Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

ΑΦΙΕΡΩΣΗ

Λίγα σχετικά πράγματα θυμάμαι από την παιδική μου ηλικία και  ειδικότερα εικόνες και περιστατικά  όσο ζούσαμε στην Καλλιθέα από την γέννησή μου το 1961 έως  και το 1963. Μεταξύ των λίγων που θυμάμαι  με δέος είναι και οι φυλακές της Καλλιθέας όπως φαινόντουσαν από την οδό Θησέως (Ελ. Βενιζέλου σήμερα). Η χθεσινή ανάρτηση του ιστολογίου "Σκάκι στα Δυτικά" και συγκεκριμένα το απόσπασμα που αναφέρεται στο Νίκο Μπελογιάννη μου θύμισε το παρακάτω περιστατικό:

Θα ήμουν 2 χρονών παιδί περίπου  ενώ περνούσα έξω από τις φυλακές  της Καλλιθέας με τη μάνα μου και ρωτώντας τι ήταν το κτίριο που έβλεπα, μου απάντησε  με περίεργο τόνο και κοφτή κουβέντα ότι  επρόκειτο για  φυλακές. ¨ηταν όμως τέτοιος ο τόνος της φωνής της και η έκγρασή της που ενώ εγώ τις φυλακές έως τότε τις θεωρούσα κάτι καλό (γιατί εκεί είχα μάθει ότι εκεί κλείνουν τους κλέφτες) άμεσα εκείνη τη στιγμή μίσησα το συγκεκριμένο κτίριο και όποτε περνούσα απ' έξω (μέχρι που κατεδαφίστηκε -νομίζω στο τέλος της δεκαετίας του '60-  και έγινε σχολείο) δεν μπορούσα να στρέψω το βλέμμα μου προς τα εκεί.

Με αφορμή λοιπόν την επέτειο των 59 χρόνων που συμπληρώθηκε χθές 30 Μαρτίου από την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη, αφιερώνω το παρακάτω απόσπασμα από το ιστολόγιο "Σκάκι στα Δυτικά" (που μας συγκινεί με πολλές από τις αναρτήσεις του) σε όλους τους αγωνιζόμενους για τα πιστεύω και τις ιδέες τους:


" ... στον Νίκο Μπελογιάννη που ήταν ηγέτης της αντίστασης κατά των Γερμανών και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ και εκτελέστηκε το 1952 ως κομμουνιστής με την κατηγορία της κατασκοπείας. Η δίκη και η εκτέλεσή του έλαβαν μεγάλη δημοσιότητα και προκάλεσαν διεθνείς αντιδράσεις, ενώ έμειναν στην ιστορία ως παράδειγμα υπερβολικής σκληρότητας των μετεμφυλιοπολεμικών αντικομμουνιστικών διώξεων.

59 χρόνια πριν, λοιπόν, εκτελέστηκαν, στις 30 Μαρτίου 1952, ημέρα Κυριακή και ώρα 4.10΄ τη νύχτα, οι τέσσερις μελλοθάνατοι (Νίκος Μπελογιάννης, Δημήτρης Μπάτσης, Νίκος Καλούμενος και Ηλίας Αργυριάδης) μεταφέρθηκαν νωρίς το πρωί από τις φυλακές της Καλλιθέας στο στρατόπεδο του Γουδί και τουφεκίστηκαν. Η ώρα και η ημέρα της εκτέλεσης ήταν εξαιρετικά ασυνήθιστη (οι εκτελέσεις γινόταν πάντα με το πρώτο φως του ήλιου και ποτέ μέρα Κυριακή) και φέρεται να έγινε τότε για να προλάβουν οι υπέρμαχοι της εκτέλεσης τυχόν απονομή χάριτος.

Χαρακτηριστικό είναι πως μέσα σε χρονικό διάστημα μίας εβδομάδας, η κυβέρνηση Πλαστήρα λαμβάνει περίπου 250.000 τηλεγραφήματα από όλο τον κόσμο, με τα οποία πολλοί επώνυμοι και μη ζητούν τη σωτηρία του Μπελογιάννη. Ανάμεσά τους ο Σαρλ ντε Γκολ και σχεδόν όλες οι προσωπικότητες της γαλλικής πολιτικής ζωής, καθώς και 159 βουλευτές των δύο μεγάλων κομμάτων της Μεγάλης Βρετανίας. Ο Πωλ Ελυάρ, ο Ζαν Κοκτώ, ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ, ο Ναζίμ Χικμέτ, ο Πάμπλο Πικάσσο, ο Τσάρλι Τσάπλιν είναι μερικά μόνο από τα ονόματα διανοούμενων και καλλιτεχνών που προσπαθούν να σώσουν τον Μπελογιάννη.

Παρέμβαση υπέρ του Μπελογιάννη έκανε και ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σπυρίδων λέγοντας: «Έχω συγκλονιστεί από το ηθικό μεγαλείο του Μπελογιάννη. Το θεωρώ ανώτερο και από των πρώτων χριστιανών, γιατί ο Μπελογιάννης δεν πιστεύει ότι υπάρχει μέλλουσα ζωή».

Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά
πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε.
Μʼ ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία.
Μʼ ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώνει.
Καλημέρα σύντροφοι
Καλημέρα ήλιε
Καλημέρα Μπελογιάννη.
Γιάννης Ρίτσος (1952)


..."

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ΘΥΣΙΑ





Και με σχολιασμό σε video:


O Bobby Fischer έπαιξε την παρτίδα αυτή το 1956 σε ηλικία 13 ετών εναντίον του ΙM Donald Byrne.
Στην παρτίδα αυτή βλέπουμε μια καταπληκτική θυσία της Μαύρης Βασίλισσας, που σε συνδυασμό με μερικές ακόμη εξαιρετικές κινήσεις των Μαύρων και την άψογη συνεργασία των κομματιών τους ονομάστηκε (υπερβολικά μάλλον) η "παρτίδα του αιώνα".

ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗΣ

Στη μνήμη του Ιάκωβου Καμπανέλλη που πέθανε χθές







Hχογράφηση 1966 - τρία τα τραγούδια που έγραψε ο Μίκης Θεοδωράκης πάνω στα ποιήματα του κύκλου - Η μπαλάντα του Μαουτχάουζεν - του Ιάκωβου Καμπανέλλη - έργο στο οποίο ο συγγραφέας καταγράφει σκέψεις, καταστάσεις και συναισθήματα απο τον εγκλεισμό του στο ομώνυμο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης.




ΛΑΕ, ΜΗ ΣΦΙΞΕΙΣ ΑΛΛΟ ΤΟ ΖΩΝΑΡΙ

Μεγάλα νέα φέρνω από κει πάνω
περίμενε μια στάλα ν' ανασάνω
και να σκεφτώ αν πρέπει να γελάσω,
να κλάψω, να φωνάξω, ή να σωπάσω.
Οι βασιλιάδες φύγανε και πάνε
και στο λιμάνι τώρα, κάτω στο γιαλό,
οι σύμμαχοι τους στέλνουν στο καλό.
Καθώς τα μαγειρέψαν και τα φτιάξαν
από ξαρχής το λάκκο τους εσκάψαν
κι από κοντά οι μεγάλοι μας προστάτες,
αγάλι-αγάλι εγίναν νεκροθάφτες
και ποιός πληρώνει πάλι τα σπασμένα
και πώς να ξαναρχίσω πάλι απ' την αρχή
κι ας ήξερα τουλάχιστον γιατί.

Το ριζικό μου ακόμα τί μου γράφει
το μελετάνε τρεις μηχανορράφοι.
Θα μας το πουν γραφιάδες και παπάδες
με τούμπανα, παράτες και γιορτάδες.
Το σύνταγμα βαστούν χωροφυλάκοι
και στο παλάτι μέσα οι παλατιανοί
προσμένουν κάτι νέο να φανεί.
Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες,
ξυρίστηκαν οι Έλληνες μεσίτες.
Εφτά ο τόκος πέντε το φτιασίδι,
σαράντα με το λάδι και το ξύδι
κι αυτός που πίστευε και καρτερούσε,
βουβός φαρμακωμένος στέκει και θωρεί
τη λευτεριά που βγαίνει στο σφυρί.

Λαέ, μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι,
μην έχεις πια την πείνα για καμάρι.
Οι αγώνες που ’χεις κάνει δεν φελάνε
το αίμα το χυμένο, αν δεν ξοφλάνε.
Λαέ, μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι,
η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή,
του σκλάβου που του μέλλει να θαφτεί.

Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης.
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος.
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης


Από το θεατρικό έργο το μεγάλο μας τσίρκο

Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

ΑΚΙΡΑ ΚΟΥΡΟΣΑΒΑ



Ο σπουδαίος Ιάπωνας σκηνοθέτης 
εδώ και 20 χρόνια είχε 'δεί' 
(και σνηνοθετήσει) την καταστροφή
στα "Όνειρά" του.






ΤΕΧΝΗ ή ΤΥΧΗ;

ROBOT DANCE


Ο Robert Muraine στο «So you think you can dance 2008″ των Ηνωμένων Πολιτειών χόρεψε ίσως… το πιο εξωπραγματικό «robot dance» που έχετε δει ποτέ..

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

ΠΡΟΚΡΙΜΑΤΙΚΑ ΑΤΟΜΙΚΟΥ ΣΧΟΛΙΚΟΥ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΟΣ ΣΚΑΚΙΟΥ ΝΟΤΙΟΥ ΤΟΜΕΑ ΑΤΤΙΚΗΣ 2011





Δεκαπέντε παιδιά (14 αγόρια και 1 κορίτσι) από τον ΠΑΝΙΩΝΙΟ Γ.Σ.Σ. πήραν μέρος στο πρωτάθλημα σκακιού του Νοτίου Τομέα Αττικής 2011, που αποτελεί και μέρος της προκριματικής φάσης για το Ατομικό Σχολικό Πρωτάθλημα Αττικής 2011.
Από τους αγώνες αυτούς προκρίθηκαν 8 ( επτά αγόρια και ένα κορίτσι) και έτσι μαζί με τους 3 ήδη προκριθέντες από τα Ατομικά Νεανικά Αττικής 2011 (Πουλίδης Στέφανος, Πουλόπουλος Ιωάννης, Μπούζας Δημήτρης) και τον Φωτιάδη Ιωάννη που προκρίθηκε από τα "Βόρεια" οι προκριθέντες είναι 12.

