ΑΛΩΝΑΚΙ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

Όι παρακάτω τρείς αναρτήσεις προέρχονται από το εξαιρετικό ιστολόγιο: alonakitispoiisis.blogspot.com

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΙΧΟΣ

Μια από τις αθλιότητες που έφερε ο καιρός της Ύβρης στην άνοδο της κλεπτοκρατίας, ήταν η ενοχοποίηση του ανέργου και του ανήμπορου. Άγριος καπιταλισμός χωρίς φιλανθρωπία. Η συμπλεγματική υπουργός που μισούσε τους φτωχούς και διπλασίασε τα ένσημα για να έχει κάποιος περίθαλψη. Μόνο κάτι περίεργοι ιδιώτες, κάποιες μη κυβερνητικές με το αζημίωτο και η εκκλησία από κεκτημένη ταχύτητα συνέχιζαν να αναγνωρίζουν την παρουσία της κοινωνικής ανισότητας και του ανθρώπινου πόνου. Οι άλλοι κάλπαζαν μέσα στον τρόμο του καρκίνου και διπλασίαζαν τις ασφάλειες ζωής... Γιατί όταν ο Θεός είναι νεκρός και η Επανάσταση είναι νεκρή, ο διπλανός είναι νεκρός και το χρήμα είναι το μόνο που έχεις να αντιτάξεις στο φόβο του θανάτου. Καινούρια εμπειρία για χτεσινούς φτωχούς στην οποία έπεσαν με το ζήλο μαθητευόμενου μάγου... Το σπίτι του Παπαδιαμάντη στη Σκιάθο ανάμεσα στα τουρίστικ και τα άλλα οικοδομικά είναι ένα σύμβολο. Μια ουρμπανιστική υπενθύμιση της εξοβελισμένης έννοιας της φιλανθρωπίας... Γιατί η φιλανθρωπία εμφανίζεται πιο καθαρή σαν ανάγκη στο κενό που ανοίγει η γιορτή και υπάρχει ακόμα αυτή αρχαιόθεν δυσφορία, πως δεν μπορείς να ζεις ευτυχισμένος σε ένα πόλισμα που δυστυχεί... Η εποχή της Νέμεσης με τα πρώτα Χριστούγεννα φέρνει ξανά την φιλανθρωπία στο προσκήνιο. Σαν ένα σοκ για τον περσινό νεοβάρβαρο που στη φτώχια των παιδικών του χρόνων, ανακαλύπετει μνήμες μαγείας ξεχασμένες, όπου την ανθρώπινη έγνοια για τον άλλον, δεν έφτασαν όλα τα κλεμένα χρήματα για να την σβήσουν. Όλες οι υποσχέσεις αποδείχτηκαν μάταιες. Το σπίτι του Παπαδιαμάντη έχει πιο γερά θεμέλια, πιο πολλούς ορόφους, είναι ορατό, όχι μόνο στα δρομάκια της Σκιάθου, αλλά και στην Αθήνα και στην Ευρώπη. Σε μιαν επικαιρότητα όπου ανταλλάσσεται πανικός χρήματος με ανθρώπινο ενδιαφέρον και όπου το ψωμί αποκτά πάλι τη γεύση του κόπου του... Η κρίση μας δίνει ένα μάθημα ανθρωπιάς. Για να μην το ξεχάσουμε όταν σε κατάσταση εξέγερσης διεκδικήσουμε καλύτερες συνθήκες, όχι μόνο για μας, τους αλαζόνες πρώην φτωχούς τους πλανημένους από την κλεπτοκρατία, αλλά και για κείνον που δεν έχει φωνή, και που η ανημπόρια του, ακόμα και για πολιτικόν αγώνα θα κρίνει και στο μέλλον την ανθρωπιά μας.

Η ΠΟΡΤΟΚΑΛΕΝΙΑ

 












Η ΠΟΡΤΟΚΑΛΕΝΙΑ

Στον Aντρέα Kαμπά

Tόσο πολύ τη μέθυσε ο χυμός του ήλιου
Που έγειρε το κεφάλι της και δέχτηκε να γίνει
Σιγά-σιγά: η μικρή Πορτοκαλένια!

Έτσι καθώς γλαυκόλαμψαν οι εφτά ουρανοί
Έτσι καθώς αγγίξαν μια φωτιά τα κρύσταλλα
Έτσι καθώς αστράψανε χελιδονοουρές
Σάστισαν πάνω οι άγγελοι και κάτω οι κοπελιές
Σάστισαν πάνω οι πελαργοί και κάτω τα παγόνια
Kι όλα μαζί συνάχτηκαν κι όλα μαζί την είδαν
Kι όλα μαζί τη φώναξαν: Πορτοκαλένια!

Mεθάει το κλήμα κι ο σκορπιός μεθάει ο κόσμος όλος
Όμως της μέρας η κεντιά τον πόνο δεν αφήνει
Tη λέει ο νάνος ερωδιός μέσα στα σκουληκάκια
Tη λέει ο χτύπος του νερού μέσ’ στις χρυσοστιγμές
Tη λέει κι η δρόσο στου καλού βοριά το απανωχείλι:

Σήκω μικρή μικρή μικρή Πορτοκαλένια!
Όπως σε ξέρει το φιλί κανένας δεν σε ξέρει
Mήτε σε ξέρει ο γελαστός Θεός
Που με το χέρι του ανοιχτό στη φλογερή αντηλιά
Γυμνή σε δείχνει στους τριανταδυό του ανέμους!



ΤΗΣ ΛΑΡΙΣΣΗΣ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ

ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΣΠΥΡΟΣ ΖΑΓΟΡΑΙΟΣ


ΣΤΗΣ ΛΑΡΙΣΗΣ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ

Στης Λαρίσης το ποτάμι
που το λένε Πηνειό,
αν τυχόν και δεν με θέλεις,
κει θα πέσω να πνιγώ.

Ο καημός μου είναι μεγάλος,
το ποτάμι είναι ρηχό.
Αν τυχόν και δεν με πνίξει,
μοναχά που θα βραχώ,
στης Λαρίσης το ποτάμι
που το λένε Πηνειό.

Κίνησα από την Αθήνα
για τη Λάρισα να βγω.
Πιάνει λάστιχο στο δρόμο
κι άραξα να κοιμηθώ.

Το πρωί με τη δροσούλα
για τη Λάρισα κινώ.
Αν τυχόν και δε με θέλεις,
πέφτω μες στον ποταμό,
στης Λαρίσης το ποτάμι
που το λένε Πηνειό.

Φέρτε ούζο του Τυρνάβου
να καθίσω και να πιω
κι όλη η Λάρισα να μάθει
πως εγώ σε αγαπώ.

Στης Λαρίσης το ποτάμι
που το λένε Πηνειό.
αν τυχόν και δεν με θέλεις,
κει θα πέσω να πνιγώ.
Στης Λαρίσης το ποτάμι
που το λένε Πηνειό.

Στίχοι και μουσική: Γιώργος Μητσάκης.