Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014

ΣΚΑΚΙΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ

Αναδημοσίευση της σημερινής ανάρτησης από το skakistiko.com 

   
Στο βίντεο θα δείτε πολλά σετ σκακιστικών κομματιών σοβιετικής κατασκευής, από διάφορες χρονικές περιόδους. Οι περισσότεροι θυμόμαστε σκακιστές από ανατολικές χώρες που έρχονταν σε τουρνουά στην Ελλάδα κατά τις περασμένες δεκαετίες και κουβαλούσαν μαζί τις χαρακτηριστικές τους σκακιέρες. Οι εικόνες συνοδεύονται από υπέροχη μουσική ρώσων συνθετών (αναγνώρισα τη λαϊκή “Κατιούσα” και τον “Ρωμαίο και Ιουλιέτα” του Προκόφιεφ) καθώς και με φωτογραφίες σκακιστών-θρύλων του σοβιετικού σκακιού.

Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2014

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΦΑΚΕΛΑΚΙ



Το συγκλονιστικό γράμμα μιας παιδιάτρου του ΠαΓΝΗ

 Αναδημοσίευση από το iatroi.eu




 

Τα όσα βιώνει καθημερινά ένας γιατρός αποτυπώνεται στο γραμμα που έγραψε μια γνωστή και αγαπημένη γιατρός στο ΠαΓΝΗ.
Όσοι την γνωρίζουν, την ξέρουν για το ήθος της και την επιστημονική της κατάρτιση,  έτοιμη να προσφέρει τις υπηρεσίες της στα μικρά παιδιά που τόσο αγαπά. Άλλωστε τα τελευταία 25 χρόνια της ζωής της τα αφιέρωσε σε αυτά. Οι σκέψεις της αποτυπώθηκαν στα πλήκτρα του κομπιούτερ της μετά την Κυριακάτικη εφημερία της.
Σκέψεις που συγκινούν όποιον τις διαβάσει,  είτε είναι γιατρός, είτε έχει κάποιο συγγενικό πρόσωπο γιατρό … είτε πάλι όχι.
Αξίζει να το διαβάσετε…

«Λοιπόν δεν ξέρω πόσοι από σας είναι γιατροί ή είχαν γιατρούς μέσα στα σπίτια τους… Θα ήθελα να σας θυμίσω πως σήμερα είναι μια όμορφη ηλιόλουστη Κυριακή εδώ στην Κρήτη, κι όλοι οι άνθρωποι οι χαρούμενοι κι οι χτυπημένοι από στενοχώριες και βάσανα, οι ελεύθεροι και παντρεμένοι , αυτοί που έχουν μπροστά και πίσω τους μικρές ή μεγάλες υποχρεώσεις , σίγουρα θα πάρουν μια πιο βαθιά ανάσα και θα προσπαθήσουν να έρθουν πιο κοντά στο φως της Κυριακής και της αργίας…
‘Ώρα τρεις το μεσημέρι. Πριν λίγο κάναμε εισαγωγή τον Βασίλη, το όμορφο αγόρι των 13 χρονών που έμεινε για πάντα καθηλωμένος στο κρεβάτι , αμίλητος χαμένος μέσα στο αλλόκοτο χαμόγελό του εδώ και μήνες μετά από μια τρομερή εγκεφαλίτιδα. Ο μικρός Μάνος κέρδισε τότε τη μάχη με το θάνατο, αλλά έχασε τη μάχη με τη ζωή. Παραμένει ανύπαρκτος για την κοινωνία των ομηλίκων του, για τον κόσμο μας με συντροφιά ένα κρεβάτι και μια τραγική μητέρα που ζει μέσα στα όνειρα και τις μνήμες της.
Στο διπλανό θάλαμο βρίσκεται διασωληνωμένη και εξαρτημένη από τον αναπνευστήρα, εδώ και χρόνια η Μαρία. Το μικρό κορίτσι που έχασε το χαμόγελο του την ημέρα που από «λάθος» μια άλλη τραγική μητέρα οδήγησε πάνω του το αυτοκίνητό της… Μια διασωληνωμένη κούκλα που καθημερινά μας απευθύνει με το τεράστιο το βλέμμα της ένα ατέλειωτο και πολύ οδυνηρό «γιατί σε μένα»…. Δίπλα της μια αμίλητη γιαγιά, μερικές ακίνητες κούκλες που της μοιάζουν και ένα CD player με παλιά ακουστικά αφημένα στη φθορά του χρόνου και της λήθης…
Πιο πέρα ο Νίκος… Ανασφάλιστος… Βήχει ασταμάτητα και δεν δέχεται εύκολα τα φάρμακα.. Στα χείλη της φτωχής μητέρας διακρίνω ένα φρεσκοβγαλμένο έρπητα. Μόλις ζήτησα από την τραπεζοκόμο να αφήσει λίγο περισσότερο φαγητό, αν περισσεύει (απ” αυτό που πετούν απ΄ τα παράθυρα στους σκύλους οι περισσότεροι γιατί «βρωμάει»)… Τα μάτια της έλαμψαν. Ποιος ξέρει από πότε έχει να φάει…
Στον άλλο θάλαμο είναι ένας μικρός Άγγλος τουρίστας 2 ετών με μια σοβαρή κρίση άσθματος. Η μητέρα του διαμαρτύρεται σε διάφορες γλώσσες (που δυστυχώς καταλαβαίνω) για την κατάσταση. Δεν ξέρει που θα βρει γιαούρτι, δεν καταλαβαίνει γιατί στην Ελλάδα δεν έχουμε syr τάδε…, είναι απελπισμένη που θα χάσει την πτήση, μου ζητά να υπογράψω ότι το παιδί της δεν θα πάθει τίποτε αν το πάρει αυτή τη στιγμή για να το βάλει στο αεροπλάνο (με σοβαρή υποξία) και βέβαια τα “χει βάλει με όλες τις νοσηλεύτριες από τις οποίες απαιτεί να τις βρουν μαλακή πετσέτα για το μπάνιο, που φυσικά δεν της αρέσει. Μας λέει ότι κρυώνει, ζητά δεύτερη κουβέρτα (έχουμε τώρα 24 βαθμούς και απορώ μέσα μου με τι σκεπάζεται στη χώρα της). Την καθησυχάζω διακριτικά και προχωρώ στους επόμενους ασθενείς. Κουνώντας το κεφάλι της με ενημερώνει ότι σε λίγο φεύγει…
Σε λίγο το τηλέφωνο χτυπά… Οι ειδικευόμενοι έχουν απορίες θέλουν βοήθεια. Πρέπει να βοηθήσουμε και κει…. Από τις ακτινογραφίες με ενημερώνουν ότι δεν είναι δυνατό να πετύχουμε καλύτερες λήψεις για τον Ανδρέα, ενώ στα εργαστήρια έχει χαθεί κάποιο δείγμα… Πρέπει να τους ευχαριστήσω όλους.
Η ειδικευόμενη που είναι υπεύθυνη για την Κλινική με ρωτά για δόσεις, μου δείχνει εξετάσεις, ενώ ταυτόχρονα η νοσηλεύτρια με ειδοποιεί ότι ο φλεβοκαθετήρας ενός βρέφους με βρογχιολίτιδα βγήκε, η μητέρα του κλαίει στο διάδρομο απελπισμένη και εγώ πετάγομαι με τα χαρτιά στα χέρια να ηρεμήσω τα πνεύματα. Ο πατέρας πληροφορεί την ειδικευόμενή μας ότι την πληρώνει για να είναι πάνω από το παιδί του και εγώ σκέφτομαι μήπως θα έπρεπε να του υπενθυμίσω ότι επιτέλους βρήκα αυτόν που μας χρωστάει > 12 μήνες δουλειάς… Σωπαίνω, παίρνω το μωρό που σκούζει στην αγκαλιά και το ηρεμώ…. Σε λίγο, με λίγες αργές και αποφασιστικές κινήσεις όλα είναι όπως πριν…
Είναι μια όμορφη ηλιόλουστη Κυριακή… Ο γαλάζιος ουρανός έχει αρχίσει να παίρνει το γκρίζο της απογευματινής απόχρωσης… Κλείνω τα μάτια μου… Που να είναι άραγε οι δικοί μου άνθρωποι και οι φίλοι μου τώρα; Μου λείπουν… Άραγε τους λείπω κι εγώ; 25 χρόνια τώρα στο Νοσοκομεία στους ίδιους χώρους, συντροφιά με το ίδιο μικρό γερασμένο γραφείο, βλέποντας το βαθμό μου και το χρώμα των μαλλιών μου να αλλάζουν σιγά – σιγά, είχα πάντα την ίδια απορία…
Είμαι ήδη στον επόμενο θάλαμο. Το τηλέφωνο χτυπά ξανά. Οι Παιδοχειρούργοι χρειάζονται βοήθεια αυτή τη φορά και δεν την αρνούμαι. Δεν αρνήθηκα ποτέ σε κανέναν βοήθεια 25 χρόνια… Αυτό δεν θα αλλάξει σήμερα. Στο βάθος του δρόμου οι σειρήνες των ασθενοφόρων ουρλιάζουν … Τι έρχεται άραγε ; Κοιτάζω τη συνάδελφό μου και μιλάμε με τα μάτια, όπως άλλωστε μιλούν οι περισσότεροι γιατροί που μάχονται. Ποια απ” τις δυο μας θα τα τρέξει πρώτη; Χαμογελάμε γιατί ξέρουμε ότι θα τρέξουμε μαζί….
Στο κρεβάτι ενός αρρώστου διπλωμένη και μισοδιαβασμένη μια Κυριακάτικη εφημερίδα γράφει πάλι για τη διαφορά των γιατρών… Για τα φακελάκια… Για τις δωροδοκίες…. Για τη φοροδιαφυγή των μεγαλογιατρών… Και τότε σκέφτομαι πως ο δικός μου μισθός μόλις καλύπτει την εφορία και τον ΕΝΦΙΑ μου… Και τότε κοιτάζοντας στο τζάμι της πόρτας βλέπω πως φαίνομαι κουρασμένη και δεν είμαι ντυμένη όπως πρέπει και χτενισμένη στην τρίχα… Και τότε σκέφτομαι πως μετά από τόσα χρόνια σπουδών μεταπτυχιακών και τίτλων στην Ελλάδα και το εξωτερικό τα MEDIA θέλουν να προβάλλουν κάτι διαφορετικό από αυτό που υπήρξα και είμαι… Αρπάζω την εφημερίδα, τη σκίζω αργά και την πετώ στον κάλαθο των αχρήστων. Είναι η μόνη βίαιη κίνηση που έχω κάνει σήμερα.
Χαμογελώ και εξετάζω ήδη τον επόμενο ασθενή … Ναι, σε πείσμα όλων μ” αρέσει η δουλειά μου και θέλω να το αποδεικνύω καθημερινά… Στους νέους γιατρούς, τους μαθητές μου, το τονίζω αυτό. Μην περιμένετε να σας επιβάλλουν την όρεξη και την αγάπη στην Ιατρική. Αποδείξτε ότι το “χετε μέσα σας… Τότε όλα θα κυλήσουν πιο ήρεμα… Τότε θα μπορείτε να σκίζετε άνετα τις εφημερίδες και υπερήφανα να ξεχωρίζετε από αυτά που δεν σας αγγίζουν και δεν σας αφορούν….»
 

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2014

Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΠΟΥ "ΚΡΑΤΑΕΙ" ΑΚΟΜΗ

Αναδημοσίευση από την Καθημερινή



Νέα Σμύρνη: η πλατεία «κρατάει» ακόμα

Εξάσκηση στο σκέιτ από νεαρούς Νεοσμυρνιώτες στο νέο κάθετο τμήμα της πλατείας.

Φωτογραφίες: Κατερίνα Καμπίτη



Στέκι ανθρώπων κάθε ηλικίας, με μαγαζιά που έχουν... γράψει ιστορία αλλά και νέες αφίξεις, είναι συνυφασμένη με την έξοδο και τις αναμνήσεις των Νεοσμυρνιωτών - και όχι μόνο.

"Νιώθω σαν το σπίτι μου όταν μπαίνω στην πλατεία" λέει ο Στέφανος. "Ισως παίζει ρόλο το ότι έρχομαι εδώ απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου". Είναι 22 χρονών, φοιτητής, νεοσμυρνιώτης, και επισκέπτεται τα καφέ της πλατείας δύο με τρεις φορές την εβδομάδα. «Για ποτό θα πάω και αλλού, όμως τον καφέ μου θα τον πιω εδώ». Στην πλατεία της Νέας Σμύρνης, την Κεντρική πλατεία ή απλώς την Πλατεία, δίνεται καθημερινά το ραντεβού χιλιάδων ανθρώπων από τα νότια προάστια, για καφέ, ποτό, φαγητό ή βόλτα, με παγωτό ή καλαμπόκι στο χέρι. Δεν υπάρχει ηλικιακό όριο στην ανθρωπογεωγραφία της πλατείας. Ο χώρος είναι κατάλληλος για βρέφη στις πρώτες τους εξόδους στις αγκαλιές των γονιών τους, παιδιά που κυνηγούν μια μπάλα, εφήβους στα πρώτα τους ραντεβού, φοιτητές που απολαμβάνουν τους ατελείωτους καφέδες τους, εργαζομένους στο διάλειμμα από τις δουλειές τους, συνταξιούχους που βγήκαν να διαβάσουν εφημερίδα ή να συναντήσουν τα εγγόνια τους. Το έγραψε και ο Σταμάτης Κραουνάκης πριν από σχεδόν τριάντα χρόνια και το τραγούδησε η Αλκηστις Πρωτοψάλτη: «Ελα να πάμε οι δυο μας μια βόλτα, πάμε στον Αδωνι για καφέ... έλα, κερνάω καφέ στην πλατεία».

Από τα παλιότερα στέκια είναι το «Παραμύθι με καφέ», το οποίο λειτουργεί εδώ και 17 χρόνια, αλλά, αν έχετε καιρό να πάτε, θα το βρείτε πολύ αλλαγμένο: πολύχρωμο, μοντέρνο, με καρέκλες-κούνιες να κρέμονται από το ταβάνι. Σύμφωνα με τον υπεύθυνο του καταστήματος Γιώργο Αποστολίδη, «πολλά μαγαζιά ανακαινίστηκαν και, μαζί με κάποια καινούργια που άνοιξαν, ένας αέρας ανανέωσης φύσηξε στην πλατεία». Αυτός είναι κατά τη γνώμη του ένας από τους λόγους που η περιοχή έχει «ανέβει» και τα ελεύθερα τραπέζια στην πλατεία εξακολουθούν να είναι δυσεύρετα. Μας εξηγεί επίσης ότι ο κόσμος έχει άτυπα μοιραστεί, «από δω για καφέ, από κει για ποτό». Το «από δω» είναι η οδός 2ας Μαΐου και το «από κει» η 25ης Μαρτίου, οι δύο παράλληλοι δρόμοι, δεξιά και αριστερά της πλατείας, που πεζοδρομήθηκαν πριν από μία δεκαετία, δημιουργώντας έναν ενιαίο χώρο περίπου 20 στρεμμάτων.

Περνάμε λοιπόν απέναντι, στο «Αρωμα πλατείας», ένα από τα δημοφιλέστερα μαγαζιά, όπου τα βράδια ακούς jazz, blues ή rock μουσική, σε ένα περιβάλλον διακοσμημένο με δίσκους βινυλίου και πορτρέτα μουσικών. Για τις ώρες του καφέ υπάρχουν τα τραπεζάκια έξω, ενώ για τις χειμωνιάτικες μέρες λειτουργεί ένας ζεστός χώρος στην πίσω μεριά του μαγαζιού με επιτραπέζια και θέα στον κήπο. Ο Γιώργος, υπεύθυνος του καταστήματος, μας λέει με περηφάνια (ως Νεοσμυρνιώτης) ότι η πλατεία είναι η δεύτερη μεγαλύτερη των Βαλκανίων. Τον κοιτάμε με δυσπιστία. «Είναι μετρημένο», επιμένει. Μας λέει επίσης ότι «ο κόσμος είναι απρόβλεπτος, μπορεί μια καθημερινή στις 3 τη νύχτα να είμαστε γεμάτοι. Η ουσία όμως είναι ότι η πλατεία “κρατάει”». Τα λόγια του επιβεβαιώνονται και από τη Σουρούκ, την κοπέλα που δουλεύει στο «Pop Up»: «Τα τελευταία δύο χρόνια η κίνηση στην πλατεία όχι μόνο δεν έχει πέσει, αλλά έχει αυξηθεί». Μας ενημερώνει ότι τις επόμενες μέρες το μαγαζί θα γιορτάσει δέκα χρόνια ζωής και ότι ο κόσμος συνεχίζει να το προτιμά «για τα κοκτέιλ του Μάριου» και για τα πάρτι με house και techno μουσική στο μυστηριώδες, «κρυφό» δεύτερο μπαρ του μαγαζιού, το οποίο τα σαββατόβραδα μένει ζωντανό μέχρι το πρωί.

Υπάρχει χώρος για καινούργια μαγαζιά; Υπάρχει. Οπως το «Rusty Grail», η νεότερη «άφιξη» στην πλατεία: industrial αισθητικής, διακοσμημένο με τούβλο και ένα έργο του Banksy. Ο κ. Σπύρος θεωρεί ότι άνοιξε το μαγαζί του «στην ομορφότερη πλατεία της πόλης». Τα συμπεράσματά του από το πρώτο δίμηνο λειτουργίας είναι ότι, παρά την κρίση, η δουλειά πάει καλά, καθώς η πλατεία της Νέας Σμύρνης αποτελεί το ιδανικό περιβάλλον, ένα μέρος που έχει πάντα κόσμο. «Ο Νεοσμυρνιώτης, αν βγει από το σπίτι του και δεν περάσει από την πλατεία, είναι σαν να μην έχει βγει από το σπίτι του», μας λέει. Βέβαια, η πλατεία δεν έχει μόνο Νεοσμυρνιώτες. Στη βόλτα μας συναντήσαμε κόσμο από όλους τους γειτονικούς δήμους: Νέο Κόσμο, Φάληρο, Δάφνη, Καλλιθέα, Μοσχάτο, ακόμη και από τον Πειραιά. Ισχύει άλλωστε και ότι ο κόσμος πλέον μαζεύεται πιο εύκολα στις γειτονιές. Δεν είναι μόδα, είναι πιο οικονομικό. Χωρίς χρήματα για βενζίνη ή βραδινό ταξί και -σε γενικές γραμμές- με καλύτερες τιμές.

Η πλατεία του Πανιωνίου

Ανάμεσα στα καφέ και τα σιντριβάνια, δημιουργούνται διάφοροι κενοί χώροι οι οποίοι γεμίζουν με παιδιά που κάνουν ποδήλατο ή, συνηθέστερα, παίζουν μπάλα. Οι λιλιπούτειοι ποδοσφαιριστές φορούν κυρίως φανέλες του Πανιωνίου. Στα διάφορα «διπλά» που παρακολουθήσαμε μέσα στη μέρα είδαμε έναν Παναθηναϊκό, έναν Ολυμπιακό και καμιά δεκαριά Πανιώνιους. Αλλωστε, το γήπεδο απέχει μερικά μέτρα από την πλατεία και τις Κυριακές ο μεσημεριανός καφές καταλήγει στις κερκίδες. Ο Αλέξανδρος, 38 χρόνων, έχει βγει για καφέ με τους δύο γιους του που παίζουν μπάλα. «Είναι ωραία και για μένα εδώ, είναι ωραία και για τα παιδιά. Τα αφήνω να παίξουν και να κοινωνικοποιηθούν χωρίς το άγχος των αυτοκινήτων. Μετακομίσαμε στη Νέα Σμύρνη γι’ αυτόν το λόγο, δεν το έχουν πολλά μέρη στην Αθήνα αυτό το πλεονέκτημα».

Η σημερινή εικόνα της πλατείας ολοκληρώθηκε την τελευταία διετία, με την πεζοδρόμηση ενός κάθετου τμήματος στη βορειοδυτική πλευρά, που οδηγεί κατευθείαν στο Αλσος. Το «αδερφάκι» της πλατείας, ένας πράσινος χώρος 50.000 τ.μ. Εκεί οι Νεοσμυρνιώτες πάνε για τρέξιμο, κάνουν πικνίκ, αφήνουν τα παιδιά τους στην παιδική χαρά και κάθε φθινόπωρο επισκέπτονται τις Ιωνικές Γιορτές, έναν θεσμό 12 ετών με γνωστές θεατρικές παραστάσεις και συναυλίες. Εν τω μεταξύ, ανάμεσα στο Αλσος και την πλατεία, υπάρχει το Polis Park, το οποίο, κατόπιν συμφωνίας με τον δήμο, χρεώνει την στάθμευση έως και έξι ωρών με ένα ευρώ, αρκεί ο οδηγός να προσκομίσει απόδειξη από κάποιο τοπικό κατάστημα. Με δεδομένο ότι οι γύρω δρόμοι δεν είναι καθόλου εύκολοι στο παρκάρισμα, η λύση αυτή έχει βοηθήσει την εμπορική δραστηριότητα.

Γύρω από την πλατεία η κίνηση μειώνεται. Τα καφέ που για χρόνια λειτουργούσαν στην Ελευθερίου Βενιζέλου (το δρόμο του τραμ) σταδιακά έκλεισαν και πλέον υπάρχουν μόνο λίγες εξαιρέσεις σημείων αναφοράς στα πέριξ της πλατείας. Για παράδειγμα, το ιστορικό ροκ μπαρ «Επιτόκιο» λειτουργεί με σταθερή πελατεία από το 1987 αλλά και το «Funky Monkey», που άνοιξε το καλοκαίρι, παραπέμποντας με το στυλ, τη μουσική και τα κοκτέιλ του σε beach bar. Από την άλλη μεριά της πλατείας βρίσκουμε το επίσης σχετικά καινούργιο (και οικονομικότατο) συνεργατικό καφέ «Σαΐτες» αλλά και το πολύ χαριτωμένο «Μουσικό Καφενείο», λίγα μέτρα από το Αλσος, όπου κάποιες φορές διοργανώνονται και live.

Κατά το μεσημέρι, ο κόσμος μετατοπίζεται σε διπλανές καρέκλες για να φάει. Βρίσκεις τα πάντα, πρόχειρα και πιο «καλά», αλλά εμείς επισκεφτήκαμε κάτι παραδοσιακό, περνώντας απέναντι στην εμπορική οδό Ομήρου. Εκεί είναι ο «Λευτέρης», ένα από τα πιο φημισμένα σουβλατζίδικα της Αθήνας - «σε βρήκα πάλι ξαφνικά, να πίνεις ούζο στου Λευτέρη», λέει στίχος από το τραγούδι «Το τρένο φεύγει στις οκτώ» του Μίκη Θεοδωράκη και του Μάνου Ελευθερίου. Γι’ αυτόν τον Λευτέρη είναι γραμμένο, όπως μας ενημέρωσε ο γιος του, ο κ. Πάνος Τσαϊρίδης, ο οποίος συνεχίζει την επιχείρηση που ξεκίνησε ο πατέρας του πριν από 61 χρόνια. Το μυστικό της γεύσης βρίσκεται στο ότι, όπως μας είπε χαρακτηριστικά, «το κούτελό μου είναι καθαρό». Φρέσκα υλικά, καμία έκπτωση στην ποιότητα. Τον ρωτάμε πώς αντιμετωπίζει όλον αυτόν τον κόσμο που έρχεται στην περιοχή. «Στην πλατεία έχω να πάω δέκα χρόνια», μας λέει, «για μένα δεν είναι αυτό η Νέα Σμύρνη, αλλά οι αναμνήσεις που έχω απ’ τα παλιά, που περπατούσα στο δρόμο και μύριζα τα γιασεμιά. Αυτό δεν υπάρχει πια, ρωτήστε όποιον θέλετε». Τον πιστεύουμε. Η Νέα Σμύρνη δεν μυρίζει πια γιασεμί, όπως όμως και καμία άλλη γειτονιά της Αθήνας. Αλλά διατηρεί μια αξιοπρέπεια, μια καλή αισθητική και προσφέρει στους κατοίκους και τους επισκέπτες της ένα χώρο για να διακόψουν ποιοτικά το ρυθμό της καθημερινότητάς τους.

Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2014

ΠΑΝΑΓΗΣ ΣΚΛΑΒΟΥΝΟΣ - ΜΙΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΑΤΡΙΝΟΥΣ ΣΚΑΚΙΣΤΕΣ ΤΟΥ 19ου ΑΙΩΝΑ

Αποτελεί παράλειψη να μην "έχω ανεβάσει" μέχρι σήμερα τη "συνέντευξη" του προέδρου του ΖΗΝΩΝΑ κ. Παναγή Σκλαβούνου που έδωσε στον Δεκέμβριο του 2012, στα πλαίσια του τελικού παίδων-κορασίδων που διεξήχθη στην ΠΑΤΡΑ στις 15-17.12.2012 (η ομάδα του ΖΗΝΩΝΑ ήρθε 5η ανάμεσα σε 16 ομάδες - η καλύτερη έως σήμερα θέση που κατέλαβε σε πανελλήνιους αγώνες σκακιού).


Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2014

Κυριακή 20 Απριλίου 2014

ΓΛΥΚΕΙΑ Η ΖΩΗ ΚΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΜΑΥΡΙΛΑ














" Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΛΑΜΠΡΗΣ"
Καθαρώτατον ήλιο επρομηνούσε
της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,
σύγνεφο, καταχνιά δεν απερνούσε
τ’ ουρανού σε κανένα από τα μέρη·
και από κει κινημένο αργοφυσούσε
τόσο γλυκά στο πρόσωπο τ’ αέρι,
που λες και λέει μες της καρδιάς τα φύλλα
«γλυκειά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα».
Χριστός ανέστη! Νέοι, γέροι και κόρες,
όλοι, μικροί μεγάλοι, ετοιμαστήτε·
μέσα στες εκκλησιές τες δαφνοφόρες
με το φως της χαράς συμμαζωχτήτε·
ανοίξετε αγκαλιές ειρηνοφόρες
ομπροστά στους Αγίους και φιληθήτε·
φιληθήτε γλυκά χείλη με χείλη,
πέστε «Χριστός Ανέστη», εχθροί και φίλοι.

Διονύσιος Σολωμός

Σάββατο 19 Απριλίου 2014

Τετάρτη 2 Απριλίου 2014

ΣΚΑΚΙΣΤΙΚΟΣ ΠΥΡΕΤΟΣ (CHESS FEVER) - ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ 1925

Capablanca - Lasker,  MOSCOW 1925















Η ταινία CHESS FEVER είναι μια κωμωδία του βωβού κινηματογράφου που γυρίστηκε στη Σοβιετική Ένωση το 1925, από τους Vsevolod Pudovkin και Nikolai Shpikovsky, αναφερόμενη στο περίφημο σκακιστικό τουρνουά που έγινε στη Μόσχα το 1925 στο οποίο συμμετείχε και ο παγκόσμιος πρωταθλητής Capablanca.
Η ταινία συνδυάζει "γυρισμένες" σκηνές και πραγματικές σκηνές από το τουρνουά.
Η ενασχόληση του ήρωα της ταινίας με το σκάκι το οδηγεί στο να απουσιάσει από την τελετή του γάμου του, αλλά στο τέλος η συζυγική γαλήνη αποκαθίσταται με την βοήθεια του παγκόσμιου πρωταθλητή Jose Raul Capablanca.

Capablanca - Bogoljubow, MOSCOW 1925


















Δες και σχετική αναφορά του Capablanca για το υπόψη τουρνουά:
http://www.chesshistory.com/winter/extra/capablanca7.html

Παρασκευή 28 Μαρτίου 2014

ΤΗΝ ΩΡΑΙΟΤΕΡΗ ΣΚΑΚΙΣΤΙΚΗ ΜΑΣ ΠΑΡΤΙΔΑ ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΑΙΞΑΜΕ ΑΚΟΜΗ



















“Διαιτησία”

“Μιλούσε περήφανα, ωστόσο
Κάτω απ’ τα λόγια του διακρινόταν
Κάποιος τόνος απολογητικός
Κι ονειροπόλος ταυτόχρονα. Στο σκάκι
Συχνά ξεχνιόταν. Έχανε τα πιόνια του,
Τον Πύργο, τ’ Άλογα του, τη Βασίλισσα.
Κι αυτός
Έμεινε μόνος να χαμογελάει ακόμη
Πάνω απ’ τ’ άσπρα και μαύρα τετράγωνα. ‘Εξω
Στο γήπεδο του ποδοσφαίρου, οι φίλαθλοι
Και των δύο παρατάξεων, κραυγάζοντας,
γρονθοκοπούσαν τον Διαιτητή. Διαιτητής
ήμουν εγώ. Κι έτσι,
Με ματωμένο στόμα, γνώρισα (και το ‘πα)
Πως είχα απόλυτα δίκιο.”

Γ. Ρίτσος

Δευτέρα 10 Μαρτίου 2014

Π.Ε.Ε.Α - ΠΡΙΝ ΑΠΟ 70 ΧΡΟΝΙΑ- ΒΙΝΙΑΝΗ ΕΥΡΥΤΑΝΙΑΣ

Στις 10 Μαρτίου του 1944 ιδρύεται με πρωτοβουλία του ΕΑΜ στη Βίνιανη της Ευρυτανίας η Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης γνωστή και ως Κυβέρνηση του Βουνού.


















Από αριστερά:
Κ. Γαβριηλίδης, Στ. Χατζήμπεης, Άγγελος Αγγελόπουλος, Στρατηγός Μανώλης Μάντακας, Γιώργ. Σιάντος, Πέτρος Κόκκαλης, Αλεξ. Σβώλος, Ιωακείμ Κοζάνης, Ευρ. Μπακιρτζής, Ηλίας Τσιριμώκος και Νίκος Ασκούτσης.

             

Σάββατο 1 Μαρτίου 2014

ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ - ΟΙ ΕΚΠΟΜΠΕΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑ



Στη σειρά «ΕΚΠΟΜΠΕΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑ» ο ΦΡΕΝΤΥ ΓΕΡΜΑΝΟΣ παρουσιάζει μια ανθολογία από τις εκπομπές του, συμπληρώνοντας πορεία 25 χρόνων στην ελληνική τηλεόραση. 
Η συγκεκριμένη εκπομπή είναι αφιερωμένη στον Δημιουργό της Τέχνης και Παιδαγωγό του Θεάτρου ΚΑΡΟΛΟ ΚΟΥΝ. Ο ΦΡΕΝΤΥ ΓΕΡΜΑΝΟΣ επιχειρώντας μια τηλεοπτική προσέγγιση του ΚΑΡΟΛΟΥ ΚΟΥΝ πραγματοποιεί την εκπομπή στο Θέατρο Τέχνης με προσκεκλημένους 40 περίπου Ηθοποιούς που βγήκαν από τις τάξεις του, ανάμεσα στο 1940 και στο 1970. 
Μια μεγάλη Θεατρική συνάντηση ηθοποιών, μεταξύ των οποίων οι ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΖΕΡΒΟΣ, ΑΛΕΚΑ ΚΑΤΣΕΛΗ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΚΙΩΝΑΚΗΣ, ΒΕΡΑ ΖΑΒΙΤΣΙΑΝΟΥ, ΣΠΥΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΖΑΝΗΣ, ΜΗΝΑΣ ΧΡΗΣΤΙΔΗΣ, ΝΕΛΛΗ ΑΓΓΕΛΙΔΟΥ, ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΖΑΚΟΣ, ΜΑΡΘΑ ΒΟΥΡΤΣΗ, ΜΙΜΗΣ ΚΟΥΓΙΟΥΜΤΖΗΣ, ΜΑΓΙΑ ΛΥΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΙΧΑΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, ΘΥΜΙΟΣ ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΡΤΖΟΣ, ΝΟΝΙΚΑ ΓΑΛΗΝΕΑ, ΡΕΝΗ ΠΙΤΤΑΚΗ και ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΡΜΕΝΗΣ, που παρουσιάζουν λεπτομέρειες από τρυφερές στιγμές δημιουργίας με τον δάσκαλό τους, μέσα από το «Υπόγειο των θαυμάτων» και κάτω από τη σοφή και εμπνευσμένη καθοδήγηση του. Τα πνευματικά του τέκνα και ηθοποιοί μεταφέρουν θύμησες και εικόνες από το κλίμα της αγάπης και της θαλπωρής που μετέδωσε ο ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ.

Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2014

ΟΙ ΧΡΕΩΚΟΠΙΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Του Δημήτρη Καζάκη

19.6.2011








Η πρώτη μας χρεοκοπία, γνήσια χρεοκοπία σαν ελληνικό κράτος, συνέβη στα 1827. Η πρώτη πράξη που έκανε ο κυβερνήτης τότε ήταν να δηλώσει αδυναμία πληρωμής των λεγόμενων "δανείων ανεξαρτησίας" που ούτε δάνεια ήταν, ούτε για την ανεξαρτησία της χώρας δόθηκαν και το πρωτόκολλο του Λονδίνου το 1830 που συνέταξαν οι μεγάλες δυνάμεις, ερήμην φυσικά των Ελλήνων, προσδιόριζε με το άρθρο 6 ότι οι μεγάλες δυνάμεις επειδή ακριβώς τους χρωστάνε οι Έλληνες μπορούν να μπαίνουν όποτε γουστάρουν στη χώρα και να κάνουν ότι γουστάρουν σ' αυτή τη χώρα. Η δεύτερη χρεοκοπία έσκασε στα 1843. Εκεί έγινε και η εξέγερση της 3ης Σεπτέμβρη του 1843 που διεκδικήθηκε σύνταγμα.

Επειδή όμως το ελληνικό κράτος αδυνατούσε να πληρώσει ή να έρθει σε διευθέτηση με τους χρηματιστές του, του επιβλήθηκε η πρώτη κατοχή (σε απελευθερωμένο ελληνικό κράτος) που είναι η κατοχή του 1853 όταν Άγγλοι και Γάλλοι αποβίβασαν 15.000 πεζοναύτες στο Πειραιά, ασκήσανε κατοχή επί μια σχεδόν 10ετία που ήταν από τις πιο αιματηρές κατοχές που έζησε ο τόπος και ο λόγος ήταν το δημοσιονομικό, η καταβολή του χρέους στους τοκογλύφους, στις μεγάλες δυνάμεις. Όποιος ξέρει από ιστορία γνωρίζει ότι είχαμε τη δική μας οκτωβριανή επανάσταση τον Οκτώβριο του 1862 όταν εξεγέρθηκε ο λαός, καθάρισε τα κόμματα της κατοχής, το αγγλικό και το γαλλικό, διέλυσε τα πάντα, έδιωξε τον Όθωνα και δημιούργησε τις προϋποθέσεις ενός νέου συντάγματος, μιας νέας συνταγματικής αρχής, που θεωρήθηκε ως η πλέον δημοκρατική της Ευρώπης εκείνη την εποχή. Ο λαός πάντα δηλαδή έκανε το χρέος του. Η 3η μεγάλη χρεοκοπία είναι η μόνη γνωστή (που αναφέρεται δηλαδή στα ιστορικά βιβλία), το "δυστυχώς επτωχεύσαμεν" του Χαριλάου Τρικούπη στα 1893. Πήγε σε διαπραγμάτευση τότε η κυβέρνηση με τους ομολογιούχους, η κυβέρνηση Τρικούπη και ο Τρικούπης έλεγε, "παιδιά τι θέλετε να κάνουμε τώρα, να σας τα δώσουμε όλα άμα θέλετε, με εξαίρεση δυο πράγματα". "Δεν παραχωρούμε την εθνική κυριαρχία της χώρας, δεν παραχωρούμε το δημόσιο ταμείο". Φυσικά οι ομολογιούχοι δεν το δέχτηκαν αυτό και στήσανε, έχοντας σύμμαχο το παλάτι που κατείχε ελληνικά ομόλογα, τον περίφημο πόλεμο του 1897, που ήταν στημένος από την αρχή μέχρι το τέλος μόνο και μόνο για να κερδηθεί ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος στα 1898. Επειδή οι δανειστές της χώρας θέλανε να πληρώνονται σε χρυσάφι, πρωτομπήκε στην οικονομική φιλολογία της χώρας η ιδέα του σκληρού νομίσματος και μας έφτιαξαν τη χρυσή δραχμή.

Οπότε ξεκινάει ένας νέος φαύλος κύκλος δανεισμού, απίστευτου δανεισμού γιατί η Ελλάδα έπρεπε να εξασφαλίσει το χρυσάφι, για να στηρίξει τη χρυσή δραχμή, άρα νέα δάνεια. Υπό το καθεστώς του ΔΟΕ και της Δημοσιονομικής Επιτροπής της Κοινωνίας των Εθνών που είχε και αυτή αναλάβει την εποπτεία της χώρας χρεοκοπούμε ξανά το 1932. Η χρεοκοπία του 32 είναι του Βενιζέλου, αλλά την επέβαλε ο Τσαλδάρης. Πάλι οι ίδιες ιστορίες, πάλι λιτότητες, κλείσανε τα 2/3 των σχολείων της εποχής εκείνης για να πληρώσουν τους δανειστές, απολύσανε πάνω από τα 2/3 των εκπαιδευτικών της χώρας, οι μισοί δημόσιοι υπάλληλοι της διοίκησης απολύθηκαν, απαγορεύτηκε με την χρήση του ιδιώνυμου η συνδικαλιστική δράση ειδικά στο δημόσιο τομέα, στη δημόσια διοίκηση. Είναι σκόπιμο να γνωρίζουμε πως γινόταν ο δανεισμός της χώρας: στα 100 χρυσά φράγκα δανείου ο τόκος, το επιτόκιο, έτρεχε στα 100, οι δανειστές όμως κρατούσαν ένα ποσοστό του δανείου, περίπου 20 με 30%, ανάλογα, ως "εγγύηση καλής εκτέλεσης δανείου". Έτσι το δάνειο που εκταμίευε τελικά το κράτος έφτανε να είναι το 50% της αρχικής ονομαστικής αξίας. Στην συνέχεια έφεραν τον βασιλιά, ο βασιλιάς φυσικά εκτέλεσε τις εντολές των Βρετανών και έφερε τη τεταρτο-αυγουστιανή δικτατορία του Μεταξά. Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Μεταξάς ήταν να πάρει το αποθεματικό του ΙΚΑ, του νεοσύστατου τότε ΙΚΑ, μόλις 3 χρόνια είχε δημιουργηθεί, και ήταν κατάλληλα προικισμένο, πολύ σοβαρά προικισμένο, πολύ καλό, είχε μια πολύ καλή προοπτική. Πήρε επίσης ότι βρήκε στις τράπεζες συν τα αποθεματικά στο δημόσιο ταμείο και πλήρωσε τους Γάλλους και Βρετανούς χρηματιστές.

Μετά τον 2ο ΠΠ ήταν παλλαϊκό το αίτημα προς τους συμμάχους, που υποστήριξε και ο πρώτος πρόεδρος της Τραπέζης της Ελλάδος μετά την απελευθέρωση, ο Ξενοφών Ζολώτας: να μας χαρίσουν ή να μας διαγράψουν τα προπολεμικά χρέη. Αν μη τι άλλο, για τη προσφορά της χώρας στη νίκη των συμμάχων τουλάχιστον διαγράψτε τα χρέη τα προπολεμικά, έλεγαν. Φυσικά όχι απλά δεν διαγράφτηκαν τα χρέη αλλά μετά από 15 χρόνια απανωτών πιέσεων και άνευ προηγουμένου εκβιασμών, φτάσαμε στο 1964 όπου έγινε η τελική ρύθμιση των προπολεμικών χρεών. Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου, υπουργός Οικονομικών Κωνσταντίνος Μητσοτάκης που υπέγραψε τη χειρότερη δανειακή σύμβαση και ρύθμιση χρεών που έχει υπογράψει ποτέ η χώρα (εκτός από τη σημερινή). Αναγνώρισε το σύνολο των προπολεμικών χρεών της χώρας από το 1881 και μετά. Στο ακέραιο της αξίας τους, χωρίς να παίρνουμε υπόψη αυτά που πληρώθηκαν από τη χώρα ή που είχαν πληρωθεί μέχρι τότε. Χωρίς να παίρνεται υπόψη ότι γι' αυτά είχαμε κηρύξει 2 πτωχεύσεις επίσημες, το 1893 και το 1932. Αναγνώρισαν επιπλέον το σύνολο των τόκων υπερημερίας που είχαν μεταφέρει φυσικά σε τιμές του 64 συν 71% προσαύξηση των τόκων υπερημερίας για το πιστωτικό κίνδυνο και φυσικά τη ψυχική οδύνη, το πρόβλημα ψυχικής γαλήνης, που είχαν υποστεί οι δανειστές. Καθορίστηκε να πληρωθούν αυτά τα χρέη σε 45 χρόνια, Δηλαδή, 1964 και 45 = 2009.

Τι έκανε η χούντα στη συνέχεια; Έκανε τη πληρωμή των χρεών αυτών εξωλογιστική. Γι' αυτό εμφανίζεται ότι έχει μικρά ποσοστά χρέους η χούντα. Τα πλήρωνε κάτω από το τραπέζι. Και τα πλήρωσε με 2 βασικούς τρόπους. Οι ξένοι δανειστές μας και οι μεγάλες δυνάμεις που κρύβονταν από πίσω απαίτησαν 2 πράγματα. Πρώτον εκχώρηση ολόκληρου του Αιγαίου την οποία την προετοίμασε προσπαθώντας να επαναφέρει (αυτό που πάει να κάνει τώρα η κυβέρνηση) τον "θεσμό επιφανείας". Είχαν έτοιμες τις συμβάσεις, απλά έπεσε η ιστορία της μεταπολίτευσης και έχασαν αυτό το πράγμα. Και το δεύτερο, με την εκχώρηση της Κύπρου. Υπάρχουν χαρτιά στα αρχεία που δημοσιεύονται αυτή την εποχή όπου η παραχώρηση ή η εκχώρηση ή η τραγωδία της Κύπρου εμπεριείχε και ένα κομμάτι αποπληρωμής προπολεμικού χρέους της Ελλάδας. Δηλαδή σε αντάλλαγμα να μας χαρίσουν ένα κομμάτι του χρέους η χούντα άνοιξε την πόρτα στην τουρκική εισβολή και στο τι συνέβη μετά στην Κύπρο. Μετά την μεταπολίτευση οι κυβερνήσεις φορτώσανε το χρέος αυτό στις δημόσιες επιχειρήσεις. Υπάρχει έκθεση του 1985 που λέει ότι η ΔΕΗ, η τότε κρατική ΔΕΗ, για κάθε 1000 δραχμές που δανειζόταν είχε εσωτερική ανάγκη μόνο τη μια δραχμή. Όλο το υπόλοιπο ήταν απαιτήσεις εξωλογιστικές για πληρωμή χρεών. Την εποχή εκείνη αρχίζουν να δανείζονται ξανά οι κυβερνήσεις για τις δικές τους ανάγκες και ο δανεισμός είναι επαχθέστατος. Για παράδειγμα το 1977 συνάπτεται με όμιλο τραπεζών από τη Γαλλία δάνειο με την ελληνική κυβέρνηση όπου εκτός από τους τρομακτικά τοκογλυφικούς όρους που επιβάλλονται στην Ελλάδα, της επιβάλλονται και οι εξής όροι. Πρώτον. Το πόσες φρεγάτες θα αγοράσει από τη Γαλλία. Δεύτερον. Πόσο όγκο κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων θα αγοράσει από τη Lacoste και από τις γαλλικές επιχειρήσεις με αποτέλεσμα φυσικά την καταστροφή της ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας γιατί εισάγαμε αυτά που θα μπορούσαμε να παράγουμε οι ίδιοι με έναν αναπτυγμένο κλάδο της βιομηχανίας εκείνη την εποχή. Αργότερα έγιναν και άλλες τέτοιες δανειακές συμβάσεις, η μεγαλύτερη ήταν το 1987 η οποία ήταν με τον όμιλο της Mitsubishi Funds όπου ανάμεσα σε αυτά που μας ζητούσαν να αγοράσουμε, ήταν και τα περίφημα ιαπωνικά προγράμματα της τηλεόρασης, δηλαδή τότε άρχισε η εισβολή των Pokemοn, των Digimon και όλη αυτή την τερατολογία ας πούμε που γενιές επί γενιών ζούνε τα δικά μας παιδιά. Από εκεί και πέρα έχουμε την δημιουργία τεράστιων ελλειμμάτων λόγω της σχέσης μας κυρίως με την ΕΟΚ που τα εκτινάσσει μετά το 1984 αλλά και μιας πολιτικής κυριολεχτικά αθώωσης των υπευθύνων για τη λεηλασία αυτού του τόπου και την καταστροφή της βιομηχανίας μέσω κυρίως των προβληματικών. Μιλάμε για 340 περίπου ή 370 βιομηχανικές επιχειρήσεις της χώρας, την αφρόκρεμα της ελληνικής βιομηχανίας και της ελληνικής παραγωγής ευρύτερα. Το ποσό που χρωστάγανε, το πόσο δηλαδή είχαν φορτώσει οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες αυτές τις μεγάλες βιομηχανίες και παραγωγικές επιχειρήσεις κατά μέσο όρο ήταν περίπου 12 φορές το μετοχικό κεφάλαιο των εταιρειών και είχε μετατραπεί σε δανεικά και αγύριστα. Η κυβέρνηση λοιπόν παίρνει όλα τα χρέη αυτά στον προϋπολογισμό, αθωώνει τους παλιότερους ιδιοκτήτες και κρατάει επί μια 10ετία αυτές τις επιχειρήσεις είτε να υπολειτουργούν, είτε χωρίς να λειτουργούν καθόλου, δίνοντας απλά τον μισθό στους εργαζόμενους με αντάλλαγμα την ψήφο. Αυτό από μόνο του εκτίναξε το δημόσιο χρέος, γιατί αυτά με τι λεφτά θα γινόντουσαν; Μόνο με δάνεια. Το αποτέλεσμα είναι να εκτιναχθεί μέσα σε 4 χρόνια στο διπλάσιο το χρέος της χώρας.

Με την πρώτη κυβέρνηση ΝΔ μετά το ΠΑΣΟΚ έχουμε την δεύτερη μεγάλη επιτυχία του κ. Μητσοτάκη. Στα 3 χρόνια που είχε την κυβέρνηση, έχει ρεκόρ, πραγματικά παγκόσμιο ρεκόρ, 4πλασιασμού του χρέους, κυριολεκτικά μέσα σε 3 χρόνια σε απόλυτα νούμερα, δηλαδή είναι να τρελαίνεσαι. Και όχι μόνο αυτό αλλά είναι και ο πρώτος που έκανε τι; Αντί να δανείζεται από το εσωτερικό όπως γινόταν τότε με δραχμικό χρέος από την εσωτερική αγορά, άρχισε να δανείζεται ως επί το πλείστον από τη ξένη αγορά, δηλαδή από τις ξένες αγορές σε σκληρό νόμισμα. Και όπως ήθελα να ξέρετε και θα σας πληροφορήσω, καμία ποτέ, καμία χώρα δεν έχει χρεοκοπήσει από τον εσωτερικό της δανεισμό. Το τρανότερο παράδειγμα είναι η Ιαπωνία με 220% χρέος, το μεγαλύτερο στον κόσμο, αλλά το 92% του χρέους αυτού είναι σε γιεν. Πάντα χρεοκοπείς από τον εξωτερικό δανεισμό. Από το δανεισμό δηλαδή που κάνεις από τις ξένες αγορές σε σκληρό συνάλλαγμα. Παραμονές του ευρώ οι κυβερνήσεις Σημίτη μεθοδεύουν τη μετατροπή ολόκληρου του δημόσιου χρέους και κυρίως του εσωτερικού που μέχρι τότε ήταν περίπου το 80% του δημόσιου χρέους και ήταν δραχμικό, σε εξωτερικό χρέος εκφρασμένο σε σκληρό νόμισμα, το ευρώ. Και ξέρουμε ότι είναι πιο εύκολο να αντιμετωπίσεις το εσωτερικό χρέος γιατί τέλος πάντων κανένα κράτος δεν έχει χρεοκοπήσει από το εσωτερικό του χρέος, στο δικό του νόμισμα. Χρεοκοπείς πάντα από το εξωτερικό χρέος. Από εκεί και πέρα οι οικονομολόγοι ξέρανε ότι η αντίστροφη μέτρηση είχε ξεκινήσει. Είναι υπόθεση συγκυρίας το πότε θα σκάσει το κανόνι. Το δεύτερο που έγινε είναι ότι η οικονομία βίωνε μια απίστευτη κατάσταση μακροχρόνιας κρίσης ρευστότητας όπως λέμε. Δηλαδή άρχισε να εξαφανίζεται το χρήμα από την αγορά. Αν δείτε τα στοιχεία το 2001, το 2002 μέχρι το 2004 που είχαμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες είχαμε κάθε χρόνο μείωση της νομισματικής κυκλοφορίας ενώ το φυσιολογικό ήταν να αυξάνει η νομισματική κυκλοφορία ανάλογα με το ΑΕΠ. Με την αύξηση δηλαδή του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος που παράγει η χώρα, ανάλογα αυξάνει και η νομισματική κυκλοφορία. Αντί γι' αυτό είχαμε μείωση. Τρομακτική ασφυξία. Γιατί; Γιατί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που εκδίδει το νόμισμα δεν θεωρούσε ότι έπρεπε να μας δώσει περισσότερο νόμισμα. Πως καλύφθηκε αυτό το έλλειμμα νομισματικής κυκλοφορίας; Εμπορικά πλεονάσματα δεν είχαμε, νόμισμα δεν είχαμε. Τι έμενε; Ο δανεισμός. Κάθε χρόνο, μέσα στη 10ετία, κατά μέσο όρο, το «οικονομικόν θαύμα» όπως το ονομάσανε, η «ισχυρή Ελλάς» αναπτυσσόταν κατά 4%, όντως το ποσοστό ήταν εξαιρετικά σημαντικό ακόμα και σε σχέση με το μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μόνο που ξεχάσανε να μας πουν δημόσια ότι για κάθε 4% άνοδο που είχαμε τότε ο δημόσιος δανεισμός αύξανε 18%. Δηλαδή δανειζόμασταν για να υπάρξει επέκταση του ΑΕΠ. Παράλληλα είχαμε μια οικονομία της οποίας συνθλίφτηκε κυριολεκτικά η παραγωγική της βάση. Φτάσαμε, η αγροτική οικονομία, το υπογραμμίζω, στην Ελλάδα όχι στην Ολλανδία, ή στη Γερμανία ή στη Σουηδία, στην Ελλάδα! να έχει συμμετοχή στο ΑΕΠ 3%. Δηλαδή έχουμε λιγότερη συμμετοχή της αγροτικής μας οικονομίας στο ΑΕΠ από ότι έχει η Ολλανδία. Δηλαδή έλεος! Και συμμετοχή της βιομηχανίας και της παραγωγής ευρύτερα μόλις 13%. Όταν ο μέσος όρος παραγωγής της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι 35%. Έχουμε μια οικονομία παρασιτικών υπηρεσιών. Μη παραγωγικών παρασιτικών υπηρεσιών. Που διαμορφώθηκε κατά κύριο λόγο μέσα στα πλαίσια του ευρώ αλλά και νωρίτερα, μόνο που το ευρώ το επιτάχυνε πάρα πολύ. Αυτό εκτίναξε σε ιστορικό ρεκόρ το εξωτερικό μας έλλειμμα. Την ίδια ώρα το μέσο νοικοκυριό βιώνει μια λιτότητα που ουσιαστικά διαρκεί πάνω από δυο 10ετίες.

Ουσιαστικά από το 1984 είναι σε συστηματική λιτότητα το εργαζόμενο νοικοκυριό. Φτάσαμε στο μοναδικό, και αυτό πάλι ιστορικό ρεκόρ, την τελευταία 10ετία να έχουμε αρνητικά πρόσημα αποταμίευσης. Μόνο το 2009 χαθήκανε 28 δισ. αποταμιεύσεις από την ελληνική οικονομία. Και όπως γνωρίζετε, ό,τι καθεστώς και να έχει μια χώρα, όποιος και να κυβερνάει, αν δεν υπάρχουν αποταμιεύσεις στις τράπεζες και αν δεν υπάρχει αυξημένη ροπή προς αποταμίευση δηλαδή διαθέσιμο εισόδημα που μένει όταν πληρώνω τα βασικά μου και μπορώ να το βάλω να γίνει αποταμίευση, δεν μπορεί να χρηματοδοτηθεί μια αυτοδύναμη οικονομική ανάπτυξη. Φτάσαμε στο σημείο, το μέσο διαθέσιμο εισόδημα του νοικοκυριού για μια ολόκληρη 10ετία να βρίσκεται κάτω, να υπολείπεται δηλαδή των βασικών καταναλωτικών δαπανών που πρέπει να κάνει η μέση ελληνική οικογένεια στην Ελλάδα. Αυτό δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στην Ευρώπη, πουθενά αλλού, ακόμα και στις κατεστραμμένες χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Δηλαδή με λίγα λόγια για πάνω από μια 10ετία το μέσο νοικοκυριό δεν έχει εισόδημα πραγματικό που να του ικανοποιεί τις βασικές του καταναλωτικές ανάγκες. Οπότε αναγκάζεται και πάει στο δανεισμό. Το αποτέλεσμα: το 2010, το 77% του μέσου διαθέσιμου εισοδήματος το χρωστάμε στις τράπεζες. Φτάσαμε λοιπόν παραμονές του 2009 όπου είχαμε την διεθνή βόμβα, το κραχ του 2008. Πως συνέβη αυτό; Στην παγκόσμια αγορά είχαν συσσωρευτεί τεράστια δανείσιμα κεφάλαια. Τι εννοούμε δανείσιμο κεφάλαιο; Δανείσιμο κεφάλαιο εννοούμε εκείνο το κεφάλαιο που δεν μπορεί να επενδυθεί στη παραγωγή. Είναι αυτό που δημιουργείται με χρηματοπιστωτικά παιχνίδια έναντι μελλοντικών αποδόσεων. Το δανείσιμο κεφάλαιο για να φέρει κέρδος πρέπει να γίνει τοκοφόρο κεφάλαιο. Δηλαδή να βρει κάποιον οφειλέτη να το δανειστεί και να του πληρώνει τόκους. Ξέρετε πόσα είναι αυτά τα δανείσιμα κεφάλαια υπολογισμένα με βάση τον Απρίλη του 2010; 1.000 τρισεκατομμύρια δολάρια, δανείσιμα κεφάλαια. Περίπου 1600 θεσμικοί επενδυτές έχουν αυτά τα δανείσιμα κεφάλαια στη παγκόσμια αγορά. Η μέση απόδοση αυτών των κεφαλαίων μέχρι πριν τη κρίση ήταν 6.22%. Η παγκόσμια οικονομία έχει Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν 57 τρισεκατομμύρια. Που σημαίνει ότι τα 1.000 τρισεκατομμύρια δολάρια προσδοκούν ετήσιο κέρδος 62 τρισεκατομμύρια δολάρια από μια οικονομία που παράγει στο σύνολο της 57 τρις.

Εκεί μπλόκαρε η οικονομία και έσκασε η βόμβα το φθινόπωρο του 2008 και φυσικά άρχισαν να καταρρέουν οι τράπεζες γιατί οι τράπεζες βασικά είναι οι θεσμικοί επενδυτές που παίζουν με αυτά τα λεφτά. Λοιπόν, όταν έσκασε το κραχ, η κυβέρνηση, η τότε κυβέρνηση μας έλεγε, θα θυμάστε φαντάζομαι, ότι υπήρχε μεν η παγκόσμια κρίση, αλλά εμείς δεν φοβόμαστε, ήμασταν «οχυρωμένοι στο ευρώ», ήμασταν «θωρακισμένοι γερά» κλπ Το Γενάρη όμως του 2009 βγήκε να πουλήσει ομόλογα η ελληνική κυβέρνηση για να αντλήσει λεφτά όπως κάθε χρόνο για να τροφοδοτήσει τις τρομακτικές ανάγκες που έχει σαν κράτος. Και δεν αγόραζε κανένας. Και τότε υπήρξε ο γενικευμένος πανικός. Ξαφνικά ο τότε πρωθυπουργός και ο τότε υπουργός Οικονομικών ανακάλυψαν ξαφνικά την κρίση. Και αποδείχτηκε αυτό που γνωρίζαμε όλοι όσοι τουλάχιστον μελετούσαμε τα στοιχεία, ότι ο βασιλιάς είναι θεόγυμνος. Και αποδείχτηκε όχι μόνο αυτό αλλά και ότι δεν υπήρχε δυνατότητα ανάταξης ή αντιμετώπισης του προβλήματος του χρέους. Γιατί στην τελευταία 10ετία, στη 10ετία του ευρώ, ο συνολικός δανεισμός του ελληνικού κράτους ήταν 490 δισεκατομμύρια ευρώ. Από αυτά ξέρετε τι πληρώσαμε; 450 δισεκατομμύρια πληρώσαμε εξυπηρέτηση χρέους. Δηλαδή μέσα σε μια 10ετία πληρώσαμε 1,5 φορά το χρέος που είχαμε στις 31/12/2009, (340 δις Χ 1,5 = περίπου 500) Και μένουν άλλα 40. Από αυτά τα 40 περίπου τα 18 με 20 είναι το συσσωρευμένο έλλειμμα 10ετίας του κρατικού προϋπολογισμού. Και τα υπόλοιπα 20 δεν ξέρουμε που πήγαν. Δεν ξέρουμε. Γιατί υπολογιστικά βγαίνει το νούμερο αλλά δεν υπάρχει αιτιολόγηση. Κάποιοι τα πήραν. Ποιοί τα πήραν; Το ψάχνουμε! Λοιπόν, τι έγινε τώρα;

Όταν κινδύνευε η χώρα, και βρέθηκε πλέον, αποκαλύφθηκε, το καθεστώς χρεοκοπίας της, η ευρωζώνη κλονίστηκε διότι εάν προχώραγε η χώρα, όπως είχε κάθε δικαίωμα να το κάνει, η συνθήκη της Λισαβόνας της το επέτρεπε, να προχωρήσει σε μονομερή ρύθμιση των χρεών της εκείνη τη στιγμή, δεν θα μπορούσε κανείς να την σταματήσει. Και δεν θα μπορούσε να την σταματήσει για τον εξής απλούστατο λόγο. Όταν δανείζεις ιδιώτη ή επιχείρηση, νοικοκυριό ή επιχείρηση και δεν μπορεί να πληρώσει τι κάνεις; Τον βάζεις σε εκκαθάριση, του παίρνεις τα περιουσιακά και τελειώσαμε. Στο κράτος δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Και αυτός είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης των δανειστών κρατών από τον 19ο αιώνα. Τι γίνεται αν αποφασίσει το κράτος να μην πληρώσει; Δεν μπορείς να του κάνεις εκκαθάριση. Δεν μπορείς να του απαιτήσεις την περιουσία σαν δανειστής. Γιατί; Γιατί έχει ασυλία λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας. Έτσι λένε οι νομικοί. Και αυτό είναι στο διεθνές δίκαιο, στον σκληρό πυρήνα του διεθνούς δικαίου. Το ήξεραν αυτό στην ευρωζώνη, οπότε τι κάνανε;

Καλέσανε τα πολιτικά κόμματα στην έδρα, στις Βρυξέλλες, τις ηγεσίες, της τότε κυβέρνησης και της μελλοντικής κυβέρνησης και τους είπαν "εδώ είμαστε σε πολύ δύσκολη θέση, προέχει το ευρώ". Και επειδή πίσω από την Ελλάδα έρχονταν και άλλοι, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία, το Βέλγιο, η Γαλλία, είπαν «πρέπει να φτιάξουμε έναν μηχανισμό άμεσα που να μην επιτρέπει στα κράτη και στους λαούς φυσικά να επιβάλλουν είτε διαγραφή, είτε ρυθμίσεις ή οτιδήποτε μονομερώς για να χάσουν τα λεφτά τους οι τράπεζες». Και έτσι στήσανε την ιστορία στην Ελλάδα γιατί ξέρανε ότι έχουμε τόσο εθελόδουλο πολιτικό σύστημα που μπορούν να επιβάλλουν ότι γουστάρουν εδώ. Και έτσι έγινε η μεταβολή, η πολιτική μεταβολή. Φυσικά επειδή κανένας δεν κάνει τίποτα με το αζημίωτο στήθηκε αυτή η λεηλασία των spreads, επιτοκίων και όλα αυτά τα πράγματα που είδαμε εκείνους τους μήνες και που απέφεραν στους κερδοσκόπους περίπου 17 δισεκατομμύρια κέρδη και από εκεί και πέρα άρχισε το γαϊτανάκι του να πάμε στο μηχανισμό στήριξης. Βεβαίως ο μηχανισμός στήριξης του ευρώ δεν έχει καμία σχέση με το μηχανισμό στήριξης της χώρας. Εκεί λοιπόν κάνανε το εξής. Αυτό που τους ενδιέφερε δεν ήταν να βάλουν σε εφαρμογή το μνημόνιο αλλά την δανειακή σύμβαση. Με την δανειακή σύμβαση λοιπόν εξαναγκάσανε τη κυβέρνηση, «εξαναγκάσανε» τρόπος του λέγειν. Επειδή τυχαίνει λόγω επαγγέλματος να γνωρίζω και στελέχη του ΔΝΤ, γελάγανε τις μέρες εκείνες. Μου λέγανε ότι δεν είχαν προφτάσει να στείλουν τη δανειακή σύμβαση και είχε γυρίσει πίσω υπογραμμένη Ή τα ίδια στελέχη πιστεύανε ότι θα υπήρχε διαπραγμάτευση γι' αυτό ήταν ακραία η διατύπωση της δανειακής σύμβασης με σκοπό να κοπούνε κάποιες, οι πιο ακραίες εκδοχές, μέσα από μια διαπραγμάτευση. Δεν υπήρξε τίποτα, υπογράφτηκε αβλεπί. Και γράφτηκε στον διεθνή τύπο άλλωστε πολύ έντονα, κάποιοι οικονομικοί αναλυτές είπαν «τι σόι κυβέρνηση έχετε στην Ελλάδα». Η δανειακή σύμβαση λοιπόν προβλέπει, το πρώτο πράγμα που προβλέπει είναι ότι η Ελλάδα αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται της ασυλίας λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας.

Στις 6 Μαΐου του 2010 ψηφίζεται ο νόμος του μνημονίου από την Ελληνική Βουλή και δυο μέρες μετά, στις 8 Μαΐου, με τροπολογία σε ψηφισμένο νομοσχέδιο της Βουλής, δίνεται το δικαίωμα μόνο με την υπογραφή του υπουργού να ισχύει η δανειακή σύμβαση. Βεβαίως όσο γνωρίζω εγώ που ασχολούμαι περίπου μια 10ετία με τα ζητήματα αυτά σας πληροφορώ ότι δεν υπάρχει παρόμοιο συμβάν ή τέτοια δανειακή σύμβαση όχι μόνο στα ελληνικά χρονικά αλλά και στα διεθνή χρονικά από τις αρχές του 19ου αιώνα, δεν υπάρχει κράτος ακόμα και αποικία που να έχει υπογράψει τέτοιο πράγμα. Ο Τσολάκογλου στις δίκες του 46, στις δίκες δοσίλογων του 46, χρησιμοποίησε ως επιχείρημα ότι «εγώ όταν μου ζητήθηκε από τους χιτλερικούς, από τους ναζί, να υπογράψω τη κατάλυση του ενιαίου και αδιαίρετου της εθνικής κυριαρχίας της χώρας, παραιτήθηκα». Αυτό είναι γεγονός. Δεν τον κάνει φυσικά λιγότερο δοσίλογο Αλλά τουλάχιστον ακόμα και αυτός είχε τσίπα. Και 'δω μιλάμε, σε ομαλές συνθήκες, υπό καθεστώς υποτίθεται κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, έχουμε κυβέρνηση εκλεγμένη από την χώρα που παρέδωσε το σύνολο της χώρας στους ξένους δανειστές. Και ξέρετε τι σημαίνει αυτό στη πράξη;

Πρώτον. Παραιτήθηκε η χώρα από όλα τα φυσικά δικαιώματα που έχει ένας οφειλέτης απέναντι στο δανειστή του. Ακόμα και αυτά που έχει ένα φυσικό πρόσωπο.

Δεύτερον. Με βάση τη δανειακή σύμβαση στην Ελλάδα δεν επιτρέπεται να πάει σε τρίτες πηγές να αναζητήσει τα χρήματα και να ξεχρεώσει τους δανειστές. Δηλαδή αν είχαμε μια κυβέρνηση που διεκδικούσε το κατοχικό δάνειο από τους Γερμανούς, που είναι άμεσα απαιτητό, και συμφωνούσε η γερμανική κυβέρνηση να μας δώσει το κατοχικό δάνειο, τα 160 περίπου δισεκατομμύρια που υπολογίζουμε ότι είναι η σημερινή αξία του κατοχικού δανείου, δεν θα μπορούσαμε να τα χρησιμοποιήσουμε για να ξεχρεώσουμε τους κυρίους αυτούς.

Τρίτον. Οι δανειστές έχουν όμως το δικαίωμα, μερικά ή ολικά, να εκχωρήσουν τις δικές τους χρεωστικές απαιτήσεις σε τρίτους απέναντι στην Ελλάδα. Και σας λέω ένα σενάριο το οποίο αναφέρουν πάρα πολλοί ειδικοί. Ακραίο σενάριο, όντως, αλλά δεν είναι απίθανο, γιατί το έχουν υπογράψει αυτό το πράγμα. Και λέει ότι. το έχει πει ο κύριος Κασιμάτης, το έχω ακούσει και από τον κύριο Χρυσόγονο συγκεκριμένα, συνταγματολόγοι και οι δυο. Λοιπόν είπαν το εξής. Μπορούν να δώσουν τις χρεωστικές απαιτήσεις, πχ να δώσει η Ολλανδία τις χρεωστικές της απαιτήσεις απέναντι στην Ελλάδα στην Τουρκία, να έρθει η Τουρκία, να δεσμεύσει την Ακρόπολη και να τοποθετήσει την τούρκικη σημαία στην Ακρόπολη. Διότι παραίτηση από την ασυλία λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας σημαίνει ότι παραιτείσαι από την δημόσια περιουσία του κράτους από το σύνολο της εθνικής επικράτειας, από το εθνικό έδαφος. Παραιτείσαι από την ιδιωτική περιουσία των πολιτών σου. Και παραιτείσαι ακόμη και από τη δυνατότητα να μην υπάρξει δέσμευση ή υποθήκευση ακόμα και στον οπλισμό της χώρας. Αυτό το πράγμα είναι πρωτοφανές. Γι' αυτό βγήκαν πάρα πολλοί αναλυτές στον κόσμο και νομικοί και λέγανε, συγκεκριμένα εγώ θυμάμαι έναν Αμερικανό χρηματιστή, ο οποίος είχε γράψει τότε στους New York Times ένα άρθρο λέγοντας «υπογράφει την εθνική της αυτοκτονία η χώρα».

Τέταρτον και το χειρότερο. Με βάση τα διεθνή ήθη και έθιμα, στις διεθνείς αγορές η δανειακή σύμβαση αυτή εμπίπτει στο περίφημο «ίσοι όροι ανάμεσα στους δανειστές». Δηλαδή ό,τι ισχύει για έναν δανειστή υποχρεωτικά ισχύει για όλους είτε έχουν υπογράψει την δανειακή σύμβαση είτε όχι. Αν την εκτελέσεις δηλαδή μέχρι το τέλος αυτή τη δανειακή σύμβαση, τότε οποιοσδήποτε δανειστής του ελληνικού κράτους μπορεί να το χρησιμοποιήσει ως νομικό προηγούμενο και να απαιτήσει τις ίδιες ρήτρες, τις ίδιες υποχρεώσεις του κράτους απέναντι του, έστω και αν δεν συμπεριλαμβανόταν στην δανειακή σύμβαση. Αυτό λέγεται Pari Passu είναι ένας νομικός όρος που σημαίνει «ότι ισχύει για τον ένα, ισχύει για όλους». Αυτό το πράγμα λοιπόν δεν έπρεπε να το μάθουμε εμείς, ούτε και η Βουλή βέβαια, γι' αυτό και δεν πήγε ποτέ στη Βουλή, πήγε μόνο στη προπαρασκευαστική της Βουλής και έμεινε εκεί. Βεβαίως στη Βουλή μπορείτε να το βρείτε ολόκληρο, είναι αναρτημένο πλέον. Δεν έχει κυρωθεί αλλά, με βάση το τι έχουν αποφασίσει, ισχύει γιατί εκτελείται.

Με βάση αυτά λοιπόν εφαρμόσανε τη πολιτική του μνημονίου η πολιτική του οποίου είχε σχεδιαστεί εξ' αρχής όχι τόσο για να δημιουργήσει τα πλεονάσματα εκείνα για να πληρωθούν τα τοκοχρεολύσια. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν πληρώνονται. Κάθε χρόνο η εξυπηρέτηση του χρέους μας κοστίζει 35 με 40% του ΑΕΠ. Αυτό το πράγμα δεν γίνεται να πληρωθεί. Είναι αδύνατο. Το ξέρανε. Και εφόσον λοιπόν το ξέρανε τι έπρεπε να γίνει; Αν μας λέγανε το Γενάρη του 2010 «Θα βάλω χέρι στη δημόσια περιουσία», θα ξεσηκωνόταν όλος ο κόσμος. Οπότε τι κάνανε; Έφεραν ολόκληρο τον κόσμο στην απόγνωση, στην απελπισία, μεροδούλι μεροφάι, να σκέφτεται την ανεργία, το αν θα μπορεί να επιβιώσει αυτός, το παιδί του, η οικογένεια του αύριο και να του θέσουν το εξής δίλημμα, αυτό που είπε ο κύριος Όλι Ρεν πριν 3 βδομάδες μετά την 11η του Μάρτη που αποφασίστηκε η εκποίηση των 50 δις της δημόσιας περιουσίας. Τι είπε; «Ή πουλάτε ή χάνετε τους υπόλοιπους μισθούς της 10ετίας». Αυτό ήταν το δίλημμα των τοκογλύφων. Ή πουλάτε ή χάνετε ότι έχει μείνει από συντάξεις και μισθούς. Να εξαναγκάσουν το λαό να πει «Α στα κομμάτια, πούλα κάτι, προκειμένου να μην χάσω και ότι μου έχει απομείνει». Και την ίδια ώρα ένα ολόκληρο σύστημα προπαγάνδας προσπαθεί να πείσει το λαό ότι είμαστε πάμπλουτη χώρα ρε παιδιά. Έχουμε πετρέλαια. Σαουδική Αραβία έχουμε πυρηνικά, έχουμε ιστορίες, πλουτώνιο, χρυσάφια. Τι είναι τώρα να δώσουμε 350 δισεκατομμύρια που είναι το χρέος; Ενώ στη πραγματικότητα δεν είναι έτσι. Λοιπόν, από κει και πέρα η κατάσταση πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Σε 8 μήνες εφαρμογής του μνημονίου είχαμε υποχώρηση μιας 10ετίας στην ελληνική οικονομία και τα εισοδήματα κατέληξαν στο 1974 σε πραγματικούς όρους.

Τα επόμενα χρόνια που έρχονται θα είναι ακόμα πιο δύσκολα και πολύ χειρότερα από αυτό που έχουμε πληρώσει. Είμαστε στη προκαταρκτική διαδικασία. Κατά τη γνώμη μου αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι ένα πραγματικά, αυθεντικά, ρωμαλέο παλλαϊκό μέτωπο που θα απαιτήσει τον επαναπροσδιορισμό όλων των πολιτικών συνθηκών στη χώρα. Δηλαδή την ανατροπή του πολιτικού συστήματος και τη δημιουργία νέων προϋποθέσεων μιας νέας εξουσίας που θα επιβάλλει: Την καταγγελία της δανειακής σύμβασης και το σύνολο του οικοδομήματος που στήθηκε πάνω σ' αυτή ώστε να μπορεί να γλυτώσει την αγχόνη και το δόκανο ο ελληνικός λαός και να οικοδομήσει μια νέου τύπου πορεία για το τόπο. Μια νέου τύπου εξουσία που αντανακλά και πρέπει να αντανακλά τα πραγματικά συμφέροντα του μόνου αυθεντικού εκφραστή αυτού του τόπου που είναι αυτός που τον ποτίζει με τον ιδρώτα του. Με αυτό το πράγμα θέλω να κλείσω, Κοιτάξτε. Οι εποχές που αναθέταμε σε κάποιους άλλους την διοίκηση και την κυβέρνηση της χώρας τελειώσανε ανεπιστρεπτί. Τελειώσανε ανεπιστρεπτί. Είναι πολύ σοβαρό το μέλλον της χώρας το μέλλον των παιδιών μας και των οικογενειών μας για να το αναθέσουμε σε τρίτους σωτήρες. Ή εμείς ή κανένας...