“Διαιτησία”
“Μιλούσε περήφανα, ωστόσο
Κάτω απ’ τα λόγια του διακρινόταν
Κάποιος τόνος απολογητικός
Κι ονειροπόλος ταυτόχρονα. Στο σκάκι
Συχνά ξεχνιόταν. Έχανε τα πιόνια του,
Τον Πύργο, τ’ Άλογα του, τη Βασίλισσα. Κι αυτός
Έμεινε μόνος να χαμογελάει ακόμη
Πάνω απ’ τ’ άσπρα και μαύρα τετράγωνα. ‘Εξω
Στο γήπεδο του ποδοσφαίρου, οι φίλαθλοι
Και των δύο παρατάξεων, κραυγάζοντας,
γρονθοκοπούσαν τον Διαιτητή. Διαιτητής
ήμουν εγώ. Κι έτσι,
Με ματωμένο στόμα, γνώρισα (και το ‘πα)
Πως είχα απόλυτα δίκιο.”
Γ. Ρίτσος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου