ΞΕΝΑΓΗΣΗ ΣΤΗ ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ

Αναδημοσίευση από το athensvoice.gr 

Ο Αντώνης Καρπετόπουλος, η Χίλντα Παπαδημητρίου και η Ινώ Μέη μας συστήνουν τη γειτονιά τους:

Tο γήπεδο της πλατείας
Του Αντώνη Καρπετόπουλου*
 

Αποφάσισα να εγκατασταθώ στη Νέα Σμύρνη πριν από περίπου έντεκα χρόνια. Όταν το αποφάσισα δεν είχα καταλάβει πόσο σοφή ήταν εκείνη μου η απόφαση – δεν ήταν δυνατόν. Εδώ βρήκα ένα σπάνιο συνδυασμό πρωτεύουσας και γειτονιάς: η Νέα Σμύρνη είναι μεγάλη, έχει τα πάντα, αλλά συγχρόνως είναι και ανθρώπινη. Όλα φυσικά περιστρέφονται γύρω από την πλατεία, μία από τις τελευταίες αληθινές εκκλησίες του Δήμου που έχουν απομείνει στην πρωτεύουσα. Από τον καιρό που ο Γαλαξίας ήταν καφετέρια και που στον Άδωνη σύχναζαν τεκνά και φρικιά και αθλητές, η πλατεία έχτιζε τη μυθολογία της: σήμερα είναι πασαρέλα (ειδικά όταν καλοκαιριάζει και γεμίζει κοριτσάκια), είναι τόπος περισυλλογής (αφού διάφοροι γνωστοί και γείτονες βρίσκονται για να μοιραστούν τις δυσκολίες τους), είναι πάντα τόπος ποδοσφαιροκουβέντας. Δεν είναι αλήθεια ότι οι πιο πολλές συζητήσεις εδώ αφορούν τον Πανιώνιο: οι Πανιώνιοι επειδή βρίσκονται στην Εδέμ τους, τα δικά τους τα συζητάνε κυρίως στο γήπεδο. Στην πλατεία τούς βρίσκεις όλους. Ο Βαγγέλης, π.χ. που είναι από τα ιστορικότερα στελέχη της, έχοντας ανοίξει και κλείσει καμιά δεκαριά καφετέριες, είναι Παναθηναϊκός, αλλά μπορεί και να τσακώνεται για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Το μεσημέρι στο Avenue χρόνια τώρα λύνονται τα προβλήματα της ΑΕΚ, την ίδια στιγμή που το γυναικομάνι στο διπλανό τραπέζι μπορεί να καυγαδίζει για τον Νώντα Ξανθόπουλο, παλιό ηθοποιό και μοναδικό ζεν πρεμιέ της περιοχής. Στο Pop Up o Γιούρι είναι ΠΑΟΚτζής, στο «Άρωμα» μπορεί να γίνεται ένα πρωί αυστηρά πολιτική ανάλυση, στον Κουλμπαλόγλου στα οπτικά έχει «σίγουρα» για το Στοίχημα, ενώ ο Λώλος ρωτάει πού χαθήκαμε. Δεν χανόμαστε ποτέ: η πλατεία έχει ένα μαγνήτη τεράστιο και μας τραβάει…    

 *Ο Α.Κ. είναι αθλητικογράφος

---

Εδώ μεγάλωσα
Της Ινώ Μέη* 

Άλσος, πλατεία, σιντριβάνια, Λεόντειος, Μίλωνας, κλειστό Πανιωνίου, Εστία, Αγία Φωτεινή… η δική μου Νέα Σμύρνη. Η περιοχή που μεγάλωσα και μεγάλωσε και αυτή μαζί μου. Μια όμορφη και σχετικά ήσυχη συνοικία με αδιαμφισβήτητο στολίδι της το Άλσος και με κέντρο της την πεζοδρομημένη πλατεία με τα καταστήματα, τα πολλά καφέ και τα ιστορικά σιντριβάνια. Βρισκόμαστε κοντά στο κέντρο της Αθήνας και μια αναπνοή από τη θάλασσα. Προτείνω περίπατο στο Άλσος, καφέ στο Μουσικό Καφενείο (δημοφιλέστατο και οικονομικό), ποτό στο Pop Up (αγαπημένο πλατειακό στέκι), καταπληκτικό σουβλάκι στην Ιωνία (μια δοκιμή θα σας πείσει), φαγητό στο Bar.B.Q (τα κρεατικά έχουν την τιμητική τους), γαλακτομπούρεκο στον Κούτρα (το πιο νόστιμο της Αθήνας) και τιραμισού στο Esperia (δεν έχω δοκιμάσει γευστικότερη εντός συνόρων). Χαίρομαι που πλέον ολοκληρώθηκαν με επιτυχία τα «ομηρικά» έργα για το κεντρικό γκαράζ της πλατείας. Εύχομαι φέτος το καλοκαίρι να μην πεθάνουν κι άλλα δέντρα στο Άλσος, γιατί δεν ποτίζονται... Απλά ενεργοποιήστε τα αυτοποτιζόμενα που λειτουργούσαν για τόσα χρόνια πριν την όλη ανάπλαση και τελικά διαμόρφωση του Άλσους σε πάρκο.

*Η Ι.Μ. είναι φωτογράφος και ιθύνοντας νους του εξειδικευμένου On-line περιοδικού για tattoo www.heartbeatink.gr

---

Η δική μου Νέα Σμύρνη
Της Χίλντας Παπαδημητρίου*

Ζω στη Νέα Σμύρνη από το 1970. Είναι το χωριό μου. Τη θυμάμαι πριν πεζοδρομηθεί η πλατεία, πριν το τραμ κόψει την πόλη στα δύο. Πολλά πράγματα μου λείπουν, που δεν φανταζόμουν ότι θα μου έλειπαν: ο παλιός ισόγειος Άδωνις, το γαλακτοπωλείο του Λακαφώση, ο Γαλαξίας ως καφετέρια. Πιο πολύ όμως μου λείπουν οι κινηματογράφοι που έκλεισαν. Η Νέα Σμύρνη που αγάπησα είχε πολλούς κινηματογράφους – όχι όσους είχε η Καλλιθέα εκείνα τα χρόνια, αλλά αρκετούς. Χειμερινοί ή θερινοί, ήταν για μένα οι τόποι όπου το όνειρο μετασχηματιζόταν σε εικόνα, σε μια σχεδον χειροπιαστή πραγματικότητα.

Τα ραντεβού με τους φίλους κλείνονταν στο Παλούκι για να πάμε μετά στην Έλση, που κάποια στιγμή στα τέλη της δεκαετίας του ’80 –αν θυμάμαι καλά– έγινε εμπορικό κέντρο. Δεν με πειράζει που είχα δει ένα ποντίκι να περνάει τρέχοντας ανάμεσα από τα καθίσματα λίγο πριν την κατεδάφιση… Στην Αστόρια, απέναντι από την Εστία, έχω ζήσει τις «νύχτες με φεγγάρι» που λέει ο Κηλαηδόνης, γελώντας μέχρι δακρύων με το «Πάρτι» και την «Ασύλληπτη απόδραση». Το Τιπ-Τοπ, στην αρχή της Ομήρου, το θυμάμαι λιγότερο για τις ταινίες και πιο πολύ για τις πολιτιστικές εκδηλώσεις εν όψει του πρώτου συνεδρίου του Ρήγα Φερραίου. Η Αρίκα, κοντά στην πλατεία Άνοιξης, έμοιαζε βγαλμένη από επαρχιακή πόλη της δεκαετίας του ’60, αλλά μετανιώνω που ποτέ δεν πήγα στην Αναστάλια, έναν κινηματογράφο κοντά στα Νεκροταφεία ο οποίος μου φαινόταν κάποτε πολύ μακριά. Η δική μου Νέα Σμύρνη είναι το Φιλίπ, το Σπόρτινγκ και ο Άτταλος, το εκμέκ καϊμάκι τα καλοκαιρινά βράδια στην πλατεία, το Άλσος και το γήπεδο του του Πανιώνιου».

* Η Χ.Π. είναι συγγραφέας. Το τελευταίο βιβλίο της «Έχουνε όλοι κακούς σκοπούς» κυκλοφορεί από το Μεταίχμιο

Ο ΜΙΚΡΟΣ ΝΙΚΟΛΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΑΚΙ

Στο Παναγή που τ' ανακάλυψε και μου τόστειλε.

Η ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΣΕ ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΡΟΜΠΟΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΜΙΤ

Παράθυρο σ΄ ένα νέο μέλλον στο χώρο της εκπαίδευσης ανοίγουν ελληνικά σχολεία που μετέχουν σε διεθνή διαγωνισμό του ΜΙΤ για τη θαλάσσια ρομποτική. Μεταξύ αυτών, το Πρότυπο Πειραματικό Γυμνάσιο της Ευαγγελικής Σχολής Σμύρνης. Σε συνεργασία με το Ίδρυμα Ευγενίδου και με την αρωγή τεχνολόγων εκπαιδευτικών, μια ομάδα μαθητών της Β΄ και Γ΄ Γυμνασίου, διεκδικούν με αξιώσεις την διάκριση.

 "Το πρόγραμμα αυτό, που είναι σε συνεργασία με το Ίδρυμα Ευγενίδου και το Τεχνολογικό Ινστιτούτο Μασαχουσέτης (ΜΙΤ), αφορά στην κατασκευή υδρορομπότ και έχει ως βάση το μάθημα της τεχνολογίας, αλλά και την πληροφορική και την φυσική", τονίζει στη διαδικτυακή τηλεόραση του ΑΠΕ-ΜΠΕ ο γυμνασιάρχης της Ευαγγελικής Σχολής Σμύρνης, Νίκος Λινάρδος. 

 «Το σχολείο μας", προσθέτει, "έχει μια μακρά παράδοση στην υλοποίηση δράσεων που υπερβαίνουν την τυπική διδασκαλία και αποσκοπούν στο να δώσουν στα παιδιά ένα πεδίο δημιουργικότητας και έκφρασης των δεξιοτήτων τους. Είμαστε ιδιαίτερα υπερήφανοι που συμμετέχουμε σε τέτοιες δράσεις. Και φυσικά θα τις συνεχίσουμε".

Δείτε το video:

Ο ΑΠΟΛΛΩΝ ΣΜΥΡΝΗΣ ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ

Η "Ελαφρά ταξιαρχία" επιστρέφει μετά από 13 χρόνια στην μεγάλη ποδοσφαιρική κατηγορία.
Μεγάλη και η ιστορία του ΑΠΟΛΛΩΝΑ, όπως περιγράφεται στην ιστοσελίδα του συλλόγου:

Τα πρώτα χρόνια     Η ένδοξη και θρυλική ιστορία του Απόλλωνα ξεκινάει στην ελληνική ακμάζουσα Σμύρνη της Μικράς Ασίας στα τέλη του 19ου αιώνα. Στην τότε κοιτίδα του πολιτισμού και της πόλης του εμπορίου, εν έτει 1890 ιδρύεται το αθλητικό σωματείο «ΟΡΦΕΑΣ». Ένα χρόνο αργότερα, το 1891, τα μισά περίπου μέλη του ΟΡΦΕΑ, μεταξύ των οποίων ο μητροπολίτης Χρυσόστομος Σμύρνης και ο Εμμανουήλ Σάμιος, αποσχίζονται και αποφασίζουν να δημιουργήσουν το φιλαρμονικό σύλλογο με την ονομασία «ΑΠΟΛΛΩΝ», το όνομα του θεού ήλιου και προστάτη της μουσικής. Διαλέγουν επίσης ως χρώματα του νεοσύστατου αυτού συλλόγου το γαλάζιο και το λευκό, τα «κυανόλευκα» χρώματα της Ελλάδας, της ελληνικής σημαίας, θέλοντας να διαλαλήσουν την προέλευση και την καρδιά του συλλόγου αυτού, να καταδειχθεί ο αποκλειστικά ελληνικός χαρακτήρας της ομάδας μέσα στην τουρκοκρατούμενη πόλη.

Πρώτο τμήμα του νεοσύστατου αυτού συλλόγου ήταν το Φιλαρμονικό. Πρώτες δραστηριότητες, η οργάνωση συναυλιών καθώς και φιλολογικών συγκεντρώσεων, με κύριο σκοπό να αναπτερώσουν το φρόνημα των ελλήνων κατοίκων της κοσμοπολίτικης Σμύρνης και των περιχώρων της και να τους υπενθυμίζουν ότι δεν είναι ένας λαός σκλάβων, αλλά ένας λαός με αρχαία και μεγαλοπρεπή ιστορία. Περί τα τέλη του 1893, οργανώνεται και το αθλητικό του τμήμα του συλλόγου, το οποίο λαμβάνει μέρος στους πρώτους αγώνες της Σμύρνης το 1894. Οι αγώνες αυτοί οργανώνονται από τους Άγγλους φιλάθλους του Μπουρνόβα. Σε αυτούς τους αγώνες οι αθλητές του Απόλλωνα κατέκτησαν αρκετές πρώτες νίκες. Πολυνίκης αναδείχθηκε μία θρυλική μορφή του σμυρναίικού αθλητισμού και μετέπειτα Ολυμπιονίκης, Θεολόγος Αναστάσογλου. Οι Άγγλοι φίλαθλοι συνεχίζουν τη διοργάνωση των αγώνων αυτών μέχρι το 1903, πάντοτε φυσικά με τη συμμετοχή του Απόλλωνα.  Το 1894 ο Απόλλων με την εκλογή του νέου του προεδρείου αποφασίζει να υιοθετήσει ως έμβλημά του τρείς δρομείς και παράλληλα να καταρτίσει εκδρομικό τμήμα. Από τις πρώτες εκδρομές που οργάνωσε ήταν στην Έφεσο και στο Αϊδίνη που έλαβε μέρος και ο Ρώσος λόγιος και ιστορικός Φριγκόλ.  Η τρίτη επέτειος της ίδρυσης του Απόλλωνα γιορτάστηκε πανηγυρικά. Ο πρόεδρος του Ν. Κουλμάης εξεφώνησε τον πανηγυρικό της ημέρας, ενώ ο φημισμένος σμυρναίος λόγιος Στίλπων Πιττακής μίλησε για το μαντείο των Δελφών και για τον ύμνο προς το θεό Απόλλωνα. Επάνω σε ειδικό βάθρο είχε στηθεί βωμός προς τιμή του θεού Απόλλωνα, ενώ οκτώ Σμυρνιοί νέοι, δαφνοστεφανωμένοι και ενδεδυμένοι χλαμύδες έψαλλαν τον Πινδαρικό προς τον Απόλλωνα ύμνο:

Μετάφραση: Ακούστε με, εσείς που κατέχετε τον βαθύδασο Ελικώνα, αρματωμένες κόρες του μεγαλόπρεπου Διός! Πετάξτε να ξεγελάσετε με τα λόγια σας τον αδελφό σας τον χρυσόμαλλο Φοίβο, που στις δίδυμες κορυφές του βράχου του Παρνασσού, με την συνοδεία λαμπρών Δελφικών παρθένων ξεκινά για τα κρυστάλλινα ρεύματα της Κασταλίας, διασχίζοντας στο Δελφικό ακρωτήρι την προφητική κορυφή

Το 1894 το συμβούλιο του γυμναστικού συλλόγου του Απόλλωνα απαρτίζεται από τον πρόεδρο Ματθαίο Προβατόπουλο και τους Θ. Βατίδη, Ιάκωβο Κουλαμπίδη, Γρηγ. Σοφιανόπουλο, Γ. Οικονομίδη, Α. Κουλαμπίδη και Θ. Παπαδημητρίου. Αυτή την εποχή αποκτά και ιδιόκτητο γήπεδο. Αρχικά αγωνίζονταν σε αυτό μόνο τα μέλη του. Αργότερα όμως διοργάνωνε αγώνες στους οποίους μπορούσαν να λάβουν μέρος και άλλοι σύλλογοι.  Στο σημείο αυτό πρέπει να σταθούμε λίγο στο ιστορικό της ίδρυσης του πρώτου γηπέδου του Απόλλωνα.  Το 1880, ο Ιωάννης Δαμβέργης μαζί με τους Απόστολο Ψαλτώφ, Στέφανο Παπαμιχάλη και Ι. Μακρουλίδη, όλοι τότε μαθητές της Ευαγγελικής Σχολής Σμύρνης, δημιούργησαν ένα πρόχειρο γυμναστήριο σε κάποιον ανοικτό χώρο, γνωστό με το όνομα «του έρωτα τ΄αλάνι». Αφού άνοιξαν χαντάκια, το περιέφραξαν χρησιμοποιώντας λόγω ελλείψεως χρημάτων σκοινί απλώστρας! Κατόπιν, με σκληρές οικονομίες αγόρασαν και όργανα γυμναστικής.    Στο γήπεδο αυτό γυμνάζονταν νέοι απ’ όλη τη Σμύρνη πληρώνοντας μία πεντάρα. Ως ταμίας είχε ορισθεί ο Μακρουλίδης. Το πρωτόγονο αυτό γυμναστήριο αποτέλεσε τον πρόδρομο του γυμναστηρίου του Απόλλωνα, αλλά και την κυψέλη για τους μετέπειτα μεγάλους αθλητές του συλλόγου. Γι’ αυτό και τον δημιουργό αυτού του γυμναστηρίου, τον Ι. Ψαλτώφ, τον αποκαλούσαν «παππού» του Απόλλωνα. Αργότερα ο γυμναστικός σύλλογος «Απόλλωνας Σμύρνης» μετακόμισε σε κάποιον χώρο απέναντι στο ελληνικό Ορφανοτροφείο, ενώ στην συνέχεια κατασκεύασε μεγάλο και σύγχρονο γυμναστήριο στην συνοικία του αγίου Τρύφωνα, κοντά στο φημισμένο θέατρο «ΤΕΡΨΙΘΕΑ».  Το 1901 ο Απόλλων διοργανώνει τις πρώτες λεμβοδρομίες της Σμύρνης, με τη συμμετοχή του άλλου μεγάλου σμυρναίικου σωματείου, του «Πανιωνίου Γυμναστικού Συλλόγου», ο οποίος ιδρύθηκε το 1898 και προήλθε από την συνένωση των σωματείων “ΟΡΦΕΑΣ” και “ΓΥΜΝΑΣΙΟ”. Στους αγώνες αυτούς προστέθηκε το 1906 και ένα άλλο σωματείο, ο “ΠΕΛΟΠΑΣ”, που έδρευε στην Μελαντία (Καρατάς) και ο ιδρύθηκε από τον Όμηρο Ωνάση, θείο του εφοπλιστή Αριστοτέλη Ωνάση. Πρώτος αυτός εισήγαγε στην Σμύρνη και το άθλημα της πυγμαχίας με λαμπρά αποτελέσματα.

ΜΑΤ ΣΕ 3

Την κίνηση έχουν τα Λευκά και κάνουν μάτ σε 3 κινήσεις.

Λύση: { Βλέπε σχόλια }

ΘΟΔΩΡΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ - ΤΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ ΕΡΓΟ

ΖΕΙ! ΠΕΝΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΗ ΛΑΜΠΡΑΚΗ

Αναδημοσίευση από το blog του Νίκου Σαραντάκου: http://sarantakos.wordpress.com/

Σκίτσο του Μίνου Αργυράκη (Αυγή, 28.5.1963)

Στις 22 Μαΐου 1963, ο ανεξάρτητος βουλευτής Πειραιώς Γρηγόρης Λαμπράκης, γιατρός στο επάγγελμα και παλιός βαλκανιονίκης στο άλμα εις μήκος, συνεργαζόμενος με την ΕΔΑ, είναι ομιλητής σε εκδήλωση των οπαδών της ειρήνης στη Θεσσαλονίκη. Απέξω, «ανησυχούντες πολίτες» έχουν οργανώσει τη δική τους αντισυγκέντρωση με την ανοχή της αστυνομίας. Καθώς ο Λαμπράκης βγαίνει από το κτίριο της Ένωσης Εμποροϋπαλλήλων, στη διασταύρωση των οδών Ερμού και Βενιζέλου, πέφτει πάνω του ένα τρίκυκλο που οδηγούσε ο παρακρατικός Σπύρος Γκοτζαμάνης. Ο επιβάτης του τρικύκλου, παρακρατικός επίσης, Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης, χτυπάει στο κεφάλι τον Λαμπράκη με έναν σιδερένιο λοστό. Ο μαραθωνοδρόμος της ειρήνης θα παλέψει πέντε μέρες με το θάνατο και τελικά θα χάσει τη μάχη στις 27 Μαΐου 1963.

Η δολοφονία του Λαμπράκη ίσως δεν θα είχε εξιχνιαστεί αν ένας θαρραλέος Θεσσαλονικιός, ο Μανώλης Χατζηαποστόλου ή Τίγρης, δεν είχε την ετοιμότητα να πηδήξει πάνω στην καρότσα του τρικύκλου, να συμπλακεί με τον Εμμανουηλίδη ενώ το τρίκυκλο συνέχιζε την πορεία του και ύστερα, πολύ μακριά από τον τόπο της επίθεσης, με τον Γκοτζαμάνη. Ένας περαστικός τροχονόμος που τους είδε να συμπλέκονται, τους συνέλαβε -χωρίς να ξέρει ότι ανώτατοι αξιωματικοί της Χωροφυλακής συμμετείχαν στο οργανωμένο σχέδιο της δολοφονικής επίθεσης.

Χάρη στο θάρρος, την ξεροκεφαλιά και την υπηρεσιακή προσήλωση ενός πεισματάρη ανακριτή, του δικαστικού Χρήστου Σαρτζετάκη, μετέπειτα Προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά και χάρη στο ερευνητικό δαιμόνιο τριών δημοσιογράφων, του Γιάννη Βούλτεψη της Αυγής, του Γιώργου Μπέρτσου της Ελευθερίας και του Γιώργου Ρωμαίου του Βήματος, ήρθε στο φως σε όλη της την έκταση η παρακρατική συνωμοσία, παρά τη λυσσαλέα αντίσταση του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Κων. Κόλλια (του πρώτου πρωθυπουργού της απριλιανής χούντας). Η υπόθεση Λαμπράκη ήταν ο καταλύτης που προκάλεσε την παραίτηση του Κ. Καραμανλή από την πρωθυπουργία και τη νίκη της Ένωσης Κέντρου στις εκλογές. Όταν όμως η υπόθεση έφτασε στο εδώλιο το πολιτικό κλίμα είχε αλλάξει άρδην -το 1966, με κυβέρνηση αποστατών, οι συνωμότες έπεσαν στα μαλακά -όλοι οι αξιωματικοί αθωώθηκαν και μόνο οι φυσικοί αυτουργοί καταδικάστηκαν, καθώς και κάποιοι παρακρατικοί που συμμετείχαν στην αντισυγκέντρωση.

Λέγεται ότι την επιθυμία για επίθεση στον Λαμπράκη την είχε εκφράσει η βασιλομήτωρ Φρειδερίκη, η οποία είχε ενοχληθεί σφόδρα από την υποστήριξη του βουλευτή της ΕΔΑ στη Μπέτυ Αμπατιέλου, που είχε ρεζιλέψει (και ίσως χαστουκίσει) την εστεμμένη στο ταξίδι της στο Λονδίνο τον Απρίλιο του 1963 -γι’ αυτό το “χαστούκι που ίσως δεν δόθηκε” έχω γράψει αναλυτικά αλλού.
“Δεν τον τσαλακώνετε αυτόν;” λέγεται ότι είπε η Φρειδερίκη -και κάποια κατώτερα όργανα αποφάσισαν να επιδείξουν υπερβάλλοντα ζήλο.

Ο Λαμπράκης είχε πάει στο Λονδίνο για να πάρει μέρος στη μεγάλη πορεία ειρήνης του Ολντερμάστον, τον Απρίλιο του 1963. Επιστρέφοντας από το Λονδίνο, συμμετείχε στη Μαραθώνια πορεία ειρήνης του 1963 -ακριβέστερα, επειδή η πορεία είχε απαγορευτεί από την αστυνομία, ο Λαμπράκης ήταν ο μόνος που, χάρη στη βουλευτική του ιδιότητα, την εξυπνάδα και το θάρρος του, μπόρεσε να διασπάσει αλλεπάλληλα μπλόκα της αστυνομίας και να φτάσει μόνος στον Τύμβο και να βαδίσει αρκετά χιλιόμετρα, μοναχικός μαραθωνοδρόμος της ειρήνης (αργότερα προστέθηκαν και δυο-τρεις ακόμα συνοδοιπόροι του, δίνω πιο κάτω το λινκ).

Λίγες βδομάδες νωρίτερα, στα μέσα Μαρτίου 1963, ο Λαμπράκης είχε πρωταγωνιστήσει σε ένα επεισόδιο μέσα στη Βουλή, που θυμίζει τις πρόσφατες χρυσαβγίτικες αθλιότητες. Κατά την εμπρηστική ομιλία του βουλευτή Κιλκίς της ΕΡΕ Κ. Παπαδόπουλου, ο οποίος λέγεται ότι ήταν ταγματασφαλίτης, γερμανοντυμένος στην Κατοχή, σημειώθηκαν αντεγκλήσεις με βουλευτές της ΕΔΑ και όταν ο Παπαδόπουλος, φωνάζοντας “Σκάσε ρε πούστη”, επιτέθηκε εναντίον του βουλευτή της ΕΔΑ Αντώνη Μπριλλάκη, ο Λαμπράκης, παλιός αθλητής, με ένα σάλτο προσγειώθηκε ανάμεσά τους και άστραψε μια δυνατή γροθιά στον Παπαδόπουλο, που τον άφησε αιμόφυρτο, κι ύστερα δέχτηκε επίθεση από πεντέξι βουλευτές της ΕΡΕ.

Το επεισόδιο δεν είναι εντελώς άσχετο με τη δολοφονία του, αφού ο Ξενοφών Γιοσμάς (ή “φον Γιοσμάς”), ο αρχηγός της παρακρατικής οργάνωσης στην οποία συμμετείχαν οι δολοφόνοι του Λαμπράκη, ήταν διοικητής τμήματος υπό τις διαταγές του Κ. Παπαδόπουλου. Μικρασιάτης πρόσφυγας, ο Γιοσμάς ήταν από τους επιφανείς συνεργάτες των Γερμανών στη Θεσσαλονίκη, έφυγε μαζί τους από την Ελλάδα στα τέλη του 1944 και υπήρξε υπουργός Προπαγάνδας (!) στην εξόριστη «κυβέρνηση» Τσιρονίκου που σχημάτισαν τα κατακάθια του δοσιλογισμού στις αρχές του 1945 στη Βιέννη. Καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο από το δικαστήριο δοσιλόγων, αλλά όταν γύρισε στην Ελλάδα το 1947 οι δοσίλογοι ήταν εθνικώς χρήσιμοι κι έτσι η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια και τελικά αποφυλακίστηκε περί το 1951 έχοντας κάνει τρία χρόνια μόνο φυλακή.  Ο φον Γιοσμάς πέθανε το 1975 κι έτσι έχασε την ευκαιρία να είναι σήμερα βουλευτής επικρατείας με τη Χρυσή Αβγή, που συνεχίζει την κληρονομιά του Πούλου, του Τσιρονίκου, κι όσων έχουν τη ναζιστική στολή στη ναφθαλίνη.

Στο Διαδίκτυο υπάρχει αρκετό υλικό για τη δολοφονία του Λαμπράκη.
Συγκεντρωμένο υλικό μπορείτε να βρείτε σε ένα παλιό αφιέρωμα του Αllu Fun Marx.
Επίσης, φωτογραφίες και άλλο υλικό από τον ιστότοπό μου.
Ακόμα, δημοσίευμα του ιστολογίου για τη Μαραθώνια πορεία ειρήνης του 1963.
Τέλος, σημερινό αφιέρωμα από άλλο ιστολόγιο (που περιέχει και υλικό από τα παραπάνω, συνθεμένο σε βιντεάκι).

Καθώς και το πιο τραγικό γεγονός έχει και την εύθυμη πλευρά του, το τρίκυκλο των φονιάδων έγινε μόνιμο θέμα πικρής ειρωνείας στις γελοιογραφίες και στις επιθεωρήσεις. Εδώ, δυο γελοιογραφίες. Μία του Μποστ από τους Δρόμους της Ειρήνης και μία του Φωκίωνα Δημητριάδη από τα Νέα.

 

ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΔΙΝΑΜΕ

Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου: sarantakos.wordpress.com

Τότε που δίναμε

Καθώς γράφω αυτές τις γραμμές δεν ξέρω τι αποφάσισε η ΟΛΜΕ και αν θα γίνει η απεργία μέσα στις εξετάσεις, αλλά ετσι κι αλλιώς το σημερινό το θέμα είναι προέκταση του χτεσινού. Για μια φορά, θα μου επιτρέψετε να γράψω μερικές δικές μου αναμνήσεις (συνήθως βάζω του πατέρα μου), από την εποχή που έδωσα όχι πανελλήνιες, γιατί τότε δεν λέγονταν έτσι, αλλά εισαγωγικές εξετάσεις για τα ΑΕΙ, το σωτήριον έτος 1977. Βέβαια, οι αναμνήσεις μου μπορεί να φανούν βαρετές, αλλά γι’αντάλλαγμα θα μπορέσετε κι εσείς ν’αφηγηθείτε τις δικές σας. Ένα άλλο κακό με τις αναμνήσεις είναι ότι έχουμε την τάση είτε να εξιδανικεύουμε το παρελθόν, είτε, αντίθετα, να παρασταίνουμε αβάσταχτα σκληρά και δύσκολα τα χρόνια που περάσαμε, σε μια όχι και τόσο έμμεση μομφή προς τους τωρινούς νέους “που τα βρίσκουν όλα στο πιάτο”, και να καταντάμε σαν τους τέσσερις Γιορκσιριώτες στο γνωστό σκετσάκι των Μόντι Πάιθον, που πλειοδοτώντας ο ένας μετά τον άλλο σε ανατριχιαστικές αναμνήσεις της βασανισμένης νιότης τους φτάνουν να λένε πως δούλευαν 48 ώρες τη μέρα.

Τότε δίναμε όχι Μάιο, αλλά τέλη Αυγούστου με αρχές Σεπτεμβρίου, έτσι το πολύ διάβασμα έπεφτε καλοκαιριάτικα και επειδή υπήρχαν αυτοί οι τρεις επιπλέον μήνες ο πολύς κόσμος άρχιζε τα φροντιστήρια μόλις τελείωνε την 5η Γυμνασίου, όχι από την αρχή της 5ης, που άλλωστε τώρα λέγεται Β’ Λυκείου. Το πρώτο μάθημα δεν ήταν η Έκθεση, όπως τώρα, που είναι κοινό σε όλες τις κατευθύνσεις, τότε άρχιζε η κάθε κατεύθυνση με το δικό της μάθημα, εμείς (δηλαδή ο Πολυτεχνικός-Φυσικομαθηματικός-Γεωπονοδασολογικός Κύκλος, όπως λεγόμασταν) ξεκινήσαμε στις 26 Αυγούστου με Άλγεβρα. Μη νομίζετε ότι η ημερομηνία χαράχτηκε στη μνήμη μου ανεξίτηλα: έψαξα και τη βρήκα τώρα σε εφημερίδες της εποχής.

Είχαμε μαζευτεί εκείνο το πρωί έξω από το συγκρότημα των σχολείων στην οδόν Αρτάκης, στη Νέα Σμύρνη και συζητούσαμε σε πηγαδάκια περιμένοντας να μας φωνάξουν μέσα. – Άκουσα πως θα πέσουν συναρτήσεις, είπε ο Γιώργος ο Π. – Στ’ αρχίδια μας! τον έκοψε αγέρωχα ο Λουκάς, ο φροντιστής μας, που είχε έρθει να μας εμψυχώσει, άλλωστε δυο βήματα πιο πέρα ήταν το φροντιστήριό μας. “Ό,τι και να πέσει, θα σκίσουμε!”, δήλωσε με ύφος που δεν σήκωνε αντιρρήσεις.

Πέσανε όντως συναρτήσεις, τα θέματα μπορείτε να τα βρείτε εδώ, αλλά δεν σκίσαμε. Θυμάμαι πως έχασα ένα ολόκληρο θέμα, και κάτι ψιλά από τα άλλα, οπότε πήγαινα μάξιμουμ για 12-13 με άριστα το 20. Ήτανε όμως άλλες εποχές τότε, οι βάσεις δεν είχαν φτάσει στο Θεό, ένα στραβοπάτημα μπορούσες να το καλύψεις, όχι όπως τώρα που πρέπει να μαζέψεις 19.000 μόρια, οπότε με ένα 13/20 βγαίνεις και μαθηματικά απ’ το παιχνίδι. Κι έτσι δεν έχασα ολότελα τις ελπίδες μου.

Ούτε οι άλλοι δυο που κάναμε μαζί φροντιστήριο γράψαν καλά Άλγεβρα -και είχαμε ν’ ακούμε και τη γκρίνια του Λουκά, να μας μαλώνει που τον κάναμε ρεζίλι. Διότι ξέχασα να πω ότι με δυο φίλους και συμμαθητές είχαμε διαλέξει να μην πάμε στα μεγάλα φροντιστήρια του κέντρου (ο Ηράκλειτος ήταν τότε ονομαστός), αλλά σε ένα συνοικιακό, που είχε καλό όνομα -κι έτσι κάναμε ένα μικρό γκρουπάκι, τρία άτομα, και εναποθέσαμε τις ελπίδες μας στον Λουκά.

Γιατί ο Λουκάς τα έκανε ο ίδιος όλα τα μαθήματα, Άλγεβρα, Γεωμετρία-Τριγωνομετρία, Φυσική και Χημεία. Οι φίλοι μας που πήγαιναν σε συμβατικά φροντιστήρια παραξενεύονταν πώς είναι δυνατόν ο ίδιος καθηγητής να τα διδάσκει όλα, αλλά το αυτί του Λουκά δεν ίδρωνε, τα κατάφερνε μια χαρά. Μάλιστα, τον πρώτο καιρό είχε επιχειρήσει να μας κάνει και Έκθεση, αλλά ύστερα από ένα επεισοδιακό πρώτο μάθημα του ζητήσαμε να μας φέρει κανονικό φιλόλογο, γιατί παρόλο που μας άρεσαν τα αποφθέγματά του (“Επιστήμη με συμφέροντα, ρε αρουραίοι, δεν είναι επιστήμη, είναι καφενείο”) σκεφτήκαμε πως δεν θα άρεσαν στους βαθμολογητές. “Από Σεπτέμβρη θα φέρω φιλόλογο”, μας υποσχέθηκε. Αλλά για να φέρει φιλόλογο έπρεπε να τον πληρώνει, οπότε η υπόσχεση ανανεώθηκε για τα Χριστούγεννα, μετά για το Πάσχα, και μπήκε το καλοκαίρι και έκθεση δεν είχαμε κάνει. Βέβαια εκθέσεις γράφαμε στο σχολείο, και τότε η έκθεση ήταν σκέτη έκθεση ιδεών, όχι όπως τώρα που έχει περιλήψεις και αναλύσεις κειμένων, οπότε δεν ανησυχούσαμε και πολύ.

Τελικά ο πολυπόθητος φιλόλογος ήρθε μέσα στον Αύγουστο, μας έκανε ένα μάθημα, μας έδωσε πέντε θέματα αναπτυγμένα από τον ίδιο, και μετά συζητήσαμε το θέμα “Η αμφιβολία οδηγεί στη γνώση ή η γνώση στην αμφιβολία;” που είχε πέσει σε εξετάσεις δυο χρόνια νωρίτερα. Τυχεροί ήμασταν, γιατί στη δική μας τη χρονιά έπεσε θέμα παρεμφερές. Τον ακριβή τίτλο τον είχα ξεχάσει, αλλά κοιτάζω τώρα στην εφημερίδα και βλέπω πως ήταν: “Η αμφιβολία χωρίς προκατάληψη και η δημιουργική απορία ως προϋποθέσεις κάθε επιστήμης”. «Παλουκάκι», ήταν η ετυμηγορία τότε, αλλά έγραψα καλούτσικα, το ίδιο και οι άλλοι δυο της παρέας.

Η Έκθεση ήταν το δεύτερο μάθημα που δώσαμε, στις 29 Αυγούστου. Μετά, στις 31 Αυγούστου, γράψαμε Γεωμετρία-Τριγωνομετρία. Εκεί δεν ήταν τόσο δύσκολα τα θέματα όσο στην Άλγεβρα, αλλά ήταν πολλά, με αποτέλεσμα να τελειώσω την τελευταία στιγμή -με τη σημαία έτοιμη να πέσει, θα λέγαμε στο σκάκι. Ο επιτηρητής ήρθε από πάνω μου για να μου πάρει την κόλλα ενώ τελείωνα την τελευταία απόδειξη, με το ένα χέρι έσπρωχνα το δικό του και με το άλλο έγραφα τα τελευταία σύμβολα. Τελικά παρά την πίεση χρόνου δεν έκανα κανένα λάθος, κι έτσι ανέβηκε και η ψυχολογία μου, όπως θα λέγαμε σήμερα.

