ΑΦΙΕΡΩΣΗ

Λίγα σχετικά πράγματα θυμάμαι από την παιδική μου ηλικία και  ειδικότερα εικόνες και περιστατικά  όσο ζούσαμε στην Καλλιθέα από την γέννησή μου το 1961 έως  και το 1963. Μεταξύ των λίγων που θυμάμαι  με δέος είναι και οι φυλακές της Καλλιθέας όπως φαινόντουσαν από την οδό Θησέως (Ελ. Βενιζέλου σήμερα). Η χθεσινή ανάρτηση του ιστολογίου "Σκάκι στα Δυτικά" και συγκεκριμένα το απόσπασμα που αναφέρεται στο Νίκο Μπελογιάννη μου θύμισε το παρακάτω περιστατικό:

Θα ήμουν 2 χρονών παιδί περίπου  ενώ περνούσα έξω από τις φυλακές  της Καλλιθέας με τη μάνα μου και ρωτώντας τι ήταν το κτίριο που έβλεπα, μου απάντησε  με περίεργο τόνο και κοφτή κουβέντα ότι  επρόκειτο για  φυλακές. ¨ηταν όμως τέτοιος ο τόνος της φωνής της και η έκγρασή της που ενώ εγώ τις φυλακές έως τότε τις θεωρούσα κάτι καλό (γιατί εκεί είχα μάθει ότι εκεί κλείνουν τους κλέφτες) άμεσα εκείνη τη στιγμή μίσησα το συγκεκριμένο κτίριο και όποτε περνούσα απ' έξω (μέχρι που κατεδαφίστηκε -νομίζω στο τέλος της δεκαετίας του '60-  και έγινε σχολείο) δεν μπορούσα να στρέψω το βλέμμα μου προς τα εκεί.

Με αφορμή λοιπόν την επέτειο των 59 χρόνων που συμπληρώθηκε χθές 30 Μαρτίου από την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη, αφιερώνω το παρακάτω απόσπασμα από το ιστολόγιο "Σκάκι στα Δυτικά" (που μας συγκινεί με πολλές από τις αναρτήσεις του) σε όλους τους αγωνιζόμενους για τα πιστεύω και τις ιδέες τους:

" ... στον Νίκο Μπελογιάννη που ήταν ηγέτης της αντίστασης κατά των Γερμανών και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ και εκτελέστηκε το 1952 ως κομμουνιστής με την κατηγορία της κατασκοπείας. Η δίκη και η εκτέλεσή του έλαβαν μεγάλη δημοσιότητα και προκάλεσαν διεθνείς αντιδράσεις, ενώ έμειναν στην ιστορία ως παράδειγμα υπερβολικής σκληρότητας των μετεμφυλιοπολεμικών αντικομμουνιστικών διώξεων.

59 χρόνια πριν, λοιπόν, εκτελέστηκαν, στις 30 Μαρτίου 1952, ημέρα Κυριακή και ώρα 4.10΄ τη νύχτα, οι τέσσερις μελλοθάνατοι (Νίκος Μπελογιάννης, Δημήτρης Μπάτσης, Νίκος Καλούμενος και Ηλίας Αργυριάδης) μεταφέρθηκαν νωρίς το πρωί από τις φυλακές της Καλλιθέας στο στρατόπεδο του Γουδί και τουφεκίστηκαν. Η ώρα και η ημέρα της εκτέλεσης ήταν εξαιρετικά ασυνήθιστη (οι εκτελέσεις γινόταν πάντα με το πρώτο φως του ήλιου και ποτέ μέρα Κυριακή) και φέρεται να έγινε τότε για να προλάβουν οι υπέρμαχοι της εκτέλεσης τυχόν απονομή χάριτος.

Χαρακτηριστικό είναι πως μέσα σε χρονικό διάστημα μίας εβδομάδας, η κυβέρνηση Πλαστήρα λαμβάνει περίπου 250.000 τηλεγραφήματα από όλο τον κόσμο, με τα οποία πολλοί επώνυμοι και μη ζητούν τη σωτηρία του Μπελογιάννη. Ανάμεσά τους ο Σαρλ ντε Γκολ και σχεδόν όλες οι προσωπικότητες της γαλλικής πολιτικής ζωής, καθώς και 159 βουλευτές των δύο μεγάλων κομμάτων της Μεγάλης Βρετανίας. Ο Πωλ Ελυάρ, ο Ζαν Κοκτώ, ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ, ο Ναζίμ Χικμέτ, ο Πάμπλο Πικάσσο, ο Τσάρλι Τσάπλιν είναι μερικά μόνο από τα ονόματα διανοούμενων και καλλιτεχνών που προσπαθούν να σώσουν τον Μπελογιάννη.

Παρέμβαση υπέρ του Μπελογιάννη έκανε και ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σπυρίδων λέγοντας: «Έχω συγκλονιστεί από το ηθικό μεγαλείο του Μπελογιάννη. Το θεωρώ ανώτερο και από των πρώτων χριστιανών, γιατί ο Μπελογιάννης δεν πιστεύει ότι υπάρχει μέλλουσα ζωή».

Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά

πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε.

Μʼ ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία.

Μʼ ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώνει.

Καλημέρα σύντροφοι

Καλημέρα ήλιε

Καλημέρα Μπελογιάννη.

Γιάννης Ρίτσος (1952)

..."