Η απόδοση των παικτών:

Νήπια (8 συμμετοχές)

Α' Δημοτικού (24 συμμετοχές)
Αλεξίου-Καρακασίδης Στέλιος, 4 βαθμοί (80%), 3ος, προκρίνεται

Β' Δημοτικού (32 συμμετοχές)

Γ' Δημοτικού (34 συμμετοχές)


Δ' Δημοτικού (37 συμμετοχές)
Κουκάκης Δημήτριος, 5 βαθμοί (100%), 1ος, προκρίνεται
Γιατράκος Ορέστης, 4 βαθμοί (80%), 4ος, προκρίνεται
Στρεβινιώτης Φοίβος, 4 βαθμοί (80%), 5ος, προκρίνεται
Μπούζα Μυρτώ-Ελένη, 3,5 βαθμοί (70%), 8η και 1ο κορίτσι, προκρίνεται
Κανταρτζής Δημήτριος, 3 βαθμοί (60%), 12ος
Σαμπάνης Κωνσταντίνος, 3 βαθμοί (60%), 16ο


Ε' Δημοτικού (37 συμμετοχές)


Στ' Δημοτικού (25 συμμετοχές)
Μαυρίδης Ηλίας, 4,5 βαθμοί (90%), 1ος, προκρίνεται
Αλεξίου-Καρακασίδης Σταύρος, 4,5 βαθμοί (90%), 2ος, προκρίνεται
Μάλλης Δημήτριος, 3 βαθμοί (60%), 13ος


Α' Γυμνασίου (21 συμμετοχές)
Γιατράκος Γιώργος, 4 βαθμοί (80%), 3ος, προκρίνεται
Πατηνιώτης Δημήτρης, 3,5 βαθμοί (70%), 4ος
Κουκάκης Χρήστος, 3 βαθμοί (60%), 7ος

Β' Γυμνασίου (10 συμμετοχές)
Τσίχλης Χρήστος, 2,5 βαθμοί (50%), 6ος
Στρεβινιώτης Ερρίκος, 1,5 βαθμοί (30%), 9ος

Γ' Γυμνασίου (6 συμμετοχές)

Λύκεια (4 συμμετοχές)

Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

ΛΟΞΟΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ




ΧΟΡΧΕ ΛΟΥΙΣ ΜΠΟΡΧΕΣ













Το σκάκι
Ασθενικός βασιλιάς, λοξός αξιωματικός,
φρενιασμένη βασίλισσα, πύργος ευθύς,
πολυμήχανος στρατιώτης
απάνω στην ασπρόμαυρη πορεία
ψάχνει ο ένας τον άλλο και συγκρούονται σ’ επίμονη μάχη.

Δεν ξέρουν πως το σίγουρο χέρι
του παίχτη τους ρυθμίζει τη μοίρα,
δεν ξέρουν πως μια τρομαχτική νομοτέλεια
ελέγχει τις αποφάσεις και τη διαδρομή τους.

Αλλά κι ο ίδιος ο παίχτης είναι αιχμάλωτος
(η έκφραση είναι του Ομάρ) μιας άλλης σκακιέρας
με μαύρες νύχτες και άσπρες μέρες.

Ο Θεός κινάει τον παίχτη κι ο παίχτης τα πιόνια.
Μα άραγε ποιος Θεός, πίσω από το Θεό, κινάει το νήμα
της σκόνης και του χρόνου, του ονείρου και της αγωνίας;

Από τον ιστότοπο του ΝΟΚ

Σάββατο 26 Μαρτίου 2011

ΠΑΝΩΛΕΘΡΙΑ




Από το φετινό Πανευρωπαίκό Πρωτάθλημα σκακιού στην Aix Les Bains της Νοτιοανατολικής Γαλλίας:

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ


Επαναλαμβάνουμε σχεδόν με τα ίδια λόγια την ανάρτηση της 13ης Μαρτίου 2010 (!) :

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΛΕΟΝΤΕΙΟΥ Ν. ΣΜΥΡΝΗΣ (ΑΓ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ) ΣΤΑ ΠΡΟΚΡΙΜΑΤΙΚΑ ΤΟΥ ΟΜΑΔΙΚΟΥ ΣΧΟΛΙΚΟΥ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΟΣ ΣΚΑΚΙΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ 2011

Το Δημοτικό Άγιος Διονύσιος του Λεοντείου Ν.Σμύρνης προκρίθηκε στα τελικά Αττικής καταλαμβάνοντας της θέση (4 νίκες και 1 ήττα) ανάμεσα σε 16 δημοτικά σχολεία των Νοτίων Προαστίων.

Η σύνθεσή της ομάδας ήταν: 
1η σκακιέρα ΜΠΟΥΖΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ (ΣΤ2), 4 πόντοι σε 5 αγώνες
2η σκακιέρα ΚΟΥΚΑΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ (Δ2), 4 πόντοι σε 5 αγώνες
3η σκακιέρα ΜΠΟΥΖΑ ΜΥΡΤΩ-ΕΛΕΝΗ (Δ2), 5 πόντοι σε 5 αγώνες
(σκακιστές του ΠΑΝΙΩΝΙΟΥ) 
και 
4η σκακιέρα ΜΠΙΛΗ ΔΑΝΑΗ (Ε2), 3 πόντοι σε 3 αγώνες και 
                ΦΟΥΣΚΑΡΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ (Ε2), 1 πόντος σε 2 αγώνες
(υποψήφιοι σκακιστές του ΠΑΝΙΩΝΙΟΥ)

Συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά και τους ευχόμαστε καλή συνέχεια στα τελικά















Αποτελέσματα και στατιστικά των παιδιών: εδώ

Αναλυτικά αποτελέσματα και στατιστικά όλων των ομάδων: εδώ

ΜΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ ΤΟΥ ΣΙΓΚΜΟΥΝΤ ΦΡΟΫΝΤ


Στις 12 Ιουλίου του 1937, το BBC, ηχογράφησε ένα σύντομο μήνυμα του πατέρα της ψυχανάλυσης Σίγκμουντ Φρόυντ. Ο ήδη 81χρονος Φρόυντ υπέφερε από προχωρημένο καρκίνο του στόματος και η φωνή του έβγαινε με δυσκολία. Aυτό το μήνυμα, στο οποίο συνοψίζει το μακρόχρονο και πρωτοπόρο επιστημονικό του έργο, είναι και η μοναδική φωνητική του εγγραφή. Πέθανε ένα χρόνο αργότερα, το Σεπτέμβριο του 1938.











Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΜΙΑ ΠΑΡΕΛΑΣΗ: ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ Η ΣΙΩΠΗ ΑΠΟ ΤΟ ΓΙΟΥΧΑΪΣΜΑ

Αναδημοσίευση από σημερινή ανάρτηση του blog ksipnistere.blogspot.com :
Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Για πρώτη ίσως φορά μια φωτογραφία δεν αξίζει όσο χίλιες λέξεις. Αλλά και δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγράψει κανείς τη θλίψη, την απογοήτευση, αυτό το κενό στο στομάχι που ένιωθε όποιος κυκλοφόρησε στους δρόμους γύρω από την πλατεία Συντάγματος την ώρα της παρέλασης.

Αραία αραία να φαινόμαστε καμιά σαρανταρέα αυτοί που στάθηκαν στις άκρες των κεντρικών δρόμων. Ένα απόλυτο κενό μπροστά στον μοναχικό Άγνωστο Στρατιώτη. Ένα βουβό και άψυχο κτίριο πίσω του η Βουλή. Ένα κουφάρι η εξέδρα των επισήμων. Παντού πρόσωπα σκυθρωπά, περίλυπα, μετείχαν έλεγες σε πένθος και...
όχι σε εθνική γιορτή. Σε εθνικό πένθος. Ίσως για μια στιγμή να πετάρισε η ελπίδα βλέποντας τα νιάτα να παρελαύνουν.

«…κι’ έλεες πότε αχ πότε βγάνω το κεφάλι από τσ’ ερμιές;

Κι’ αποκρίνοντο από πάνω κλάψες, άλυσες, φωνές»…

Για μια στιγμή μόνο. Και μετά, το άγχος της επόμενης μέρας, η ανασφάλεια και η αγωνία, το βάρος της ενοχής μπροστά στη νεολαία – όχι, δεν τα φάγαμε μαζί, αλλά μαζί τους ψηφίσαμε.


Με άδειο βλέμμα κοιτούσαν τους μετανάστες που γλιστρούσαν ανάμεσά τους, ανεμίζοντας πλαστικές γαλανόλευκες, με τις τσάντες – μαϊμούδες παρατημένες σε μια γωνιά. Κάπου βαθιά, κάτω από στρώματα συναισθημάτων, κρυβόταν ακόμη καλά η οργή.


Σιδερόφραχτη η Αθήνα τη μέρα της γιορτής. Παντού αστυνομικοί και ένας προστατευτικός κλοιός από κράνη και ασπίδες γύρω από το κοινοβούλιο και την εξέδρα με τους «επίσημους».


«…γιατί τα’ σκιαζε η φοβέρα

και τα πλάκωνε η σκλαβιά»

Κι’ όταν ξέσπασαν τα επεισόδια στο κέντρο της πλατείας, ανάμεσα σε μια ομάδα εκπαιδευτικών και τους άνδρες των ΜΑΤ, το μόνο που έσχιζε την ησυχία νεκροταφείου στην πόλη, ήταν η δυνατή και διαπεραστική φωνή μιας διαδηλώτριας. Ακόμη πιο ανησυχητικό: Οι ΄Ελληνες, φύσει περίεργοι, αυτοί που προκαλούν κυκλοφοριακό κομφούζιο για να χαζέψουν δυο τρακαρισμένα αυτοκίνητα, δεν γύρισαν καν προς την πλευρά των επεισοδίων. Και το πιο χαρακτηριστικό: Ο λιγοστός κόσμος είχε σκορπιστεί στην Αμαλίας και στην Πανεπιστημίου, αλλά εκεί, απέναντι από το Κοινοβούλιο και τους επισήμους, υπήρχε το απόλυτο κενό.


«εκεί μέσα εκατοικούσες

πικραμένη, εντροπαλή
κι ένα στόμα εκαρτερούσες,
“έλα πάλι” να σου πει».

Αν τα πάνσοφα στελέχη του πολιτικού μας προσωπικού μπορούσαν να περπατήσουν ανάμεσα σ’ αυτούς τους ανθρώπους κι’ αν τους είχε μείνει λίγη ψυχή μέσα τους, θ’ αποζητούσαν τους προπηλακισμούς, θ’ αναζητούσαν ένα γιουχάισμα, ίσως και να νοσταλγούσαν τις παλιές ευτυχισμένες μέρες με τον κόσμο να χειροκροτεί ξέγνοιαστος, κι’ ας αρμένιζε προς την καταστροφή.


Αν μπορούσαν να περπατήσουν ανάμεσα στον κόσμο, θα ένιωθαν αυτή τη βουβή οργή, αυτήν την απέχθεια μπροστά στη σαπίλα της αποσύνθεσης, αυτήν την αδιαφορία και αυτήν την μοιρολατρία. Αλλά δεν μπορούν.


Αν μπορούσαν να νιώσουν την απογοήτευση αυτού του κόσμου, που ξαφνικά νιώθει ανυπεράσπιστος και προδομένος από τους πολιτικούς του ταγούς, τσακισμένος από τα ψέματα και τις απατηλές υποσχέσεις, τότε δεν θα είχε σημασία η καταδίκη περιστατικών διαμαρτυρίας, θα ήταν ευπρόσδεκτος ακόμη και ο χουλιγκανισμός, προτιμότερος πάντως από την απάθεια. Αλλά δεν μπορούν.


Κι’ αν μπορούσαν να προβλέψουν αυτήν την παγωμένη ατμόσφαιρα, δεν θα έμπαιναν καν στον κόπο να συγκαλέσουν – την προηγουμένη – κοτζάμ υπουργικό συμβούλιο για ν’ ακούσουν τον πρωθυπουργό να εμψυχώνει τους υπουργούς του, να ξετρυπώσουν λίγη από την χαμένη γενναιότητα και να πάνε στις παρελάσεις. Αλλά δεν μπορούν – κι’ ας είναι η πολιτική η τέχνη του προβλέπειν.


«Δεν θα κλειστούμε στα γραφεία μας», μάθαμε πως τους είπε. Κλείστηκαν, όμως, από κλοιό αστυνομικών. Ίσως πια και να θεωρούν νίκη την αποφυγή των επεισοδίων διαμαρτυρίας.