Μετά, τη Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου, γράψαμε Χημεία, που ήταν το καλό μου μάθημα. Εκεί τα πήγα καλά. Στο μάθημα αυτό ξέσπασε κι ένα μικροσκάνδαλο, όταν σε ένα εξεταστικό κέντρο σχετικά κοντά μας, στη Δάφνη, έπιασαν έναν υποψήφιο που έπαιρνε τις λύσεις των θεμάτων με ασύρματο, όπως του τις υπαγόρευαν φίλοι του. Είχε ολόκληρη εγκατάσταση με δέκτη και καλώδια που τη φορούσε κατάσαρκα, και ένα ακουστικό στο αυτί. Ήταν και μεγάλος, 22 χρονών.

Τελευταίο μάθημα, στις 7 Σεπτεμβρίου, η Φυσική. Εκεί οι θεματοθέτες θέλησαν να πρωτοτυπήσουν, κι έβαλαν ένα θέμα εντελώς έξω από τα καθιερωμένα. Το μισοθυμόμουν έτσι κι αλλιώς, αλλά το αντιγράφω αυτολεξεί όπως το βρίσκω στην εφημερίδα. “Τι καλείται μάζα και τι βάρος ενός σώματος; Αν σας ζητούσαν να μετρήσετε τη μάζα και το βάρος ενός σώματος στον πλανήτη Άρη, ποια όργανα θα χρησιμοποιούσατε αντίστοιχα; Αν γνωρίζετε τη μάζα ενός σώματος και την παγκόσμια σταθερά έλξεως, ποια είναι τα υπόλοιπα στοιχεία του πλανήτη Άρη που πρέπει να γνωρίζετε για να υπολογίσετε το βάρος του σώματος στην επιφάνεια του πλανήτη; (Σημ.: Ο πλανήτης Άρης να θεωρηθεί σφαιρικός).” Ποτέ δεν ήμουν καλός να βρίσκω τη λύση στο φτερό χωρίς να την έχω έτοιμη από τα πριν (“πάνω στη σκακιέρα”, θα έλεγα τότε, που έπαιζα και σκάκι), αλλά εδώ μου ήρθε μια καλή ιδέα, που δεν τη θυμάμαι βέβαια τώρα, κι έτσι κάτι σωστό έγραψα, που το επαλήθευσα και την άλλη μέρα από τις εφημερίδες.

Τότε δηλώναμε τις σχολές της επιλογής μας στο μηχανογραφικό από τα πριν, και στον δικό μας κλάδο η τελευταία σχολή ήταν οι Δασολόγοι Θεσσαλονίκης (αν θυμάμαι καλά, στην Αθήνα δεν είχε Δασολόγους), οπότε συχνά άκουγες στις κουβέντες μας “έστω και Δασολόγος Θεσσαλονίκης”. Όσοι έδιναν και ΚΑΤΕΕ (τα αντίστοιχα των ΤΕΙ) είχαν το αντίστοιχο κάτω όριο, Μηχανικών Αυτοκινήτων Κοζάνης. Όταν όμως βγήκαν τα αποτελέσματα, είχα περάσει στην πρώτη σχολή που ήθελα, με το μαγικό νούμερο 187, μαγικό επειδή ισοβάθμησα στην τελευταία θέση με άλλους 15 κι έτσι από 35 εισακτέους περάσαμε 50 (και αποφοιτήσαμε 200, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία). Το άριστα ήταν 220, δηλαδή 40 σε κάθε μάθημα και 20 το απολυτήριο Γυμνασίου, 5×40+20. Εγώ είχα 18 στο απολυτήριο, άρα έπιασα 169 μονάδες στα μαθήματα. Στην Άλγεβρα, που ήταν το Βατερλό μου, πήρα τελικά 26, το μέγιστο που έλπιζα. Στην Έκθεση 32, που μου είχε φανεί πολύ καλό τότε, και μετά 37-38-39  αντίστοιχα σε Φυσική, Γεωμετρία και Χημεία. Και οι άλλοι δυο φίλοι μου πέρασαν στην πρώτη και τη δεύτερη επιλογή τους, στο Μετσόβιο, οπότε ο Λουκάς, συνολικά, βγήκε ασπροπρόσωπος και πίναμε νερό στ’ όνομά του.

Το να συγκρίνεις το παρελθόν με το παρόν και να βρίσκεις το παρελθόν καλύτερο, είναι ένδειξη πως έχεις γεράσει, αλλά εμένα το εξεταστικό σύστημα που είχαμε τότε μου φαίνεται καλύτερο, γιατί δεν υπήρχε ο πληθωρισμός των βάσεων, που έχει οδηγήσει τις περιζήτητες σχολές σε στρατοσφαιρικά ύψη -γιατί, όταν η βάση έχει φτάσει σε μέσον όρο 19,5 μου φαίνεται αδύνατο να ξεχωρίζουν οι υποψήφιοι με βάση την αξία τους -για να γίνει αυτό χρειάζονται πιο αδρές γραμμές, δεν βολεύουν τα μιλιγκράμ. Εκτός αυτού, όπως ήδη είπα, με το σημερινό επίπεδο των βάσεων δεν συγχωρείται το στραβοπάτημα -ενώ στην εποχή μου, όπως είδαμε, μπορούσε κανείς να περάσει στη σχολή με την ψηλότερη βάση ακόμα κι αν τα είχε κάνει μούσκεμα σε ένα μάθημα (όχι και εντελώς μούσκεμα πάντως).

Θυμάμαι πως όταν άλλαξε το σύστημα, δυο-τρία χρόνια μετά πρέπει να ήταν, γύρω στο 1979-80, είχα στομφωδώς προβλέψει ένα σωρό δεινά για την εκπαίδευση και για τη χώρα, και ακόμα και σήμερα, αν κάποιος μου πει ότι η παιδεία άρχισε να παρακμάζει από το 1982 επειδή καθιερώθηκε το μονοτονικό ή από το 1976 επειδή καθιερώθηκε η δημοτική, μπορεί να απαντήσω ότι η αληθινή υδροκριτική γραμμή είναι πριν και μετά τη θέσπιση των Πανελλήνιων εξετάσεων. Χαζομάρα βέβαια, αφού τα φαινόμενα αυτά δεν εξαρτώνται από έναν μόνο παράγοντα, αλλά εκείνοι άρχισαν πρώτοι.

Όσο για τα παιδιά που δίνουν, είτε αύριο είτε όποτε αρχίσουν οι εξετάσεις, καλή τους επιτυχία -τα δύσκολα αρχίζουν μετά.

ΣΤΟΥΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ ΜΟΥ

Αναδημοσίευση

Του Πιτσιρίκου 

Σε επιστράτευση των εκπαιδευτικών θα προχωρήσει η κυβέρνηση. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους.

Η επιστράτευση των εκπαιδευτικών θα γίνει μόλις επιδοθεί η απόφαση της ΟΛΜΕ για απεργία μέσα στις εξετάσεις, αν και υπήρξε η σκέψη να επιστρατευθούν οι καθηγητές πριν ανακοινώσουν την απεργία και να επιστρατευθούν και οι μαθητές και να δώσουν Πανελλαδικές σήμερα -όλα τα μαθήματα-, ώστε να μην υπάρχει κανένα πρόβλημα.

Εν τω μεταξύ, όλα τα καθεστωτικά ξεπουλημένα σκυλιά των ΜΜΕ επιτίθενται με λύσσα στους εκπαιδευτικούς και μιλάνε για το δικαίωμα των παιδιών να δώσουν εξετάσεις για να περάσουν σε πανεπιστήμια που μοιράζουν χαρτιά χωρίς κανένα αντίκρυσμα και να οδηγηθούν στην ανεργία ή στην σκλαβιά.

Φυσικά, τα δικά τους παιδιά πάνε σε ιδιωτικά σχολεία και σπουδάζουν ή θα σπουδάσουν στο εξωτερικό γιατί δεν καταδέχονται να τα στείλουν μαζί με τα υπόλοιπα για τα οποία κόβουν φλέβες αυτές τις ημέρες, αν και στην πραγματικότητα τα έχουν γραμμένα στ’ αρχίδια τους.

Και όλοι μιλούν για τις Πανελλαδικές εξετάσεις -σαν οι εξετάσεις να είναι ο προορισμός της εκπαίδευσης και όχι η μόρφωση-, και κανείς δεν λέει πως όλο το σύστημα της εκπαίδευσης είναι εντελώς για τον πούτσο , αφού κατάφεραν να μετατρέψουν τους δασκάλους σε υπαλληλάκους και τους μαθητές σε ζόμπι.

Οι δάσκαλοι είναι αυτοί που χτίζουν μια ανθρώπινη κοινωνία, κάνουν το σημαντικότερο -μαζί με τους γιατρούς- λειτούργημα, αλλά τους έκαναν αξιολύπητα ανθρωπάκια που αναγκάζονται να γίνουν αρπακτικά για να επιβιώσουν, ενώ όσοι αρνούνται να υποταχθούν στα κελεύσματα των καιρών και τους νόμους της αγοράς, και προσπαθήσουν να παραμείνουν άνθρωποι και Δάσκαλοι, θα σαλτάρουν ή θα πεθάνουν πριν από την ώρα τους από τους καρκίνους.

Κι αντί μια ολόκληρη κοινωνία να είναι στα κάγκελα και να στέκεται στο πλευρό των εκπαιδευτικών με τους οποίους τα παιδιά τους περνάνε περισσότερο χρόνο απ’ ότι με τους ίδιους -και, άρα, είναι προς το συμφέρον σου, φτωχέ μαλάκα, αυτοί οι άνθρωποι να ζουν αξιοπρεπώς-, ακούς να αναπαράγονται σχεδόν από όλους οι απίστευτες μαλακίες των ξεπουλημένων τηλεδημοσιογράφων για τις λίγες ώρες που δουλεύουν οι καθηγητές, λες και δεν πήγαμε όλοι στο σχολείο και δεν ξέρουμε από τη δική μας εμπειρία πως δάσκαλοι και καθηγητές δεν έχουν μόνο τις ώρες διδασκαλίας αλλά ένα σωρό άλλες εργασίες και υποχρεώσεις μέσα στο σχολείο αλλά και στο σπίτι τους.

Και αυτοί που είναι άνεργοι είναι έξαλλοι με τους καθηγητές που τολμούν να απεργήσουν για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, ενώ κι αυτοί που έχουν ακόμα δουλειά είναι επίσης έξαλλοι που οι καθηγητές τολμούν να κάνουν αυτό που θα έπρεπε να κάνουν όλοι οι εργαζόμενοι, αλλά δεν πειράζει, αφού, όταν θα είναι όλοι άνεργοι, δεν θα απεργεί κανείς και θα είναι όλοι οι Έλληνες ευχαριστημένοι.

Και η κάθε επαγγελματική και κοινωνική ομάδα παίζει το παιχνίδι του σάπιου συστήματος και στρέφεται κατά της άλλης και προσπαθεί να την τραβήξει κι αυτήν προς τα κάτω, αντί να ακολουθήσει αυτήν που δίνει τον αγώνα της για αξιοπρέπεια.

Αλλά εγώ, φτωχέ μαλάκα, που στη ζωή μου, εκτός από τους γονείς μου, δεν αγάπησα κανέναν όσο αγάπησα πέντε έξι Δασκάλους που με ξεστράβωσαν και μου άνοιξαν πόρτες και παράθυρα και προσπάθησαν να με πείσουν πως έχω κι εγώ κάποια αξία σε αυτή τη ζωή -και θα τους είμαι αιώνια ευγνώμων γι’ αυτό- έχω να σου πω πως, όταν σε έκαναν να πιστέψεις πως ένας Δάσκαλος είναι ένας ξεφτίλας και ένας τίποτας μπροστά στους οικονομικούς νταβατζήδες, τους Πρετεντέρηδες, τα ξέκωλα και τα λαμόγια που έχουν κατακλύσει τον τόπο, τελείωσες σαν άνθρωπος.

Οπότε, ζήσε τώρα μέσα στη σκλαβιά και στον βούρκο, και ρίξε εκεί και τα παιδιά σου που τόσο πολύ τα αγαπάς.

Εγώ θα είμαι πάντα με τους Δασκάλους γιατί μου έδειξαν τον ουρανό.