Ανήκουμε σε μιά γενιά όπου κυριάρχησαν οι θεωρίες και τα κούφια λόγια, περίσσεψε η αλαζονεία, απουσίαζε όμως το αίσθημα της αποστολής. Πρέπει κάποτε να προσπαθήσουμε για το δύσκολο και να κριθούμε γι' αυτό. Να πάρουμε την ευθύνη και να προσφέρουμε στο δημόσιο σχολείο αρχές και γνώση, τις μόνες προϋποθέσεις που θα απελευθερώσουν τη δημιουργικότητα των νέων ανθρώπων και θα δώσουν υπόσταση στο ανεξάρτητο φρόνημά τους και διάρκεια στην αυτοπεπόιθησή τους. Σε εποχές δύσκολες παγκοσμίως, όταν κανένας δεν μπορεί να κατοχυρώσει τίποτε μακροπρόθεσμα, θα έπρεπε, αντί να κανακεύουμε τα παιδιά μας, αντί να τους γανώνουμε το κεφάλι από τα δεκάξι τους για το ασφαλιστικό και τη σύνταξή τους, να τα μάθουμε να παλεύουν, να τους δείξουμε ότι ο αγώνας, το στωϊκό κατόρθωμα - 'το εύ αγωνίζεσθε' - είναι η ουσία της ζωής. Από την μιά διδάσκουμε το 'άνευ μαλακίας' του Επιταφίου του Περικλή σαν ευκαιρία για ανώφελη φλυαρία, σαν ανώδυνη άσκηση "επί χάρτου", σε παιδιά στα οποία όλη μας η στάση τους δείχνει ότι η μαλθακότητα, η λούφα, ο εύκολος πλουτισμός και η καλοπέραση είναι το ζητούμενο.
Με ποιό δικαίωμα άραγε έχουμε αφαιρέσει από τα παιδιά μας τη δυνατότητα να παλέψουν για το ανώτερο;
Αποτελεί μακροχρόνια παράδοση του τόπου μας το καλό δημόσιο σχολείο. Για πολλά παιδιά η μόνη πιθανότητα να συγκεντρωθούν σε κάτι ανώτερο είναι το δημόσιο σχολείο. Στα λαϊκά στρώματα το ψωμί βγαίνει δύσκολα και ο χρόνος δεν περισσεύει, το περιβάλλον συχνά δεν ευνοεί τη συγκέντρωση.
Η επανασύστασή του είναι ίσως η μόνη ελπίδα να κρατήσουμε τη θέση μας στον σύγχρονο κόσμο.
Μεταγραφή από το βιβλίο: ' Το ελληνικό σχολείο μετά είκοσι έτη' - Α.Σπύρου