Αναγάλλιασε η ψυχή τους μια μέρα πριν, όταν, στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, ο πρόεδρος της Επιτροπής Καταπολέμησης του μαύρου χρήματος, ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Π. Νικολούδης, τους έδωσε, άθελά του είμαι βέβαιη, άφεση αμαρτιών.


Οι πολιτικοί, είπε, δεν είναι η πιο διεφθαρμένη κοινωνική ομάδα! Αλλά είναι «κοινωνική ομάδα» οι πολιτικοί; Αυτό είναι; Έτσι τους αρέσει να τους αποκαλούν;


Ανακουφίστηκε, λοιπόν, αυτή η ιδιότυπη πολιτική ομάδα, όταν πληροφορήθηκε πως υπάρχουν «άλλες ομάδες, που δεν δίνουν λόγο πουθενά και κανέναν έλεγχο δεν επιδέχονται, παρότι και σε εξωχώριες εταιρίες συμμετέχουν και το βάρος της απόδειξης δεν οφείλουν».


Αλήθεια; Και ποιος επιτρέπει σ’ αυτές τις «ομάδες» να συμπεριφέρονται μ’ αυτόν τον τρόπο; Ποιος τους προστατεύει επειδή εκπροσωπούν ισχυρά οικονομικά συμφέροντα – χρηματοδότες των πολιτικών δραστηριοτήτων; Ποιος τους εκτρέφει με την θεσμοθετημένη διαπλοκή; Γιατί δεν ελέγχονται;


Μίλησε και γι’ αυτούς που έβγαλαν τα χρήματά τους στο εξωτερικό ο κ. Νικολούδης. «Όλοι μαζί τα φύγαμε», είπε, παραφράζοντας την γνωστή πλέον φράση. Είπε πως σ’ αυτό το σπορ επιδόθηκαν ακόμη και καλόγριες! Αλλά όχι πολιτικοί! Αλήθεια; Και ποιος μας βεβαιώνει ότι οι καλόγριες δεν ήταν ενεργούμενα αυτών που «φέρουν το βάρος της απόδειξης των πηγών των χρημάτων τους;». Και από πού και ως πού κάθε Αύγουστο, όταν, σκόπιμα μέσα στον καύσωνα και στις διακοπές, δίνονται στη δημοσιότητα τα «πόθεν έσχες» των πολιτικών, χρειαζόμαστε μια βδομάδα για μια γρήγορη ανάγνωση;


Ποιος έφτιαξε τον νόμο (2843/2000) με τον οποίο αφαιρέθηκε από την εισαγγελική αρχή η δυνατότητα διενέργειας ανάκρισης, προανάκρισης ή προκαταρκτικής εξέτασης για πιθανολογούμενα αδικήματα στο Χρηματιστήριο, παρά μόνο αν υπήρχε άδεια του δικαστικού συμβουλίου;


Ποιος έφτιαξε τον νόμο (2522/1997) που επέτρεπε την μη εκτέλεση ακόμη και αμετάκλητων δικαστικών αποφάσεων, οι οποίες ακύρωναν παράνομες αναθέσεις δημοσίων συμβάσεων;


Ποιος μετέτρεψε την απιστία περί την υπηρεσία από κακούργημα σε πλημμέλημα (2178/1993);


Ποιος έφτιαξε τον φορολογικό νόμο (3021/2001), με τον οποίο καταργήθηκε εμμέσως το πόθεν έσχες και δόθηκε η δυνατότητα νομιμοποίησης εσόδων από παράνομες δραστηριότητες, απαλλάσσοντας τα φυσικά πρόσωπα από την υποχρέωση να δικαιολογούν στην Εφορία την προέλευση των χρηματικών ποσών που κατέβαλλαν, προκειμένου να χορηγήσουν δάνεια σε άλλους ιδιώτες ή επιχειρήσεις στις οποίες ήσαν μέλη ή μέτοχοι για να αγοράσουν μετοχές ανωνύμων εταιριών μη εισηγμένων στο Χρηματιστήριο;


Ποιος έφτιαξε τον νόμο, που προστέθηκε ως τροπολογία στο… νομοσχέδιο για την στέγαση των δημοσίων υπηρεσιών και με τον οποίο απαλλάχθηκαν από κάθε ποινική ευθύνη οι διοικήσεις των προβληματικών επιχειρήσεων περιόδου 1983 -1990;


Ποιος έφτιαξε τον νόμο (2446/96) με τον οποίο η σύναψη προγραμματικών συμφωνιών από της διοικήσεις των ΔΕΚΟ επιτρεπόταν να γίνεται… «κατά παρέκκλιση κειμένων διατάξεων»;


Για να μην μιλήσουμε ξανά για το άρθρο (περί γρήγορης παραγραφής των αδικημάτων των πολιτικών) 86 του Συντάγματος, που επιμένουν να μην μαζεύονται τριακόσιοι άνθρωποι για να το αλλάξουν, αρκούμενοι σε πασαλείμματα, όπως το τελευταίο με τις αλλαγές του νόμου περί ευθύνης υπουργών.


Και τέλος, ποιος εξέθρεψε το ρουσφέτι και μοίρασε διορισμούς και υπογραφές; Ποιος άλλος εκτός από τον πολιτικό μας κόσμο;


Ποιος άλλος εκτός από τον πολιτικό μας κόσμο εκμαύλισε τον λαό, εκτρέφοντας την φαυλοκρατία, την αδιαφορία, την επικράτηση του ατομικού έναντι του κατά Αριστοτέλη Κοινού Καλού;


Ποιος μας κατάντησε όπως ακριβώς μας περιγράφει, με πικρό χιούμορ, στο εξαιρετικό – και πάντα επίκαιρο, αν και πρωτοανέβηκε το 1979 – θεατρικό έργο του Μάριου Ποντίκα «Εσωτερικαί Ειδήσεις»; (elzoni.gr)


Αξίζει να το απολαύσετε, εκεί, στο Θέατρο «Ράγες», στο Γκάζι, για να δείτε να ξεδιπλώνονται με τον πιο σύγχρονο και σπαρταριστό τρόπο σκηνές από την σημερινή Ελλάδα. Μια ομάδα σπουδαίων ηθοποιών, σε σκηνοθεσία Μάνου Τσότρα, ετοίμασε την κωμωδία της χρονιάς, τον καθρέφτη της κοινωνίας μας, όπως την έπλασε στα μέτρα του το πολιτικό κατεστημένο. Χωρίς υπερβολές, ανώφελες ρητορείες και ηθικοπλαστικά κηρύγματα.


Για να νιώσουμε πώς φθάσαμε ως εδώ και ποιοι ευθύνονται γι’ αυτό. Πώς φθάσαμε να κρεμόμαστε και πάλι από τα χείλη – και τα ληστρικά επιτόκια - των ισχυρών, πώς καταντήσαμε να ζητιανεύουμε το επόμενο δάνειο και την επόμενη επιμήκυνση.


«Μοναχή τον δρόμο επήρες,

εξανάλθες μοναχή
δεν είν’ εύκολες οι θύρες,
εάν η χρεία τες κουρταλεί»…

Χρόνια Πολλά

ΕΘΝΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ

Φωνητική έκδοση




Με το πιό ωραίο video:

Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

ΜΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Απόσπασμα από την καταπληκτική ταινία του ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΜΑΡΑΓΚΟΥ της δεκαετίας του '80.

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ





















ΣΤ' ΑΣΤΕΙΑ ΠΑΙΖΑΜΕ...
Στ' αστεία παίζαμε!
Δε χάσαμε μόνο τον τιποτένιο μισθό μας
Mέσα στη μέθη του παιχνιδιού σάς δώσαμε και τις γυναίκες μας
Tα πιο ακριβά ενθύμια που μέσα στην κάσα κρύβαμε
Στο τέλος το ίδιο το σπίτι μας με όλα τα υπάρχοντα.
Nύχτες ατέλειωτες παίζαμε, μακριά απ' το φως της ημέρας
Mήπως πέρασαν χρόνια; σαπίσαν τα φύλλα του ημεροδείχτη
Δε βγάλαμε ποτέ καλό χαρτί, χάναμε χάναμε ολοένα
Πώς θα φύγουμε τώρα; πού θα πάμε; ποιος θα μας δεχτεί;
Δώστε μας πίσω τα χρόνια μας δώστε μας πίσω τα χαρτιά μας
Kλέφτες!
Στα ψέματα παίζαμε!

Μανώλης Αναγνωστάκης
Tα Ποιήματα, Πλειάς 1975


Με αφορμή την σημερινή παγκόσμια ημέρα ποίησης

Κυριακή 20 Μαρτίου 2011

BOLERO



ΠΑΡΤΙΔΑ LARSEN-SCHMID 1981





Δείτε ένα πολύ διδακτικό video με την παρτίδα του 1981 μεταξύ των LARSEN-SCHMID με σχόλια (δραματοποιημένη περιγραφή)  των ίδιων των πρωταγωνιστών από παλιά σχετική σκακιστική εκπομπή (1976-1982) του BBC2 "THE MASTER GAME".

Δυστυχώς επειδή δεν παρέχεται ο κώδικας για να ενσωματωθεί το video σε αυτή τη σελίδα, παρακολουθείστε το πατώντας: εδώ

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

















Σάββατο 19 Μαρτίου 2011

Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ ΣΤΗΝ ΠΝΥΚΑ

Σύμφωνα με δημοσίευμα, στις 13 Νοεμβρίου 1838, της εφημερίδας «Αιών»:
«Κατά την 7 Οκτωβρίου ο στρατηγός Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, σύμβουλος εν ενεργεία, επισκεφθείς το Ελληνικόν Γυμνάσιον της καθέδρας ηκροάσθη μίαν και ημίσειαν ώραν τον πεπαιδευμένον γυμνασιάρχην κ. Γεννάδιον παραδίδοντα.
Ενθουσιασθείς και από την παράδοσιν και από την θέαν τοσούτων μαθητών είπε προς τον Γεννάδιον, την οποίαν συνέλαβεν επιθυμίαν του να ομιλήση, ει δυνατόν, και ο ίδιος προς τους νέους μαθητάς.
Την πρότασίν του αυτήν απεδέχθη ο κ. Γυμνασιάρχης με την μεγαλυτέραν ευχαρίστησαν και προσδιόρισε την 10ην ώραν της επιούσης ως ημέρας εορτασίμου. Αλλά το πλήθος των μαθητών και ή στενότης του Γυμνασίου παρεκίνησε τους διδασκάλους να εξέλθωσιν εις την Πνύκα, ως μέρος ευρύχωρον και μεμακρυσμένον οπωσούν.
Την επαύριον, δυο απεσταλμένοι μαθηταί επροσκάλεσαν από της οικίας του τον στρατηγόν Κολοκοτρώνην εις την Πνύκα. Οι κάτοικοι των Αθηνών ηγνόουν μέχρις εκείνης της στιγμής την περίστασιν ταύτην.
Άμα ή φήμη διεδόθη, συνέρρευσε πλήθος διαφόρων επαγγελμάτων και τάξεων άνθρωποι. Ο δε στρατηγός Κολοκοτρώνης, περιτριγυρισμένος και από τους μαθητάς και από τούτους επί του βήματος της Πνυκός ομίλησε τον ακόλουθον λόγον, του οποίου εγγυώμεθα το ακριβές, καθ’ όσον δυνάμεθα να ενθυμηθώμεν».

Παιδιά μου!

Εις τον τόπο τούτο, οπού εγώ πατώ σήμερα, επατούσαν και εδημηγορούσαν τον παλαιό καιρό άνδρες σοφοί, και άνδρες με τους όποίους δεν είμαι άξιος να συγκριθώ και ούτε να φθάσω τα ίχνη των. Εγώ επιθυμούσα να σας ιδώ, παιδιά μου, εις την μεγάλη δόξα των προπατόρων μας, και έρχομαι να σας ειπώ, όσα εις τον καιρό του αγώνος μας και προ αυτού και ύστερα απ’ αυτόν ο ίδιος επαρατήρησα, και απ’ αυτά να κάμομε συμπερασμούς και διά την μέλλουσαν ευτυχίαν σας, μολονότι ο Θεός μόνος ηξεύρει τα μέλλοντα. Και διά τους παλαιούς Έλληνας, όποίας γνώσεις είχαν και ποία δόξα και τιμήν έχαιραν κοντά εις τα άλλα έθνη του καιρού των, όποίους ήρωας, στρατηγούς, πολιτικούς είχαν, διά ταύτα σας λέγουν καθ’ ημέραν οι διδάσκαλοί σας και οι πεπαιδευμένοι μας. Εγώ δεν είμαι αρκετός. Σας λέγω μόνον πως ήταν σοφοί, και από εδώ επήραν και εδανείσθησαν τα άλλα έθνη την σοφίαν των.

Εις τον τόπον, τον οποίον κατοικούμε, εκατοικούσαν οι παλαιοί Έλληνες, από τους όποίους και ημείς καταγόμεθα και ελάβαμε το όνομα τούτο. Αυτοί διέφεραν από ημάς εις την θρησκείαν, διότι επροσκυνούσαν τες πέτρες και τα ξύλα. Αφ’ ου ύστερα ήλθε στον κόσμο ο Χριστός, οι λαοί όλοι επίστευσαν εις το Ευαγγέλιο του, και έπαυσαν να λατρεύουν τα είδωλα. Δεν επήρε μαζί του ούτε σοφούς ούτε προκομμένους αλλ’ απλούς ανθρώπους, χωρικούς και ψαράδες, και με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος έμαθαν όλες τες γλώσσες του κόσμου, οι οποίοι, μολονότι όπου και αν έβρισκαν εναντιότητας και οι βασιλείς και οι τύραννοι τους κατέτρεχαν, δεν ημπόρεσε κανένας να τους κάμει τίποτα. Αυτοί εστερέωσαν την πίστιν.

Οι παλαιοί Έλληνες, οι πρόγονοί μας, έπεσαν εις την διχόνοιαν και ετρώγονταν μεταξύ τους, και έτσι έλαβαν καιρό πρώτα οι Ρωμαίοι, έπειτα άλλοι βάρβαροι και τους υπόταξαν. Ύστερα ήλθαν οι Μουσουλμάνοι και έκαμαν ό,τι ημπορούσαν, διά να αλλάξει ο λαός την πίστιν του. Έκοψαν γλώσσες εις πολλούς ανθρώπους, αλλ’ εστάθη αδύνατο να το κατορθώσουν. Τον έναν έκοπταν, ο άλλος το σταυρό του έκαμε. Σαν είδε τούτο ο σουλτάνος, διόρισε ένα βιτσερέ (αντιβασιλέα), έναν πατριάρχη, και του έδωσε την εξουσία της εκκλησίας. Αυτός και ο λοιπός κλήρος έκαμαν ό,τι τους έλεγε ο σουλτάνος.

Ύστερον έγιναν οι κοτζαμπάσηδες (προεστοί) εις όλα τα μέρη. Η τρίτη τάξις, οι έμποροι και οι προκομμένοι, το καλύτερο μέρος των πολιτών, μην υποφέροντες τον ζυγό έφευγαν, και οι γραμματισμένοι επήραν και έφευγαν από την Ελλάδα, την πατρίδα των, και έτσι ο λαός, όστις στερημένος από τα μέσα της προκοπής, εκατήντησεν εις αθλίαν κατάσταση, και αυτή αύξαινε κάθε ήμέρα χειρότερα, διότι, αν ευρίσκετο μεταξύ του λαού κανείς με ολίγην μάθηση, τον ελάμβανε ο κλήρος, όστις έχαιρε προνόμια, ή εσύρετο από τον έμπορο της Ευρώπης ως βοηθός του ή εγίνετο γραμματικός του προεστού. Και μερικοί μην υποφέροντες την τυραννίαν του Τούρκου και βλέποντας τες δόξες και τες ηδονές όπού ανελάμβαναν αυτοί, άφηναν την πίστη τους και εγίνοντο Μουσουλμάνοι. Και τοιουτοτρόπως κάθε ήμέρα ο λαός ελίγνευε και επτώχαινε.

Εις αυτήν την δυστυχισμένη κατάσταση μερικοί από τους φυγάδες γραμματισμένους εμετέφραζαν και έστελναν εις την Ελλάδα βιβλία και εις αυτούς πρέπει να χρωστούμε ευγνωμοσύνη, διότι ευθύς όπού κανένας άνθρωπος από το λαό εμάνθανε τα κοινά γράμματα, εδιάβαζεν αυτά τα βιβλία και έβλεπε ποιους είχαμε προγόνους, τι έκαμεν ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης και άλλοι πολλοί παλαιοί μας, και εβλέπαμε και εις ποιαν κατάσταση ευρισκόμεθα τότε. Όθεν μας ήλθεν εις το νου να τους μιμηθούμε και να γίνουμε ευτυχέστεροι. Και έτσι έγινε και επροόδευσεν ή Εταιρεία.

Όταν αποφασίσαμε να κάμομε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πώς δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε: “πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα;”, άλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας ή επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι, εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση.

Εις τον πρώτο χρόνο της Επαναστάσεως είχαμε μεγάλη ομόνοια και όλοι ετρέχαμε σύμφωνοι. Ο ένας επήγεν εις τον πόλεμο, ο αδελφός του έφερνε ξύλα, ή γυναίκα του εζύμωνε, το παιδί του εκουβαλούσε ψωμί και μπαρουτόβολα εις το στρατόπεδον και εάν αυτή ή ομόνοια εβαστούσε ακόμη δύο χρόνους, ηθέλαμε κυριεύσει και την Θεσσαλία και την Μακεδονία και ίσως εφθάναμε και έως την Κωνσταντινούπολη. Τόσον τρομάξαμε τους Τούρκους, οπού άκουγαν Έλληνα και έφευγαν χίλια μίλια μακρά. Εκατόν Έλληνες έβαζαν πέντε χιλιάδες εμπρός, και ένα καράβι μιαν αρμάδα. Άλλά δεν εβάσταξε!.

Ήλθαν μερικοί και ηθέλησαν να γένουν μπαρμπέρηδες εις του κασίδη το κεφάλι. Μας πονούσε το μπαρμπέρισμά τους. Μα τι να κάμομε; Είχαμε και αυτουνών την ανάγκη. Από τότε ήρχισεν η διχόνοια και εχάθη η πρώτη προθυμία και ομόνοια. Και όταν έλεγες τον Κώστα να δώσει χρήματα διά τας ανάγκας του έθνους ή να υπάγει εις τον πόλεμο, τούτος επρόβαλλε τον Γιάννη. Και μ’ αυτόν τον τρόπο κανείς δεν ήθελε ούτε να συνδράμει ούτε να πολεμήσει. Και τούτο εγίνετο, επειδή δεν είχαμε ένα αρχηγό και μίαν κεφαλή. Άλλά ένας έμπαινε πρόεδρος έξι μήνες, εσηκώνετο ο άλλος και τον έριχνε και εκάθετο αυτός άλλους τόσους, και έτσι ο ένας ήθελε τούτο και ο άλλος το άλλο.

Ίσως όλοι ηθέλαμε το καλό, πλην καθένας κατά την γνώμη του. Όταν προστάζουνε πολλοί, ποτέ το σπίτι δεν χτίζεται ούτε τελειώνει. Ο ένας λέγει ότι η πόρτα πρέπει να βλέπει εις το ανατολικό μέρος, ο άλλος εις το αντικρινό και ο άλλος εις τον Βορέα, σαν να ήτον το σπίτι εις τον αραμπά και να γυρίζει, καθώς λέγει ο καθένας. Με τούτο τον τρόπο δεν κτίζεται ποτέ το σπίτι, αλλά πρέπει να είναι ένας αρχιτέκτων, οπού να προστάζει πως θα γενεί. Παρομοίως και ημείς εχρειαζόμεθα έναν αρχηγό και έναν αρχιτέκτονα, όστις να προστάζει και οι άλλοι να υπακούουν και να ακολουθούν. Αλλ’ επειδή είμεθα εις τέτοια κατάσταση, εξ αιτίας της διχόνοιας, μας έπεσε η Τουρκιά επάνω μας και κοντέψαμε να χαθούμε, και εις τους στερνούς επτά χρόνους δεν κατορθώσαμε μεγάλα πράγματα.

Εις αυτή την κατάσταση έρχεται ο βασιλεύς, τα πράγματα ησυχάζουν και το εμπόριο και ή γεωργία και οι τέχνες αρχίζουν να προοδεύουν και μάλιστα ή παιδεία. Αυτή η μάθησις θα μας αυξήσει και θα μας ευτυχήσει. Αλλά διά να αυξήσομεν, χρειάζεται και η στερέωσις της πολιτείας μας, η όποία γίνεται με την καλλιέργεια και με την υποστήριξη του Θρόνου. Ο βασιλεύς μας είναι νέος και συμμορφώνεται με τον τόπο μας, δεν είναι προσωρινός, αλλ’ η βασιλεία του είναι διαδοχική και θα περάσει εις τα παιδιά των παιδιών του, και με αυτόν κι εσείς και τα παιδιά σας θα ζήσετε. Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να την στερεώσετε, διότι, όταν επιάσαμε τα άρματα είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως και έπειτα υπέρ πατρίδος. Όλα τα έθνη του κόσμου έχουν και φυλάττουν μια Θρησκεία. Και αυτοί, οι Εβραίοι, οι όποίοι κατατρέχοντο και μισούντο και από όλα τα έθνη, μένουν σταθεροί εις την πίστη τους.

Να μην έχετε πολυτέλεια, να μην πηγαίνετε εις τους καφενέδες και τα μπιλιάρδα. Να δοθείτε εις τας σπουδάς σας και καλύτερα να κοπιάσετε ολίγον, δύο και τρεις χρόνους και να ζήσετε ελεύθεροι εις το επίλοιπο της ζωής σας, παρά να περάσετε τέσσαρους – πέντε χρόνους τη νεότητά σας, και να μείνετε αγράμματοι. Να σκλαβωθείτε εις τα γράμματα σας. Να ακούετε τας συμβουλάς των διδασκάλων και γεροντοτέρων, και κατά την παροιμία, “μύρια ήξευρε και χίλια μάθαινε”. Η προκοπή σας και ή μάθησή σας να μην γίνει σκεπάρνι μόνο διά το άτομό σας, αλλά να κοιτάζει το καλό της κοινότητος, και μέσα εις το καλό αυτό ευρίσκεται και το δικό σας [καλό].

Εγώ, παιδιά μου, κατά κακή μου τύχη, εξ αιτίας των περιστάσεων, έμεινα αγράμματος, και διά τούτο σας ζητώ συγχώρηση, διότι δεν ομιλώ καθώς οι δάσκαλοί σας. Σας είπα όσα ο ίδιος είδα, ήκουσα και εγνώρισα, διά να ωφεληθείτε από τα περασμένα και από τα κακά αποτελέσματα της διχόνοιας, την οποίαν να αποστρέφεστε, και να έχετε ομόνοια.

