Από την ποιητική συλλογή του "Της Κατοχής και του Στρατόπεδου".
ΤΟ ΣΚΑΚΙ
Μας κουβαλήσαν στο στρατόπεδο ένα βράδυ.
Εμένα πρώτα, το Χαράλαμπο μετά.
Το Χαριλή καί τον Αλέκο από κοντά
κι' άλλους πεντέξη. Αλάκερο κοπάδι.
Κι' είμαστε αλήθεια ... Κι' ας το πούμε ειλικρινά.
ένα κοπάδι από σκιαγμένα ζωντανά.
Φόβος καί τρόμος μας συνείχε στην αρχή .
_ _ Όλοι φοβούνται. Αυτή ναι η αλήθεια.
Μα, φαίνεται, πως όλα είναι συνήθεια …
:
Σιγά-σιγά τρυπώνει η ελπίδα στην ψυχή.
κι' αν κάπου εκεί παραμονεύει ο χάρος
μαθαίνεις να τον κοιτάς με κάποιο θάρρος.
Σε δυο-τρεις μέρες ξέφτισαν οι τρόμοι
έστρωσε ένας ρυθμός κάποιας ζωής.
Κι' εξόν από δυο-τρεις ψοφοδεείς
που τρέμαν και στον ύπνο τους ακόμη
εμείς οι άλλοι, ας πούμε, οι «δυνατοί»
ζούσαμε μια ζωή
σχεδόν υποφερτή.
Είμασταν πιότερο απ' αδέρφια με το Λάμπη.
Κι' άνεργοι εδώ που μας μαντρίσαν οι Ναζήδες
νάχαμε σκάκι και να κάναμε παρτίδες ...
!
«Πολιτισμένοι» οι Γερμανοί δεν επιτρέψαν νάμπει.
Δεν έπρεπε όμως το δικό τους να περάσει.
Παίζαμε με ένα, πού με ψίχα
είχανε φτιάσει.
Είτανε λίγο τότε το ψωμί
και μια μπουκιά μονάχα είτανε κάτι
και φυσικά, δεν είμασταν χορτάτοι,
ωστόσο μ' οποιαδήποτε τιμή
θες από πείσμα, θες από μεράκι
εμείς το
κονομίσαμε το σκάκι.
Νίκος Σαραντάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου