Η ΤΡΟΜΕΡΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Όχι μόνο λόγω της επικαιρότητας της επετείου της Εθνικής παλιγεννεσίας αλλά και σαν αντίδρασή μας στην όλο και περισσότερο διαφαινόμενη προσπάθεια απαξίωσης των «εθνικών κρατών» από τους κατέχοντες και τους διαχειριζόμενους το κεφάλαιο (από αυτούς δηλαδή που έχουν τον κόσμο να δουλεύει με τους δικούς τους κανόνες και όχι μόνο καρπώνονται τον κόπο τους αλλά ρίχνοντας και τις ευθύνες της κρίσης - των αποτελεσμάτων της κλεψιάς τους δηλαδή – στους εργαζόμενους), αφού τα κράτη πλέον θεωρούνται από αυτούς «πολυτέλεια», «πολυδάπανα» και εν τέλει «άχρηστα» για την επίτευξη των ανήθικων και άνομων στόχων τους των υπερκερδών τους δηλαδή, διάλεξα να μεταφέρω στο ιστολόγιο ένα άρθρο του Ηλία Λάγιου από την εφημερίδα «Αυγή» του περσινού Μαρτίου.

Η Ελευθερία οδηγεί τον Λαό (Ευγένιου Ντελακρουά)

Ποίημα βαθύτατα πολιτικό, φιλελεύθερο τραγούδι και άσμα πατριωτικό, ο «’Υμνος εις την Ελευθερίαν» του Διονυσίου Σολωμού εγγράφεται σε μια διπλή φιλολογική παράδοση και αναγιγνώσκεται τόσο στην επικαιρότητα του χρόνου της Επαναστάσεως του 1821 όσο και σαν αχρονία της αεάνου πανανθρώπινης αποθυμιάς για την Ελευθερία.
Όντας, ταυτοχρόνως, ποίημα καρμπονάρικο (καλά, ορθά και φρόνιμα κυοφορημένο στα σπλάχνα της «Μασσαλιώτιδας» και των στίχων του Σενιέ, του Βύρωνα, του Μόντι – έως να προαναγγέλει τα λιμπρέττα του Βέρντι, του Βίκτωρος Ουγκώ και του Χάϊνε) και εφύμνιο του ελληνόφρονος κινήματος (σπορά του Ρήγα και του Μαρτελάου, των κλέφτικων τραγουδιών και του «Ερωτόκριτου» - να προφητεύει και να υπόσχεται τους Σούτσους και τον Ζαλοκώστα και το Παλαμά, τον Σικελιανό, τον Ελύτη, και τον «Μπολιβάρ») , ο «Ύμνος εις την Ελευθερίαν» ορίζεται και κυβερνάται από την δυναμική και φοβερή εικόνα της ενόπλου αμείλικτης και αιματοβαμμένης Ελευθερίας – εικόνα φυσική, εικόνα δικαία, εικόνα την οποία επί ματαίω προσπαθεί να παραχαράξει η παγκοσμιοποιημένη «ειρήνη» και η μεταμοντέρνα φενάκη επαγγελόμενες την ‘Δικαιοσύνη’ (τι είναι αυτό;) και την ‘Συνύπαρξη’ (ξεχνώντας να μας δηλώσει ότι θα συνυπάρχουμε με τους τυράννους υπ’ αυτούς!).
(…) Οι στίχοι είναι επιθετικοί, άγριοι, ανθρωποκτόνοι. Η Ελευθερία παρασταίνεται στην λαμπρότητα και στην ολότητά της ωσάν μανιασμένο θηρίο που διψά για το ανθρώπινο αίμα, το αίμα των δυναστών, ανδρεία και ανοικτίρμων.

Και, έτσι σοφά ο Σολωμός μας εισάγει στο γεμάτο βιαιότητα, ανελεήμονη σφαγή και εξεγερμένο μίσος, επεισόδιο της «Αλώσεως» της ‘αθλίας Τριπολιτσάς’ (στρ. 35-74), επεισόδιο το οποίο τελειώνει με την επανάληψη της δεύτερης στροφής ('Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη…'), ένας εκ νέου χαιρετισμός, μια καινούργια δοξολογία της Μητέρας Ελευθερίας. Και το χυμένο αίμα δικαιώνεται και το φονικό καθαγιάζεται – γιατί υπάρχει ένα τίμημα για να κερδηθεί το οτιδήποτε Μεγάλο και Υψηλό, και αυτό το τίμημα εδώ κατεβλήθη στο ακέραιο.
Ο Θωμάς Τζέφφερσον, ένας Αμερικάνος, είχε γράψει ότι ‘οι ρίζες του δένδρου της Ελευθερίας πρέπει συχνά να ποτίζονται με το αίμα των πατριωτών, ώστε το δένδρο να ανθοβολά, εσαεί ‘. Τούτη την αλήθεια κάτεχε ο Σολωμός, όπως την κατέχουν οι Αθηναίοι εν Μαραθώνι, οι αλύγιστοι Μακαββαίοι, ο Αννίβας και οι Καρχηδόνιοι, ο Κωνσταντίνος οΠαλαιολόγος και οι λιγοστοί συνυπερασπιστές της Πόλης, οι Σουδανοί του Μάχνι, οι Γαριβαλδινοί, οι Σοβιετικοί μαχητές του Στάλινγκραντ, οι Βιετκόγκ. Την κατέχουν σήμερα οι Παλαιστίνιοι και οι Ιρακινοί, οι αδούλωτοι Αφγανοί.

Και, έχοντας πράξει το χρέος τους, όλοι, νικητές ή ηττημένοι, αδιάφορο, αυτοί θα εννοούσαν την Ελευθερία έτσι:

Και εσύ αθάνατη, εσύ θεία,
Που ό,τι θέλεις ημπορείς,
Εις τον κάμπο, Ελευθερία
Ματωμένη περπατείς (στρ. 82)

Και ένα αγαπημένο τραγούδι από την παιδική μας ηλικία:

ΝΑΤΑΝΕ ΤΟ 21

Τραγουδά ο Γιώργος Νταλάρας (Μίμη Κουγιουμτζή - Σοφίας Τσιώτου)