Αφού η Ελλάδα απέκτησε τόση δηµοσιότητα µε την κρατική της οικονοµική καταστροφή, κι αφού απασχόλησε πολύ κόσµο για το πώς και το τι, ίσως αξίζει να κερδίσει κι ένα Οσκαρ για τον «Κυνόδοντα».
Αυτή η παράξενη ταινία, που λένε ότι έχει ίδια υπόθεση µε µια παλιά µεξικάνικη, και έχει κερδίσει πολλά βραβεία ώς τώρα, εξηγεί πολλά για την ελληνική ψυχοσύνθεση. Είναι βέβαια αφηρηµένη, διηγείται ένα περιστατικό που θα µπορούσε να συµβεί οπουδήποτε, δεν έχει ούτε ένα τοπικό γνώρισµα πέρα από τη γλώσσα, κι όµως µοιάζει µε βυθοσκόπηση της ελληνικής ιδιαιτερότητας. Αυτό το κλειστό σπίτι µε τα παιδιά που δεν τα αφήνουν να βγουν στον κόσµο είναι τόσο χαρακτηριστικά ελληνικό.
Παράξενο κι αντιφατικό βέβαια, τώρα που πολλές οικογένειες προσπαθούν να στείλουν τα παιδιά τους σε χώρες µε µεγαλύτερη αξιοκρατία και καλύτερες ευκαιρίες µόρφωσης και δουλειάς, αλλά το κλείσιµο στο στρείδι της φαµίλιας και του αλλοιωµένου της συστήµατος αξιών δεν αλλάζει ακόµα και για πολλούς που ταξιδεύουν µέχρι την άλλη άκρη του κόσµου. Αυτή η κλειστή οικογένεια είναι η ιδεολογία µας, ο τρόπος που αντιµετωπίζουµε την υφήλιο. Είναι η εξωτερική µας πολιτική, αν και δεν την υποπτεύονται όσοι γνωρίζονται µόνο µε τους διπλωµάτες, όπως είναι στο έργο ο πατέρας. Αλλά πάνω απ' όλα η τερατώδης αυτή κατάσταση θυµίζει έντονα τον τρόπο που µεγαλώνουµε τα παιδιά µας. Αν µπορούσαµε ίσως όλοι θα τα κλείναµε σ' ένα σπίτι και θα τα εµποδίζαµε να µεγαλώσουν, θα εξαφανίζαµε τις πιθανότητες να χρειαστεί να συγκρουστούν µε τον κακό µεγάλο κόσµο.
Αλλά δεν µπορούµε, οπότε τα βγάζουµε στον κακό µεγάλο κόσµο θρηνώντας από πριν για τα κακά που θα τα βρουν, πείθοντάς τα ότι θα είναι θύµατα, ευνουχίζοντάς τα εξαρχής µε την τροµερή µας κλάψα.
Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΟΔΟΣΤΡΩΜΑΤΟΣ της Άννας Δαμιανίδη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου