ΣΚΑΚΙΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ

Αναδημοσίευση της σημερινής ανάρτησης από το skakistiko.com 

   
Στο βίντεο θα δείτε πολλά σετ σκακιστικών κομματιών σοβιετικής κατασκευής, από διάφορες χρονικές περιόδους. Οι περισσότεροι θυμόμαστε σκακιστές από ανατολικές χώρες που έρχονταν σε τουρνουά στην Ελλάδα κατά τις περασμένες δεκαετίες και κουβαλούσαν μαζί τις χαρακτηριστικές τους σκακιέρες. Οι εικόνες συνοδεύονται από υπέροχη μουσική ρώσων συνθετών (αναγνώρισα τη λαϊκή “Κατιούσα” και τον “Ρωμαίο και Ιουλιέτα” του Προκόφιεφ) καθώς και με φωτογραφίες σκακιστών-θρύλων του σοβιετικού σκακιού.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΦΑΚΕΛΑΚΙ

Το συγκλονιστικό γράμμα μιας παιδιάτρου του ΠαΓΝΗ

 Αναδημοσίευση από το iatroi.eu

 

Τα όσα βιώνει καθημερινά ένας γιατρός αποτυπώνεται στο γραμμα που έγραψε μια γνωστή και αγαπημένη γιατρός στο ΠαΓΝΗ.

Όσοι την γνωρίζουν, την ξέρουν για το ήθος της και την επιστημονική της κατάρτιση,  έτοιμη να προσφέρει τις υπηρεσίες της στα μικρά παιδιά που τόσο αγαπά. Άλλωστε τα τελευταία 25 χρόνια της ζωής της τα αφιέρωσε σε αυτά. Οι σκέψεις της αποτυπώθηκαν στα πλήκτρα του κομπιούτερ της μετά την Κυριακάτικη εφημερία της.

Σκέψεις που συγκινούν όποιον τις διαβάσει,  είτε είναι γιατρός, είτε έχει κάποιο συγγενικό πρόσωπο γιατρό … είτε πάλι όχι.

Αξίζει να το διαβάσετε…

«Λοιπόν δεν ξέρω πόσοι από σας είναι γιατροί ή είχαν γιατρούς μέσα στα σπίτια τους… Θα ήθελα να σας θυμίσω πως σήμερα είναι μια όμορφη ηλιόλουστη Κυριακή εδώ στην Κρήτη, κι όλοι οι άνθρωποι οι χαρούμενοι κι οι χτυπημένοι από στενοχώριες και βάσανα, οι ελεύθεροι και παντρεμένοι , αυτοί που έχουν μπροστά και πίσω τους μικρές ή μεγάλες υποχρεώσεις , σίγουρα θα πάρουν μια πιο βαθιά ανάσα και θα προσπαθήσουν να έρθουν πιο κοντά στο φως της Κυριακής και της αργίας…

‘Ώρα τρεις το μεσημέρι. Πριν λίγο κάναμε εισαγωγή τον Βασίλη, το όμορφο αγόρι των 13 χρονών που έμεινε για πάντα καθηλωμένος στο κρεβάτι , αμίλητος χαμένος μέσα στο αλλόκοτο χαμόγελό του εδώ και μήνες μετά από μια τρομερή εγκεφαλίτιδα. Ο μικρός Μάνος κέρδισε τότε τη μάχη με το θάνατο, αλλά έχασε τη μάχη με τη ζωή. Παραμένει ανύπαρκτος για την κοινωνία των ομηλίκων του, για τον κόσμο μας με συντροφιά ένα κρεβάτι και μια τραγική μητέρα που ζει μέσα στα όνειρα και τις μνήμες της.

Στο διπλανό θάλαμο βρίσκεται διασωληνωμένη και εξαρτημένη από τον αναπνευστήρα, εδώ και χρόνια η Μαρία. Το μικρό κορίτσι που έχασε το χαμόγελο του την ημέρα που από «λάθος» μια άλλη τραγική μητέρα οδήγησε πάνω του το αυτοκίνητό της… Μια διασωληνωμένη κούκλα που καθημερινά μας απευθύνει με το τεράστιο το βλέμμα της ένα ατέλειωτο και πολύ οδυνηρό «γιατί σε μένα»…. Δίπλα της μια αμίλητη γιαγιά, μερικές ακίνητες κούκλες που της μοιάζουν και ένα CD player με παλιά ακουστικά αφημένα στη φθορά του χρόνου και της λήθης…

Πιο πέρα ο Νίκος… Ανασφάλιστος… Βήχει ασταμάτητα και δεν δέχεται εύκολα τα φάρμακα.. Στα χείλη της φτωχής μητέρας διακρίνω ένα φρεσκοβγαλμένο έρπητα. Μόλις ζήτησα από την τραπεζοκόμο να αφήσει λίγο περισσότερο φαγητό, αν περισσεύει (απ” αυτό που πετούν απ΄ τα παράθυρα στους σκύλους οι περισσότεροι γιατί «βρωμάει»)… Τα μάτια της έλαμψαν. Ποιος ξέρει από πότε έχει να φάει…

Στον άλλο θάλαμο είναι ένας μικρός Άγγλος τουρίστας 2 ετών με μια σοβαρή κρίση άσθματος. Η μητέρα του διαμαρτύρεται σε διάφορες γλώσσες (που δυστυχώς καταλαβαίνω) για την κατάσταση. Δεν ξέρει που θα βρει γιαούρτι, δεν καταλαβαίνει γιατί στην Ελλάδα δεν έχουμε syr τάδε…, είναι απελπισμένη που θα χάσει την πτήση, μου ζητά να υπογράψω ότι το παιδί της δεν θα πάθει τίποτε αν το πάρει αυτή τη στιγμή για να το βάλει στο αεροπλάνο (με σοβαρή υποξία) και βέβαια τα “χει βάλει με όλες τις νοσηλεύτριες από τις οποίες απαιτεί να τις βρουν μαλακή πετσέτα για το μπάνιο, που φυσικά δεν της αρέσει. Μας λέει ότι κρυώνει, ζητά δεύτερη κουβέρτα (έχουμε τώρα 24 βαθμούς και απορώ μέσα μου με τι σκεπάζεται στη χώρα της). Την καθησυχάζω διακριτικά και προχωρώ στους επόμενους ασθενείς. Κουνώντας το κεφάλι της με ενημερώνει ότι σε λίγο φεύγει…

Σε λίγο το τηλέφωνο χτυπά… Οι ειδικευόμενοι έχουν απορίες θέλουν βοήθεια. Πρέπει να βοηθήσουμε και κει…. Από τις ακτινογραφίες με ενημερώνουν ότι δεν είναι δυνατό να πετύχουμε καλύτερες λήψεις για τον Ανδρέα, ενώ στα εργαστήρια έχει χαθεί κάποιο δείγμα… Πρέπει να τους ευχαριστήσω όλους.

Η ειδικευόμενη που είναι υπεύθυνη για την Κλινική με ρωτά για δόσεις, μου δείχνει εξετάσεις, ενώ ταυτόχρονα η νοσηλεύτρια με ειδοποιεί ότι ο φλεβοκαθετήρας ενός βρέφους με βρογχιολίτιδα βγήκε, η μητέρα του κλαίει στο διάδρομο απελπισμένη και εγώ πετάγομαι με τα χαρτιά στα χέρια να ηρεμήσω τα πνεύματα. Ο πατέρας πληροφορεί την ειδικευόμενή μας ότι την πληρώνει για να είναι πάνω από το παιδί του και εγώ σκέφτομαι μήπως θα έπρεπε να του υπενθυμίσω ότι επιτέλους βρήκα αυτόν που μας χρωστάει > 12 μήνες δουλειάς… Σωπαίνω, παίρνω το μωρό που σκούζει στην αγκαλιά και το ηρεμώ…. Σε λίγο, με λίγες αργές και αποφασιστικές κινήσεις όλα είναι όπως πριν…

Είναι μια όμορφη ηλιόλουστη Κυριακή… Ο γαλάζιος ουρανός έχει αρχίσει να παίρνει το γκρίζο της απογευματινής απόχρωσης… Κλείνω τα μάτια μου… Που να είναι άραγε οι δικοί μου άνθρωποι και οι φίλοι μου τώρα; Μου λείπουν… Άραγε τους λείπω κι εγώ; 25 χρόνια τώρα στο Νοσοκομεία στους ίδιους χώρους, συντροφιά με το ίδιο μικρό γερασμένο γραφείο, βλέποντας το βαθμό μου και το χρώμα των μαλλιών μου να αλλάζουν σιγά – σιγά, είχα πάντα την ίδια απορία…

Είμαι ήδη στον επόμενο θάλαμο. Το τηλέφωνο χτυπά ξανά. Οι Παιδοχειρούργοι χρειάζονται βοήθεια αυτή τη φορά και δεν την αρνούμαι. Δεν αρνήθηκα ποτέ σε κανέναν βοήθεια 25 χρόνια… Αυτό δεν θα αλλάξει σήμερα. Στο βάθος του δρόμου οι σειρήνες των ασθενοφόρων ουρλιάζουν … Τι έρχεται άραγε ; Κοιτάζω τη συνάδελφό μου και μιλάμε με τα μάτια, όπως άλλωστε μιλούν οι περισσότεροι γιατροί που μάχονται. Ποια απ” τις δυο μας θα τα τρέξει πρώτη; Χαμογελάμε γιατί ξέρουμε ότι θα τρέξουμε μαζί….

Στο κρεβάτι ενός αρρώστου διπλωμένη και μισοδιαβασμένη μια Κυριακάτικη εφημερίδα γράφει πάλι για τη διαφορά των γιατρών… Για τα φακελάκια… Για τις δωροδοκίες…. Για τη φοροδιαφυγή των μεγαλογιατρών… Και τότε σκέφτομαι πως ο δικός μου μισθός μόλις καλύπτει την εφορία και τον ΕΝΦΙΑ μου… Και τότε κοιτάζοντας στο τζάμι της πόρτας βλέπω πως φαίνομαι κουρασμένη και δεν είμαι ντυμένη όπως πρέπει και χτενισμένη στην τρίχα… Και τότε σκέφτομαι πως μετά από τόσα χρόνια σπουδών μεταπτυχιακών και τίτλων στην Ελλάδα και το εξωτερικό τα MEDIA θέλουν να προβάλλουν κάτι διαφορετικό από αυτό που υπήρξα και είμαι… Αρπάζω την εφημερίδα, τη σκίζω αργά και την πετώ στον κάλαθο των αχρήστων. Είναι η μόνη βίαιη κίνηση που έχω κάνει σήμερα.

Χαμογελώ και εξετάζω ήδη τον επόμενο ασθενή … Ναι, σε πείσμα όλων μ” αρέσει η δουλειά μου και θέλω να το αποδεικνύω καθημερινά… Στους νέους γιατρούς, τους μαθητές μου, το τονίζω αυτό. Μην περιμένετε να σας επιβάλλουν την όρεξη και την αγάπη στην Ιατρική. Αποδείξτε ότι το “χετε μέσα σας… Τότε όλα θα κυλήσουν πιο ήρεμα… Τότε θα μπορείτε να σκίζετε άνετα τις εφημερίδες και υπερήφανα να ξεχωρίζετε από αυτά που δεν σας αγγίζουν και δεν σας αφορούν….»

 

Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΠΟΥ "ΚΡΑΤΑΕΙ" ΑΚΟΜΗ

Αναδημοσίευση από την Καθημερινή

Νέα Σμύρνη: η πλατεία «κρατάει» ακόμα

Εξάσκηση στο σκέιτ από νεαρούς Νεοσμυρνιώτες στο νέο κάθετο τμήμα της πλατείας.

Φωτογραφίες: Κατερίνα Καμπίτη



Στέκι ανθρώπων κάθε ηλικίας, με μαγαζιά που έχουν... γράψει ιστορία αλλά και νέες αφίξεις, είναι συνυφασμένη με την έξοδο και τις αναμνήσεις των Νεοσμυρνιωτών - και όχι μόνο.

