ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ

Ο τροχός της μοίρας (Η αρχή του Ερωτόκριτου)
Στίχοι : Βιτσέντζος Κορνάρος
Ενορχήστρωση : Χριστόδουλος Χάλαρης
Τραγούδι: Νίκος Ξυλούρης

ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ (Α’, στ. 1-16)

"Του κύκλου τα γυρίσματα π'ανεβοκατεβαίνου,
και του τροχού,π'ώρες ψηλά κι ώρες στα βάθη πηαίνου.
με του καιρού τ'αλλάματα,π'αναπαημό δεν έχου,
μα στο καλό κι εις το κακό περιπατού και τρέχου.
και των αρμάτω οι ταραχές,οχθρίτες και τα βάρη,
του έρωτα οι μπόρεσες και τση φιλιάς η χάρι,
αυτάνα μ'εκινήσασι την σήμερον ημέρα
ν'αναθιβάλω και να πω τα κάμαν και τα φέρα
'ς μιαν κόρη κι έναν άγγουρο,που μπερδευτήκα ομάδι,
σε μια φιλιάν αμάλαγη με δίχως ασκημάδι'
κι όποιος του πόθου δούλεψε είσε καιρόν κιανένα,
ας έρθη να τ'αφουκραστή ό,τ'είναι εδώ γραμμένα.."
{ Να πάρει ξόμπλι κι’ αρμηνειά βαθιά να θεμελιώνη
σ’ αμάλαγη φιλιά, οπού να μη κομπώνη
γιατί όποιος δίχως πιβουλιά τον πόθο του ξετρέχει,
εις την αρχή ά βασανιστη, καλό το τέλος έχει.}




ΤΑ ΘΛΙΒΕΡΑ ΜΑΝΤΑΤΑ
Μουσική: Νίκος Μαμαγκάκης
Τραγούδι: Νίκος Ξυλούρης

ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ (Γ’, στ. 1355 … 1396)

Τ άκουσες Αρετούσα μου, τα θλιβερά μαντάτα;
π' ο Kύρης σου μ' εξόρισε στης ξενιτιάς τη στράτα;
...
Tέσσερεις μέρες μοναχά μου 'δωκε ν' ανιμένω,
κι αποκεί να ξενιτευτώ, πολλά μακρά να πηαίνω.
Kαι πώς να σ' αποχωριστώ, και πώς να σου μακρύνω,
και πώς να ζήσω δίχως σου στο χωρισμόν εκείνο;
...
Kατέχω το κι ο Kύρης σου γλήγορα σε παντρεύγει,
ρηγόπουλο, αφεντόπουλο, σαν είσαι συ, γυρεύγει,
κι ουδέ μπορείς ν' αντισταθείς, σα θέλουν οι γονείς σου,
νικούν τηνε τη γνώμη σου, κι αλλάσσει η όρεξή σου.
"Mιά χάρη, Aφέντρα, σου ζητώ, κ' εκείνη θέλω μόνο,
και μετά κείνη ολόχαρος τη ζήση μου τελειώνω.
την ώρα που αρραβωνιαστείς, να βαραναστενάξεις,
κι όντε σα νύφη στολιστείς, σαν παντρεμένη αλλάξης,
ν' αναδακρυώσης και να πεις• "Pωτόκριτε καημένε,
τά σου'ταξα λησμόνησα, τό'θελες πλιό δεν έναι.
...
Kαι κάθε μήνα μιά φορά μέσα στην κάμερά σου,
λόγιασε τά'παθα για σε, να με πονεί η καρδιά σου,
και πιάνε και τή ζγουραφιά  που'βρες στ' αρμάρι μέσα,
και τα τραγούδια που'λεγα κι οπού πολλά σου αρέσα,
και διάβαζέ τα, θώρειε τα κι αναθυμού κ' εμένα,
που μ' εξορίσανε για σε πολλά μακρά στα ξένα.
...
κι' ας τάξω ο κακορίζικος, πως δε σ' είδα ποτέ μου,
μα ένα κερίν αφτούμενον εκράτουν  κ' ήσβησέ μου.