Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

Η ΥΠΕΡΟΨΙΑ ΣΤΟ ΣΚΑΚΙ




Αναδημοσίευση

Του Δημήτρη Κεφάλα

Είναι γεγονός ότι μεγάλη μερίδα κορυφαίων αθλητών, προπονητών και παραγόντων στον αθλητισμό, έχει μεγαλοφροσύνη και έπαρση. Πόσo μάλλον στο σκάκι το κατεξοχήν πνευματικό άθλημα, το μέτρο χάνεται εύκολα διότι θεωρεί ο αλαζόνας ότι είναι διαφορετικός σε σχέση με το σύνολο, ότι έχει ανώτερες ικανότητες λόγω της ιδιαίτερης φύσης του σκακιού και λόγω ότι παίζεται από λίγους σε σχέση με τα υπόλοιπα αθλήματα.

Οι δε μεγαλοπαράγοντες πιστεύουν ότι διοικούν και επηρεάζουν όχι απλά ένα άθλημα αλλά κάτι ανάμεσα σε σέχτα και στοά. Τα αίτια αυτής της αλαζονείας δεν προέρχονται μόνο από την φύση του αθλήματος αλλά από την φυσική προδιάθεση του ατόμου και σαφώς από περιβαλλοντικές επιδράσεις.

Συγκρίνοντας τα αίτια, διαπιστώνουμε πως το περιβάλλον ασκεί ισχυρότερη επίδραση στο χαρακτήρα του ατόμου πχ άμα πέσεις σε Πρόεδρο ή προπονητή με έπαρση, λίγες οι πιθανότητες να ξεφύγεις (δες Ομοσπονδία, ενώσεις και προπονητές που παίρνουν 45 ευρώ την ώρα). Η προβολή του στοιχείου της υπερύψωσης αποτελεί βασικό γνώρισμα του κομπασμού. Ο υπερόπτης συμπεριφέρεται εγωιστικά και ξεπερνά τα επιτρεπτά όρια. Φαντάζεται τον εαυτό του ικανό σε πολλά θέματα και νιώθει το συναίσθημα της υπεροχής. Πιστεύει υπερβολικά στις δυνάμεις και στις προσωπικές του ιδέες και αντιλήψεις.

Όμως η «ύβρις» όπως λέγανε οι πρόγονοι, τιμωρείται. Όποιος καυχιέται για τα αξιώματά του, την δύναμη, τις ικανότητές του, τελικά θα χάσει όλα τα αγαθά ακόμα και την ζωή του! Δείτε εκείνους που έχουν χάσει τον έλεγχο της αυτογνωσίας. Τα πάθη γίνονται αιτία πολλών αποτυχιών και σοβαρό εμπόδιο για την ομαλή συμβίωση με τους συνανθρώπους.

Οι συνέπειες για την κοινωνία πολλές: μεγαλοπαράγοντες καταστρέφουν το άθλημα, προπονητές δυσφημούν, κορυφαίοι σκακιστές οδηγούνται ακόμη και στον παθολογικό τζόγο διότι πιστεύουν ότι και εκεί θα τα καταφέρουν…

Ελπίδα: η πλειοψηφία με γνώρισμα την μετριοφροσύνη η οποία συντηρεί και διαδίδει το άθλημα και προσδοκά αλλαγή στα κέντρα εξουσίας διότι από το «κεφάλι βρωμά το ψάρι».

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ - ΜΕΣΑ ΜΑΣ

Αναδημοσίευση


Του Πιτσιρίκου:
Πως στρώθηκε ο δρόμος για το Φασισμό.




Αν μου ζητούσαν να επιλέξω μια φράση-κλειδί που ακουγόταν πολύ στην Ελλάδα τις προηγούμενες δυο δεκαετίες, δεν θα είχα κανένα ενδοιασμό: «Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική». Ακούστηκε πολλές φορές από χιλιάδες χείλη απλών πολιτών. Μπορεί να την είπες κι εσύ. «Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική». Ακούστηκε, ως απάντηση, από εκατοντάδες «καλλιτέχνες» και ηθοποιούς, όταν ερωτήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια για τα όσα συνέβαιναν στη χώρα μας. Το πίστευαν; Το έλεγαν γιατί ήθελαν να τα έχουν καλά με όλους και να μη χάσουν «πελάτες»; Πάντως, το έλεγαν.
Τις προηγούμενες δεκαετίες, η πολιτική στην Ελλάδα δεν ήταν τόσο δημοφιλής όσο είναι σήμερα. Αν ξεκινούσες πολιτική συζήτηση, οι άνθρωποι δυσανασχετούσαν. Ήταν «βαρετό».
Κάτι ακόμα που δεν ήταν διόλου δημοφιλές στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες ήταν η γνώση και η πνευματικότητα. Ο χαρακτηρισμός «κουλτουριάρης» σου ερχόταν αμέσως σαν ταμπέλα όχι αν προσπαθούσες να πεις κάτι πολύ βαρύ και ασήκωτο αλλά αν έκανες το λάθος να ξεφύγεις λίγο από το Κλικ, το Nitro, το ποδόσφαιρο και τα τηλεοπτικά κλισέ.
Αν δεν άκουγες Βίσση, Ρέμο, Σφακιανάκη, Ρουβά και Χατζηγιάννη, ήσουν κουλτουριάρης. Κι έτσι φτάσαμε κάποια στιγμή να θεωρούνται κουλτουριάρικα τα λαϊκά τραγούδια του Τσιτσάνη και του Χατζιδάκι.
Μιλώντας με νέους ανθρώπους, συνειδητοποιείς πως δεν έχουν διαβάσει σχεδόν τίποτα. Εντάξει, δεν ήμασταν ποτέ ένας λαός βιβλιολάγνων που δεν άφηναν το βιβλίο από το χέρι αλλά οι παλαιότερες γενιές όλο και κάτι είχαν διαβάσει. Έστω, τους κλασικούς συγγραφείς. Σε κάθε περίπτωση πάντως, δεν κορόιδευαν αυτούς που αγαπούσαν το διάβασμα.
Δεν είναι τυχαία η επιτυχία του «Αλχημιστή» του Πάολο Κοέλιο στη χώρα μας. Αφενός το βιβλίο ήταν μικρό και αφετέρου περιείχε μια φράση που οι Έλληνες αποστήθισαν μαζικά: «Όταν επιθυμείς κάτι, ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις». Πώς; Μόνο με την επιθυμία; Χωρίς κόπο; Χωρίς πόνο; Χωρίς διάβασμα; Χωρίς γνώση; Ό,τι κι αν εννοούσε ο Κοέλιο, οι παθητικοί -και λόγω Ορθοδοξίας- Έλληνες καθησυχάστηκαν, αφέθηκαν στο σύμπαν και το περίμεναν να συνωμοτήσει υπέρ τους. Το σύμπαν δεν συνωμότησε.
Η αδιαφορία για την πολιτική και η απόλυτη αντιπνευματικότητα οδήγησαν στην χρεοκοπία. Πρώτα στην κοινωνική, ηθική και πολιτιστική χρεοκοπία και μετά στην οικονομική.
Ακόμα κι αν διαφωνεί κάποιος πως η αδιαφορία της πλειοψηφίας των πολιτών για την πολιτική και η αποστροφή τους για την γνώση οδήγησαν στην οικονομική χρεοκοπία, δεν θα διαφωνήσει στο ότι οι πολίτες καλούνται σήμερα να αντιμετωπίσουν την χρεοκοπία με τα πνευματικά εφόδια που απέκτησαν όλα αυτά τα χρόνια. Δηλαδή, με τον Σφακιανάκη, τη Μενεγάκη, τα ζώδια, τους μάγειρες, τις συνταγές και ό,τι άλλο πρόβαλε η ιδιωτική τηλεόραση.
Κοίταξε τα cd που αγόρασες όλα αυτά τα χρόνια, τα βιβλία που διάβασες (αν διάβασες), θυμήσου τις ταινίες, τις θεατρικές παραστάσεις και τις συναυλίες που παρακολούθησες (αν παρακολούθησες), γιατί είναι αυτά τα όπλα με τα οποία θα αντιμετωπίσεις την χρεοκοπία. Αυτός είσαι.
Βέβαια, ένα μεγάλος αριθμός Ελλήνων αντιμετωπίζει την χρεοκοπία με μόνο εφόδιο την αποβλάκωση που του πρόσφερε η ελληνική τηλεόραση. Και συνεχίζει να αποβλακώνεται.
Χρειάζονται εφόδια για να σκεφτείς. Και αυτά τα εφόδια δεν θα τα βρεις στην τηλεόραση.
Η τηλεόραση δεν έχει καμία σχέση με την παιδεία, την γνώση και το πνεύμα. Είναι ένα μέσο που μπορεί κάποιες φορές –και υπό προϋποθέσεις- να είναι ενδιαφέρον και ψυχαγωγικό αλλά στην Ελλάδα δεν συνέβη ούτε αυτό. Η ελληνική τηλεόραση απευθύνεται στα χαμηλά ένστικτα και –με ελάχιστες εξαιρέσεις- είναι ένας σκουπιδοτενεκές, με ξεπουλημένα λαμόγια, χαζογκόμενες, βιζιτούδες και διάφορους άλλους φελλούς.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι οι Έλληνες που σέβονται τον εαυτό τους δεν εμφανίζονται στην τηλεόραση. Ίσως, να δέχτηκαν να εμφανιστούν σε κάποια αξιοπρεπή εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης αλλά μέχρι εκεί.
Το να μην εμφανίζεσαι στην τηλεόραση σημαίνει -μεταξύ άλλων- πως δεν πιστεύεις πως πάνω απ’ όλα είναι το κέρδος. Γιατί η τηλεόραση έχει να κάνει με πολλά χρήματα.
Όλα αυτά τα χρόνια, τα πρόσωπα της ελληνικής τηλεόρασης δεν ενδιαφέρονταν, βέβαια, για την πολιτική. Ήταν εθνικοί σταρ, οπότε ανήκαν σε όλους τους Έλληνες και δεν έπαιρναν ποτέ θέση για τίποτα. Επίσης, τα πρόσωπα της τηλεόρασης –τουλάχιστον αυτά που κυριάρχησαν- είναι βαριά αμόρφωτα.
Σε μια χώρα που μεγάλο μέρος των πολιτών δεν ενδιαφέρονταν για την πολιτική και την γνώση -και η «εκπαίδευσή» τους ήταν τηλεοπτική-, δεν θα πρέπει να κάνει σε κανέναν εντύπωση το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή εκφράζει σήμερα εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας.
Αν δεν σε ενδιέφερε ποτέ η πολιτική και, παράλληλα, έχεις την εντύπωση πως ο Καζαντζάκης είναι ποδοσφαιριστής, είναι απόλυτα λογικό –όταν χρειαστεί- να εκφραστείς πολιτικά με το απόλυτο σκοτάδι, τον φασισμό, τους ψευτοτσαμπουκάδες, τις μαγκιές, τις κλωτσιές, τα ουρλιαχτά και όλη αυτήν την κτηνωδία που εκπροσωπεί η Χρυσή Αυγή. Το κτήνος το εκφράζουν τα κτήνη.
Φυσικά, δεν είναι καθόλου τυχαία η συμπάθεια των τηλεοπτικών προσώπων για τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Μαζί τους αισθάνονται πολύ άνετα, αφού πνευματικά βρίσκονται στην ίδια κατάσταση: σε αυτή του χιμπαντζή.
Η Χρυσή Αυγή δεν ήρθε τώρα. Ο νεοναζισμός δεν ήρθε τώρα. Ο φασισμός δεν ήρθε τώρα. Θα έπρεπε να τον είχες διακρίνει στον ναρκισσισμό της Ελένης, στην εγωπάθεια του Σάκη, στη ρηχότητα της Ρούλας και του Γρηγόρη, στον αδίστακτο κυνισμό του Θέμου και στην κτηνώδη βλακεία που κουβαλάνε όλα αυτά τα εγωκεντρικά ανθρωποειδή που θεοποίησαν το εύκολο κέρδος, προώθησαν την ιδιωτεία και πούλησαν τη ψυχή τους στον διάολο.
Κι αν αυτοί έβγαλαν πολλά χρήματα, αυτοί που τους παρακολουθούσαν μαγεμένοι –και τους παρακολουθούν ακόμα αφού είναι πια ανάπηροι πνευματικά- παίρνουν για τρόπαιο τη Χρυσή Αυγή.
Οι πολίτες έχουν χρέος να ασχολούνται με τα κοινά και να ενδιαφέρονται για την πολιτική.
Οι πολίτες έχουν χρέος να φροντίζουν την ψυχή τους και το μυαλό τους, να επιζητούν την γνώση και να αποφεύγουν τα σκουπίδια.
«Μας πρόδωσαν οι πολιτικοί» λένε οι πολίτες. Ναι, αλλά πολύ πριν, οι πολίτες είχαν προδώσει τους εαυτούς τους. Το πρώτο δεν θα είχε συμβεί, αν δεν είχε συμβεί το δεύτερο.
Ο φασισμός είναι εδώ. Μέσα μας.