Εμάς μη μας τηράτε, πλέον. Το έργο μας και ο καιρός μας επέρασε. Και αι ημέραι της γενεάς, η οποία σας άνοιξε το δρόμο, θέλουν μετ’ ολίγον περάσει. Την ημέρα της ζωής μας θέλει διαδεχθεί η νύκτα και η αυριανή ήμέρα. Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο, οπού ημείς ελευθερώσαμε και διά να γίνει τούτο πρέπει να έχετε ως θεμέλια της πολιτείας την ομόνοια, την θρησκεία, την καλλιέργεια του θρόνου και την φρόνιμον ελευθερία!

Τελειώνω τον λόγο μου.
Ζήτω ο βασιλεύς μας Όθων! Ζήτω οι σοφοί διδάσκαλοι! Ζήτω ή ελληνική νεολαία!

ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΑ

 1) ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΝΗΛΙΚΩΝ ΑΘΛΗΤΩΝ

Ποτέ και κανείς στην Ελλάδα δεν έχει θέσει επί τάπητος το θέμα των δικαιωμάτων των ανήλικων ερασιτεχνών αθλητών. Πρόκειται για «κλειστό» – θέμα ταμπού, για τους περισσότερους από τους εμπλεκόμενους με το σωματειακό αθλητισμό στη χώρα. Γιατί έτσι βολεύει όλους, πλην των ίδιων των ανήλικων αθλητών.
Στην αθλητική νομοθεσία έχουν προβλεφθεί οι βασικές πτυχές των σχέσεων όλων των αθλητικών φορέων με το κράτος. Με διάφορους ρυθμιστικούς κανονισμούς ορίζονται οι υποχρεώσεις ανάμεσα στα αθλητικά σωματεία και οι δεσμεύσεις των αθλητών απέναντι σε αυτά. Εναρμονισμένοι με την αθλητική νομοθεσία είναι και οι κανονισμοί των αθλητικών ομοσπονδιών, που ορίζουν τα θέματα των δελτίων αθλητικής ιδιότητας, αποδέσμευσης και μεταγραφών ερασιτεχνών και επαγγελματιών αθλητών, προστατεύοντας κατά κύριο λόγο την εύρυθμη λειτουργία του αθλητικού σωματείου.
Έτσι, στο ν.2725/1999 (αρ.90) προβλέπονται λεπτομερώς οι υποχρεώσεις των ερασιτεχνών αθλητών, που συμπληρώνουν το 18οέτος της ηλικίας τους, προς το σωματείο, εάν αυτό διατηρεί Τμήμα Αμειβομένων Αθλητών. Ο αθλητής είναι υποχρεωμένος να συνεχίσει στο σωματείο ως επαγγελματίας μέχρι τα 23 του χρόνια, οπότε καθίσταται ελεύθερος να ακολουθήσει όποιο δρόμο θέλει. Με δυο λόγια, ο νόμος προστατεύει τον αθλητικό σύλλογο που «δημιούργησε» τον αθλητή, ώστε να μη μπορεί εκ των υστέρων να καρπωθεί το αποτέλεσμα (ενδεχομένως και τα οικονομικά οφέλη) ένας άλλος πιο εύρωστος σύλλογος, που έχει δυνατότητα να θέλξει με οικονομικά ανταλλάγματα τον αθλητή. Μέτρο καταρχήν λογικό, που λειτουργεί υπέρ του αδύνατου συλλόγου και του αθλητισμού στη περιφέρεια. Πρόκειται μάλιστα για τη πρώτη ρύθμιση, κυριολεκτικά στην εξώπορτα του επαγγελματικού αθλητισμού.      
Ενώ όμως ο υποψήφιος επαγγελματίας (ενήλικας πλέον) αθλητής απελευθερώνεται στα 23 του χρόνια, τι συμβαίνει με εκείνο τον αθλητή που ούτε επιθυμεί να ακολουθήσει επαγγελματική πορεία, ούτε ανήκει σε σύλλογο που διαθέτει Τμήμα Αμειβόμενων Αθλητών; Ο ερασιτέχνης αθλητής είναι όμηρος για όλη του τη ζωή κι αν επιθυμεί να αλλάξει ομάδα πρέπει να μείνει εκτός της ενεργούς αθλητικής δράσης για δυο ολόκληρα χρόνια. Η αντίφαση ανάμεσα στις δυο περιπτώσεις είναι προφανής.
Επιπλέον, στη περίπτωση του ερασιτέχνη αθλητή υπάρχει μια πολύ ουσιαστική πλευρά της
αθλητικής του «ένταξής» κι ενασχόλησης που άπτεται των θεμελιωδών δικαιωμάτων των παιδιών. Όταν ένας γονιός καλείται να επιλέξει σε ποιο σύλλογο θα ενταχθεί το ανήλικο παιδί των 11-13 ετών συναινώντας στην έκδοση του δελτίου αθλητικής ιδιότητας και την δια βίου δέσμευση του παιδιού, το πιο συνηθισμένο είναι να λειτουργήσει βάσει των κριτηρίων της προσβασιμότητας από το σπίτι στο γήπεδο (γειτονιά), του προγράμματος προπονήσεων (ώστε να ταιριάζει με σχολείο, φροντιστήρια, αλλά και το πρόγραμμα του γονιού) και κατά δεύτερο λόγο στη ποιότητα της δουλειάς του συλλόγου. Επιπλέον και η γνώμη του παιδιού επηρεάζεται και ετεροκαθορίζεται από άλλους παράγοντες (γνώμη γονιού, συνύπαρξη στο σύλλογο με συμμαθητές κλπ).
Ετσι, παρατηρείται πολύ συχνά και η άλλη όψη του νομίσματος. Δηλαδή το φαινόμενο όταν ανήλικοι ερασιτέχνες αθλητές επιθυμούν την αλλαγή συλλόγου, οι παράγοντες της ομάδας να μη δέχονται, να επιδιώκουν την είσπραξη ποσών για τη μεταγραφή, λειτουργώντας ουσιαστικά ως επικυρίαρχοι επαγγελματίες παράγοντες επάνω σε ερασιτέχνες αθλητές. Στο όνομα μάλιστα της προστασίας από το «μεγάλο» σύλλογο, επιδιώκουν επιπλέον οφέλη τη στιγμή που η πολιτεία χορηγεί κονδύλια (άσχετα αν αυτό γίνεται ανεπαρκώς) για την ενίσχυσή τους, παραχωρεί γήπεδα και δημοτικούς χώρους για τις προπονήσεις τους.
Σε άλλες δε πιο ακραίες περιπτώσεις, «παράγοντες» κόβουν τον αθλητισμό από τους αθλητές, λόγω συμπεριφορών ή διαφωνιών με τους ίδιους τους γονείς. Η έκφραση «θα κρεμάσω το δελτίο σου στον τοίχο» ευημερεί στον ελληνικό αθλητισμό και δείχνει νοοτροπίες αυταρχισμού ή αντιλήψεις που αφορούν όχι αθλητικούς συλλόγους αλλά αθλητικές εταιρείες.
Είναι όμως γνωστό ότι υπάρχει και η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, που υιοθετήθηκε ομόφωνα από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών  και επικυρώθηκε από τη χώρα μας το Δεκέμβριο του 1992. Λέει ρητά στο Άρθρο 36: «Τα συμβαλλόμενα Κράτη προστατεύουν το παιδί από κάθε άλλη μορφή εκμετάλλευσης επιβλαβή για οποιαδήποτε πλευρά της ευημερίας του». Και στο Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης  (Άρθρο 24) ορίζεται ότι: «σε όλες τις πράξεις που αφορούν τα παιδιά, είτε επιχειρούνται από δημόσιες αρχές, είτε από ιδιωτικούς οργανισμούς, πρωταρχική σημασία πρέπει να δίνεται στο υπέρτατο συμφέρον του παιδιού».
Η ισχύουσα αθλητική νομοθεσία δεν ασχολείται καθόλου με αυτή τη πλευρά του φεγγαριού. Ταγμένη στο πλευρό του πελατειακού – παραγοντικού αθλητισμού που δομήθηκε από τη Νέα και το ΠΑΣΟΚ, προστατεύει μονόπλευρα σωματεία και ομοσπονδίες και αφήνει εκτός οπτικής τον ανήλικο ερασιτέχνη αθλητή.
Μπορεί αλήθεια να χαρακτηρισθεί δημοκρατικό ένα αθλητικό σύστημα που βάζει στην άκρη το βασικό υποκείμενο, το συντελεστή της δραστηριότητας, τον αθλητή;
Τζούλιος Συναδινός
Αναδημοσίευση από το blog aristeraextrem.wordpress.com



2) ΣΕ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ Ο ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ ΜΕΤΑΓΡΑΦΩΝ;

Το ΑΣΕΑΔ με πρόσφατη απόφασή του (35-15/3/2011) δικαίωσε του γονείς του ανήλικου σκακιστή Αναστάσιου Καρούσου-Θεοδωράκη που προσέφυγαν κατά της Επιτροπής Μεταγραφών της ΕΣΟ, η οποία είχε απορρίψει την αίτηση μεταγραφής του από το ΦΟ Νέων Ηρακλείου Αττικής-Επικοινωνία στη  Σκακιστική Επικοινωνία Ηρακλείου Αττικής, καθώς δεν είχε την έγκριση του σωματείου. Ο ΦΟΝΗ αρνείτο να δώσει μεταγραφή στον Καρούσο-Θεοδωράκη, ίσως λόγω της γνωστής διαμάχης με τη Σκακιστική Επικοινωνία. Ο Θεοδόσης Καρούσος, πατέρας του μικρού αθλητή, είχε δηλώσει ενώπιον της επιτροπής μεταγραφών της ΕΣΟ, ότι στην περίπτωση απόρριψης θα ασκούσε προσφυγή όπου και όπως ο νόμος ορίζει, ώστε ειδικά οι ανήλικοι αθλητές να αποδεσμεύονται από τα σωματεία τους όταν το επιθυμούν. Τα μέλη της επιτροπής είχαν εξηγήσει στον κ. Καρούσο ότι ήταν υποχρεωμένα να κρίνουν με βάση τον Κανονισμό της Ομοσπονδίας.
Με την απόφασή του αυτή το ΑΣΕΑΔ ανοίγει το δρόμο (και την όρεξη ίσως σε ισχυρά σωματεία) για μεταγραφές μικρών σκακιστών χωρίς την έγκριση του συλλόγου και θέτει σε άμεση αμφισβήτηση τον Κανονισμό Μεταγραφών της Ελληνικής Σκακιστικής Ομοσπονδίας.

Αναδημοσίευση από το blog www.skakistiko.com
 Τζούλιος Συνα

ΘΡΥΛΟΣ ΤΟΥ ΜΠΑΣΚΕΤ


Για να τον γνωρίσουν οι μικρότεροι 

Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

Ο ΣΙΩΠΩΝ ΔΟΚΕΙ ΣΥΝΑΙΝΕΙΝ

Αναδημοσίευση από σημερινή ανάρτηση στο blog Ξυπνήστε ρε! :


ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΤΑ ΨΕΜΜΑΤΑ, ΑΣ ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΓΙΑΟΥΡΤΩΜΑΤΑ
 
Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Τα ψέματα κάπου εδώ τελειώνουν. Η Ελλάδα θα πρέπει να αναδιαρθρώσει το χρέος της. Το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας δεν θα μπορεί να αγοράσει στην πρωτογενή αγορά τα ομόλογα του ελληνικού κράτους.

Η χθεσινή απόφαση του γερμανικού κοινοβουλίου δεν αφήνει πλέον καμία αμφιβολία. Η «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη» θα βασίζεται αποκλειστικά σε πρόνοιες για την συνταγμένη πτώχευση υπερχρεωμένων χωρών της ....
ευρωζώνης, με την παράλληλη απώλεια της πολιτικής τους ισχύος στην διαμόρφωση του κοινωνικού τους μοντέλου και του αναπτυξιακού τους σχεδιασμού.
Η Ελλάδα θα μπορεί να αντλήσει χρήμα από τον προσωρινό μηχανισμό στήριξης (EFSF) για να κάνει περιορισμένη αναδιάρθρωση του χρέους της και αυτό σε συνδυασμό με τον απόλυτο έλεγχο από το νέο κέντρο ολοκληρωμένης οικονομικής διακυβέρνησης που αυτή την περίοδο διαμορφώνεται στην ΕΕ σε συνεργασία με τις ΗΠΑ. Αυτό που πέτυχαν οι Γερμανοί στην σκληρή διαπραγμάτευση τους με τις ΗΠΑ και το χρηματιστικό λόμπυ είναι να μην μετατραπεί ο EFSF, σε μηχανισμό ξεπλύματος μολυσμένων κρατικών ομολόγων. Δεν θα φορτωθούν οι ισχυρές οικονομικά χώρες της ΕΕ δημόσιο χρέος υπό πτώχευση κρατών-μελών, είναι το μήνυμα.

Έτσι διαμορφώνεται, κεντρικά, το πλαίσιο της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους δίχως πρωτοβουλία της ελληνικής κυβέρνησης και δίχως ελληνική παρέμβαση. Μείναμε πεισματικά θεατές σε ένα έργο το οποίο αφήσαμε να σκηνοθετήσει η διαπραγμάτευση Γερμανών-αγορών. Τώρα θα επιβληθεί το λεγόμενο γαλλο-γερμανικό σχέδιο επί του οποίου ήταν καλά ενημερωμένος ο πρωθυπουργός, όταν παραπλανητικά ξεκίνησε την δήθεν καμπάνια των ευρωομολόγων. Αν πίστευε σε αυτά δεν θα έτρεχε πρώτα στο ΔΝΤ και δεν θα εκβίαζε με τον «αυτοκτονικό μηχανισμό», τον οποίο και τελικά έλαβε, την Γερμανία. Ο Γιώργος Παπανδρέου αυτοπαγιδεύθηκε και η χώρα πλέον θα οδηγηθεί στη λύση επαναγοράς του χρέους της σε τιμή 25% μικρότερη της ονομαστικής του αξίας, με χρήματα που θα δανειστεί από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Σε αυτό έχουν καταλήξει αγορές και Γερμανοί. Στους ιδιώτες ομολογιούχους θα προταθεί η Ελλάδα να προσφέρει επιμήκυνση ομολόγων γύρω στα 10 χρόνια και ένα χαμηλότερο επιτόκιο, ώστε να μείνουν όλοι ικανοποιημένοι, και οι αγορές και οι ισχυροί ευρωπαίοι.

Αυτό όμως δεν είναι κάτι καινούργιο. Ο γράφων το έχει περιγράψει κόμπασες φορές σχολιάζοντας ταυτόχρονα το πολιτικό του υπόβαθρο. Όχι δεν αισθάνομαι «δικαιωμένος», θυμωμένος είμαι καθώς παρατηρώ ελάχιστοι να προσπαθούν να καταλάβουν τι συμβαίνει. Η χώρα οδηγείται σε καθεστώς διαρκούς απειλής χρεοκοπίας. Δίχως ουσιαστική επαναδιαπραγμάτευση, θα αναγκαστεί να αναδιαρθρώσει το χρέος της, μειώνοντας το κατά 25% περίπου. Αυτό όμως δεν λύνει το ζήτημα καθώς το δημόσιο χρέος, επωμιζόμενο έμμεσα και ολοένα μεγαλύτερο μέρος του ιδιωτικού, θα κυμαίνεται πάνω από 135 %, εκτός κι αν γίνει κάποιο θαύμα και ξαφνικά η χώρα καταστεί παγκόσμια πρωταθλήτρια ανάπτυξης. Δηλαδή, αν όλος ο κόσμος τρελαθεί και έρθει μαζικά να ζήσει τον κερδοσκοπικό του μύθο στην Ελλάδα! Βλέπετε, δεν είχαμε εμείς φαντασιώσεις, ούτε κάναμε λάθος εκτιμήσεις. Άλλοι είχαν και άλλοι εξαπατήσουν με λαϊκισμό και ψεύδη! Αλλά μάλλον ούτε εκείνοι είχαν φαντασιώσεις, τον ρόλο τους έπαιζαν, καιροσκοπικά και χυδαία, μια και πίστευαν ενδόμυχα ότι έπρεπε να τιμωρηθεί η ελληνική κοινωνία που τόσα χρόνια τους ψήφιζε και λειτουργούσε στα πελατειακά τους δίκτυα. Να τιμωρηθεί ο πελάτης που διέφθειρε τους πολιτικούς!
Αν υπήρχαν πολιτικοί στην Αθήνα και αστική τάξη δεν θα οδηγούσαν τα πράγματα σε αυτό το αδιέξοδο για τα συμφέροντα της χώρας. Αν υπήρχαν σοβαροί άνθρωποι στην κυβέρνηση δεν θα εξευτέλιζαν την χώρα καταλήγοντας να κατεξευτελίζονται οι ίδιοι, σήμερα. Με δημόσιες σχέσεις δεν γίνεται πολιτική, όπως δεν γίνεται και με «play-station»! Έτσι όπως τα κατάφερε ο δικομματισμός δεν υπήρχε άλλη λύση παρά μια δραστική αναδιάρθρωση του χρέους ήδη από τον Ιανουάριο του 2010. Ο χρόνος που πέρασε υπήρξε πολλαπλά ζημιογόνος για τα ελληνικά συμφέροντα και καταστροφικός για τα δύο-τρίτα της κοινωνίας. Η τελευταία θα το νοιώσει για τα καλά τα επόμενα χρόνια, αλλά τότε θα είναι αργά ακόμη και για δάκρυα. Κέρδισαν όμως και κερδίζουν αρκετοί τυχοδιώκτες από αυτό το παρατεταμένο stalemate των μεγάλων δυνάμεων με θέατρο την χώρα μας, το οποίο οδηγεί σε ομηρεία την κοινωνία για τα επόμενα 15 τουλάχιστον χρόνια.
Μην τολμήσει κανείς και υπαινιχτεί ότι δεν προσφέραμε λύσεις! Άφθονες απόψεις
για «λύσεις» παρουσιάσαμε και μάλιστα εγκαίρως, αλλά αυτές όταν δεν λοιδορήθηκαν ή διασκεδάστηκαν, αγνοήθηκαν – αν και σήμερα κάποιοι τις επαναφέρουν δειλά-δειλά. Τώρα είμαστε στη φάση που είτε θα κόψουμε τον γόρδιο δεσμό, είτε θα καταντήσουμε οι παρίες της ΕΕ, εξαρτημένοι απόλυτα από «μηχανισμούς» και από την εξέλιξη των σχέσεων ΗΠΑ-Γερμανίας.
Και μέσα σε αυτό το κλίμα κάποιοι ρίχνετε γιαούρτια εκτός από βρίσιμο στους επαγγελματίες πολιτικούς. Λάθος, τούτοι δεν αξίζουν ούτε μια ματιά! Δεν τους βλέπετε που περιφέρουν την δυστυχία τους, την ανασφάλειά τους, το υπαρξιακό τους αδιέξοδο από εδώ και από εκεί κάνοντας αυτό που μάθανε τόσα χρόνια: τους πάτρωνες και τους παράγοντες; Παριστάνουν τους πολιτικούς, ενώ είναι οι χατζηαβάτηδες των νταβάδων και τα κουτσαβάκια του πελατειακού μηχανισμού τους. Είναι αυτό που είχε πει κάποτε στο Λονδίνο ο Βενιζέλος (ο αυθεντικός, όχι ο άλλος): «the beggars of the Great Powers». Είναι προϊόντα του κράτους πατρωνίας και ικέτες ενός μηχανισμού δημοσίων σχέσεων που εκφράζει το σύγχρονο, επαρχιακού τύπου, πολιτικό μάρκετινγκ στην Ελλάδα. Κανονικά δεν θα έπρεπε να έχουν σημασία, αν δεν ασκούσαν εξουσία. Με την ύπαρξή τους, όμως, καταφέρνουν να γελοιοποιούν και αυτήν καθ’ αυτήν την εξουσία. Είναι αυτοί που κατάντησαν τον κοινοβουλευτισμό πρόσχημα αυταρχισμού και δημοκρατία της κάστας.
Τώρα που ο μύθος που στήσανε καταρρέει μέσω του νέου αμοραλιστικού μύθου που με απίθανο θράσος κατασκευάζουν αυτήν την περίοδο ώστε να ενοχοποιήσουν την κοινωνία για την παράγκα του Καραγκιόζη που με ιδιαίτερη επιμέλεια έφτιαξαν από το 1974, αναζητούν «αντιπάλους» για να εμφανιστούν ως δήθεν υπερασπιστές των δημοκρατικών και φιλελεύθερων δικαιωμάτων. Μην τους δίνετε αυτήν την ευκαιρία.
Όλη τους η διαδρομή βασίστηκε στην προστριβή και τον λαϊκισμό. Μάθανε να πολιτεύονται διαμορφώνοντας μία πλαστή πολιτική ταυτότητα μέσω σκιαμαχιών με ουσιαστικά ανύπαρκτους αντιπάλους. Μια ολόκληρη ζωή σε σικέ αγώνες αναλώθηκαν και σε πελατειακά σοφίσματα, που μετά το ’90 έλαβαν την μορφή τηλεοπερέτας, οι οποίες σήμερα στο σύνολό τους συνέθεσαν τον περίφημο τηλεοπτικό λόγο που υποκατέστησε τον πολιτικό.
Σ’ αυτούς δεν αξίζει να χαραμίζει κανείς τα γιαουρτάκια του. Πρέπει να τους γυρίσει την πλάτη. Πρέπει, όταν ο κόσμος τους βλέπει να μπαίνουν σ’ ένα μαγαζί, το κατάστημα να αδειάζει από την υπόλοιπη πελατεία του. Αφήστε τους να ψωνίσουν μόνοι τους και να φάνε μόνοι τους. Έτσι, για να μην λένε μετά ότι τα τρώγαμε όλοι μαζί! Μην διαπληκτίζεστε μαζί τους, διότι έτσι τονίζεται η ύπαρξή τους και εμφανίζονται ότι διαθέτουν πολιτικούς αντιπάλους και φανατικούς εχθρούς. Δείξτε τους ότι ο πραγματικός εχθρός είναι η «παράγκα» που τώρα κατεδαφίζουν με την βοήθεια της τρόικας. Εκμηδενίστε τους, δείχνοντας την αηδία προς το πρόσωπό τους. Υπάρχει αλήθεια πολιτική λογική με την οποία θα μπορούσε κανείς να αντιμετωπίσει την αυθάδεια καιροσκόπων λαϊκιστών, οι οποίοι, επενδύοντας στο νέο λαϊκιστικό μύθο της εξάρτησης, το παίζουν αντιλαϊκιστές κατά τον ίδιο τρόπο που αυτοαποκαλούνται αντιεξουσιαστές; Φυλάξτε τα γιαούρτια για το τραπέζι σας και μην τα μοιράζεστε μαζί τους. Το παίρνουν πάνω τους, άσε που ενδέχεται να εντάξουν το γιαούρτι στα είδη πολυτελείας! Αυτοί οι άνθρωποι δεν ήρθαν για να κάνουν πολιτική. Ήρθαν απλώς να παραστήσουν τους πολιτικούς.
Μόνο που αν δεν καταλαβαίνεις την ουσία και τη φύση της πολιτικής, δεν μπορείς να αναπτύξεις ένα σταθερό πλαίσιο ευημερίας. Η οικονομία είναι το εργαλείο της πολιτικής και όχι το αντίστροφο. Με την οικονομία ασκείς πολιτική, ρυθμίζοντας τις σχέσεις εξουσίας σε μια κοινωνία. Αν αυτό δεν το καταλαβαίνουν οι τεχνικοί της εξουσίας και τα κόμματα, τότε εισέρχεσαι στον φαύλο κύκλο του απολιτικού, εντός του οποίου η πολιτική αναπαριστάται σαν να πρόκειται για ένα ουδέτερο κατασκεύασμα κάποιας υπέρτατης ανάγκης συμμόρφωσης σε κάποιους δήθεν υπέρτερους κανόνες οικονομικής συμπεριφοράς. Έτσι οι πολιτικές με την μορφή των θεσμών συγχέονται με την πολιτική ως μορφή εξουσίας και ισχύος. Αυτή η σύγχυση είναι καθημερινό φαινόμενο στη Βουλή (με μια μικρή διαφοροποίηση αποκλειστικά της αριστεράς) και κοινός τόπος στα ΜΜΕ.
Ψάχνουμε, δήθεν, για μια κάποια λύση στην οικονομική κρίση, ενώ το πρόβλημα, όπως προσπάθησα να δείξω τόσον καιρό, είναι καθαρά πολιτικό. Όχι στενά θεσμικό, αλλά πολιτικό. Το πρώτο προβάλλει ως αποτέλεσμα της σύγχυσης και των αντινομιών που χαρακτηρίζουν το δεύτερο. Ήταν οικονομικοί οι λόγοι που οδήγησαν την Ελλάδα στην ΕΟΚ ή πολιτικοί; Ενταχθήκαμε στην ευρωζώνη για πολιτικούς ή οικονομικούς λόγους; Παραδώσαμε την αυτοκυβέρνησή μας στην τρόικα λόγω οικονομικών ή πολιτικών επιπλοκών; Καταλήγουμε στην ένταξή μας σε ένα υπό διαμόρφωση σύστημα απόλυτης πολιτικής και διοικητικής υποδούλωσης, εξαιτίας του δημοσιονομικού μας ξεχαρβαλώματος ή μήπως εξαιτίας της αδυναμίας του καθεστώτος να ασκήσει σχετικά. ανεξάρτητη πολιτική;
Αν ερευνήσεις συστηματικά αυτά τα ερωτήματα, τότε θα μείνει άφωνος από την ηλιθιότητα που κυριαρχεί στον δημόσιο λόγο της χώρας μας σήμερα. Στο τέλος εξαντλημένος από την υπερέκθεση στην ακτινοβολία των ηλιθίων ίσως διαπιστώσεις ότι όταν ακούς τους πολιτικούς μας είναι σαν να βρικολάκιασε η ίδια η πολιτική. Η ένταξη μας στην ΕΟΚ ήταν μια ορθή πολιτική επιλογή, ενώ η ένταξη μας στην ευρωζώνη μια αυτοκτονική επιλογή με πολιτικούς όρους. Με τα δεδομένα της οικονομικής διάρθρωσης της χώρας, η Ελλάδα θα εξασθενούσε πολιτικά. Η κίνηση αυτή εξυπηρετούσε συγκυριακά την μεταπρατική πολιτικο-οικονομική τάξη, αλλά σε καμία περίπτωση την ελληνική κοινωνία και την χώρα. Σήμερα καλείται η ελληνική κοινωνία να πληρώσει και τα ρέστα στο πελατειακό κράτος που προκάλεσε μεγάλη κοινωνική ανισότητα, κυρίως από τα μέσα του 1990, προσφέροντας παράλληλα ψίχουλα και θεάματα στους ιθαγενείς, για να μην διαμαρτύρονται και να …ελπίζουν στο αμερικανικό όνειρο. Μια και δεν πτωχεύσαμε σχετικά οικονομημένοι τον Ιανουάριο του 2010, τώρα θα σερνόμαστε δίχως ισχύ και λεφτά , παρακαλώντας Αμερικανούς και Ευρωπαίους να μας σώσουν. Τώρα εκτεθειμένοι σε κάθε ελεεινή σκοπιμότητα θα ζητάμε όχι απλώς πολιτική υποστήριξη (τι έλεγε ο άνδρας!), όχι μόνον χρήμα, αλλά έλεος. Να, γιατί αντέδρασα και έπαψα να παρεμβαίνω όπως συνήθιζα μέχρι πρότινος. Διότι, αντί να πετάτε γιαούρτια ή να νοιώθετε την ανάγκη να «γιαουρτώσετε», θα έπρεπε να διαισθανθείτε και πιθανόν να εννοήσετε την κρισιμότητα των στιγμών, να σοβαρευτείτε και όλοι μαζί να αναζητήσουμε το εναλλακτικό μοντέλο ηγεμονίας που θα μας έβγαζε από την κρίση και το παιχνίδι μεγάλων δυνάμεων. Σήμερα, καθώς αύριο θα είναι πολύ, μα πάρα πολύ αργά. Ήδη βρισκόμαστε στην κόψη του ξυραφιού. Εκεί μας τοποθέτησε το καθεστώς και η σημερινή του κυβέρνησή, ενώ οι εργαζόμενοι ακόμη κάνουν 24ωρες απεργίες για να προστατεύσουν το εισόδημα τους!! Ούτε οι 24ωρες, ούτε τα «γιαουρτάκια» θα βοηθήσουν την κοινωνία. Μια κυβέρνηση αντικαθεστωτικών απαιτείται για να επαναδιαπραγματευθεί με αξιοπρέπεια και δυναμισμό, δίχως εξαρτήσεις, το μέλλον της χώρας, αλλά αυτή δεν μπορεί να προκύψει δίχως ευρύτερη σύμπραξη προοδευτικών δυνάμεων και πολιτών. Δεν υπάρχει άλλη λύση, για την «λύση»!

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

ΑΛΛΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ


















Χωρίς Λόγια

ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ ΜΑΣ ΩΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΝ ΥΠΕΡΒΑΙΝΟΥΝ ΤΑ 20 ΔΙΣ ΕΥΡΩ;


Το Μνημόνιο, η οικονομική κρίση, οι περικοπές μισθών και συντάξεων, και 65.000 έλληνες με συσσωρευμένο πλούτο ο οποίος ισοδυναμεί με 4 φορές το ΑΕΠ της χώρας, αποτελούν την αλήθεια που δεν μας λένε, αλλά αντίθετα μας την κρύβουν επιμελώς τόσο οι "δανειστές" τοκογλύφοι όσο και οι κυβερνώντες...
Μήπως πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε για "προμήθειες" επί των νέων ποσών δανεισμού της χώρας;
Το πραγματικό ποσό που έχει δανειστεί το ελληνικό δημόσιο, το κεφάλαιο δηλαδή των δανείων του ελληνικού δημοσίου, δεν υπερβαίνει το 7% του συνόλου του δημοσίου χρέους. Δηλαδή στα 340 τόσα δις ευρώ του χρέους, το κεφάλαιο που έχει πραγματικά δανειστεί το ελληνικό δημόσιο, δεν υπερβαίνει τα 20 δις ευρώ. Ολα τα υπόλοιπα είναι κεφαλαιοποιήσεις τόκων. Δανειστήκαμε 20 και βρεθήκαμε να χρωστάμε 340. Χώρια το τι έχουμε πληρώσει ως τώρα.
Ο παραπάνω υπολογισμός ισχύει με σχετικά μικρή απόκλιση μια και το ελληνικό δημόσιο δεν έχει ακόμη δώσει στην δημοσιότητα λεπτομερείς πληροφορίες για τον δανεισμό του.
Στην τελευταία δεκαετία το ελληνικό δημόσιο δανείστηκε συνολικά 490 δις ευρώ, από τα οποία το 97% πήγε στην αποπληρωμή παλαιότερων δανείων. Και μόλις το 3% πήγε στο λεγόμενο δημοσιονομικό έλλειμμα.
Είμαστε έτσι σε καθεστώς χρεοκοπίας εδώ και πάνω από μια δεκαετία, μια και το ελληνικό δημόσιο επιβιώνει αναζητώντας δάνεια στις διεθνείς αγορές για να πληρώνει τα παλαιότερα δάνειά του. Κι αυτό είναι ο ορισμός της χρεοκοπίας
Το κράτος όμως δεν είναι επιχείρηση ώστε, όταν χρεωκοπεί, ο δανειστής να μπορεί να προβαίνει σε κατασχέσεις. Και αυτό είναι ο εφιάλτης του κάθε δανειστή. Ούτε μπορεί να σύρει ο δανειστής ένα κράτος σε δικαστήρια με το ερώτημα της κατάσχεσης περιουσιακών του στοιχείων. Διότι το κράτος ασκεί εθνική κυριαρχία. Από την οποία η ελληνική κυβέρνηση παραιτήθηκε με την θέλησή της “άνευ όρων και αμετάκλητα” όπως επι λέξει λέει η ρήτρα του Μνημονίου.
Στη συζήτηση στην βουλή για τον προϋπολογισμό το 2009 έγινε φανερό ότι και τα δύο κόμματα (ΠαΣοΚ και ΝΔ) γνώριζαν, και μάλιστα με αριθμούς και όχι με γενικότητες, την κατάσταση του δημοσίου χρέους και τους κινδύνους στους οποίους οδηγούσε αυτό το χρέος.
Η κυβέρνηση Καραμανλή γνώριζε πως λόγω της ισχνής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας της δεν μπορούσε να διαχειριστεί την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί πια με το χρέος. Η πλευρά του ΠαΣοΚ πλειοδότησε σε ψηφοθηρικά συνθήματα (“λεφτά υπάρχουν”) προεκλογικά, εν γνώσει της ότι επρόκειτο περί ψεύδους, ώστε να αποσπάσει ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία, που θα της έδινε την δυνατότητα να εφαρμόσει τα μέτρα που εφάρμοσε.
Για να εφαρμοστεί η πολιτική που εφάρμοσε το ΠαΣοΚ έπρεπε να δημιουργηθεί ένα κλίμα. Ετσι από τον Δεκέμβριο του 2009 και για τουλάχιστον ένα δίμηνο, μπήκαμε σε μια περίοδο όπου κυβέρνηση, διεθνείς κερδοσκόποι και Ευρωπαϊκή Ενωση, προετοίμασαν την κατάσταση.
Οι κερδοσκόποι άρχισαν να αγοράζουν μαζικά, ασφάλιστρα ομολόγων του ελληνικού χρέους (CDS και naked CDS). Αγοράζοντας μαζικά CDS σημαίνει ότι ο αγοραστής ποντάρει στην ξαφνική άνοδο της τιμής τους. Ούτε η ελληνική κυβέρνηση, ούτε κάποια άλλη “ενδιαφερόμενη” κυβέρνηση, ούτε βέβαια η Ευρωπαϊκή Ενωση διανοήθηκε, ακόμη και σε κείνη την περίοδο μόχλευσης, να ζητήσει να τεθούν κανόνες στην διεθνή αγορά (στο Λονδίνο γίνονται όλα) αυτή των ασφαλίστρων ομολόγων. Στο κερδοσκοπικό αυτό παιχνίδι εικάζεται ότι συμμετείχαν και μεγάλα ελληνικά επιχειρηματικά συμφέροντα.
Η κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός και ο υπουργός οικονομικών, είχαν επαφές και συνομιλίες, με αυτούς που φέρονται να διακινούν το μεγαλύτερο όγκο ασφαλίστρων ομολόγων παγκοσμίως (Πόλσον, Σόρος κλπ) και οι οποίοι είχαν στήσει το παιχνίδι με τις μαζικές αγορές ασφαλίστρων.
Στην φάση αυτή έγιναν και οι “περίεργες” κυβερνητικές δηλώσεις. Οτι δεν υπάρχει περίπτωση προσφυγής στο ΔΝΤ, ενώ όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων και από τις δηλώσεις Στρος Καν, οι επαφές με το ΔΝΤ είχαν ήδη γίνει. Τότε, τον Δεκέμβριο του 2009, έγιναν και οι δηλώσεις περί μειωμένης εθνικής κυριαρχίας του πρωθυπουργού, ενώ ακόμη δεν έχουμε καν Μνημόνιο και δανειακή σύμβαση. Και φυσικά οι δηλώσεις περί Τιτανικού κλπ. Την επομένη της κάθε δήλωσης τα sreads εκτινάσσονταν. Από όλον αυτόν τον ντόρο, οι διεθνείς αναλυτές υπολογίζουν πως οι κερδοσκόποι κέρδισαν 17 δις ευρώ.
Η ελληνική κυβέρνηση, πριν προσφύγει στο ΔΝΤ και τον μηχανισμό στήριξης, δεν διερεύνησε την πιθανότητα να δανειστεί από άλλες πηγές. Στο ταξίδι του, εκδρομή χωρίς σοβαρό λόγο, στην Ρωσία ο πρωθυπουργός, το οποίο κατέληξε στην γνωστή προτροπή Μεντβένιεφ “απευθυνθείτε στο ΔΝΤ”, διαβεβαίωνε τους ρώσους παράγοντες πως “δεν υπάρχει πρόβλημα” με το ελληνικό χρέος, χωρίς καν να ζητήσει οποιαδήποτε ρωσική βοήθεια.
Και ενώ, σχετικά με το δημόσιο χρέος, το διεθνές δίκαιο αλλά και τότε πρόσφατη απόφαση του ΟΗΕ, του Απριλίου 2010, έδιναν την δυνατότητα στην ελληνική κυβέρνηση να προστατέψει τα ελληνικά συμφέροντα, η κυβέρνηση προτίμησε το ΔΝΤ και την μηχανισμό στήριξης. Με αποτέλεσμα να έχουμε, τον Μάιο του 2010, αυτό το Μνημόνιο και αυτή την δανειακή σύμβαση, στα οποία συμπεριλαμβάνονται πρωτοφανείς όροι, πρωτοφανείς για την διεθνή πρακτική. Οροι τέτοιοι που δεν τόλμησαν να δεχτούν ούτε κυβερνήσεις οι οποίες πρόδωσαν τις χώρες τους σε ξένους κατακτητές.
Βασικά η παραίτηση από την εθνική κυριαρχία και εκχώρησή της. Η ελληνική κυβέρνηση έχει ρητά αποδεχτεί και υπογράψει πως “παραιτείται η ελλάδα από την ασυλία λόγω άσκησης της εθνικής κυριαρχίας, άνευ όρων και αμετάκλητα”, καθώς και “όλα τα έννομα δικαιώματα που έχει ένας οφειλέτης έναντι του δανειστή του”,ενώ ταυτόχρονα η σύμβαση απαγορεύει στην ελληνική πλευρά να αναζητήσει “τρίτες πηγές δανεισμού”, να επιχειρήσει δηλαδή να δανειστεί από αλλού επιτρέπει όμως στους δανειστές της Ελλάδας να πωλήσουν τις “χρεωστικές τους απαιτήσεις σε τρίτους” (στην Τουρκία για παράδειγμα;), και προβλέπει πως εάν το ελληνικό δημόσιο καθυστερήσει για 30 μέρες να πληρώσει μία δόση του δανείου, τότε μπορεί να τεθεί σε ισχύ το σύνολο των επαχθών ρητρών της δανειακής σύμβασης.
Ετσι εκείνοι οι τέσσερις γερμανοί καθηγητές που προσέφυγαν στο συνταγματικό δικαστήριο της χώρας τους κατηγορούν την κυβέρνηση της δικής τους χώρας, ότι με την δανειακή σύμβαση αυτή
χρησιμοποιεί χρήματα των γερμανών φορολογουμένων προς όφελος ιδιωτικών τραπεζών και
καταλύει την δημοκρατία σε χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Ο εισηγητής μάλιστα που δέχτηκε την προσφυγή τάχθηκε υπέρ της προσφυγής. Εκκρεμεί η τελική απόφαση του γερμανικού συνταγματικού δικαστηρίου.
Σε αντίθεση με την αντίστοιχη ελληνική προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας όπου η εισηγήτρια της υπόθεσης, τάχθηκε κατά της προσφυγής, με ένα σκεπτικό τέτοιο που ειδικοί νομικοί κύκλοι θεωρούν πως στερείται βάσεως.
Ετσι η Ελλάδα μετατράπηκε θεσμοθετημένα πλέον σε μια “δουλοπαροικία χρέους”. Οι κρατικοί πόροι, οι καταθέσεις των ελλήνων, το έδαφος της χώρας, οι δημόσιες δαπάνες συμπεριλαμβανομένων και των δαπανών για την άμυνα, έχουν τεθεί στην διάθεση των δανειστών του ελληνικού δημοσίου.
Η δανειακή σύμβαση, παράρτημα της οποίας είναι το περίφημο Μνημόνιο, δεν έχει έλθει ποτέ για συζήτηση και κύρωση στην ελληνική βουλή.
Η δανειακή σύμβαση αυτή ενώ δεν έχει κυρωθεί από την ελληνική βουλή έχει τεθεί σε ισχύ με βάση μια απλή υπογραφή του υπουργού οικονομικών. Η δυνατότητα μάλιστα αυτής της υπερεξουσίας δόθηκε στον υπουργό οικονομικών με μια απλή τροπολογία. Το καλύτερο δε όλων είναι ότι η τροπολογία αυτή προστέθηκε στον νόμο, μετά την ψήφισή του νόμου από την βουλή. Και μάλιστα δύο μέρες μετά την ψήφισή του. Τροπολογία σε ψηφισμένο νόμο.
Η περίφημη αυτή δανειακή σύμβαση του Μνημονίου απαγορεύει να χρησιμοποιηθούν τα χρήματα των δόσεων που λαμβάνει η ελληνική κυβέρνηση από την Τρόϊκα, για οποιονδήποτε άλλο σκοπό, εκτός από την εξόφληση των χρεολυσίων των ξένων δανειστών.
Δηλαδή δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ούτε ένα ευρώ από τις δόσεις του δανείου της Τρόϊκας, για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις. Στην πραγματικότητα δεν γίνεται καν εκταμίευση για λογαριασμό του ελληνικού δημοσίου. Απλώς τα χρήματα μεταφέρονται από την εκάστοτε δόση του δανείου με μια λογιστική εγγραφή, στους δανειστές του ελληνικού δημοσίου, στις ξένες τράπεζες που μας έχουν δανείσει. Το ελληνικό δημόσιο δεν πιάνει στα “χέρια” του, ούτε ένα ευρώ.
Το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν δημιουργήθηκε ούτε από τα ελλείμματα, ούτε από τους υψηλούς μισθούς και τις υψηλές συντάξεις. Υπάρχουν χώρες με αναλογικά πολύ υψηλότερους μισθούς και συντάξεις, χωρίς πρόβλημα χρέους. Το 2009 το ελληνικό δημόσιο για να εξυπηρετήσει το δημόσιο χρέος πλήρωσε συνολικά 82 δις ευρω. Ενώ για μισθούς και συντάξεις συνολικά, μόνο 26 δις ευρώ.
Ετσι κανείς στις διεθνείς αγορές, οικονομολόγοι, ειδικός τύπος αλλά και κερδοσκόποι, δεν αναμένει ότι θα βρεθούν τα χρήματα για να εξυπηρετηθεί το ελληνικό δημόσιο χρέος, περικόβοντας μισθούς και συντάξεις στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα. Οι περικοπές αυτές είναι μια παραλλαγή της πολεμικής τακτικής “σοκ και δέος” με οικονομικά όπλα, και έχουν άλλο στόχο. Να οδηγηθεί ο λαός στην απόγνωση ώστε αναγκαστεί να αποδεχθεί τις πιο σκληρές πολιτικές και το ξεπούλημα της χώρας του.
Περικόπτονται μισθοί και συντάξεις ενώ την ίδια στιγμή 65.000 έλληνες έχουν συσσωρευμένο πλούτο, σε κινητά και ακίνητα, που ισοδυναμεί με 4 φορές το ΑΕΠ της χώρας. Η ισότητα στην κατανομή βαρών που προβλέπει το Σύνταγμα σε πλήρη εφαρμογή.
Αν αυτή τη στιγμή το ελληνικό δημόσιο προχωρήσει σε μονομερή διαγραφή του δημόσιου χρέους, δηλαδή παύση πληρωμών προς τους δανειστές του, θα συμβούν τα εξής:
Για ένα χρονικό διάστημα δεν θα μπορεί να ξαναδανειστεί από τις διεθνείς αγορές. Μικρό το κακό γιατί και τώρα το ίδιο συμβαίνει, δηλαδή και τώρα το ελληνικό δημόσιο δεν δανείζεται και δεν μπορεί να δανειστεί από τις ξένες χρηματαγορές, θα συνεχίσουμε να έχουμε όπως και είχαμε ως χώρα πρόσβαση στις διεθνείς αγορές εμπορευμάτων.
Ομως το σημαντικότερο είναι πως μετά την μονομερή διαγραφή του δημόσιου χρέους δεν θα χρειάζεται να δανειστεί το ελληνικό δημόσιο. Διότι και μόνη η φοροι που συλλέγει αρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες του. Διότι μέχρι τώρα ο δανεισμός του ελληνικού δημοσίου γινόταν για να εξυπηρετεθούν προηγούμενα δάνεια και όχι τρέχουσες ανάγκες του.

Τα παραπάνω είναι μέρος μόνο της “απομαγνητοφώνησης” των όσων είπε ο πάντα εξαίρετος κ. Δημήτρης Καζάκης, οικονομολόγος και αναλυτής, που αρθρογραφεί και στην εφημερίδα Το Ποντίκι, σε συζήτηση που είχε με τον δημοσιογράφο κ. Γεώργιο Σαχίνη στον τηλεοπτικό σταθμό Κρήτη TV, στις 4 Μαρτίου 2011.

Το πλήρες βίντεο ακολουθεί: