Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΕΡΑ

Πολύ στενοχωρήθηκα σήμερα, μόλις διάβασα την σημερινή (τελευταία;) ανάρτηση του καλύτερου ελληνικού ιστολογίου (skakistiko.blogspot.com) περί της διακοπής της λειτουργίας του:

" Τελευταίος σταθμός

Πέρασαν 3,5 γεμάτα χρόνια. Αυτή είναι η αποχαιρετιστήρια ανάρτηση του ιστολογίου. Ευχαριστώ όλους για την αγάπη τους και για τη συνεισφορά τους σε αυτή την προσπάθεια. Χαίρομαι που γνώρισα πολύτιμους καινούργιους φίλους, με τους οποίους δεν θα χανόμαστε. Είναι αυτό που μένει, ιδιαίτερα σημαντικό.
Δυστυχώς, η ύλη δεν συμπληρωνόταν πια με κέφι και η τελευταία απόπειρα με τον μετριασμό των σχολίων από τις πρώτες κιόλας ώρες εξελίχθηκε σε σκλαβιά για τον προσωπικό μου χρόνο. Ίσως μερικοί θεωρούσαν δεδομένη την ύπαρξη της σελίδας, λυπάμαι αν τους διαψεύδω.
Γνωρίζω πως ο τερματισμός της λειτουργίας του ιστολογίου αφήνει ενδεχομένως κάποιο κενό στην ενημέρωση, προσδοκώ ολόψυχα να βρεθεί εκείνος που θα πάρει τη σκυτάλη, όσο γίνεται πιο σύντομα. Και να προσπαθήσει για χάρη της αξιοπιστίας να αποφύγει τις παραταξιακού τύπου σκακιστικές δεσμεύσεις, που θαρρώ απέφυγα κι εγώ.
Μετά από καιρό μπορεί να στήσω ένα ήσυχο προσωπικό ιστολογιάκι που δεν θα έχει σχέση με το σκάκι, να βάζω μια φορά το 15νθήμερο κανένα λογοτεχνικό απόσπασμα, καμιά φωτογραφία, αγαπημένη μουσική. Αφού δεν θα υπάρχει τίποτα στο skakistiko, μπορεί να το ονομάσω tipota.blogspot.com. Με χαρά θα αφήνω αραιά και που μικρά μηνύματα σε σελίδες φίλων.
Αν θέλει κάποιος να επικοινωνήσει μαζί μου, το μονοπάτι το γνωρίζει.
Καλή συνέχεια. "

Μια τέτοια απώλεια στη σκακιστική μας ενημέρωση (τόσο από τις αναρτήσεις όσο και από τα σχόλια σ' αυτές) δύσκολα αναπληρώνεται από κάποιο άλλο σημερινό σκακιστικό ιστολόγιο.

Καλούμε το "Γάτο" από αυτό το βήμα, να αναθεωρήσει την απόφασή του, ή έστω να ανοίξει για ένα διάστημα τα σχόλια στην τελευταία του ανάρτηση, για να καταλάβει τι ιστολόγιο χάνεται.

Γιατί, ... δεν θέλω τίποτε άλλο παρά να μιλήσω απλά, να μου δοθεί αυτή η χάρη...


Στο "Γάτο"
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΕΡΑ
Ηταν η μέρα συννεφιασμένη. Κανείς δεν αποφάσιζε
φυσούσε ένας αγέρας αλαφρύς: "Δεν είναι γρέγος είναι
σιρόκος" είπε κάποιος.
Κάτι λιγνά κυπαρίσσια καρφωμένα στην πλαγιά κι η
θάλασσα
γκρίζα με λίμνες φωτεινές, πιο πέρα.
Οι στρατιώτες παρουσίαζαν όπλα σαν άρχισε να ψιχαλίζει.
"Δεν είναι γρέγος είναι σιρόκος" η μόνη απόφαση που
ακούστηκε.
Κι oμως το ξέραμε πως την άλλη αυγή δε θα μας έμενε
τίποτε πια, μήτε η γυναίκα πίνοντας πλάι μας τον ύπνο
μήτε η ανάμνηση πως ήμασταν κάποτες άντρες,
τίποτε πια την άλλη αυγή.

"Αυτός ο αγέρας φέρνει στο νου την άνοιξη" έλεγε η
φίλη
περπατώντας στο πλευρό μου κοιτάζοντας μακριά "την
άνοιξη
που έπεσε ξαφνικά το χειμώνα κοντά στην κλειστή
θάλασσα.
Τόσο απροσδόκητα. Πέρασαν τόσα χρόνια. Πως θα
πεθάνουμε;"

Ενα νεκρώσιμο εμβατήριο τριγύριζε μες στην ψιλή βροχή.
Πως πεθαίνει ένας άντρας; Παράξενο κανένας δεν το
συλλογίστηκε.
Κι όσοι το σκέφτηκαν ήταν σαν ανάμνηση από παλιά
χρονικά
της εποχής των Σταυροφόρων ή της εν - Σαλαμίνι - ναυ-
μαχίας.
Κι όμως ο Θάνατος είναι κάτι που γίνεται~ πως πεθαίνει
ένας άντρας;
Κι όμως κερδίζει κανείς το Θάνατό του, το δικό του Θά-
νατο, που δεν ανήκει σε κανέναν άλλον
και τούτο το παιχνίδι είναι η ζωή.
Χαμήλωνε το φως πάνω από τη συννεφιασμένη μέρα, κα-
νείς δεν αποφάσιζε.
Την άλλη αυγή δε θα μας έμενε τίποτε~ όλα παραδομένα~
μήτε τα χέρια μας~
κι οι γυναίκες μας ξενοδουλεύοντας στα κεφαλόβρυσα και
τα παιδιά μας στα λατομεία.
H φίλη μου τραγουδούσε περπατώντας στο πλευρό μου
ένα τραγούδι σακατεμένο:
"Την άνοιξη, το καλοκαίρι, ραγιάδες..."
Θυμότανε κανείς γέροντες δασκάλους που μας άφησαν
ορφανούς.

"Ενα ζευγάρι πέρασε κουβεντιάζοντας:
"Βαρέθηκα το δειλινό, πάμε στο σπίτι μας
πάμε στο σπίτι μας ν' ανάψουμε το φως".


Γιώργος Σεφέρης