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

MAGNUS CARLSEN : ΠΩΣ ΕΠΑΙΖΕ ΟΤΑΝ ΗΤΑΝ ΑΚΟΜΗ ΠΑΙΔΙ




Δείτε από το γνωστό κανάλι του youtube "KINGSCRUSHER", τρείς παλιές παρτίδες του Magnus Carsen που ήρθε πρώτος στο πρόσφατο τουρνουά Sao Paolo-Bilbao Masters 2012.
Οι παρτίδες παίχτηκαν όταν ήταν 13,15 και 16 χρονών αντίστοιχα:







 

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2012

SAO PAOLO-BILBAO MASTERS FINAL 2012 - 9ος γύρος




Δείτε και τις τρείς παρτίδες του 9ου γύρου όπου τα λευκά νίκησαν σε όλες:

Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2012

ΕΓΩ ΘΑ ΤΗ ΒΓΑΛΩ ΚΑΘΑΡΗ ...





















Το ακούγαμε, το ακούμε και ενδέχεται να το ακούμε για πολύ καιρό ακόμα όσοι σπουδάζουμε σε κάποιο ελληνικό πανεπιστήμιο.
Η τριτοβάθμια εκπαίδευση απ’ τα χρόνια της μεταπολίτευσης και μετά προσέφερε ένα (το οποίο κάποτε κάποιοι θεώρησαν) "καλό χαρτί” στο νεανικό κομμάτι της εργατικής τάξης. Αυτό που λέμε κοινωνική άνοδο. Παιδιά εργατών ή αγροτών εισερχόμενα σε μία σχολή έβλεπαν μπροστά τους έναν νέο ορίζοντα να απλώνεται μόνο για πάρτη τους. Έναν ορίζοντα που υποσχόταν μία καλή και ήρεμη ζωή, με αρκετά λεφτά ώστε να τη χαρεί κάποιος καταναλώνοντας, ένα κοινωνικό status υψηλότερο από αυτού που χαραμίζει τη ζωή του για τρεις και εξήντα. Άλλες αξίες άρχισαν να καθιερώνονται στα μυαλά διαφόρων νέων αποφοίτων ιατρικής, νομικής, πολυτεχνείου και άλλων, τέτοιες που αντικατέστησαν και φρόντισαν να επικαλύψουν κάθε υπόνοια εργατικής καταγωγής και συνείδησης.

Αρκετά όμως …
Κάποιοι φαίνεται να είχαν ξεχάσει, ή να μην το ήξεραν ποτέ ενδεχομένως ότι ζούμε σε καπιταλισμό. Και αν σε αυτό το παιχνίδι που λέγεται καπιταλισμός αν δεν καταφέρουμε να γίνουμε εμείς τα αφεντικά τότε χάνουμε. Η γενιά λοιπόν εκείνη αφού μεγάλωσε τα παιδιά της με μπόλικη τηλεόραση, μπόλικη μπάλα, μπόλικο big brother , το φόρτωσε και με όνειρα. Φιλόδοξα και μεγάλα όνειρα. "Το παιδί μου θα γίνει αυτό”, "το παιδί μου θα γίνει τ’αλλο” και όλα συμπυκνώνονται στο "Το παιδί μου ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΕΡΓΑΤΗΣ”.
Δυστυχώς όμως τα χρόνια πέρασαν, ο καπιταλισμός έπαθε κρίση και τα αφεντικά γυρνάνε μεθυσμένα από εδώ και απο εκεί με μεγάλα ψαλίδια, κόβοντας οτιδήποτε έχει σχέση με δικαιώματα της εργασίας. Ήταν προφανές εξ’αρχής λοιπόν ότι και τα πτυχία θα γίνονταν κωλόχαρτα και τα όνειρα περί κοινωνικής ανέλιξης μέσω των πανεπιστημίων θα έμεναν κυριολεκτικά όνειρα. Παρ’ολα αυτά πολλοί επιμένουν να φωνάζουν χωρίς καν να το λένε "εγώ θα την βγάλω καθαρή..”.
Αυτή η φράση σημαίνει πως κάποιος θα χρησιμοποιήσει οτιδήποτε περνά απ’ το χέρι του για να ικανοποιήσει τη φιλοδοξία του. Ακόμα και να βάλει τρυκλοποδιά στο διπλανό του. Όταν οι μεγάλες θέσεις είναι λίγες, για να μπορέσει κάποιος να τις φτάσει, εκτός από ικανότητες, πρέπει να έχει μεγάλη γλώσσα και σάλιο για γλείψιμο, αρκετή πονηράδα για να ελίσσεται και αρκετή καρδιά να βλέπει τους γύρω του να σαπίζουν.
Γι’ αυτό και δεν πρόκειται να στηρίξει ποτέ τίποτα το συλλογικό, θα ξερνά και θα σνομπάρει όταν ακούει τις λέξεις "ταξική συνείδηση”, "τάξη”, "αφεντικά” και δεν πρόκειται ποτέ να βάλει το νιο-νιο τους να πάρει στροφές μπας και ξεφύγει απ’ τον άθλιο φαύλο κύκλο που ο ίδιος μπήκε.
Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ πιο σκληρή από ένα κείμενο στο word και όταν πέσει κατακέφαλα μάλλον θα πονέσει τόσο που η πληγή δεν θα επουλώνει τόσο εύκολα. Μπορούμε για πάντα να απαρνούμαστε την εργατική καταγωγή και συνείδησή μας, μήπως και καταφέρουμε να αποκτήσουμε ένα κομμάτι απ’ την πίτα μην τυχόν και προλάβουν οι άλλοι.

Μέχρι τότε απολαύστε τις αυταπάτες σας…
"Τις παλιές τις εποχές που ήταν όλα πιο αγνά,
που ήταν τα ζώα μου αργά κι ερχόμουν απ’το πουθενά,
όλοι με κατηγορούσαν για όσα έκανα.
Τώρα αγανακτούν γιατί όσα έκανα δεν έφταναν.
Με καταριούνται γενιές και γενιές απελπισμένων
γιατί δεν θέλαν να πιστέψουνε το μέλλον.
Θέλαν να νιώθουν πως τα πράματα θα γίνουνε καλύτερα,
και τους χάλαγα τη σούπα γιατί ήξερα.
Δεν έχει σημασία το να εύχεσαι κάτι,
άμα θες να στο φέρουν για πρωϊνό στο κρεββάτι.
Σημασία έχει να εκπαιδεύσεις τα μυαλά σου
για να δίνουν εντολές μπας και σηκώσεις τα κουλά σου…

Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2012

Η ΔΙΑΡΡΟΗ ΤΩΝ ΣΠΟΥΔΑΣΜΕΝΩΝ ΑΠΟ ΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΜΑΣΤΙΓΑ

Διαβάστε γιατί: 

Αναδημοσίευση από το alfavita

Η τραγωδία του να είσαι νέος και μορφωμένος, του Δ. Διονυσίου












Ο Αντώνης αποφοίτησε από ένα Λύκειο της Λευκωσίας με άριστα και σπούδασε πληροφορική στο Πανεπιστήμιο Imperial της Μεγάλης Βρετανίας με χρήματα που του απέστελλε η οικογένειά του από την Κύπρο. Έκανε στη συνέχεια μεταπτυχιακά στην ανάπτυξη λογισμικού στο Μάντσεστερ και πάλιν με σταθερό έμβασμα από την Κύπρο και σε ηλικία 24 ετών αναζήτησε χωρίς επιτυχία εργασία στη χώρα του. Σήμερα εργάζεται σε ένα πρόγραμμα ανάπτυξης λογισμικού της Samsung στη Σεούλ της Νοτίου Κορέας, ενώ σε δύο χρόνια τον περιμένει θέση διδακτορικού φοιτητή και λέκτορα στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ. Σαν τον Αντώνη υπάρχουν σήμερα χιλιάδες νέοι που ακολουθούν τον ίδιο δρόμο. Τι πιθανότητες έχουν να έλθουν στην Κύπρο να εργασθούν;
Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι έλεγαν «όπου γης και πατρίς», σε εκείνους όμως τους καιρούς η περιδιάβαση –εκτός από ανέξοδη– ήταν μέρος της μόρφωσης και της εμπειρίας ενός ανθρώπου. Σήμερα η εκπαίδευση ενός νέου  είναι πολυέξοδο εγχείρημα, οπότε, κυνικά ομιλούντες, ένα κράτος που επενδύει σε ένα αξιόλογο μυαλό, είναι δίκαιο να αναμένει ανταπόδοση. Το ερώτημα είναι καίριο για όλες τις αναπτυσσόμενες χώρες, όπου το φαινόμενο της διαρροής εγκεφάλων θεωρείται και αντιμετωπίζεται ως οικονομική και κοινωνική μάστιγα.

