ότι η ανάσα της φύσεως είναι το ίδιο σπουδαία με τη δική τους ανάσα, ότι τα τραύματά της αποτελούν τραύματα στο δικό τους σώμα και την ψυχή. Αν σήμερα η μόνη προσδοκία τους είναι η επανάσταση των σιωπηλών, είναι επειδή κουράστηκαν να καταγγέλουν: την ασίγαστη μανία καταστροφής σε παραλίες και δάση, τις απάνθρωπες πόλεις που στεγνώνουν τις ψυχές, τη θυσία του αιώνιου και του αναγκαίου στο εφήμερο και το ταπεινό. Η επανάσταση των σιωπηλών δεν υπόσχεται νόμους και διατάγματα, που θα αποβλέπουν στην «προστασία» του περιβάλλοντος. Θεωρεί, αντίθετα, ότι είναι ο άνθρωπος που πρέπει να προστατευθεί. Εκείνος -που σήμερα σιωπά με απόγνωση- και οι επίγονοί του. Το περιβάλλον είναι ανάγκη να παραμείνει όσο γίνεται υπερήφανο και ανέγγιχτο, επειδή μόνον έτσι ανθεί πράγματι η ζωή. Αλλιώς, θα πληθαίνουν οι απομιμήσεις και τα ομοιώματά της.

Στην επανάσταση των σιωπηλών συμμετέχουν και όσοι είδαν το διαφορετικό κόσμο, που έπλασαν μέσα τους, να διαψεύδεται και να συντρίβεται. Μήτε μετάνιωσαν όμως, επειδή ο κόσμος τους είχε αξίες και ήθος, μήτε αλλάζουν. Στην επανάσταση των σιωπηλών, είναι σημαιοφόροι χωρίς σημαίες, πεζοπόροι χωρίς προμήθειες. Διαθέτουν την τιμιότητα του βλέμματος και μια παράδοξη αξιοπρέπεια. Ο κόσμος όμως που έπλασαν -που είχε αξίες και ήθος- είναι πάντοτε εκεί. Και απαιτεί το σεβασμό από όσους μιλούν εξ ονόματός του. Αυτοί οι σημαιοφόροι -χωρίς σημαίες- στην επανάσταση των σιωπηλών είναι η εγρήγορση και η συνείδησή της.

Όσοι άλλωστε κατέφυγαν στη σιωπή δεν έπαυσαν να ονειρεύονται: τη δίκαιη συγκρότηση του κοινωνικού ιστού, την αύρα μιας παιδείας ουσιαστικής, την ενίσχυση των δημιουργικών δυνάμεων που εν είδει μικρής φωτιάς υπάρχουν στον καθένα. Αντί όμως να κερδίσουν τη μοναδικότητά τους, έγιναν αριθμοί και αποδέκτες. Αριθμοί σε πίνακες στατιστικής και σε μετρήσεις θεαματικότητας· αποδέκτες σε επίπλαστες ανάγκες και όμηροι μιας ανεξέλεγκτης προόδου. Κι ενώ τα στοιχεία και οι εξαγγελίες των πολιτικών μιλούν για τη διαρκή άνοδο του εθνικού εισοδήματος, εκείνοι αισθάνονται ότι το βιοτικό τους επίπεδο -με την έννοια του βίου, της ζωής- διαρκώς μειώνεται.

Αυτός άλλωστε -εγώ ή εσείς- που οραματίζεται την επανάσταση των σιωπηλών, δεν ενδιαφέρεται αν επικριθεί ως ρομαντικός, μήτε αν καταταχθεί από τους εχέφρονες στους υπέρμαχους μιας ουτοπίας, από τις πολλές που γνώρισε η Ιστορία. Οι επικριτές της επανάστασης των σιωπηλών, συχνά φορτωμένοι με διπλώματα και κοινωνιολογικές περγαμηνές, αγνοούν την αξία της σιωπής, το εν δυνάμει επαναστατικό της περιεχόμενο. Τι άλλο όμως ήταν η εξέγερση του Πολυτεχνείου -για να αναφερθούμε στην επικαιρότητα- από μια κραυγή σπαρακτική, μια στιγμή επαναστάσεως ύστερα από χρόνια σιωπής; Η σιωπή υπήρχε από νωρίς στις διαψευσμένες προσδοκίες των νέων ανθρώπων, σερνόταν στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα και τους δρόμους της Αθήνας, μιλούσε με μουσικές και αθέατα δάκρυα. Η βία επιτάχυνε την έκφρασή της, τα τανκς προσπάθησαν να καλύψουν την απειλή της.

Όσοι λοιπόν αμφισβητούν την επανάσταση των σιωπηλών, δεν μέτρησαν ποτέ την αξία της σιωπής, δεν έτυχε ποτέ να αντιληφθούν την εκρηκτική της δύναμη. Μήπως όμως και ο έρωτας δεν είναι ως επί το πλείστον σιωπή, μήπως μέσα στη σιωπή δεν πλάθει ο δημιουργός το έργο του;

«Οι επαναστάσεις είναι τρελές εμπνεύσεις της Ιστορίας», έγραψε ένας σπουδαίος επαναστάτης, που δολοφονήθηκε μάλιστα από τους πρώην συντρόφους του στην εξορία. Η επανάσταση των σιωπηλών δεν θα είναι απλώς μια τρελή έμπνευση της ανθρώπινης ιστορίας. Θα είναι ίσως η συνέχεια και η αποθέωσή της.