"Νιώθω σαν το σπίτι μου όταν μπαίνω στην πλατεία" λέει ο Στέφανος. "Ισως παίζει ρόλο το ότι έρχομαι εδώ απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου". Είναι 22 χρονών, φοιτητής, νεοσμυρνιώτης, και επισκέπτεται τα καφέ της πλατείας δύο με τρεις φορές την εβδομάδα. «Για ποτό θα πάω και αλλού, όμως τον καφέ μου θα τον πιω εδώ». Στην πλατεία της Νέας Σμύρνης, την Κεντρική πλατεία ή απλώς την Πλατεία, δίνεται καθημερινά το ραντεβού χιλιάδων ανθρώπων από τα νότια προάστια, για καφέ, ποτό, φαγητό ή βόλτα, με παγωτό ή καλαμπόκι στο χέρι. Δεν υπάρχει ηλικιακό όριο στην ανθρωπογεωγραφία της πλατείας. Ο χώρος είναι κατάλληλος για βρέφη στις πρώτες τους εξόδους στις αγκαλιές των γονιών τους, παιδιά που κυνηγούν μια μπάλα, εφήβους στα πρώτα τους ραντεβού, φοιτητές που απολαμβάνουν τους ατελείωτους καφέδες τους, εργαζομένους στο διάλειμμα από τις δουλειές τους, συνταξιούχους που βγήκαν να διαβάσουν εφημερίδα ή να συναντήσουν τα εγγόνια τους. Το έγραψε και ο Σταμάτης Κραουνάκης πριν από σχεδόν τριάντα χρόνια και το τραγούδησε η Αλκηστις Πρωτοψάλτη: «Ελα να πάμε οι δυο μας μια βόλτα, πάμε στον Αδωνι για καφέ... έλα, κερνάω καφέ στην πλατεία».

Από τα παλιότερα στέκια είναι το «Παραμύθι με καφέ», το οποίο λειτουργεί εδώ και 17 χρόνια, αλλά, αν έχετε καιρό να πάτε, θα το βρείτε πολύ αλλαγμένο: πολύχρωμο, μοντέρνο, με καρέκλες-κούνιες να κρέμονται από το ταβάνι. Σύμφωνα με τον υπεύθυνο του καταστήματος Γιώργο Αποστολίδη, «πολλά μαγαζιά ανακαινίστηκαν και, μαζί με κάποια καινούργια που άνοιξαν, ένας αέρας ανανέωσης φύσηξε στην πλατεία». Αυτός είναι κατά τη γνώμη του ένας από τους λόγους που η περιοχή έχει «ανέβει» και τα ελεύθερα τραπέζια στην πλατεία εξακολουθούν να είναι δυσεύρετα. Μας εξηγεί επίσης ότι ο κόσμος έχει άτυπα μοιραστεί, «από δω για καφέ, από κει για ποτό». Το «από δω» είναι η οδός 2ας Μαΐου και το «από κει» η 25ης Μαρτίου, οι δύο παράλληλοι δρόμοι, δεξιά και αριστερά της πλατείας, που πεζοδρομήθηκαν πριν από μία δεκαετία, δημιουργώντας έναν ενιαίο χώρο περίπου 20 στρεμμάτων.

Περνάμε λοιπόν απέναντι, στο «Αρωμα πλατείας», ένα από τα δημοφιλέστερα μαγαζιά, όπου τα βράδια ακούς jazz, blues ή rock μουσική, σε ένα περιβάλλον διακοσμημένο με δίσκους βινυλίου και πορτρέτα μουσικών. Για τις ώρες του καφέ υπάρχουν τα τραπεζάκια έξω, ενώ για τις χειμωνιάτικες μέρες λειτουργεί ένας ζεστός χώρος στην πίσω μεριά του μαγαζιού με επιτραπέζια και θέα στον κήπο. Ο Γιώργος, υπεύθυνος του καταστήματος, μας λέει με περηφάνια (ως Νεοσμυρνιώτης) ότι η πλατεία είναι η δεύτερη μεγαλύτερη των Βαλκανίων. Τον κοιτάμε με δυσπιστία. «Είναι μετρημένο», επιμένει. Μας λέει επίσης ότι «ο κόσμος είναι απρόβλεπτος, μπορεί μια καθημερινή στις 3 τη νύχτα να είμαστε γεμάτοι. Η ουσία όμως είναι ότι η πλατεία “κρατάει”». Τα λόγια του επιβεβαιώνονται και από τη Σουρούκ, την κοπέλα που δουλεύει στο «Pop Up»: «Τα τελευταία δύο χρόνια η κίνηση στην πλατεία όχι μόνο δεν έχει πέσει, αλλά έχει αυξηθεί». Μας ενημερώνει ότι τις επόμενες μέρες το μαγαζί θα γιορτάσει δέκα χρόνια ζωής και ότι ο κόσμος συνεχίζει να το προτιμά «για τα κοκτέιλ του Μάριου» και για τα πάρτι με house και techno μουσική στο μυστηριώδες, «κρυφό» δεύτερο μπαρ του μαγαζιού, το οποίο τα σαββατόβραδα μένει ζωντανό μέχρι το πρωί.

Υπάρχει χώρος για καινούργια μαγαζιά; Υπάρχει. Οπως το «Rusty Grail», η νεότερη «άφιξη» στην πλατεία: industrial αισθητικής, διακοσμημένο με τούβλο και ένα έργο του Banksy. Ο κ. Σπύρος θεωρεί ότι άνοιξε το μαγαζί του «στην ομορφότερη πλατεία της πόλης». Τα συμπεράσματά του από το πρώτο δίμηνο λειτουργίας είναι ότι, παρά την κρίση, η δουλειά πάει καλά, καθώς η πλατεία της Νέας Σμύρνης αποτελεί το ιδανικό περιβάλλον, ένα μέρος που έχει πάντα κόσμο. «Ο Νεοσμυρνιώτης, αν βγει από το σπίτι του και δεν περάσει από την πλατεία, είναι σαν να μην έχει βγει από το σπίτι του», μας λέει. Βέβαια, η πλατεία δεν έχει μόνο Νεοσμυρνιώτες. Στη βόλτα μας συναντήσαμε κόσμο από όλους τους γειτονικούς δήμους: Νέο Κόσμο, Φάληρο, Δάφνη, Καλλιθέα, Μοσχάτο, ακόμη και από τον Πειραιά. Ισχύει άλλωστε και ότι ο κόσμος πλέον μαζεύεται πιο εύκολα στις γειτονιές. Δεν είναι μόδα, είναι πιο οικονομικό. Χωρίς χρήματα για βενζίνη ή βραδινό ταξί και -σε γενικές γραμμές- με καλύτερες τιμές.

Η πλατεία του Πανιωνίου

Ανάμεσα στα καφέ και τα σιντριβάνια, δημιουργούνται διάφοροι κενοί χώροι οι οποίοι γεμίζουν με παιδιά που κάνουν ποδήλατο ή, συνηθέστερα, παίζουν μπάλα. Οι λιλιπούτειοι ποδοσφαιριστές φορούν κυρίως φανέλες του Πανιωνίου. Στα διάφορα «διπλά» που παρακολουθήσαμε μέσα στη μέρα είδαμε έναν Παναθηναϊκό, έναν Ολυμπιακό και καμιά δεκαριά Πανιώνιους. Αλλωστε, το γήπεδο απέχει μερικά μέτρα από την πλατεία και τις Κυριακές ο μεσημεριανός καφές καταλήγει στις κερκίδες. Ο Αλέξανδρος, 38 χρόνων, έχει βγει για καφέ με τους δύο γιους του που παίζουν μπάλα. «Είναι ωραία και για μένα εδώ, είναι ωραία και για τα παιδιά. Τα αφήνω να παίξουν και να κοινωνικοποιηθούν χωρίς το άγχος των αυτοκινήτων. Μετακομίσαμε στη Νέα Σμύρνη γι’ αυτόν το λόγο, δεν το έχουν πολλά μέρη στην Αθήνα αυτό το πλεονέκτημα».

Η σημερινή εικόνα της πλατείας ολοκληρώθηκε την τελευταία διετία, με την πεζοδρόμηση ενός κάθετου τμήματος στη βορειοδυτική πλευρά, που οδηγεί κατευθείαν στο Αλσος. Το «αδερφάκι» της πλατείας, ένας πράσινος χώρος 50.000 τ.μ. Εκεί οι Νεοσμυρνιώτες πάνε για τρέξιμο, κάνουν πικνίκ, αφήνουν τα παιδιά τους στην παιδική χαρά και κάθε φθινόπωρο επισκέπτονται τις Ιωνικές Γιορτές, έναν θεσμό 12 ετών με γνωστές θεατρικές παραστάσεις και συναυλίες. Εν τω μεταξύ, ανάμεσα στο Αλσος και την πλατεία, υπάρχει το Polis Park, το οποίο, κατόπιν συμφωνίας με τον δήμο, χρεώνει την στάθμευση έως και έξι ωρών με ένα ευρώ, αρκεί ο οδηγός να προσκομίσει απόδειξη από κάποιο τοπικό κατάστημα. Με δεδομένο ότι οι γύρω δρόμοι δεν είναι καθόλου εύκολοι στο παρκάρισμα, η λύση αυτή έχει βοηθήσει την εμπορική δραστηριότητα.

Γύρω από την πλατεία η κίνηση μειώνεται. Τα καφέ που για χρόνια λειτουργούσαν στην Ελευθερίου Βενιζέλου (το δρόμο του τραμ) σταδιακά έκλεισαν και πλέον υπάρχουν μόνο λίγες εξαιρέσεις σημείων αναφοράς στα πέριξ της πλατείας. Για παράδειγμα, το ιστορικό ροκ μπαρ «Επιτόκιο» λειτουργεί με σταθερή πελατεία από το 1987 αλλά και το «Funky Monkey», που άνοιξε το καλοκαίρι, παραπέμποντας με το στυλ, τη μουσική και τα κοκτέιλ του σε beach bar. Από την άλλη μεριά της πλατείας βρίσκουμε το επίσης σχετικά καινούργιο (και οικονομικότατο) συνεργατικό καφέ «Σαΐτες» αλλά και το πολύ χαριτωμένο «Μουσικό Καφενείο», λίγα μέτρα από το Αλσος, όπου κάποιες φορές διοργανώνονται και live.

Κατά το μεσημέρι, ο κόσμος μετατοπίζεται σε διπλανές καρέκλες για να φάει. Βρίσκεις τα πάντα, πρόχειρα και πιο «καλά», αλλά εμείς επισκεφτήκαμε κάτι παραδοσιακό, περνώντας απέναντι στην εμπορική οδό Ομήρου. Εκεί είναι ο «Λευτέρης», ένα από τα πιο φημισμένα σουβλατζίδικα της Αθήνας - «σε βρήκα πάλι ξαφνικά, να πίνεις ούζο στου Λευτέρη», λέει στίχος από το τραγούδι «Το τρένο φεύγει στις οκτώ» του Μίκη Θεοδωράκη και του Μάνου Ελευθερίου. Γι’ αυτόν τον Λευτέρη είναι γραμμένο, όπως μας ενημέρωσε ο γιος του, ο κ. Πάνος Τσαϊρίδης, ο οποίος συνεχίζει την επιχείρηση που ξεκίνησε ο πατέρας του πριν από 61 χρόνια. Το μυστικό της γεύσης βρίσκεται στο ότι, όπως μας είπε χαρακτηριστικά, «το κούτελό μου είναι καθαρό». Φρέσκα υλικά, καμία έκπτωση στην ποιότητα. Τον ρωτάμε πώς αντιμετωπίζει όλον αυτόν τον κόσμο που έρχεται στην περιοχή. «Στην πλατεία έχω να πάω δέκα χρόνια», μας λέει, «για μένα δεν είναι αυτό η Νέα Σμύρνη, αλλά οι αναμνήσεις που έχω απ’ τα παλιά, που περπατούσα στο δρόμο και μύριζα τα γιασεμιά. Αυτό δεν υπάρχει πια, ρωτήστε όποιον θέλετε». Τον πιστεύουμε. Η Νέα Σμύρνη δεν μυρίζει πια γιασεμί, όπως όμως και καμία άλλη γειτονιά της Αθήνας. Αλλά διατηρεί μια αξιοπρέπεια, μια καλή αισθητική και προσφέρει στους κατοίκους και τους επισκέπτες της ένα χώρο για να διακόψουν ποιοτικά το ρυθμό της καθημερινότητάς τους.

ΠΑΝΑΓΗΣ ΣΚΛΑΒΟΥΝΟΣ - ΜΙΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΑΤΡΙΝΟΥΣ ΣΚΑΚΙΣΤΕΣ ΤΟΥ 19ου ΑΙΩΝΑ

Αποτελεί παράλειψη να μην "έχω ανεβάσει" μέχρι σήμερα τη "συνέντευξη" του προέδρου του ΖΗΝΩΝΑ κ. Παναγή Σκλαβούνου που έδωσε στον Δεκέμβριο του 2012, στα πλαίσια του τελικού παίδων-κορασίδων που διεξήχθη στην ΠΑΤΡΑ στις 15-17.12.2012 (η ομάδα του ΖΗΝΩΝΑ ήρθε 5η ανάμεσα σε 16 ομάδες - η καλύτερη έως σήμερα θέση που κατέλαβε σε πανελλήνιους αγώνες σκακιού).