Η αριθμητική
Πόσο κοστίζει η εκπαίδευση ενός νέου ανθρώπου μέχρι τη στιγμή εκείνη που θα μπει στην αγορά εργασίας και θα αρχίσει ο ίδιος να είναι παραγωγικός; Έθεσα αυτό το ερώτημα σε μηχανή αναζήτησης στο διαδίκτυο, το δε Goοgle για μια ακόμα φορά ήταν αποκαλυπτικό. Σε χρόνο μηδέν παρουσιάστηκαν καμιά 50αριά κείμενα για τα χρήματα που απαιτούνται για να εκπαιδεύσει κανείς τον σκύλο του. Για να σας λύσω την απορία βρήκα τιμές από 400 -1.000 ευρώ. Καμία απάντηση για το ποσό που απαιτείται να μεγαλώσεις και να εκπαιδεύσεις ένα νέο άνθρωπο μέχρι τα 23-24 του για να μπορέσει να εργασθεί. Για να αρχίσει δηλαδή να κάνει απόσβεση της επένδυσης που έκανε η οικογένεια και το κράτος του για να τον φέρουν σε αυτό το σημείο.

Ας επιχειρήσουμε μια κατ’ αρχήν αριθμητική πρόσθεση με βάση στοιχεία που έχουν κατατεθεί από το υπουργείο Παιδείας της Κύπρου στην ευρωπαϊκή εκπαιδευτική πύλη «Ευρυδίκη» για τη δημοτική, τη μέση και την ανώτατη εκπαίδευση. Για το κόστος της προδημοτικής αρκέστηκα σε απαντήσεις που πήρα από γονείς οι οποίοι έστειλαν κατά μέσον όρο τα παιδιά τους στο νηπιαγωγείο τουλάχιστον δύο χρόνια πριν το δημοτικό.

• Προδημοτική: Κατά μέσον όρο ένα παιδί που πηγαίνει στο νηπιαγωγείο (κρατικό ή ιδιωτικό) στοιχίζει γύρω στα 200 ευρώ μηνιαίως επί 11 μήνες τον χρόνο. Το ποσό αυτό για δύο χρόνια ανέρχεται γύρω στις 4.200 ευρώ.
• Δημοτική: Με βάση τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Παιδείας, ένας μαθητής δημοτικού στοιχίζει ετησίως (μισθοί δασκάλων, βιβλία, λειτουργία σχολείου κλπ.) γύρω στα 7.600. Ο αριθμός αυτός επί 6 χρόνια φοίτησης μάς κάνει 45.600 ευρώ.

• Στη μέση εκπαίδευση, σύμφωνα πάντα με την ίδια πηγή, ο μαθητής κοστίζει ανά έτος 10.900 ευρώ. Επί 6 χρόνια (Γυμνάσιο και Λύκειο) ένας μαθητής στοιχίζει στο Κράτος (εάν φοιτά σε δημόσιο σχολείο) ή στους γονείς του (εάν φοιτά σε ιδιωτικό) γύρω στις 66.000 ευρώ. Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι οι μαθητές των τεχνικών σχολών μέσης εκπαίδευσης στοιχίζουν γύρω στις 13.000 ευρώ ετησίως.

• Στην ανώτατη εκπαίδευση το υπουργείο Παιδείας δίνει 23.100 ανά φοιτητή ετησίως, ποσό που φέρνει την Κύπρο στις πιο ψηλές βαθμίδες παγκοσμίως σε ό,τι αφορά τις δαπάνες για τους φοιτητές της. Το ποσό αυτό επί 4 χρόνια της φοίτησης ανέρχεται στις 90.000 ευρώ. Είναι περίπου τα ίδια χρήματα που απαιτούνται και για τις σπουδές των Κυπρίων φοιτητών στην Αγγλία (3+1) συμπεριλαμβανομένου και του μεταπτυχιακού.
• Βεβαίως για τους άρρενες το κόστος από πλευράς κράτους μεγαλώνει ακόμα περισσότερο λόγω της θητείας τους στην Εθνική Φρουρά. Σύμφωνα με στοιχεία επικαιροποιημένης έρευνας του ΥΠΑΜ, που έγινε πρόσφατα για τη μείωση της θητείας στην ΕΦ, συνάγεται ότι για κάθε εθνοφρουρό το κράτος δαπανά για εκπαίδευση, διατροφή και μισθούς περί τις 6.000 ευρώ ετησίως.

Με βάση τους πιο πάνω αριθμούς, ένας νέος μέχρι την ηλικία των 24 για άνδρες και 22 για τις γυναίκες στοιχίζει στο Κράτος και στην οικογένειά του γύρω στις 260.000 ευρώ μόνο για τα έξοδα της φοίτησής του στις διάφορες βαθμίδες της εκπαίδευσης.
Βεβαίως κάθε οικογένεια γνωρίζει πολύ καλά ότι το ποσό είναι πολύ μεγαλύτερο, αν δεν είναι σχεδόν διπλάσιο, εάν προσθέσεις και το κόστος συντήρησης ενός νέου έως αυτή την ηλικία. Ας μείνουμε όμως καθαρά στα  εκπαιδευτικά κονδύλια: Μέρος της εκπαίδευσης των Κυπρίων νέων είναι η εκμάθηση ξένων γλωσσών η οποία ξεκινά από το δημοτικό. Με μέσο όρο 200 ευρώ μηνιαίως επί 8 μήνες ετησίως επί 9 χρόνια, για να περάσουν τις αγγλικές ή άλλης γλώσσας εξετάσεις, απαιτείται επιπρόσθετο ποσό 15.000 ευρώ. Θα πρέπει επίσης να αναφερθούμε και στα ιδιαίτερα μαθήματα τα οποία παρακολουθούν οι μαθητές του Λυκείου που θέλουν να δώσουν εξετάσεις για τα πανεπιστήμιά μας. Το κόστος των φροντιστηρίων, όπως προκύπτει μέσα από προσωπικές συνεντεύξεις μαθητών, ξεπερνά τα 500 ευρώ (επί οκτώ μήνες τον χρόνο), δηλαδή για τις τάξεις του Λυκείου άλλες περίπου 12.000 ευρώ επιπλέον για κάθε οικογένεια.
Εάν σε αυτά συμπεριλάβουμε και τα μαθήματα χορού, ζωγραφικής, φωνητικής, πιάνου ή άλλων οργάνων τα οποία επίσης ξεκινούν από το δημοτικό για κάποιες οικογένειες, η επιβάρυνση είναι άλλες τουλάχιστον 20.000 ευρώ.

Το συνολικό κόστος
Εν κατακλείδι και μέσα από αρκετά συντηρητικούς υπολογισμούς το κόστος της εκπαίδευσης ενός νέου μέχρι την ηλικία των 24 ετών ξεπερνά τις 300.000 ευρώ. Πρόκειται για μια επένδυση που ορθώς κάνουν από κοινού οι γονείς και το Κράτος για να προσφέρουν τα εφόδια εκείνα που απαιτούνται ώστε οι νέοι μας να είναι ανταγωνιστικοί στην ευρωπαϊκή αγορά εργασίας. Σύμφωνα με στοιχεία της Διεύθυνσης Ανώτερης και Ανώτατης Εκπαίδευσης του υπουργείου Παιδείας της Κύπρου, το ακαδημαϊκό έτος 2009/10 φοιτούσαν στην Κύπρο και το εξωτερικό πέραν των 40.000 Κυπρίων φοιτητών. Αν θεωρήσουμε δεδομένο ότι για τον κάθε ένα από αυτούς η χώρα μας ξοδεύει μέχρι τη στιγμή της αποφοίτησής του το ποσό των 300.000 ευρώ, γι’ αυτές λοιπόν τις 40.000 νέους και μόνον η κυπριακή οικονομία ξόδεψε γύρω στα 12 δις ευρώ. Σκεφτείτε πόσες δεκάδες δις ξοδεύτηκαν όλα αυτά τα χρόνια για σκοπούς εκπαίδευσης, με ένα λογικό ερώτημα να αιωρείται. Πόσο καλά ξοδεύτηκαν;

Με βάση τα στοιχεία του Eurostat του Ιουλίου του 2012, η ανεργία στους νέους κάτω των 25 στην Κύπρο έχει ξεπεράσει το 27%, με τους νέους επιστήμονες να έχουν τη μερίδα του λέοντος σε αυτό το ποσοστό. «Το ανησυχητικό στοιχείο», σύμφωνα με τον Κύπριο Νομπελίστα Χριστόφορο Πισσαρίδη, «είναι ότι η Κύπρος αντιμετωπίζει με λιγότερη επιτυχία το πρόβλημα της ανεργίας των νέων, σε σχέση με τους ενήλικους, ενώ σημαντική αύξηση της αναλογίας των ανέργων στους νέους δείχνει πως κάτι δεν πάει καλά». Σύμφωνα με τον καθηγητή πληροφορικής στο Πανεπιστήμιο Κύπρου Χρίστο Σχίζα, «η υψηλή ανεργία μεταξύ των νέων επιστημόνων της Κύπρου καταδεικνύει μια κοινωνία που παρακμάζει. Όλοι αυτοί οι προσοντούχοι νέοι δεν θα μπορέσουν να εμβολιάσουν την δική μας κοινωνία αλλά θα τους αξιοποιήσουν έτοιμους και χωρίς κανένα κόστος άλλες κοινωνίες. Εν ολίγοις όταν η κοινωνία μας ξοδεύει δεκάδες δις για τη μόρφωση αυτών των νέων πρέπει να βρει και εκείνα τα ένα –δύο δις που χρειάζονται για να καινοτομήσει κρατώντας τους στη χώρα τους».

Τι δεν πάει καλά στην Κύπρο;
Ο 20ός αιώνας θεωρήθηκε ως ο αιώνας της Φυσικής, ενώ ο 21ος ήδη χαρακτηρίσθηκε ως ο αιώνας της Βιολογίας. Παρά ταύτα οι νέοι μας στην Κύπρο και τα πανεπιστήμια στην Κύπρο και την Ελλάδα είναι ακόμα στραμμένα κυρίως στην παραγωγή φιλολόγων, θεολόγων, μαθηματικών, νομικών και γιατρών. Ακόμα και οι υπόλοιποι απόφοιτοι κάποιων βασικών σχολών (φυσικοί, χημικοί, βιολόγοι) λόγω της ανυπαρξίας τεχνολογικού πλαισίου στη χώρα μας και ανάλογης βιομηχανίας, στρέφονται κι αυτοί σε καθηγητικά επαγγέλματα, με τη μέση εκπαίδευση να αποτελεί το μήλον της έριδος των πτυχιούχων μας. Αυτοί εάν επιμένουν να εργασθούν στον τομέα των σπουδών τους θα παραμείνουν άνεργοι. Οι προνοητικότεροι, όπως ο Αντώνης, θα εργοδοτούνται είτε στη Σεούλ είτε στην Αγγλία.
Τι θα μπορούσε να μας βγάλει από το τέλμα; Ο υποψήφιος για την προεδρία Σταύρος Μαλάς, προφανώς λόγω των ερευνητικών του ενδιαφερόντων, είναι από τους ελάχιστους πολιτικούς που δείχνουν να κατανοούν το πρόβλημα. Σε πρόσφατη ομιλία του στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας μίλησε για «την ανάγκη στροφής προς την έρευνα και την καινοτομία, σημειώνοντας πως στην Κύπρο ξοδεύονται τεράστια ποσά στη μόρφωση και κατάρτιση των ανθρώπων, ωστόσο δεν γίνεται η σωστή χρησιμοποίησή τους».

Ο καθηγητής Χριστόφορος Πισσαρίδης ανέφερε σε πρόσφατη συνέντευξή του: «Η μερική ανεργία στους νέους είναι αναπόφευκτη. Το πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπίσουν οι κυβερνήσεις είναι η ‘μακροπρόθεσμη ανεργία’, η οποία έχει επιπτώσεις πάνω στην παραγωγικότητα και στα εισοδήματα. Για την αντιμετώπιση της μακροπρόθεσμης ανεργίας, ο κ. Πισσαρίδης είπε πως χρειάζονται «σωστές πολιτικές» και ανέφερε ως παράδειγμα την επιχορήγηση θέσεων εργασίας, που εφαρμόστηκε με επιτυχία σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες, όπου οι κυβερνήσεις, αντί για ανεργιακά επιδόματα, επιχορηγούσαν εταιρείες για να απασχολούν τους νέους άνεργους. Εναλλακτική πρόταση, συμπλήρωσε, θα μπορούσε να είναι και η εξαίρεση από συγκεκριμένες φορολογίες, όσων μικρομεσαίων επιχειρήσεων προσλαμβάνουν άνεργους νέους. Άλλωστε η ανεργία είναι η δεύτερη αιτία για να νιώθει δυστυχισμένος ο σημερινός άνθρωπος, ενώ πρώτη αιτία είναι, όπως είπε, η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου.